Γιώργος Γεροντιδάκης: «Ένιωσα ότι θα γίνει κάτι μεγάλο τηλεοπτικά» (pics)

• Η σειρά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση
• Από τον Μελέτη έμαθα να παρατηρώ τους ανθρώπους
• Δεν μπορώ να δίνω χώρο στους δράστες

Ο Γιώργος Γεροντιδάκης ετοιμάζεται για τον τρίτο κύκλο των «Άγριων Μελισσών» και τη φετινή πρόκληση. Συνειδητοποιημένος και αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει έχει καταφέρει να ξεχωρίσει ως «Μελέτης». Σε πείθει απόλυτα με την ερμηνεία του και αυτή τη σεζόν θα μας δώσει περισσότερα. Λίγο πριν την πρεμιέρα της σειράς μιλά στο Gazzetta για την επιτυχία του σίριαλ, για τον ρόλο του, για τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του θεάτρου, τις γυναικοκτονίες και πού πρέπει να στρέψει η νέα γενιά την προσοχή της. Τον ευχαριστούμε. [Photo Credits: Κοσμάς Κουμιανός, Ρούλα Μονιάκι, Αλέξανδρος Γεωργιάδης]

Ο τρίτος κύκλος φέρνει μεγαλύτερη πίεση;
Η πίεση είναι πάντα ίδια. Αυτό όμως είναι στη φύση της δουλειάς και το βρίσκω απόλυτα δημιουργικό.

Έχει τεράστια επιτυχία το σίριαλ
Έχει μια τεράστια δυναμική θα έλεγα σε όλες τις εκφάνσεις της. Η επιτυχία της σειράς, και όσων εργάζονται γι’ αυτήν, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς όλων. Αυτό έδωσε χώρο στη "καλή" μυθοπλασία στην Ελλάδα. Γι’ αυτό είμαι υπερήφανος. Συμμετέχω σε μια δουλειά που έδωσε το έναυσμα να γίνει επένδυση στη μυθοπλασία και έχει αποτέλεσμα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Πολύ σημαντικό επίσης ότι ακουμπάμε επιτέλους στους Έλληνες σεναριογράφους. Η αρχή έγινε με τις «Μέλισσες» και έχουν ακολουθήσει πλέον κ άλλες σειρές.

Η σειρά έγινε αγαπητή λόγω σεναρίου;
Μπορώ να επισημάνω πολλούς λόγους. Ένα σύνολο πραγμάτων που δένουν αρμονικά όλα μαζί. Σενάριο, σκηνοθεσία, φωτογραφία, τα σκηνικά, μουσική, οι υπέροχες εικόνες, το κλίμα της εποχής…. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν έλειπε κάτι από αυτά. Ένα σύνολο που σε ταξιδεύει στο χρόνο.

Η σειρά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση

Το κατάλαβες όταν διάβασες το σενάριο;
Από την πρώτη μέρα στην οντισιόν το κατάλαβα. Ένιωσα ότι θα γίνει κάτι "μεγάλο" τηλεοπτικά. Όταν πήρα τα σενάρια απλά επιβεβαιώθηκε το ένστικτο μου. Ήταν μια ιστορία που ήθελες να μάθεις πώς θα εξελιχθεί.

Τι εννοείς;
Ο κύριος Χαρίτος, ο κύριος Μιχαλόπουλος, όλη η ομάδα των σκηνοθετών διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή ότι σέβονται πολύ τον άνθρωπο, δεν τον ξεπετάνε. Προσπαθούν να αντλήσουν εκείνη τη στιγμή το καλύτερο από τους ηθοποιούς. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η σειρά αυτή άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση.

Το λες για την αναγνωρισιμότητα;
Όχι, για την εξέλιξη της μυθοπλασίας συνολικά. Το να παίζεις δίπλα στην κυρία Δανδουλάκη, τον κύριο Γάλλο, τον κύριο Κακούρη, τον κύριο Στάνκογλου, μόνο μπροστά μπορεί να σε πάει ερμηνευτικά. Είναι άνθρωποι που σε αποδέχτηκαν, σου δώσανε χώρο και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Το καταλαβαίνεις όταν παίζεις;
Πάντα στον απόηχο το καταλαβαίνεις. Πολλές φορές το ίδιο το κείμενο σε οδηγεί, σε εξελίσσει… Όταν, λοιπόν αφήνεσαι σε ανθρώπους που ξεκλειδώνουν πτυχές σου που τις έχεις δει αλλά δεν ήξερες τον τρόπο, τους εμπιστεύεσαι. Το παίρνεις και το εξελίσσεις.

Από τον Μελέτη έμαθα να παρατηρώ τους ανθρώπους

«Κλέβεις» ερμηνευτικά πράγματα από άλλους συναδέλφους;
Είναι φυσικό να αναζητά ο καθένας από εμάς την αυτοβελτίωση. Κατ’ εμέ το να είναι κανείς επιτυχημένος μπορεί να οφείλεται μόνο σε ένα σύνολο. Στις «Άγριες Μέλισσες» το ερμηνευτικό επίπεδο είναι τέτοιο που ανυπομονείς να έρθει η στιγμή της κάθε σκηνής. Εκεί διαπιστώνεις ότι ο ένας θαυμάζει τον άλλον, ότι ο ένας συνεχίζει να εκπλήσσει τον άλλο ακόμα και σήμερα. Αγαπώ να τους παρατηρώ..

Από τον ρόλο του Μελέτη τι έχεις μάθει ως ηθοποιός και ως άνθρωπος;
Την πρώτη χρονιά ακολούθησα τον Λεωνίδα Κακούρη, μπήκα σαν σκιά δίπλα σε έναν ισχυρό άνθρωπο που με είχε μεγαλώσει και τον ακολούθησα τυφλά. Ήταν η πατρική φιγούρα που πάντα του έλειπε και ας με οδήγησε σε λάθος μονοπάτια. Τον ακολούθησα άκριτα. Έπειτα ήρθε η μέγιστη Κάτια Δανδουλάκη με την ηρεμία και την πραότητα της. Η μητρική φιγούρα που τόσο έλειπε απ'αυτόν τον σκληρό χαρακτήρα. Η πρώτη φορά που ξεκλείδωσε την ευαίσθητη ψυχή αυτού του ρόλου. Ένας πολύπλευρος, λοιπόν, χαρακτήρας που δύσκολα εξωτερικεύει τα συναισθήματα του. Από τον Μελέτη έμαθα να παρατηρώ τους ανθρώπους, να μελετώ αξίες που σαν χαρακτήρας πιστεύει και πάνω απ' όλα να πιστεύω στους δικούς μου ανθρώπους. Αν θα κρατούσα ένα χαρακτηριστικό θα ήταν αυτό, η αφοσίωση.

Μεγάλη τύχη αυτό
Ναι, από τις ευχάριστες συγκυρίες που μπορεί να έχει αυτή η δουλειά. Και οι δύο με βοήθησαν πολύ. Μετά η Μελίνα Τσαμπάνη ο Πέτρος Καλκόβαλης και όλη η ομάδα σεναριογράφων που, ξαφνικά, μου «αφαίρεσαν» έναν μάτι! Δύσκολη πρόκληση διότι έπρεπε να μάθω να παίζω με ένα μάτι.

Την καλύπτρα την έχεις καθ’ όλη τη διάρκεια των προβών;
Ναι, πάντα. Έχω μάθει πια να τη διαχειρίζομαι. Αυτή η εξέλιξη ήταν ένα τεράστιο δώρο για μένα και πραγματικά τους ευχαριστώ.

Εξέλιξαν τον χαρακτήρα
Ναι, του έδωσαν στίγμα. Σε αυτό ξεχωρίζουν οι «Μέλισσες». Δείχνουν τι μπορούμε να καταφέρουμε στην Ελλάδα όταν συνεργαζόμαστε. Η μεγαλύτερη επιτυχία τελικά είναι ότι το «εγώ» μπήκε κάτω από «εμείς».

Τον ρόλο του Μελέτη τον έχεις κατακτήσει πια, είναι πιο εύκολος ή έχεις να μάθεις κι άλλα;
Όχι, όχι, δεν είναι εύκολος. Τη νέα χρόνια μπαίνουμε και σε μια περίοδο από τις πιο σκοτεινές της ιστορίας μας, τη δικτατορία 1967-74. Δεν είναι εύκολο θέμα να το προσεγγίσεις και σε καθημερινό σήριαλ δεν έχει ξαναγίνει. Αυτό που έζησαν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή είναι η παρακαταθήκη του σήμερα. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω κατακτήσει τον ρόλο. Αυτή τη σεζόν νιώθω ότι θα δείξει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του. Θα απαντήσει σ' όλα τα ερωτήματα, θα ψάξουμε την πηγή της σκληράδας του. Γιατί έχει πονέσει τόσο αυτός ο τραγικός χαρακτήρας και μετά από δύο χρόνια προσπαθεί να διαχειριστεί τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Πώς θα μπορέσει να δείξει τα συναισθήματα του. Παίζει σε λεπτές ισορροπίες με τον εσωτερικό του κόσμο και πάλλεται με την λιτή, λακωνική του εικόνα.

Πάντα μαθαίνεις
Ναι. Μπορεί να έχεις κατακτήσει ορισμένα πράγματα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συνεχίσεις να δουλεύεις. Χρειάζεται μια ειδική ηρεμία που στο θέατρο τη λέμε «καλλιτεχνική ανησυχία».

Ποιο είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι του ρόλου σου;
Αυτός ο χαρακτήρας πρέπει πάντα να μην ξεσπάει. Έχει δυσκολία να εξωτερικεύει τα συναισθήματα του με αποτέλεσμα να καταπιέζεται. Δεν μπορεί να μιλήσει, να ανοιχτεί ακόμα και στους δικούς του. Αυτό που με δυσκολεύει είναι ότι πρέπει να διαχειριστώ την μη αποδοχή του Μελέτη ακόμα και από την ίδια του την μάνα, η όποια μόλις έμαθε πραγματικά ποιος είναι και τι εγκλήματα έχει διαπράξει αυτοκτόνησε. Δεν το αποδέχτηκε ποτέ… Αυτή η μάχη που μαίνεται με τον εαυτό του δεν τον αφήνει να συνεχίσει τη ζωή του.

Αυτή η νοοτροπία υπάρχει μέχρι σήμερα και δημιουργεί προβλήματα
Αυτή η νοοτροπία δυστυχώς οδήγησε στην πατριαρχία, σε γυναικοκτονιες, σε έξαρση ενδοοικογενειακής βίας και σε καταστάσεις που ο βαθύς πυρήνας τους είναι η κοινωνία και τα στερεότυπα. Υπάρχουν γεγονότα που μας λένε ότι η μόνη λύση είναι να μιλάμε. Να εξωτερικεύσουμε τον φόβο.

Τι είναι αυτό που μας κάνει και δεν μιλάμε;
Αυτό που μας κάνει να μην μιλάμε είναι ο φόβος, κάθε είδους. Επηρεάζει τη συμπεριφορά μας και δημιούργει μοτίβα που μας οδηγούν σε λάθος επιλογές. Από το έγκλημα στα Γλυκά Νερά έως τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο και γενικά στο χώρο του θεάματος. Υπήρξε μια λάθος αντίληψη περί "προσβλητικής συμπεριφοράς" για το καλό του ηθοποιού-εργαζόμενου που σιγά σιγά και σταδιακά έχτισε τις κακοποιητικές συμπεριφορές. Όλα ξεκινούν με αγένεια, οδηγούν σε χειραγώγηση και μπορούν να φτάσουν ως και την καθαρή κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική. Τάσσομαι υπέρ και μόνο με την πλευρά των θυμάτων. Πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας μόνο σ' αυτούς που μίλησαν και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο τους. Είναι υποχρέωσή μας να προστατεύσουμε το φως, στις ζωές και στις δουλειές μας.

Είναι θέμα παιδείας
Ακριβώς! Τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Όταν μιλάμε όμως για τέτοια θέματα γεννώνται και ζητήματα ηθικής.

Δεν μπορώ να δίνω χώρο στους δράστες

Τι άλλο μας εμποδίζει και δεν μιλάμε;
Έχει παίξει ρόλο και η δεκαετία των μνημονίων, η πανδημία, ο όγκος πληροφοριών που λαμβάνουμε, των σχολίων και των ειδήσεων, που είναι αδύνατο να τα επεξεργαστείς όλα. Όλα αυτά μας παγώνουν, μας καθηλώνουν. Στην Ελλάδα ωστόσο ο κόσμος δείχνει αλληλεγγύη, ανθρωπισμό, το έχω δει στην πράξη. Θέλω λοιπόν να είμαι αισιόδοξος για την επόμενη ημέρα. Για να βγούμε όμως καλύτεροι πρέπει να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας.

Είμαστε κατηγορηματικοί και δεν κοιτάμε τι υπάρχει πίσω κάθε γεγονός
Ναι. Πρέπει να επικεντρωθούμε σε όσους δολοφονήθηκαν, κακοποιήθηκαν σωματικά ή ψυχολογικά. Πρέπει να τους στηρίξουμε και να βρούμε τρόπους να προστατευτούμε από αντίστοιχα συμβάντα. Εγώ δεν μπορώ να δίνω χώρο στους δράστες, δεν με ενδιαφέρει. Με νοιάζει αυτό που έγινε να μην ξαναγίνει.

Αυτά που συνέβησαν στο θέατρο πώς τα εξηγείς;
Δεν έχω βρεθεί σε τέτοια επεισόδια και δεν μπορώ να σου πω.

Υπήρξαν αρκετοί που είπαν «κάτι είχαμε ακούσει». Γιατί να το αφήσει έτσι κάποιος;
Αυτό γίνεται κατά κόρον και όχι μόνο στο θέατρο, σ όλες τις δουλειές, στις οικογένειες, στα σχολεία. Κάνει κάποιος μια παρανομία και δεν βρίσκεται κάποιος να του πει τι κάνεις; Να φωνάξει κάποιος την αστυνομία. Έτσι ξεκινούν όλα αυτά και καταλήγουν σε ποινικά αδικήματα. Σε μένα δεν συνέβη κάτι αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα.

Κατά τύχη
Φυσικά και κατά τύχη.

Αυτή η νοοτροπία ότι στο θέατρο κάποιος μπορεί να φερθεί σκληρά, να φέρει τον άλλο στα όρια του, πώς τη σχολιάζεις;
Το θέατρο είναι μια δουλειά που γίνεται υπό πίεση χρόνου. Πρέπει να γνωριστείς και να δουλέψεις με άτομα που δεν ξέρεις και αυτό να γίνει άμεσα. Απαιτείται μάλιστα πνευματική δουλειά και χημεία που δεν είναι πάντα εύκολο με αυτόν που έχεις απέναντί σου. Έχει να κάνει με τη ψυχοσύνθεση του καθενός και όπως καταλαβαίνεις αυτό προϋποθέτει το ποιος είσαι ως άνθρωπος, τι ηθική έχεις και τι αντίληψη για την εξουσία.

Σε ξεπερνάνε οι ρυθμοί
Ναι, αλλά δεν χρειάζεται να κάνεις δέκα πράγματα μαζί. Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να μπορούμε να ζούμε.

Αναγκάζεσαι όμως
Με έναν τρόπο έχουμε δεχτεί όλοι μας πολλά πράγματα και φτάνουμε στο σημείο να λέμε αναγκαζόμαστε να το κάνουμε. Πρέπει τελικά να βάζουμε το όριο μας. Να λέμε δουλεύω τόσο, μετά πάω σπίτι, στην οικογένεια μου, χαίρομαι τη ζωή. Εξάλλου, δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας. Το μόνο που κάνουμε είναι να αγοράζουμε χρόνο. Τον κυνηγάμε επειδή μεγαλώνουμε. Αυτό το κατάλαβα δουλεύοντας στην τηλεόραση.

Ναι, αλλά υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί και η αγορά απορροφά ελάχιστους. Ίσως γι’ αυτό μερικοί προσπαθούν να τα κάνουν όλα.
Δεν πρέπει να δουλεύουν μόνο δέκα άτομα. Πρέπει να δίνεται η ευκαιρία σε νέους συναδέλφους να αναδεικνύονται μέσα από τους ρόλους. Αυτό ακριβώς έγινε και στις «Μέλισσες». Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Και εννοείται ότι αν κάποιος δεν χαίρεται μ’ αυτό που κάνει καλύτερα να δώσει ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Το αρνητικό από την άλλη είναι πως οι περισσότεροι «φρέσκοι» ηθοποιοί θέλουν με το που βγουν από τις σχολές τους να δουλέψουν εύκολα και γρήγορα στην τηλεόραση.

Βέβαια και συ παίζεις στην τηλεόραση
Μπορεί και γω να ήμουν έτσι. Επειδή ξεκίνησα όμως από μικρή ηλικία αγάπησα τη δουλειά γι’ αυτά που δίνει, όχι για να την αρμέξω. Ακόμη και αν έκανα το ίδιο λάθος, συνειδητοποίησα γρήγορα τη δύναμη του μέσου. Αναφέρω την τηλεόραση γιατί βρίσκεται σε κάθε σπίτι. Βλέπεις 20-25 ηθοποιούς και λες θα το κάνω και γω αυτό. Το θέμα είναι να μάθεις πώς έφτασε αυτός ο άνθρωπος να βρίσκεται εκεί. Νομίζω πως η νέα γενιά δεν πρέπει να ψάχνει στα ριάλιτυ και στο διαδίκτυο την ευτυχία και την αναγνώριση. Αυτό θα είναι πυροτέχνημα και σημασία έχει η διάρκεια. Καλύτερα να ξεκινήσουν από την ουσία.

Είναι και η εκμετάλλευση του μέσου
Φυσικά, αρκεί να βλέπεις όλα τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα.