Ο Τιμολέων Γκέτσος στο Gazzetta: «Πήρα έτσι απλά κι απίστευτα έναν ρόλο για τον οποίο είχαν δει εκατοντάδες άτομα» (vid)

• «Τονίζεται η ματαιοδοξία και η επιφανειακότητα των νεόπλουτων»
• «Η ιστορία του πώς επιλέχθηκα είναι από μόνη της ξεχωριστή ταινία!»

Πάντα και παντού υπάρχει ένας Έλληνας! Είναι αυτός που θα ομορφύνει το ξάφνιασμα, που θα κάνει το αναπάντεχο γοητευτικό και αυτός που θα τα καταφέρει σε ό,τι του ζητηθεί. Ο Τιμολέων Γκέτσος παίζει στη βραβευμένη με «Χρυσό Φοίνικα» ταινία του Ρούμπεν Έστλουντ «Το τρίγωνο της θλίψης». Η σκηνή του είναι κομβικής σημασίας για την εξέλιξη του έργου. Υποδύεται τον έλληνα ναύτη που κάνει διάφορες εργασίες στο κατάστρωμα ενός γιοτ και φλερτάρει με την πρωταγωνίστρια. Ο έλληνας ηθοποιός δούλεψε και στην παραγωγή της ταινίας, ενώ ο τρόπος που πήρε τον ρόλο είναι απίστευτος! Πολύ απλά, ο Γκέτσος δικαιολογεί όλα όσα αναφέρουμε στην αρχή. Η παρουσία του ξάφνιασε ευχάριστα τους συντελεστές του έργου και ανταποκρίθηκε σε ό,τι του ζητήθηκε. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, μιλά για τον ρόλο του, την ταινία και για τον τρόπο που έγινε cast από τον σκηνοθέτη. Αξίζει να διαβάσετε πώς επιλέχθηκε από τον Σουηδό σκηνοθέτη. Τα ελληνικά γυρίσματα του φιλμ έγιναν στην παραλία της Χιλιαδούς και στο Κατάκολο. Τον ευχαριστούμε που μας μίλησε.

Υποδύεσαι έναν έλληνα ναυτικό που εργάζεται στο κατάστρωμα του γιοτ, κάτι σαν λοστρόμος.
Λοστρόμος είναι νομίζω ο επικεφαλής του κατώτερου πληρώματος στο κατάστρωμα ενός πλεούμενου. Μάλλον εγώ είμαι ένας απλός ναύτης που κάνει διάφορες εργασίες στο κατάστρωμα. Ασχολείται με τα σχοινιά, τα δεσίματα, τις καθαριότητες, γυαλίζει, σκουπίζει, ασκεί διάφορα καθήκοντα.

Ποια ήταν η δυσκολία του ρόλου;
Δεν ήταν κόντρα-ρόλος για μένα. Ωστόσο αντιμετώπισα μια συναρπαστική τεχνική δυσκολία. Έπρεπε σε 24 ώρες να μάθω να μαζεύω και να τυλίγω τα σχοινιά ως πεπειραμένος ναύτης! Ξενύχτησα πριν το γύρισμα και κάπως το κατάφερα, μα το κομμάτι αυτό δεν μπήκε τελικά στη σκηνή μου.

Γιατί λες πως δεν ήταν κόντρα – ρόλος ;
Από τα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια θυμάμαι τους φίλους μου να με φωνάζουν Greek lover με τρίχα για πουλόβερ. Ξέρεις, από το τραγούδι των Ημισκουμπρίων. Ισχύει ο χαρακτηρισμός, αφού από τη μια είμαι τριχωτός κι από την άλλη διαθέτω επικοινωνιακά χαρίσματα. Επιπλέον, τα αγγλικά μου ήταν καλά από μικρή ηλικία κι έτσι είχα σουξέ με τις τουρίστριες τα καλοκαίρια. Και μαζί με το βασιλικό ποτίζονταν και οι φίλοι μου οι γλάστρες… Μου έχει μείνει αυτό…

Άρα η συμπεριφορά του χαρακτήρα είναι δική σου; Δεν στην έδωσε ο σκηνοθέτης;
Σ’ ένα βαθμό μου την έδωσε ο σκηνοθέτης, αλλά είναι και το δικό μου στυλ. Με προέτρεψε να πειραματιστώ, να αυτοσχεδιάσω, να τραγουδήσω, να μιλήσω με τον πρωταγωνιστή… Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι η σκηνή γυρίστηκε 18 φορές! Όταν έχεις γράψει και το σενάριο της ταινίας, έχεις πολύ μεγάλη ελευθερία να δοκιμάσεις διάφορα πράγματα, να προσθέσεις και να αφαιρέσεις σκηνές ακόμα και στη διάρκεια των γυρισμάτων.

«Τονίζεται η ματαιοδοξία και η επιφανειακότητα των νεόπλουτων»

Πιστεύεις ότι μέσα από τον ρόλο ήθελε να αναδείξει, με θετικό τρόπο, κάποια στερεοτυπικά στοιχεία του Έλληνα ναυτικού;
Δεν το είχα σκεφτεί αυτό…

Δικό μου συμπέρασμα, μπορεί να είναι και λάθος
Όχι, μπορεί να ισχύει. Πριν απαντήσω σε αυτό όμως, να πω κάτι ακόμη για τη δυσκολία του ρόλου μου. Επειδή ο ρόλος ήταν κοντά στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μου, με απασχόλησε πώς θα τον ερμηνεύσω χωρίς να χάσω τη φυσικότητά μου. Κάποιες φορές είναι πρόκληση να προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου. Νομίζω ότι αντεπεξήλθα πολύ καλά. Όσον αφορά τώρα τι ήθελε να αναδείξει ο Ρούμπεν μέσα από τη σκηνή μου, μπορούμε να πούμε πολλά. Μπορούμε ας πούμε να σταθούμε στο πολυεθνικό πλήρωμα του γιοτ. Όσοι εργάζονται εκεί προέρχονται από διάφορες χώρες και ηπείρους. Κι από τη μια έχουμε την ελίτ, Ρώσους, Αμερικάνους, οι μεν έρχονται από την κομμουνιστική κουλτούρα, οι δε από την καπιταλιστική, αμφότεροι εκφραστές του κεφαλαίου, και από την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος που εργάζεται για να υπηρετήσει το κεφάλαιο.

Για μένα η ατάκα που λες, με ειρωνεία και κρυμμένη οργή, «υπηρετούμε τους πλούσιους» είναι η καρδιά του έργου.
Αυτό, αυτό που είπες.

Αυτό φαίνεται και στο τέλος, στο πώς αντιδρά η Φιλιππινέζα.
Ναι, το ένα είναι αυτό. Το άλλο έχει να κάνει με μια άλλη ατάκα που λέω στους Φιλιππινέζους εργάτες του γιοτ. Έχουν ανέβει στο φουγάρο και το τρίβουν, το γυαλίζουν. Τους βλέπω και φωνάζω γυάλισε το αγόρι μου, έτσι μπράβο! Αυτό με παραπέμπει και στο δείπνο του καπετάνιου, εκεί που μια κυρία παραπονιέται για τα λερωμένα πανιά! Η ειρωνεία είναι ότι το γιοτ δεν έχει πανιά, είναι μηχανοκίνητο. Ο καπετάνιος, λοιπόν, της λέει ναι, θα τα γυαλίσουμε. Επομένως, τονίζεται η ματαιοδοξία και η επιφανειακότητα των νεόπλουτων, οι οποίοι, για να αισθάνονται καλά, θέλουν όλα γύρω τους να γυαλίζουν. Θέλουν να τους υπηρετεί ο υπόλοιπος κόσμος γυαλίζοντας καθετί, να προσαρμόζονται τα πάντα στη δική τους αισθητική. Ε, αυτό είναι κάτι που εξοργίζει και μπορεί να οδηγήσει σε μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις. Φυσικά, κάθε επανάσταση έχει το τίμημά της και ο ρόλος μου το πληρώνει όταν βγάζει τη φόρμα του κι ανάβει τσιγάρο. Μετά από λίγο απολύεται! Βέβαια, θα πρέπει να σταθούμε και στο πώς αλλοτριώνεται και ο φτωχός. Η Φιλιππινέζα, για να μείνει καπετάνιος στην παραλία, το ζυγίζει να σκοτώσει! Το καπιταλιστικό σύστημα συσσωρεύει οργή μέσα σου, θυμό. Η αίσθηση αυτή, όμως, μπορεί να μετατραπεί σε ανούσια εκδίκηση. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως η αλλοτρίωση υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί.

Μοιάζει αναπόφευκτο όπως το παρουσιάζει ο Έστλουντ. Κάποια στιγμή θα βρεθούμε στη θέση του καταπιεστή.
Ακριβώς!

«Η ιστορία του πώς επιλέχθηκα είναι από μόνη της ξεχωριστή ταινία!»

Τι κρατάς από την εμπειρία αυτή;
Ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους στην οποία έπαιξα. Και μάλιστα μια διεθνής παραγωγή! Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία. Χάρηκα πολύ τα βλέμματα, τη διαδικασία του φλερτ, το παιχνίδι με την πρωταγωνίστρια… αυτή η σκηνή της ταινίας για μένα δείχνει και την ευκαιρία του φτωχού να προκαλέσει τη δική του αναταραχή στο σύστημα, σ’ έναν άλλο κόσμο, σε έναν χώρο, αυτόν του μόντελινγκ, που ασκεί εξουσία μέσω των προτύπων ομορφιάς κι επιτυχίας που ευαγγελίζεται. Ήταν μια σκηνή που σίγουρα επηρεάζει σ’ ένα βαθμό το πόσο εύκολα θα πάει ο πρωταγωνιστής αργότερα να φλερτάρει. Το κωμικοτραγικό είναι ότι στο πρώτο μέρος, λέει στην κοπέλα του βάζω στοίχημα θα σε κάνω να μ’ αγαπήσεις. Όταν βλέπει, όμως, ότι αυτή είναι αποφασισμένη να γίνει trophy wife of a rich old man, χάνει τον έλεγχο. Από τη δική μου σκηνή και έπειτα τον πνίγει η ανασφάλεια, η ζήλια και η αγάπη τελικά πάει περίπατο.
Η ταινία πάντως συνολικά ήταν μια εμπειρία τριπλά συναρπαστική για μένα, αφού πέρα από τη συμμετοχή μου ως ηθοποιός, είχα την τύχη να εργαστώ και στην παραγωγή κι επίσης να συμμετέχω και σε ένα παράλληλο πρότζεκτ που γεννήθηκε με αφορμή την ταινία.

Με τον σκηνοθέτη πώς ήρθες σε επαφή;
Κατ’ αρχάς έχουμε γίνει φίλοι. Η ιστορία του πώς επιλέχθηκα είναι από μόνη της ξεχωριστή ταινία! Ήμουν, πρόπερσι τον Σεπτέμβριο, στην παραλία της Χιλιαδούς για διακοπές. Είχα μείνει μακριά από τη θάλασσα δυο χρόνια και την είχα τρομερή ανάγκη. Βλέπεις, το προηγούμενο καλοκαίρι, του 2019, την είχα στερηθεί γιατί ήμουν στα Βαλκάνια μ’ ένα γαλλικό, περιοδεύοντα θίασο. Παίζαμε μουσική και θέατρο στο δρόμο, στις πλατείες, στις αγορές… Ήταν τρομερή εμπειρία! Είχα αφήσει τα πάντα πίσω για αυτό το καραβάνι! Το σπίτι μου, την οικογένεια μου, τη δουλειά, τους φίλους μου… Έφυγα για να ζήσω την τέχνη και την ελευθερία μέσα από το νομαδικό τρόπο ζωής τους που είχα ερωτευτεί… Ωστόσο δεν ήξερα γαλλικά και η ζωή με άλογα κι άμαξες ήταν ιδιαίτερα προκλητική. Όταν παρά την επιθυμία μου επέστρεψα τελικά στην Αθήνα, βρέθηκα με κατάθλιψη. Και τότε ήρθε κι ο κόβιντ. Τέλος πάντων, μετά το πρώτο λοκ ντάουν βρίσκομαι στη Χιλιαδού με πολλή όρεξη για διακοπές, σύντομα όμως μαθαίνω από ντόπιους κι άλλους παραθεριστές ότι σε μία εβδομάδα πρέπει να αφήσουμε την παραλία γιατί θα έρθουν κάποιοι Σουηδοί να γυρίσουν μια ταινία! Ξενερώνω. Δεν είχα όχημα και λεφτά να πάω άλλου! Κάποια στιγμή, ένας από την παρέα βρίσκει ότι παραγωγός της ταινίας είναι η ελληνική εταιρεία Heretic. Παθαίνω πλάκα! Ο Γιώργος Καρναβάς, ένας εκ των ιδρυτών της Heretic, είναι πολύ καλός μου φίλος! Για χρόνια τον έπαιρνα τηλέφωνο και του έλεγα Ρε Γιώργο, κάνεις ελληνικές και διεθνείς παραγωγές, συμπαραγωγές, και ξέρεις ότι είμαι ηθοποιός και θέλω να κάνω κινηματογράφο (γέλια). Δώσε μου ένα ρολάκι! Μα, μου έλεγε δεν γίνεται αυτό, υπάρχουν επαγγελματικά κανάλια κτλ. Σεβαστό. Ε, με το που μαθαίνω ότι η εταιρεία του είναι στην παραγωγή της ταινίας τον παίρνω τηλέφωνο και με πολλά γαλλικά του λέω Ρε, τόσα χρόνια σου ζητάω να μου δώσεις ρόλο κι έρχεσαι τώρα στη Χιλιαδού να κάνεις ταινία; Και θα μου χαλάσεις και τις διακοπές; Αν δεν μου δώσεις έστω ένα μικρό ρόλο, εγώ τη σκηνή μου δεν την ξεστήνω, θα σου χαλάσω την ταινία! (γέλια). Μιλήσαμε Κυριακή και Πέμπτη θα ερχόταν Χιλιαδού οπότε θα τα λέγαμε από κοντά. Όμως με έναν μαγικό, κινηματογραφικό τρόπο, την Τρίτη το πρωί γίνομαι cast στην παραλία από τον σκηνοθέτη, χωρίς να τον ξέρω! Τι έγινε; Έχω ξυπνήσει με πονοκέφαλο και χάλια στομάχι. Πάω να φτιάξω καφέ και βλέπω ότι λείπει το γκαζάκι μου. Τρελαίνομαι! Φοράω ένα παρεό, και ημίγυμνος, μιας και στην παραλία παραθερίζουν γυμνιστές, παίρνω σβάρνα την παραλία ρωτώντας και ψάχνοντας. Είμαι πολύ νευριασμένος. Φτάνω σε ένα σημείο και βλέπω τον location manager, τον Μένιο, τον οποίο είχα γνωρίσει πριν λίγο, ξυπνώντας. Ο Καρναβάς του είχε πει ότι είναι εκεί στην παραλία με σκηνή ένας φίλος του ηθοποιός. Φτάνοντας, λοιπόν, στον Μένιο, εκείνη την ώρα βλέπω ότι κάνει face time με τη γυναίκα του. Έχει βάλει όλα τα μέλη του συνεργείου να της πουν καλημέρα. Βλέπει έμενα ξαφνικά και λέει Τιμολέων! Πες και συ καλημέρα! Για μένα ήταν πολύ δύσκολο να χαμογελάσω εγκάρδια εκείνη τη στιγμή. Αρχίζω, λοιπόν, να χοροπηδάω σαν τον πίθηκο, ξεσπάω και φωνάζω Καλημέρα! Εκείνη τη στιγμή ο Ρούμπεν ήταν στη σπηλιά μαζί με τους βοηθούς του και ευθυγραμμιστήκαμε. Γυρνάει και με βλέπει. Αυτομάτως του ήρθε στο μυαλό ο ρόλος μου. Εν τω μεταξύ είχε ήδη βρεθεί ηθοποιός, ήταν ξένος και έπρεπε να ταξιδέψει εν μέσω λοκ ντάουν και διάφορες άλλες δυσκολίες. Έρχεται, λοιπόν, ο βοηθός σκηνοθέτη και λέει στο Μένιο: του λες να το ξανακάνει αυτό; Και πέφτει σιωπή. Μου λέει ο Μένιος σοκαρισμένος: Θέλουν να το ξανακάνεις. Λέω Ποιο; Αυτό που έκανες, μου λέει. Ποιο; Τον πίθηκο; Ναι. Ε, το ξανακάνω και τους άρεσε. Έρχεται τότε ο σκηνοθέτης και μου μιλάει. Ευτυχώς δεν γνώριζα ότι ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης γιατί θα είχα πεθάνει από την ταραχή! Ωστόσο, αν και δεν τον γνώριζα, είχα ήδη δει κι αγαπήσει την προηγούμενη ταινία του, Το Τετράγωνο. Αυτό ήταν! Πήρα τον ρόλο. Δυο χρόνια μετά, ακόμα δεν πιστεύουν πώς μπόρεσα και πήρα έτσι απλά κι απίστευτα έναν ρόλο για τον οποίο είχαν δει εκατοντάδες άτομα στο casting! Ο Ρούμπεν σκέφτεται ότι ο Καρναβάς μου είπε να δώσω παράσταση για να τον πάρω και ο Μένιος ότι γνώριζα τον σκηνοθέτη και το έκανα επίτηδες. Καμία σχέση! Όταν τελικά ήρθε στην παραλία ο Καρναβάς, ξεκίνησα να εργάζομαι και στην παραγωγή της ταινίας. Συναρπαστική εμπειρία, εκπληκτική ατμόσφαιρα. Σχεδόν δύο μήνες μείναμε στη Χιλιαδού και μετά πήγαμε στο Κατάκολο, εκεί που έγιναν τα εξωτερικά γυρίσματα στο γιοτ.

Αξέχαστη εμπειρία λοιπόν
Απίστευτη! Και είναι μια εμπειρία που με πήγε δέκα χρόνια πίσω! Τότε, στα πρώτα μου βήματα στην υποκριτική, ήθελα να πάω στο Χόλιγουντ, να κάνω καριέρα στον κινηματογράφο! Το είχα ψάξει αρκετά, είχα κάνει σεμινάρια, στ’ αγγλικά, υποκριτικής μπροστά στην κάμερα, είχα βρει ανθρώπους να με βοηθήσουν στα πρώτα μου βήματα… Επειδή, όμως, αρρώστησε ο πατέρας μου δύο φορές, εγκατέλειψα το σχέδιο. Και να που όταν δεν είχα ιδέα, τουλάχιστον στο συνειδητό, ήρθε και με βρήκε αυτό!