Η Κοτοπούλη και η σκόνη του χρόνου
Τα φώτα της ράμπας ποτέ δεν λένε ψέματα. Την αλήθεια προσφέρουν γυμνή και την αλήθεια δέχονται. Και μπορεί το χρώμα να αλλάζει, χρυσό, κόκκινο, λευκό, όμως στο τέλος αυτό που μένει είναι αυτό που συλλαμβάνει τη σκόνη του χρόνου. Το ένα και μοναδικό φως αξιολογεί, κρίνει και προσφέρει στο κοινό τον ηθοποιό που δεν κοροϊδεύει, δεν εξαπατά και δεν αγνοεί την επιθυμία του θεατή για ψυχαγωγία. Εκεί, πάνω στο σανίδι γεννιέται και πεθαίνει ο καλλιτέχνης και όταν η αυλαία πέφτει το χειροκρότημα επιβεβαιώνει ή διαψεύδει. Για πολλούς ηθοποιούς το θέατρο είναι η ζωή τους, ελάχιστοι όμως έχουν το δικαίωμα να το εκστομίσουν. Στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου υπήρξαν καλλιτέχνες που επιβεβαίωσαν τη μεγαλόστομη δήλωση. Ελάχιστοι, αλλά υπήρξαν. Είτε το είπαν είτε το κράτησαν για τον εαυτό τους, οι πράξεις τους το φώναξαν, το φώναζαν στους θεατές και τους συνεργάτες τους. Η θεατρική ιστορία του τόπου μας δεν μπορεί ποτέ να προσπεράσει ένα όνομα, μία γυναίκα: τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Ακόμη κι αν δεν την ξέρεις, έρχεται η στιγμή που τη μαθαίνεις και όταν τη μάθεις δεν την ξεχνάς ποτέ. Η Μαρίκα Κοτοπούλη γεννήθηκε στο θέατρο, μεγάλωσε στο θέατρο, πέθανε στο θέατρο και έγινε ένα με το θέατρο. Η παράσταση «Μαρίκα» βασίζεται στη ζωή της και αξίζει να την παρακολουθήσετε, στο θέατρο «Χώρα». [Photo credits: Μαριλένα Αναστασιάδου]
Οι στιγμές που τη σημάδεψαν
Το έργο είναι βασισμένο στη ζωή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Πώς να χωρέσεις όμως τη ζωή της σε 90 λεπτά; Αδύνατο. Γι’ αυτό ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας εντόπισε τις κατάλληλες στιγμές της, τις φώτισε και τις «έδεσε» με σεβασμό και τόλμη. Δεν γινόταν διαφορετικά, το πρόσωπο επέβαλλε την αντιμετώπιση που άξιζε. Ο Ζούλιας μέσα από άφθονο υλικό πλησίασε αρκετά την Κοτοπούλη. Βρήκε τα κεντρικά μονοπάτια του χαρακτήρα, της προσωπικότητας της και διάλεξε τις εκφράσεις εκείνες της προσωπικής-επαγγελματικής της πορείας που τη σημάδεψαν. Επεισόδια από παραστάσεις, συναντήσεις με σκηνοθέτες, η ανακάλυψη της Λαμπέτη, η κόντρα με την Κυβέλη, με το Εθνικό, η σχέση με τον Χέλμη, τον Λογοθετίδη, η υποστήριξη στον Μεταξά, η πίστη στον βασιλιά, το σοκ της δολοφονίας της Ελένης Παπαδάκη, η μητρική και ερωτική σύνδεση με τον θίασο της, όλα αυτά υπάρχουν και προσφέρονται στον θεατή μέσα σε 90 λεπτά, η ουσία αυτών και η καθοριστική επιρροή της Κοτοπούλη παρουσιάζονται άμεσα και καθαρά πάνω στη σκηνή του θεάτρου «Χώρα». Η θεατρική ζωή, η πραγματική ζωή της σε γοητεύει, σε ενδιαφέρει και η προσωπικότητα της σε αιχμαλωτίζει.
Η κατάλληλη πρωταγωνίστρια
Ο Πέτρος Ζούλιας δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο απ’ αυτήν της Νένας Μεντή. Αδιαπραγμάτευτο. Η Μεντή έχει την ικανότητα να «γεμίζει» κάθε σκηνή και η πληθωρική -θεατρική- της παρουσία ταιριάζει άψογα με αυτήν της Κοτοπούλη. Αληθινό ερμηνευτικό θηρίο που βρίσκει την ψυχή του χαρακτήρα και την αποκαλύπτει με θάρρος στο κοινό. Η Μεντή σε πείθει ότι έτσι ήταν η Κοτοπούλη. Πείθει ακόμη κι αυτόν που δεν έχει την παραμικρή επαφή με το πρόσωπο, ακόμη κι αυτόν που έχει διαβάσει γι’ αυτήν. Η Μεντή, χωρίς να χάνει το μέτρο, αφήνει το συναίσθημα να την παρασύρει και με τη γνώση των ορίων φτιάχνει μια πειστική εικόνα της Κοτοπούλη. Απ’ αυτήν φυσικά διακλαδώνεται η παράσταση, οι κουβέντες της με τη Φρόσω (εξαιρετική Τζένη Σκαρλάτου) μας μεταφέρουν στα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της Μαρίκας. Μέσα από τον διάλογο τους αναδεικνύεται ο εσωτερικός κόσμος της μεγάλης θεατρίνας, η άδολη φροντίδα της για την τέχνη της και ο μεγάλος έρωτας της για τον Ίωνα Δραγούμη. Η σκηνική αφήγηση ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος και η βιογραφία της Κοτοπούλη επί σκηνής μας δίνει όσα και η ίδια η ζωή!
Ο Ζούλιας καταφέρνει να δώσει ρυθμό στην παράσταση, αν και μερικές φορές υπάρχουν μεταπτώσεις που κάπως καθηλώνουν το έργο. Η χημεία του θιάσου είναι καλή και όλοι παίρνουν και δίνουν στην κεντρική ηρωίδα, βοηθούν στο να αναδειχθεί το μεγαλείο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Καλή δουλειά στα σκηνικά από την Άννα Ζούλια και στα κοστούμια από την Ηλένια Δουλαδίρη. Αξιόλογη η μουσική του Παναγιώτη Αυγερινού και όπως πρέπει οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
Ταυτότητα παράστασης
«Μαρίκα», του Πέτρου Ζούλια
Κείμενο-σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά: Άννα Ζούλια
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός
Φώτα: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου
Πρωταγωνιστούν: Νένα Μεντή, Τζένη Σκαρλάτου, Νεφέλη Κουρή, Γιώργος Δεπάστας, Μάκης Πατέλης, Μαριάννα Τουντασάκη, Γιώργος Λόξας, Γιάννης Σίντος, Ναταλία Αθανασιάδη.
Παραστάσεις: Παρ., Σάβ. 9 μ.μ., Κυρ. 6 μ.μ., Τετ. 8 μ.μ.
Εισιτήρια: 18-12 ευρώ, ισχύουν ειδικές τιμές.
Το θέατρο Χώρα αποτελεί χώρο αμιγούς λειτουργίας, όπου επιτρέπεται η προσέλευση μόνο στους πλήρως* εμβολιασμένους θεατές, καθώς και σε όσους έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου.
Οι ανήλικοι κάτω των 12 θα προσέρχονται με δήλωση αρνητικού αποτελέσματος self test.
Κατά την είσοδο των θεατών, θα ζητούνται τα απαραίτητα πιστοποιητικά, όπως αυτό ορίζεται βάσει πρωτοκόλλου (πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης και δελτίο ταυτότητας). Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου.
