Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος στο Gazzetta: «Ο μέσος άνθρωπος δεν θέλει να συγκρουστεί» (vid)

• «Σε πρώτο στάδιο με κέρδισαν οι σχέσεις, κυρίως πατέρα-γιου»
• «Πάμε να τα κάνουμε όλα με μότο, με χάσταγκ, απότομα»

Η νέα ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα έχει τίτλο «Εκεί που ζούμε» και είναι η κατάφαση και η εύπλαστη παραδοχή του μέσου ανθρώπου. Η ήρεμη δύναμη του φιλμ αναδεικνύει το καθημερινό και το συναισθηματικά αληθινό. Ο πρωταγωνιστής προσπαθεί σε μια μέρα να βρει τη γωνιά που του αναλογεί σε αυτόν τον κόσμο. Πασχίζει να φτιάξει τον τόπο του και να δώσει τον χώρο που πρέπει στους ανθρώπους που τον αγαπάνε. Πρώτα, ο πατέρας, μετά ο φίλος, μετά ο ίδιος και τα όνειρα του. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος υποδύεται τον δικηγόρο «Αντώνη Σπετσιώτη» και καταφέρνει να μας δώσει τον μέσο άνθρωπο και τη δύναμη του. Ο ηθοποιός μας μιλά για την ταινία, τον ρόλο του, το αν κινδυνεύουμε να χάσουμε τον έλεγχο στον τρόπο που πεθαίνουμε, την αμεσότητα… Τον ευχαριστούμε πολύ. [η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 27/10, από τη Feelgood]

Βλέποντας την ταινία, τι συναισθήματα σου δημιούργησε;
Πρώτη φορά μου κάνουν ερώτηση σαν θεατής! Θα σου πω. Η διαδικασία του να βλέπω εγώ πρώτη φορά την ταινία που έχω παίξει είναι τρομακτικά επώδυνη.

Γιατί;
Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο. Σχεδόν σε όλες τις ταινίες δεν έχω δει ποτέ το τελικό cut, δεν ζητάω κιόλας να το δω. Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι, πια, στο χέρι μου. Για μένα ό,τι είναι στο χέρι μου είναι την ημέρα που γράφεται, μετά τελειώνει, φεύγει από τα χέρια μου. Είναι καλύτερο, λοιπόν, να μην το βλέπω -να μην έχω άποψη στο τι πρέπει να γίνει- γιατί δεν παίρνω εγώ τις αποφάσεις. Αν το δω θα έχω άποψη και επειδή είμαι σινεφίλ, για το σινεμά έγινα ηθοποιός, καλύτερα να μην ανακατεύομαι γιατί αυτό που θα δω θα με κάνει να φρικάρω! Οπότε, περιμένω να το δω στην ταινία. Το να βλέπεις, λοιπόν, με 500 άτομα τον εαυτό σου σε μεγάλη οθόνη, για πρώτη φορά μετά από καιρό, είναι τρομερά επώδυνο για μένα. Στα πρώτα μου βήματα είχα έναν παραπάνω ναρκισσισμό και χαιρόμουνα να με βλέπω. Με τα χρόνια, όμως, πέρασα στην άλλη άκρη. Δεν μπορούσα να με δω, υπέφερα. Τις ταινίες μου τις έχω δει μια φορά, δεν τις βλέπω ξανά και ξανά.

Θα δεις τα λάθη σου
Ε, ναι! Βλέπω το πλάνο και λέω Ωχ, πώς το είπα αυτό ρε γαμώτο! Και γιατί γύρισα από δω και γιατί γέλασα… καταλαβαίνεις. Στη συγκεκριμένη ταινία, όμως, μετά τα μισά αφέθηκα και έφτασα σ’ ένα πρωτοφανές σημείο: στο τέλος της τελευταίας σκηνής με τον πατέρα συγκινήθηκα! Αυτό το πράγμα ήταν για μένα εξωσωματική εμπειρία σχεδόν! Είναι πολύ παράδοξο να βλέπεις κάτι που είσαι κομμάτι του… Δεν συγκινήθηκα, βέβαια, με μένα, αλλά με την κατάσταση που έβλεπα. Αυτό σημαίνει ότι με άγγιξε και αφέθηκα. Συνεπώς, βλέποντας την ταινία θα έλεγα ότι μου άφησε κάτι γλυκό, η αίσθηση ήταν πολύ γλυκιά. Όταν συμμετέχεις στη δημιουργία μιας ταινίας, συνήθως δεν καταλαβαίνεις τι σου προκαλεί. Εδώ, μου άφησε μια γλυκιά επίγευση.

«Σε πρώτο στάδιο με κέρδισαν οι σχέσεις, κυρίως πατέρα-γιου»

Τι σου άρεσε στην ιστορία;
Σαν θεατής ή όταν πήρα το σενάριο;

Όταν πήρες το σενάριο
Αρχικά, αυτό που με ενδιέφερε ήταν το ψυχολογικό κομμάτι, η ψυχική σχέση των ηρώων. Το κοινωνικό κομμάτι της ταινίας δεν μου «μίλησε» από την αρχή. Εδώ θέλω να σταθώ λίγο. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τη σημασία του στην τέχνη. Ίσως είναι θέμα γενιάς. Η δική μου είναι πιο συχνά απολιτίκ και την κοινωνική σάτιρα την αποφεύγει. Ακούς ναι, ναι, τα ξέρουμε αυτά… Τα ίδια και τα ίδια… Το μοιράστηκα αυτό γρήγορα με τον Σωτήρη (σ.σ Γκορίτσα, σκηνοθέτης της ταινίας) λέγοντας του εμένα αυτό που με έχει αγγίξει είναι η σχέση του πρωταγωνιστή με τον πατέρα του. Το άλλο δεν με ενδιαφέρει. Και μου λέει Εμένα με ενδιαφέρει πολύ! (γέλια). Ε, στην πορεία συναντηθήκαμε και με τον καιρό κατάλαβα ότι αυτό, το κοινωνικό κομμάτι, με βοήθησε να χτίσω τον χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας μου δεν υπάρχει μόνο όταν μιλάει σοβαρά με τον πατέρα του, υπάρχει σε κάθε πτυχή της ιστορίας. Υπάρχει αυτό το σκόρπισμα στο μυαλό του, είναι συνεχώς αλλού. Διαρκώς σκέφτεται ότι κάτι πρέπει να κάνει, πως πρέπει να αντιμετωπίζει στρογγυλά τα πράγματα ενώ μέσα του βράζει. Όλο αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξω ένα χαρακτήρα αληθινό και όταν έρχεται η ώρα που αποκαλύπτεται κάτι παραπάνω σε νοιάζει να το δεις. Σε πρώτο στάδιο, λοιπόν, με κέρδισαν οι σχέσεις, κυρίως πατέρα-γιου.

Δυνατή είναι και η σχέση με τον φίλο του
Φυσικά! Όμως η σχέση πατέρα-γιου ήταν το πρώτο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Μόλις διάβασα το σενάριο είπα θα το κάνω!

Ο ήρωας που υποδύεσαι, έχει κομμάτια από την καθημερινότητα σου;
Φυσικά! Απλά το είδα αργότερα.

Η γραφειοκρατία…
Ναι… Ξέρεις, επειδή είμαι καλλιτέχνης προσπαθώ να εστιάζω σε άλλα πράγματα και αυτό με κάνει να φαίνομαι ότι ζω σε μια φούσκα, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι. Είχα την αίσθηση πως κάπως τα αγνοούσα όλα αυτά. Όταν, όμως, έχεις φτάσει στα 40, έχεις παιδί, σημαίνει ότι έχεις συνδιαλλαγεί αρκετά με το ελληνικό δημόσιο και η γραφειοκρατία δεν γίνεται να μη σε αφορά.

Υποδύεσαι τον μέσο καθημερινό άνθρωπο
Ακριβώς! Αυτός θέλει να κάνει τη δουλειά του και να πάρει αυτό που του αναλογεί. Δεν ζητά να τον περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.

Το μήνυμα της ταινίας είναι αισιόδοξο και το βλέπουμε ξεκάθαρα. Επιβεβαιώνει και το μότο της που λέει «Χίλιες φορές θα πέσουμε και χίλιες θα σωθούμε».
Αυτό ήταν και ο σκοπός του σκηνοθέτη.

Ο χαρακτήρας σου, αν και έχει πολλά προσωπικά προβλήματα να λύσει, πασχίζει να βοηθήσει τους άλλους. Επίσης, δεν χάνει την ψυχραιμία του και δεν παρεκτρέπεται. Ήταν βάσει σεναρίου ή δική σου επιλογή να του δώσεις αυτή την εικόνα;
Το κείμενο σε οδηγεί πάντα. Φυσικά, μπορείς να επιλέξεις να ουρλιάζεις ή όχι. Για μένα, ωστόσο, οι χαρακτήρες που αισθάνονται σταδιακά την πίεση και έχουν μικρές εξάρσεις με ενδιαφέρουν περισσότερο. Είναι χαρακτήρες-χύτρες και αυτές οι διακυμάνσεις τους είναι πιο κοντά στη ζωή. Ένας άνθρωπος που απλώς βγάζει όλη του την πίεση και τη δείχνει, για μένα, καλλιτεχνικά, έχει περιορισμένο ενδιαφέρον.

Πλησιάζει όντως το καθημερινό, αυτό που λίγο-πολύ έχουμε όλοι μέσα μας. Αναρωτιέσαι, όμως, γιατί δεν εκτονώνεται με ένταση.
Συνήθως δεν το κάνουμε. Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία «Fight Club» που ο πρωταγωνιστής καταβρέχει τους περαστικούς με λάστιχο για να δει τις αντιδράσεις τους. Εκεί λέει πως ο μέσος άνθρωπος θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει τον καβγά. Και ισχύει! Ο μέσος άνθρωπος δεν θέλει να συγκρουστεί. Θέλει να βρει μια λύση, να στρογγυλέψει κάπως τα πράγματα. Πόσο μάλλον ένας δικηγόρος, ο ήρωας που υποδύομαι, που έχει και τον νόμο στο μυαλό του.

«Πάμε να τα κάνουμε όλα με μότο, με χάσταγκ, απότομα»

Υπάρχει μια αντίθεση εδώ, μια και δέχεσαι βία από τον περίγυρο. Είναι δύσκολο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου.
Φυσικά! Και μετά τον κορονοϊό βλέπω πιο πολλή βία γενικά. Βλέπω οργή! Οδηγώ μηχανή και διακρίνω μια ανυπομονησία, μια διάθεση να γίνει μανούρα…

Υπάρχει μια ατάκα προς το τέλος, προς τον φίλο του, για τον θάνατο. Πιστεύεις ότι θα χάσουμε τον έλεγχο στον τρόπο που πεθαίνουμε;
Η αλήθεια είναι ότι οι sci-fi δυστοπίες του παρελθόντος, οι περισσότερες, επιβεβαιώνονται. Οπότε δεν ξέρω, δεν μπορώ να το αποκλείσω. Πρέπει, όμως, να σημειώσω τη συμβολή σε όλο αυτό των social media. Δημιουργούν μια επίπλαστη πραγματικότητα και προάγουν έναν ναρκισσισμό, ένα γύρισμα στο «εγώ». Το βλέπεις και σε κινήματα που γίνονται για καλό, που δημιουργούνται για να προασπίσουν τον άνθρωπο. Χωρίς να γίνεται σκόπιμα, εκτρέπονται σε έναν τρόπο σκέψης που λέει είσαι ο καλύτερος, κατάλαβε το! Για μένα δεν χρειάζεται να καταλάβεις ότι είσαι ο καλύτερος. Πρέπει να καταλάβεις ότι αξίζεις όσο και ο διπλανός σου. Το ζητούμενο είναι να συνυπάρχουμε, να κατανοούμε ο ένας τον άλλο… Αυτό θέλει παιδεία και χρόνο να συμβεί. Εμείς πάμε να τα κάνουμε όλα με μότο, με χάσταγκ, απότομα. Δεν αλλάζουν τα πράγματα έτσι. Οπότε, μέσα από μια ακραία καλλιτεχνική ματιά, ναι, μπορεί να χάσουμε και τον έλεγχο του θανάτου.

Τον έλεγχο της ζωής μας τον έχουμε χάσει;
Σε μεγάλο βαθμό! Το χειρότερο είναι πως έχουμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου της ζωής μας. Για μένα αυτό είναι πιο τρομακτικό. Επειδή η τεχνολογία μας δίνει άμεσα αποτελέσματα σε πολλά πράγματα, υπάρχει δηλαδή απόκριση στην κίνηση του δαχτύλου και στο αποτέλεσμα, δημιουργείται μια ψευδαίσθηση που μειώνει την υπομονή μας και ζητάμε άμεσα αποτελέσματα.

Στην ταινία φαίνεται ότι η αμεσότητα της επαφής δεν μπορεί να γίνει ψηφιακά. Το αναδεικνύει μέσα από τις σχέσεις πατέρα-γιου, φίλου…
Η ταινία σίγουρα έχει την πρόθεση να αναδείξει τις σχέσεις. Από την αρχή αυτές μας ένοιαξαν περισσότερο. Ενώ η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μέρα, η αφήγηση δεν στέκεται στο τι κάνουν (οι ήρωες) μες τη μέρα. Στέκεται στις συναντήσεις του ήρωα. Ποιον συναντάει; Τι του δίνει κάθε συνάντηση; Τι βγάζει απ’ αυτήν; Άρα, όλο έχει να κάνει με τις σχέσεις νομίζω, αυτό απασχολεί τον Σωτήρη (σ.σ Γκορίτσα).

Ταυτότητα ταινίας

«Εκεί που ζούμε», του Σωτήρη Γκορίτσα

Σκηνοθεσία / Σενάριο: Σωτήρης Γκορίτσας
Φωτογραφία: Διονύσης Ευθυμιόπουλος
Μοντάζ: Δημήτρης Πεπονής
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου

Πρωταγωνιστούν: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Στέλιος Μάινας, Μάκης Παπαδημητρίου, Χριστίνα Τσάφου, Μαρία Καλλιμάνη, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ναταλία Τσαλίκη, Αργύρης Μπακιρτζής, Γιούλικα Σκαφιδά, Τάκης Σακελλαρίου, Μαίρη Μηνά, Λένα Παπαληγούρα

Παραγωγή: Ηρακλής Μαυροειδής
Διάρκεια: 90 λεπτά
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα
Έτος παραγωγής: 2022

Το soundtrack και το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας είναι του μόνιμου συνεργάτη του Σωτήρη Γκορίτσα, Νίκου Πορτοκάλογλου.