After Life: Κι όμως δεν είναι η πιο συγκινητική ιστορία του Netflix

του Παναγιώτη Γκανά

Ο χαρακτήρας του Ρίκι Ζερβέ, ζει μέσα από το λάπτοπ του όπου καθημερινά και πάντα με τη συνοδεία αλκοόλ ή άλλων ουσιών, παρακολουθεί στιγμές ξεγνοιασιάς με τη γυναίκα του. Την Lisa που πέθανε από καρκίνο, έχοντας ως κύριο βάρος να καταφέρει ο σύντροφός της να «ζήσει» μετά από αυτή. Φροντίζει η ίδια να το κάνει ξεκάθαρο και από τα βίντεο που του άφησε ως «κακή» κληρονομιά, μέσα από το νοσοκομείο.

Εκείνη η «ζωή μετά» είναι αυτή πάνω στην οποία θα βασιστεί όλη η σειρά του Ζερβέ. Η ανυπόφορη πραγματικότητα, η ανιαρή καθημερινότητα και ο πόνος στη σκέψη ότι πλέον είναι μόνος. Ή σχεδόν μόνος.

Η ζωή προχωρά. Οι σκέψεις και οι σχέσεις το ίδιο. Ο Τόνι, θα κάνει φίλους, θα τους βοηθήσει, θα προσπαθήσει να ζήσει μέσα από άλλους, αλλά ποτέ δεν θα αφήσει το ρολόι να ξεκολλήσει από το λεπτό που τον άφησε η Lisa. Ακόμη και όταν η συμπαθητική νοσοκόμα που προσέχει τον πατέρα του, βρεθεί κοντά του, θα προτιμήσει την αλήθεια. Ότι το μυαλό του δεν θέλει κάτι άλλο από τη Lisa και την παλιά του ζωή.

Το εκκρεμές από το μίσος, θα φτάσει στην καλοσύνη και στην αγάπη. Ο ίδιος θα αλλάξει, θα επιλέξει την ειρήνη και τη βοήθεια σε όποιον τον βοήθησε στο παρελθόν, σε όποιον συμπαθεί και αγαπά. Αλλά πάντοτε θα ξέρει πως είναι άδειος. Αυτός και η Brandy που θα σιγοκλαίει στον καναπέ, ακουμπώντας στο γόνατό του, μυρίζοντας το κόκκινο κρασί που πίνει.

Το After Life δεν είναι η πιο συγκινητική ιστορία του Netflix γιατί είναι η ίδια η ζωή, οι ιστορίες που αν κοιτάξεις γύρω σου δεν θα τις δεις στα μάτια αγαπημένων σου ή περαστικών, γιατί δεν θα τις γνωρίσεις.

Όπως δεν θα καταλάβαινε κανείς τον πόνο του Τόνι, όταν τρολάρει ανελέητα τον κολλητό του από την εφημερίδα ή όταν το μαύρο του χιούμορ φωτίζει τις ζωές των άλλων.

Το ταξίδι του πόνου και της απώλειας στο After Life, είναι η δική μας αλήθεια. Η αντιμετώπιση του καθενός στο πένθος και στη ζωή αλλά και η αποστήθιση του ποιήματος που η Lisa αφιερώνει στην τελευταία σκηνή της σειράς:

«Μη σταθείς στον τάφο μου να κλαις,
Δεν θα είμαι εκεί
Δεν κοιμάμαι
Είμαι οι χιλιάδες άνεμοι που φυσούν
Είμαι τα διαμάντια που αστράφτουν στο χιόνι»

Το ποίημα του Αζίζ Νεσίν, Tanımayacaksın σαν να αποτελεί τη φυσική συνέχεια του ποιήματος που η Lisa, στην τελευταία σκηνή της σειράς:

«Ένας αγέρας θα ανεμίσει τη φούστα σου
Τα μαλλιά σου θα αναστατωθούν
Το ένα χέρι σου στη φούστα το άλλο στα μαλλιά σου
Εκείνος ο αγέρας είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Της νύχτας μία ώρα στο κρεβάτι σου
Πότε στο ένα πλευρό πότε στο άλλο
Είτε είσαι κοιμισμένη είτε είσαι ξύπνια
Εκείνο το όνειρο είμαι εγώ»