Η Ελεονώρα Αντωνιάδου στο Gazzetta: «Μόνο μέσα από το “ξεβόλεμα” έρχεται η αλλαγή»
Η Ελεονώρα Αντωνιάδου συμπρωταγωνιστεί στα «Κόκκινα φανάρια» (στον τεχνοχώρο Cartel). Η παράσταση αναδεικνύει και τιμά τον κόσμο του περιθωρίου, δείχνει ένα κομμάτι της ζωής των τρανς σεξεργατριών. Η ίδια υποδύεται την Ελένη, έναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλά για το έργο, τον ρόλο της, τη βία, την πορνεία… Την ευχαριστούμε πολύ.
Τι είναι αυτό που κάνει την παράσταση επιτυχημένη;
Μακάρι να ξέραμε την συνταγή της επιτυχίας. Θα το κάναμε σε κάθε παράσταση και δεν θα είχαμε άγχος για το αποτέλεσμα. Εμείς δουλεύουμε σκληρά, για να φτάσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε στην αλήθεια των ηρώων και του κόσμου που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε. Δουλεύουμε με αγάπη, μεράκι, και στοχοπροσήλωση. Το ότι ο κόσμος που δημιουργήσαμε και κατ’ επέκταση η παράσταση αρέσει στο κοινό και θεωρείται επιτυχημένη, μας κάνει πολύ χαρούμενους.
Πού αποδίδετε τις αρνητικές αντιδράσεις;
Ασχολούμαστε με ένα θέμα δύσκολο και ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Το προσεγγίζουμε με αλήθεια και ωμότητα, δεν ωραιοποιούμε καταστάσεις. Οπότε ναι, ο συντηρητικός θεατής που θέλει τις trans, τους gay και τις σεξεργάτριες στο περιθώριο, σαν να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και μακρινό από τον ίδιο, θα ενοχληθεί. Όμως μόνο μέσα από το «ξεβόλεμα» έρχεται η αλλαγή, μέσα από το σοκ. Αν αυτό ενοχλεί κάποιους είναι οκ, δεν πειράζει. Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που μας εκφράζει και μας ευχαριστεί.
Πόσο δύσκολο ήταν να πλησιάσετε την Ελένη;
Αν αντιμετωπίσεις τον ρόλο σαν «τύπο», δηλαδή μία τρανς γυναίκα, είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις. Και στο τέλος μπορεί να παίξεις μια καρικατούρα. Δεν ακολούθησα όμως αυτόν τον δρόμο. Αντιμετώπισα την Ελένη όπως της άξιζε. Είναι ένας άνθρωπος βαθιά πληγωμένος, ταλαιπωρημένος και μόνος. Παλεύει με όσα μέσα διαθέτει, για να επιβιώσει στον κόσμο που ζει. Διεκδικεί το δικαίωμα στην αγάπη, το όνειρο και τις ίσες ευκαιρίες. Αυτόν δεν είναι κάτι μακρινό, εύκολα μπορείς να δουλέψεις με αυτά τα στοιχεία.
«Μας δένει το κοινό όραμα»
Τι είναι αυτό που δένει τους χαρακτήρες; Το αναφέρω γιατί υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους κατά τη γνώμη μου.
Η επικοινωνία που βλέπετε επί σκηνής, είναι αυτή που έχουμε μεταξύ μας οι ηθοποιοί και κατ΄ επέκταση επικοινωνούν και οι ρόλοι μας. Αυτό που μας δένει είναι το κοινό όραμα, ο στόχος μας, ο τρόπος που μας διδάσκει ο Βασίλης Μπισμπίκης να δουλεύουμε και η αγάπη μας γι’ αυτό που κάνουμε. Η βαθιά επιθυμία και η τρέλα μας να επικοινωνήσουμε το έργο όσο καλύτερα μπορούμε, με ό,τι μέσα διαθέτει ο καθένας.
Ποια στιγμή κρατάτε από την παράσταση;
Το «freedom», στην έναρξη της τρίτης πράξης. Είναι η στιγμή μετά το διάλειμμα και είμαστε όλοι επί σκηνής. Μπλέκονται οι ρόλοι με το ποιοι είμαστε πραγματικά, ενωνόμαστε με τους θεατές, χορεύουμε και τραγουδάμε όλοι μαζί. Ακούγεται από τόσα διαφορετικά στόματα ταυτόχρονα η λέξη freedom (ελευθερία) και ο καθένας έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για την έννοια της ελευθερίας. Είναι μεθυστική στιγμή. Εγώ γεμίζω μπαταρίες για την υπόλοιπη παράσταση.
Τι κρατάτε από τον ρόλο σας και τί από την παράσταση;
Κρατάω τους ανθρώπους και τον τρόπο που δουλεύουμε. Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, μα γινόμαστε τόσο ίδιοι όταν έχουμε έναν κοινό στόχο. Κρατάω τις ιστορίες του παρελθόντος που μοιράστηκαν μαζί μας η Μπέττυ Βακαλίδου και ο Δημήτρης Παπάζογλου, για να μας βάλουν στον κόσμο αυτό. Κρατάω τις άδειες θέσεις από θεατές που έφυγαν κατά τη διάρκεια της παράστασης, επειδή του ενόχλησε η ορατότητα της queer κοινότητας. Τέλος, κρατάω τους ανθρώπους που χειροκροτούν όρθιοι γιατί κάτι «κινήσαμε» μέσα τους.
«Η κοινωνία μας είναι σκληρή, δεν αφουγκράζεται, δεν ακούει, μόνο κρίνει»
Η παράσταση αναδεικνύει και τιμά τον κόσμο του περιθωρίου. Βολεύει την κοινωνία να υπάρχει περιθώριο;
Ναι, γιατί μόνο αν συναναστραφείς και ακούσεις τις ιστορίες τους θα τους καταλάβεις. Τότε θα δεις οτι οι περισσότεροι έχουν περάσει μια δύσκολη παιδική ηλικία λόγω της διαφορετικότητάς τους. Είναι ευαίσθητοι και έχουν ανάγκη από την αποδοχή πρώτα της οικογένειας τους και ύστερα της κοινωνίας. Αλλα η κοινωνία μας είναι σκληρή, δεν αφουγκράζεται, δεν ακούει, μόνο κρίνει. Και ναι, τους βολεύει να υπάρχει περιθώριο γιατί έτσι αισθάνονται καλύτεροι και ισχυρότεροι. Εμείς στην παράσταση αυτο κάνουμε. Μέσα στον σκληρό κόσμο που τους ανάγκασε η κοινωνία να ζήσουν, τονίζουμε την ανάγκη τους για αγάπη και μια καλύτερη ζωή.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα καταλάβει καλύτερα τον κόσμο των τρανς;
Στην παράσταση μας, θα γνωρίσει ένα κομμάτι της ζωής των τρανς σεξεργατριών. Θα δει κάποιες κοινές αγωνίες και δυσκολίες που βιώνουν στην κοινωνία. Θα καταλάβει -ελπίζω- ότι τα τρανς άτομα έχουν προβλήματα στην καθημερινότητα, που για εμάς είναι λυμένα, απλά και μόνο επειδή θεωρούμαστε «κοινωνικά αποδεκτοί». Στο τέλος, ευελπιστώ να κατανοήσει τον πυρήνα, τον άνθρωπο. Αν αφαιρέσεις τις περούκες, το μακιγιάζ και τα ψηλά τακούνια, τι μένει; Ένα άνθρωπος που θέλει να ζει ελεύθερα τη ζωή του, με αγάπη, αποδοχή και ίσες ευκαιρίες.
Το στοιχείο της βίας είναι έντονο. Τι μας κάνει να αντιδρούμε βίαια;
Η βία έχει να κάνει με την παιδεία, την κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία του θύτη αλλά και του θύματος. Είναι μέσο έκφρασης του θυμού και της αγανάκτησης, όταν αδυνατείς να δείξεις αυτό που αισθάνεσαι με άλλον τρόπο. Η βία είναι επίδειξη δύναμης. Για κάποιους η βία θεωρείται φυσιολογική επειδή έχουν μεγαλώσει σε ένα βίαιο περιβάλλον. Υπάρχουν χιλιάδες παράμετροι που οδηγούν κάποιον στο να γίνει βίαιος. Το θέμα είναι πώς μπορεί αυτό να αλλάξει. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στην βία, που κάποιες μορφές της πλέον θεωρούνται φυσιολογικές.
Θα εκλείψει ποτέ η πορνεία;
Ναι, όταν εκλείψει η ανάγκη του ανθρώπου για σεξ. Για να σας πω την αλήθεια, φοβάμαι πολύ για το τι θα γινόταν στην κοινωνία αν δεν υπήρχε η πορνεία. Δεν ξέρω πόσους βιασμούς θα μετρούσαμε καθημερινά. Σίγουρα είμαι κατά της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου σώματος, οπότε ρίχνω την ευθύνη και το βάρος για την εξάλειψη της πορνείας στους πελάτες.
Στην ερώτηση για το αν είναι λειτούργημα ή όχι, η δική μου απάντηση είναι ναι. Η πορνεία είναι λειτούργημα. Και έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Να προστατεύεται. Να υπάρχουν απαράβατοι νόμοι και κανόνες. Να είναι ελεγχόμενη. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο που προστατεύει αυτές τις γυναίκες και όχι να τις αφήνει στο περιθώριο. Αυτό που πρέπει να εξαφανιστεί είναι το trafficking. Το να εμπορεύεσαι δηλαδή γυναίκες και να τις εξαναγκάζεις να εκδίδονται, παρά τη θέλησή τους. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του αρκεί να υπάρχει συναίνεση. Εάν κάποιος εξαναγκάζεται είναι έγκλημα.
Ταυτότητα παράστασης
«Κόκκινα φανάρια» (ως τις 29/5. Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 17 ετών)
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Διασκευή-Δραματουργία: Βασίλης Μπισμπίκης, Χρήστος Νικολόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Κένι ΜακΛέλαν
Επιμέλεια κίνησης: Αγγέλα Πατσέλη
Σχεδιασμός ήχου: Μάνος Πατεράκης
Μουσικό θέμα έναρξης (διασκευή): Τάσος Σωτηράκης
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Μακιγιάζ-Σχεδιασμός χτενισμάτων: Γιάννης Παμούκης
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασσερός
Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Κοκκοτάκης
Ηχολήπτης: Βασίλης Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Διεύθυνση παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Υπεύθυνη επικοινωνίας Cartel Τεχνοχώρος: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παίζουν (αλφαβητικά): Ερατώ Αγγουράκη, Λευτέρης Αγουρίδας, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Μπέττυ Βακαλίδου, Δημήτρης Γαλάνης, Γιανμάζ Ερντάλ, Μάρα Ζαλώνη, Μάνος Καζαμίας, Διονύσης Κοκκοτάκης, Δημήτρης Παπάζογλου, Αγγέλα Πατσέλη, Γιώργος Σιδέρης, Τάσος Σωτηράκης, Στέλιος Τυριακίδης, Πουριά Χοσσεϊνί.
Παραστάσεις: Πέμ.-Κυρ. 9 μ.μ.
Εισιτήρια: 20, 17 ευρώ [ισχύουν ειδικές τιμές]
