Βέβηλος: V4Vevilos! (vid)
Δώσε μια ευκαιρία ακόμη στον άνθρωπο και θα σε δικαιώσει! Στον συγκεκριμένο άνθρωπο, στον Βέβηλο. Μη διαβάσεις την ιστορία του, απλά δέξου τη. Αν τη θες στο χαρτί, και όχι ψηφιακά, αγνόησε το χρώμα που φέρνει αλλεργία. Ο ίδιος, βέβαια, δεν ζητάει τίποτα. Δεν θέλει να τον προσέξεις, να τον επαινέσεις, να τον στηρίξεις, δεν θέλει καν να τον ακούσεις! Μέσα από τα λόγια του εγώ θέλω να τον ακούσεις. Θέλω να δεις τι σημαίνει να χωρίζεται ο κόσμος σου από κάθετες γραμμές. Θέλω να νιώσεις το τρύπημα της βελόνας και πώς σπάει πάνω στην ατσάλινη ψυχή. Θέλω να δεις τη σκέψη να δραπετεύει και να ακυρώσεις το παλιό σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή… Θέλω, ζητώ, απαιτώ, δεν επαιτώ, γονατίζω και πετώ. Ξηλώνω τα σύννεφα, κόβω λίγο μπλε και με το διάφανο των λέξεων φτιάχνω τον ήλιο μου. Επιστρέφω και λιώνω τα σκουριασμένα μέταλλα, ανοίγω τα μυαλά και τα βέβηλα, τα ανίερα, βάζω ασπίδα. Η αεικίνητη μορφή μιας Κατερίνας με βρίσκει και τον νου μου ψηλαφίζει. Φεύγει ευχαριστημένη. Χαμογελά. Ο Βέβηλος μου ζητά να σταματήσω. Βάζει τα χέρια στις τσέπες και βγάζει χιλιάδες στιχάκια (μπορεί και ποιήματα). Τα πετάει στον ουρανό και αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά. Πριν όλα σωπάσουν φωνάξτε: V4Vevilos!
Αυτός με το μπουκάλι και τον λόγο
Και επειδή αυτό το κομμάτι φιλοδοξεί να γίνει γέφυρα στην ασυνέχεια του επιβεβλημένου κενού, τα προηγούμενα θα μεταμορφωθούν σε συμπαγή ρυθμό και λόγο βέβηλο, ιερό. Πάμε! Βάλε κάτω το χαρτί και πάρε το μολύβι. Γράψε φυλακές και μετά άλλαξε τον τόνο, δώσε πόνο και κράτα τις στιγμές, τις σιωπές, τις φυτεμένες ενοχές. Συνέχισε να γράφεις στο κελί και ρίξε οινόπνευμα στο σύρμα. Χάραξε το δέρμα και μη βγάλεις άχνα, μην κλάψεις και μη φοβηθείς. Κάνε διάλειμμα και διάβασε, σπάσε τα δεσμά του νου και καθάρισε το νέφος του τέλους, του βρώμικου έλους. Φέρε στο μυαλό τις λάθος διαδρομές, τους παραιτημένους κορυδαλλούς και αναζήτησε αυτούς που φτιάχνουν ήλιους λαμπερούς. Η πόρτα θα ανοίξει και συ θα μπεις στον κόσμο που λέγεται μεγάλη φυλακή. Θα φτιάξεις ρίμες ταπεινές (low), αληθινές (bap) από τη ζωή βγαλμένες. Εντάξει, δεν αποφεύγεις πάντα τα κλισέ, αλλά ποιος είπε ότι η απομάκρυνση από τα δεδομένα είναι πράξη διαφορετική, «πρωτότυπη»; Η αλλαγή της οπτικής δεν αλλάζει τον βασανιστή ούτε και τον ποιητή. Η αλλαγή της πράξης και η αντίσταση στον θάνατο αλλάζουν τα πάντα. Κι αν χάνω την ομοιοκαταληξία ευθύνεται ο καταληψίας της συνείδησης, του μυαλού και της αδημοσίευτης είδησης. Ναι, ο Βέβηλος, αυτός με το μπουκάλι και τον λόγο, αυτός με που έγραψε τη λευτεριά στο προαύλιο της κοινωνίας μας.
Ιερουργεί
Ο Θανάσης (Κατσαντώνης) έχει κάτι από εμάς, αλλά είναι μοναδικός! Ξέρει τι θα πει λευτεριά, πάθος και μοναξιά. Τα βιβλία του τα έγραψε πάνω σε τοίχους, τα λόγια τα έφεραν οι ήχοι του δρόμου και τα στοιχειά. Κάποτε παραβίασε έναν ιερό χώρο, τον εαυτό του, το σώμα του! Ο τύπος πέρασε μέσα από το βελόνι και χάθηκε στην παραίσθηση του υγρού φωτός. Εδώ, όμως, είναι πάλι και η δική του πάλη είναι οι ρίμες, οι στίχοι και το παράδειγμα του σώζει το κεφάλι. Κάποτε ένωσε το χιπ-χοπ διαλύοντας το ανόητο χιπ και το και το χαζό χοπ. Ο Βέβηλος είδε (μέσα στην ψυχή του) φευγαλέα τον πρίγκιπα της σκόνης και στην έρημο του σύννεφου μπήκε και ανακάλυψε τη φωτιά της μοναξιάς. Κάπως έτσι μοιάζει η σύντομη οδός του καλλιτέχνη που είναι εραστής της τέχνης του. Στιβαρή στιχουργική δομή, αταλάντευτος ρυθμός και μελωδίες που «καρφώνονται» στη λευκή σελίδα του μυαλού. Το κομμάτι, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Ο Βέβηλος ξέρει τι πρέπει να κρατήσεις και τι όχι από τον δρόμο, ρίχνει στον ώμο ένα τραγούδι για τον Ζακ και αφήνει τα «κλικ» και «κλακ» των όπλων για τους τσάμπα μάγκες. Θα ήθελε να είναι η φωνή που απαντά στη Γώγου και τα εσωτερικά κάγκελα να σκουριάζουν στην Πατησίων. Με προίκα δύο βιβλία, -των τεσσάρων στοιχειών και των ηρώων του δρόμου-, αποτέλεσμα της ένωσης Λόγου (ήχοι) και Λόγου (στίχοι), μια χαμένη αγάπη και μια ραπ γλώσσα που αμύνεται και προσεύχεται, ο Βέβηλος ιερουργεί και καρτερεί τους ελεύθερους κορυδαλλούς.