Το «Χέρι του Θεού» στο Netflix παίζει με τα ψυχικά όρια του οπαδού

του Παναγιώτη Γκανά

Στον ιταλικό νότο, τα καλοκαίρια έχουν άλλη αίγλη. Πόσω μάλλον όταν μια οικογένεια βγαλμένη από ταινία του Σταύρου Τσιώλη, αποφασίζει να γιορτάσει τον ερχομό ενός νέου γαμπρού. Η χαρά σύντομα θα μετατραπεί σε λύπη τόσο ρεαλιστικά απότομα. Ο πανικός σκεπάζει την οικογένεια Σκίζα, τον ουρανό της πόλης που μόνο με μια αναφορά μιας μεταγραφής θα κατευναστει. Ανάμεσα σε γαλάζιες σημαίες, σε εισιτήρια διαρκείας με τα χαρακτηριστικά της Νάπολι, απώλειες, έρωτες και νέες φιλίες θα γίνουν ένα. Το «Χέρι του Θεού», θα μπορούσε να είναι μία ταινία για τον ερχομό του Μαραντόνα στην Νάπολι. Παραδόξως όμως, περισσότερο αντιπροσωπεύει τη χείρα βοηθείας που δίνει το ποδόσφαιρο στις ζωές μιας τυπικής ιταλικής οικογένειας των 80’s.

Αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο Πάολο Σορεντίνο είναι να σε κάνει να νιώθεις κομμάτι της πλοκής. Να μπαίνεις στη θέση των πρωταγωνιστών και να μοιράζεσαι τα ίδια συναισθήματα. Ειδικά σε μία ιστορία όπου εξελίσσεται στην γενέτειρά του και σε αρκετά σημεία αναπαριστά την ίδια του τη ζωή, η ατμόσφαιρα δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα. Μία πόλη και μια οικογένεια που αναπνέει για τις Κυριακές.

Η προβολή της ζωής των Σκίζα και της πανέμορφης πόλης στο ρυθμό μίας από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες μεταγραφές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, εξηγεί με το καλύτερο τρόπο το BIRGing. Basking in reflected glory (Cialdini, 1976), είναι η έννοια που αναλύει το πως όλοι οι υποστηρικτές μιας ομάδας, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, κοινωνικά, οικονομικά, ψυχικά, σωματικά, μπορούν να ενωθούν από μόνο και ένα σύμβολο. Ή ιδέα.

Υπό αυτό το φαινόμενο, μια τόσο διαφορετική μεταξύ της οικογένεια, μπορεί από την κόλαση να βρεθεί στον παράδεισο μόνο και μόνο από το αν θα έρθει τελικά ο Ντιέγκο στην ομάδα της.

Το ποδόσφαιρο γίνεται ένα με τη ζωή. Ένα με την ψυχή.

Από το γραφικό περιβάλλον των Σκίζα δεν λείπει τίποτα. Η αισθησιακή θεία, φαντασίωση του Φαμπιέτο και του αδερφού του, ο μικροαπατεώνας θείος, η οξύθυμη γιαγιά, ο μηδενιστής παππούς και ο κακοποιητικός ξάδερφος. Όλες μορφές που θα σιγήσουν στο άκουσμα μόνο ενός ονόματος. Ή μαλλον τριών. Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Ανθρώπινες σχέσεις, άλλες σκληρές, άλλες ζωής και οικογενειακά δράματα για δύο ώρες θα φανούν να κρέμονται από ένα ραδιόφωνο, ένα πρωτοσέλιδο ή μια τηλεόραση. Ακόμα και όταν η ζωή δείχνει να καταρρέει και οι φωνές στο σπίτι είναι δυσβάσταχτες, το άκουσμα μιας φράσης, αρκεί για να ξεκλειδώσει το μυαλό: «Σκέψου τον Μαραντόνα».

Και όταν όλα πραγματικά καταστραφούν, μια θέση στην προπόνηση της Νάπολι, για τα φάουλ του Μαραντόνα, να δίνουν μια νέα ανάσα. Κάθε χτύπημα και μία βαθιά αναπνοή για το δικό μας ξεκίνημα. Αυτό άλλωστε δεν είναι το ποδόσφαιρο στις ζωές μας; Στο δρόμο για το γήπεδο, στα απλωμένα κασκόλ, στην παρέα, στα κρύα καθίσματα. Ένα σύννεφο για να βγούμε προσωρινά από την πραγματικότητα. Μία δεύτερη ζωή για λίγα λεπτά.

Αραγε, ανάμεσα σε υπόλοιπα κατευναστικά λόγια πόσο θα μας βοηθούσε να ακούσουμε κάτι για την λατρεμένη μας ομάδα όταν γύρω μας όλα χάνονται; Αλλους πολύ, άλλους λίγο. Ο Σορεντίνο σίγουρα όμως κατάφερε να μας δώσει ένα ζωντανότατο παράδειγμα στην καυτή Νάπολι και να μας κάνει να αναρωτηθούμε «Θα σκεφτόμουν τον Μαραντόνα;»

Cialdini, R. B., Borden, R. J., Thorne, A., Walker, M. R., Freeman, S., & Sloan, L. R. (1976). Basking in reflected glory: Three (football) field studies. Journal of Personality and Social Psychology, 34(3), 366–375. https://doi.org/10.1037/0022-3514.34.3.366