Αλέξανδρος Καλπακίδης στο Gazzetta: « Ήθελα να κάνω έναν κανονικό άνθρωπο εκείνης της εποχής»

• Προσπάθησα να βρω την αλήθεια του ήρωα μέσα από εμένα
• Έχω αντλήσει από καθημερινές σκηνές στα καφενεία
• Αυτό είναι η δουλειά μας, το χειροκρότημα
• Ταυτότητα παράστασης

Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης παίζει για τρίτο χρόνο στις «Άγριες Μέλισσες» (από Δευτέρα ως Πέμπτη στις 22:00 στον ΑΝΤ1) και έχει καταφέρει να κάνει αξιοπρόσεκτη την παρουσία του. Ο ρόλος του «Παναγιώτη» σε αγγίζει, είναι οικείος και βαθιά ανθρώπινος. Εκτός από την τηλεοπτική παρουσία, ο Αλέξανδρος Καλπακίδης έχει και θεατρική. Παίζει στην παράσταση «Οι 12 ένορκοι», στο θέατρο «Άνεσις». Γενικά, είναι ηθοποιός που μέσα από την αγάπη και το πάθος για τη δουλειά του μας δίνει όμορφες στιγμές. Τον ευχαριστούμε πολύ που μας μίλησε. [photo credits: Ρούλα Μονιάκι, Αλέξανδρος Γεωργιάδης για «Άγριες Μέλισσες» και GRID FOX για τις φωτογραφίες από την παράσταση]

Παίζεις για τρίτο χρόνο στις «Άγριες Μέλισσες». Τι πιστεύεις ότι έχει αγαπήσει το κοινό από τη σειρά;
Έχει να κάνει με μια συγκυρία πραγμάτων. Το βασικότερο όμως είναι το σενάριο και μετά η επιλογή των ηθοποιών. Επιλέχθηκαν ηθοποιοί που δεν ήταν ευρέως γνωστοί, δουλεύαν κυρίως στο θέατρο, όπως και νέα παιδιά. Έπειτα είναι η απομάκρυνση από την πόλη και η μετάβαση στο χωριό που ο περισσότερος κόσμος έχει μεγαλώσει. Υπάρχει νοσταλγία σ’ όλο αυτό και στις «Μέλισσες» δεν παρουσιάζονται μόνο οι ωραίες στιγμές. Φυσικά η σκηνοθετική ματιά του Λευτέρη Χαρίτου, όπως και η παραγωγή που ρίσκαρε σε τέτοιους καιρούς. Τέλος, πρέπει να πω ότι όλο αυτό που κάνουμε και βλέπετε, το κάνουμε με αγνότητα, καθαρότητα, κόπο και πολλή αγάπη.

Έχουμε να κάνουμε με πολυπληθές σχήμα και για μένα δεν υπάρχει πρωταγωνιστής. Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία σ’ όλο αυτό;
Πιστεύω πως υπάρχουν κάποιοι κεντρικοί ήρωες…

Δεν είναι όμως στημένο σ’ αυτούς. Ας πούμε στην «Ελένη»
Όχι δεν έχει να κάνει με ένα πρόσωπο ή δύο όπως παλιά. Οι σεναριογράφοι, ο Πέτρος Καλκόβαλης και η Μελίνα Τσαμπάνη, το έχουν μοιράσει πολύ σοφά. Όλοι οι ήρωες είναι απαραίτητοι στην ιστορία. Πέρυσι αποχώρησαν ο Γιώργος Γάλλος και η Κάτια Δανδουλάκη και φέτος, να σου πω την αλήθεια, αισθάνομαι μια μικρή στενοχώρια, ίσως επειδή έχει αγαπηθεί τόσο η σειρά. Όταν κάναμε ένα πάρτι έκπληξη για τα γενέθλια του σκηνοθέτη μας Λευτέρη Χαρίτου, ήρθαν όλοι. Αστειευόμασταν, λοιπόν, λέγοντας έχουν έρθει και οι νεκροί. Έχουμε γίνει οικογένεια και μας κακοφαίνεται όταν κάποιος φεύγει από τη σειρά.

Προσπάθησα να βρω την αλήθεια του ήρωα μέσα από εμένα

Η χημεία μεταξύ σας αναπτύχθηκε στις πρόβες προφανώς. Δεν γνωριζόσασταν όλοι.
Κοίταξε, πολλοί γνωριζόμαστε και αυτό δεν το ξέρει ο κόσμος. Εγώ με τον Λεωνίδα Κακούρη έχουμε παίξει στο θέατρο. Με τον Γιώργο Ηλιόπουλο ξεκινήσαμε από τη σχολή μαζί, με την Έλενα Καρακάση τον Χρήστο Πλαΐνη, τον Γιώργο Γάλλο τον Παύλο Ορκόπουλο, έχουμε βρεθεί στη σκηνή… Θέλω να πω ότι όλοι λίγο-πολύ γνωριζόμασταν.

Η σειρά έχει εξαιρετικό ρυθμό, δεν κάνει «κοιλιά» πουθενά, δεν βαριέσαι.
Όχι, δεν βαριέσαι καθόλου. Εγώ διαβάζω το σενάριο, βλέπω τη σειρά στην τηλεόραση και λέω για να δούμε, πώς το χουμε κάνει.

Ένας ηθοποιός που δεν ανήκει στους κεντρικούς ήρωες, όπως εσύ, πώς βρίσκει τη θέση του στη σειρά;
Να σου πω τι έχω κάνει. Προσπάθησα να βρω την αλήθεια του ήρωα μέσα από εμένα. Ήθελα να κάνω έναν κανονικό άνθρωπο εκείνης της εποχής -όπως τον είχα φανταστεί- στη δική μου ηλικία. Προσπάθησα να αποφύγω τα τετριμμένα. Δεν ήθελα να θυμίζει κάτι από τους καφετζήδες που βλέπουμε στον παλιό, καλό, ελληνικό κινηματογράφο. Ήθελα να καταφέρω ο κόσμος που με βλέπει να μπορεί να ταυτιστεί. Βέβαια, οι ενέργειες μου έγιναν σε συνεννόηση με τον σκηνοθέτη και τους σεναριογράφους.

Έψαξες να δεις πώς ήταν ο καφετζής εκείνης της εποχής;
Όχι, μόνο όπως το φαντάστηκα. Φυσικά έχουμε εικόνες από τις ταινίες και από αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τότε. Δεν μπορεί να μην έχεις στο νου σου τον Βέγγο ή τον Χατζηχρήστο. Αυτή η εικόνα μένει, αλλά είναι μόνο εικόνα. Εγώ προσπαθώ να βάλω πολλά συναισθηματικά χαρακτηριστικά. Κάνω έναν απλό άνθρωπο που έχει παρόν, παρελθόν και ελπίζω και μέλλον.

Έχω αντλήσει από καθημερινές σκηνές στα καφενεία

Πιστεύεις ότι έχεις ανακαλύψει την αλήθεια του ρόλου σου;
Ναι, θεωρώ ότι το έχω καταφέρει ως ένα βαθμό και αυτό φαίνεται και στη σχέση του «Παναγιώτη» με τον «Προκόπη». Πώς ένας βασιλικός έχει σχέση μ’ έναν αριστερό.

Αυτό που λες φάνηκε στη σκηνή του «Παναγιώτη» με τον «Ζάχο» (Νίκος Κουρής). Εκεί που του λέει «διαφωνώ ιδεολογικά με τον ξάδερφο μου, αλλά είναι ξάδερφος μου».
Ναι. Αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα; Έχω αντλήσει από καθημερινές σκηνές στα καφενεία. Υπάρχουν άνθρωποι που τσακώνονται για πολιτικά, ο ένας ΠΑΣΟΚ, ο άλλος ΝΔ, όμως μένουν φίλοι. Κανονικοί άνθρωποι. Θα ήταν εύκολο να πέσω στην παγίδα και να φτιάξω ένα καφετζή που φωνάζει μόνο το κλασικό έφτασεεεε.

Τι έχεις κερδίσει από τον ρόλο του «Παναγιώτη». Σ’ ‘χει κάνει καλύτερο στην τέχνη σου;
Είναι η πρώτη φορά που κάνω ολοκληρωμένη εμφάνιση στην τηλεόραση. Συνήθως έκανα γκεστ… Βλέποντας το πρώτο επεισόδιο μέχρι τα τωρινά, παρατηρώ ότι η δουλειά που κάνω, αυτό που εγώ θεωρώ υποκριτική, πάει καλά. Οπότε, όντως έχω επωφεληθεί για το πώς παίζει ένας ηθοποιός μπροστά στην κάμερα. Είμαι ηθοποιός του θεάτρου και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σχολές υποκριτικής για το πώς παίζει κανείς μπροστά στην κάμερα. Στην σχολή που ήμουν, είχαμε κάνει πολύ λίγα πράγματα. Συνεπώς, όλοι μαθαίνουμε πρακτικά τη δουλειά. Στη αρχή στο γύρισμα μας μιλούσαν με θεατρικούς όρους για να καταλάβουμε. Πέρασα ώρες στο you tube βλέποντας κυρίως Άγγλους ηθοποιούς που έκαναν σεμινάρια για το πώς παίζεις μπροστά στην κάμερα. Ε, στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό. Εγώ έκανα κάποια μαθήματα με τον κινηματογραφιστή Γρηγόρη Καραντινάκη. Δεν αρκεί όμως.

Γιατί δεν υπάρχει αυτό το μάθημα; Θεωρούμε το θέατρο πιο σημαντικό και την τηλεόραση υποδεέστερη;
Όταν σπούδαζα εγώ λέγαμε τηλεόραση φτου κακά. Μου έκαναν προτάσεις από τηλεόραση και τις απέρριπτα.

Δεν θέλανε να μπλέξει το θέατρο με την τηλεόραση;
Ναι, αλλά, συγγνώμη κιόλας, αυτό ήταν κουτό. Έκανα χρόνια να καταλάβω ότι αυτό ήταν λάθος.

Δεν φταίνε ηθοποιοί, αλλά όσοι δαιμονοποίησαν την τηλεόραση
Ακριβώς! Σου έλεγαν μην κάνεις τηλεόραση κι αυτός που στο έλεγε πήγαινε και έκανε! Καθηγητής σε σχολή έλεγε σε ηθοποιό να μην πάει σε τηλεοπτική σειρά με καλές απολαβές και την επόμενη χρονιά πήγαινε ο ίδιος! Τρελά πράγματα. Εγώ πιστεύω το εξής: αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, πασχίζεις γι’ αυτήν, όπου κι αν την κάνεις, είτε στο σινεμά είτε στο θέατρο, τότε δεν έχεις να ντραπείς ή να φοβηθείς για τίποτα.

Δεν εξαρτάται όμως πάντα από σένα
Αν τύχεις σε κακές δουλειές και εσύ κάνεις αυτό που σου αναλογεί τίμια, με ταλέντο, τότε σίγουρα θα πουν να ρε, αυτός ο ηθοποιός κάνει κάτι καλό.

Αυτό είναι η δουλειά μας, το χειροκρότημα

Πάμε και στο θέατρο. «Οι 12 ένορκοι», έβδομος χρόνος, φέτος στο θέατρο «Άνεσις». Και εκεί είστε μεγάλος θίασος.
Η παράσταση έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Ένα πολύ ωραίο έργο…

Διαχρονικό
Ναι. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, σκηνοθέτης και παραγωγός, έκανε κάτι πολύ σοφό κατά τη γνώμη μου. Απέφυγε να κάνει, όπως εγώ το λέω, σκηνοθετίτιδες. Η παράστασή μας θυμίζει την κλασική ταινία. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο δωμάτιο των ενόρκων, που μπαίνουν αυτοί οι 12 άνθρωποι ,άντρες, για να αποφασίσουν αν το παιδί είναι ένοχο ή όχι. Άφησε ελεύθερους τους ηθοποιούς και καθένας έχει βάλει τα δικά του χαρακτηριστικά.

Για να παίζεται έβδομο χρόνο το δέσιμο μεταξύ των ηθοποιών πρέπει να είναι εξαιρετικό
Ναι και παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει αλλαγές στο επιτελείο. Για μένα είναι η τρίτη χρονιά εκεί.

Το έργο έχει να κάνει με την προκατάληψη της κοινωνίας;
Ναι. Αφορά ένα 16χρονο αγόρι, μαύρο, το 1957 στη Νέα Υόρκη. Υπάρχει έντονο το ρατσιστικό στοιχείο.

Και σήμερα η κοινωνία δεν είναι προκατειλημμένη;
Ναι, όλος ο κόσμος, δυστυχώς.

Μέχρι πότε θα παίζεται παράσταση;
Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Ξεκινήσαμε πολύ καλά. Αλλάξαμε και χώρο αφού ήμασταν στο θέατρο «Αλκμήνη». Τώρα είμαστε στο θέατρο Άνεσις, είναι ένας χώρος μεγάλος και άνετος. Η παράστασή μας αρέσει πολύ, ο κόσμος συγκινείται, χειροκροτά. Αυτό είναι και η δουλειά μας, το χειροκρότημα.

Ταυτότητα παράστασης

«Οι 12 ένορκοι», του Reginald Rose

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: David Negrin
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κατερίνα Κωνσταντέλλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη
Φωτογραφίες/Γραφιστική επιμέλεια/Τρέιλερ: GRID FOX
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά)
Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Καζανάς, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μιχάλης Μαρκάτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας, Βασίλης Φακανάς
Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός
Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Τιμές εισιτηρίων
Πλατεία Α: 18€
Πλατεία Β: 15€
Εξώστης: 12€

Το θέατρο Άνεσις έχει οριστεί από την διεύθυνσή του, ως χώρος covid-free και δέχεται μόνο θεατές που έχουν πιστοποιητικό νόσησης ή πιστοποιητικό εμβολιασμού (αφού έχουν συμπληρωθεί 14 ημέρες) κατά του COVID-19. Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος των πιστοποιητικών αυτών, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης).
Οι ανήλικοι θεατές από 11 ετών και κάτω δύνανται, εναλλακτικά, να προσκομίσουν κατά την είσοδό τους στο θέατρο, δήλωση self-test 24ώρου.
- Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να προτιμούν την ηλεκτρονική αγορά εισιτηρίου μέσω www.ticketmaster.gr και να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θεάτρου (τουλάχιστον 40’ πριν την έναρξη της παράστασης) ώστε να πραγματοποιείται ο απαραίτητος έλεγχος.
- Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Η εταιρία παραγωγής A PRIORI και η παράστασή της ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ, η οποία φιλοξενείται την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο στο θέατρο Άνεσις, αναγκάζεται να ακολουθήσει τον κανονισμό λειτουργίας του θεάτρου, κρίνει όμως αναγκαίο να επικοινωνήσει ότι τάσσεται κατά της περιθωριοποίησης των ανεμβολίαστων θεατών