Ο Τζενάρο Γκατούζο έκανε καριέρα αξιοποιώντας την εσωτερική οργή του, για το κλαμπ και την εθνική ομάδα. Αλλά, όπως παραδέχεται, κάθε τόσο «το ζώο που κρύβεται μέσα μου, βγαίνει έξω» με κακές συνέπειες για οποιονδήποτε είναι σε μια κοντινή απόσταση, συμπεριλαμβανομένων και των συμπαικτών...

«Η πρώτη φορά που θυμάμαι να είδα κάποιον να χάνει την ψυχραιμία του, ήταν η μητέρα μου και νομίζω πως ήμουν 8 ή 9 ετών. Είχα κολλήσει μια αφίσα του μέσου της Ιταλίας, Σαλβατόρε Μπάνι, στον τοίχο του δωματίου μου. Ηταν μεγάλο είδωλο για μένα. Αυτό που με εντυπωσίασε αμέσως σε αυτόν ήταν το γεγονός ότι έπαιζε πάντα έχοντας κατεβάσει τις κάλτσες στον αστράγαλο, όχι σηκωμένες ως το γόνατο όπως όλοι οι άλλοι ποδοσφαιριστές. Μπορεί να φαίνεται περίεργο το να εστιάσει σε αυτό ένα μικρό παιδί, αλλά μου άρεσε το γεγονός ότι επέλεγε ουσιαστικά να παίζει χωρίς προστασία. Η μητέρα μου, μου είπε ότι πρέπει να κατεβάσω την αφίσα. Καθώς προσπαθούσα να τη βγάλω, έφυγε μαζί και ένα κομμάτι από τον βαμμένο τοίχο. Με χαστούκισε...

Ρόμα – Μίλαν και το ποντάρισμά σου επιστρέφεται*, αν ο Τζέκο σκοράρει το πρώτο του αγώνα! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Δεν θέλω να χάνω ποτέ σε τίποτα, ούτε καν σε μια παρτίδα χαρτιά με τους φίλους μου. Είναι ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μου αυτό και πάντα ήθελα να πετύχω σε ό,τι κι αν έκανα. Είναι μέρος του DNA μου, χωρίς αμφιβολία. Είναι κάτι που κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Αυτόν και τους θείους μου. Βασικά από όλους στην οικογένεια μου, είναι όλοι ίδιοι. Ως παίκτης, είχα τον δικό μου τρόπο για να κάνω τις δουλειές μου. Δεν ακολουθούσα πάντα τις συμβουλές των άλλων, έπαιζα με τον τρόπο μου. Ζυγιζόμουν κάθε μέρα και έτρωγα το ίδιο φαγητό κάθε μέρα, λευκό ρύζι και στήθος κοτόπουλου. Δεν άγγιξα ένα ποτήρι κρασί ή κάτι άλλο πλην νερού για χρόνια. Πριν τα παιχνίδια ήμουν μανιακός. Θα ήμουν όλο βράδυ ξύπνιος βλέποντας τηλεόραση ή ταινίες, μετά θα κοιμόμουν το μεσημέρι πριν την σέντρα. Ισως για αυτό τον λόγο δεν είχα ποτέ συγκάτοικο, είχα πολλή ένταση για να έχω συγκάτοικο. Θυμάμαι ότι το 2003, όταν η Μίλαν έπρεπε να παίξει με την Ιντερ στον ημιτελικό του Champions League, κοιμόμουν στον καναπέ για δύο εβδομάδες, ήμουν σε τέτοια ένταση.

Πρόσφατα αποφάσισα να μην ξαναπαίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου, γιατί ακόμη μπλέκω σε ανόητους καβγάδες μαζί τους συνεχώς. Το ίδιο είναι και για τους συνεργάτες μου στη Μίλαν ή τους πρώην συμπαίκτες μου. Προσπαθώ να αποφεύγω το να παίξω μαζί τους, γιατί κάθε φορά που βάζω τα παπούτσια μου και τη φανέλα μου, δεν βλέπω το πρόσωπο του αντιπάλου και δεν συνειδητοποιώ τι κάνω. Μετά, στο τέλος, σκέφτομαι «έκανα αυτό, είπα εκείνο» και νιώθω τόσο ντροπιασμένος. Είναι καλύτερα, επομένως, να μείνω έξω από όλο αυτό και να πάω, για παράδειγμα, για τρέξιμο μόνος μου. Οποτε υπάρχει μια μπάλα για να παίξουμε, βγαίνει το ζώο από μέσα μου. Από την στιγμή που εκπροσώπησα για πρώτη φορά μια ομάδα, όταν ήμουν 12 ετών, το ποδόσφαιρο έγινε τo παν. Μέχρι τότε έπαιζα μόνο με τα βαρέλια των πλοίων για καύσιμα να είναι τα δοκάρια της εστίας, παίζαμε στην παραλία έχοντας γύρω μας ψαράδες. Ηταν τόσο ωραία παιδικά χρόνια... Επαιζα στο San Siro, στο Wembley, στο Maracana και στο La Bombonera κάθε μέρα, είχαμε δώσει τα ονόματα των πιο διάσημων γηπέδων στις παραλίες και στους δρόμους. Τώρα οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Τα παιδιά πρέπει να μένουν στο σχολείο ως τις 17:00 επειδή οι γονείς τους δουλεύουν, άρα δεν έχουν τον χρόνο που είχαμε εμείς για παιχνίδι. Στη βόρεια Ιταλία είναι ακόμη πιο δύσκολο να παίξεις στον δρόμο και ο μόνος τρόπος να παίξεις ποδόσφαιρο είναι να γραφτείς σε κάποια ομάδα. Πέρυσι, όμως, κάτι όμορφο έγινε.

Εστειλα τον Φραντσέσκο, τον 10χρονο γιο μου, στην Καλαβρία. Οταν επέστρεψε έξι εβδομάδες μετά, μου διηγήθηκε ενθουσιασμένος όλα όσα έκανε, ήταν όλα όσα έκανα κι εγώ στην ηλικία του. Ηταν σαν να πήγα πίσω στον χρόνο. Στις δύσκολες στιγμές το μόνο που έχω να κάνω είναι να κλείσω τα μάτια μου και να επιστρέψω σε εκείνα τα χρόνια. Εκείνες τις παραλίες, εκείνες τις αναμνήσεις. Εζησα στους δρόμους ως τα 11,5 μου χρόνια, όχι επειδή δεν είχα σπίτι ή οικογένεια αλλά επειδή αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να παίζω ποδόσφαιρο ή άλλα σπορ και να κάνω φίλους. Είχαμε όλοι λίγα στην κατοχή μας τότε, ο κόσμος δούλευε όλη μέρα για λίγα λεφτά. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε εμείς τα μικρά παιδιά ήταν να βγούμε έξω, να παίξουμε ποδόσφαιρο και να διασκεδάσουμε. Δεν είχαμε τίποτα άλλο αλλά δεν μας ενοχλούσε. Υποθέτω, επομένως, ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή η επιθυμία για επιτυχία γεννήθηκε από το πόσα λίγα είχα ως παιδί.

Οταν ήμουν 12 πήγα στην ακαδημία της Περούτζια, όπου θα περνούσα τα επόμενα πέντε χρόνια. Οι πρώτοι μήνες εκεί ήταν τραγικοί, ένιωσα πραγματικά μόνος, αλλά υπέφερα σιωπηλά γιατί κατά βάθος ήξερα ότι αυτό ήταν το σωστό μέρος για μένα. Κατακτήσαμε σχεδόν κάθε τουρνουά που πήραμε μέρος και ένιωθα ότι βελτιωνόμουν πολύ ως παίκτης. Μπορούσα να νιώσω την πείνα για επιτυχίες να μεγαλώνει κάθε μέρα. Παρ' όλα αυτά, ήταν μια περίοδος που δεν ήταν συνηθισμένο για έναν τόσο πιτσιρικά να παίζει σταθερά στη Serie A. Μερικοί από τους προπονητές πίστευαν ότι ήμουν ξεχωριστός και είχα ταλέντο, αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ κάτι άλλο παρά μόνο τη σκληρή δουλειά. Σύντομα κλήθηκα για την U-18 της Ιταλίας, έπαιξα ένα τουρνουά στη Γαλλία όπου βρίσκονταν άνθρωποι από αρκετά ευρωπαϊκά κλαμπ. Ενας σκάουτ από την Ρέιντζερς με είδε να παίζω και του άρεσα. Ημουν ουσιαστικά στον δρόμο προς Γλασκώβη μόλις στα 19 μου χρόνια.

Η Γλασκώβη ήταν το μέρος όπου άρχισα για πρώτη φορά να σκέφτομαι σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Οταν ήμουν στην Περούτζια, κατά βάθος πίστευα ότι μου έλειπε η πνευματική δύναμη για να βγω στο γήπεδο και να παίξω χωρίς φόβο μην κάνω κάποιο λάθος. Τα πόδια μου έτρεμαν, τα συναισθήματα μου με κατέβαλαν. Οταν έφτασα στη Σκωτία, όμως, ήταν όλα διαφορετικά. Κατάλαβα ότι θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά σε πολύ υψηλό επίπεδο και ήμουν τυχερός επειδή έπαιξα δίπλα σε κάποιους σπουδαίους παίκτες, όπως οι Μπρίαν Λάουντρουπ, Γιόνας Τερν και Πολ Γκασκόιν. Αν και από άποψη συμπεριφοράς δεν ήταν και υπόδειγμα όλη την ώρα, ο Γκασκόιν μου έδωσε συμβουλές και με βοήθησε να προσαρμοστώ στη Γλασκώβη. Αυτό είναι ο Γκασκόιν... Είναι διάσημος για τις πλάκες του. Για παράδειγμα, με καλωσόρισε στη Ρέιντζερς με το να... ουρήσει στις κάλτσες μου. Υπήρχαν όμως και πολλές όμορφες κινήσεις, τις οποίες δεν ξέρουν πολλοί άνθρωποι. Υπήρχε ένας κανονισμός στη Ρέιντζερς, από την δεκαετία του '50, σύμφωνα με τον οποίο οι ποδοσφαιριστές πρέπει να εμφανιστούν στο προπονητικό κέντρο ντυμένοι με κοστούμι και γραβάτα. Ημουν έφηβος. Ησουν τυχερός αν με έβλεπες με μπουφάν ακόμη και την Κυριακή, δεν ήταν το στυλ μου.

Ο Πολ, επομένως, με πήγε σε έναν από τους πιο ακριβούς μόδιστρους της Γλασκώβης και μου είπε να επιλέξω επτά ή οκτώ κοστούμια. Του είπε ότι υπήρχε ένα deal με το κλαμπ, το οποίο έλεγε ότι οι παίκτες θα μπορούσαν να επιλέξουν όποια ή όσα κοστούμια ήθελαν και τα λεφτά θα τα έπαιρναν από τις μηνιαίες δόσεις των μισθών τους για το υπόλοιπο της σεζόν. Επέλεξα κοστούμια, πουκάμισα, γραβάτες και μετά πήγαμε στο ταμείο, όπου ο λογαριασμός ήταν σχεδόν 10.000 λίρες. Λίγα λεπτά μετά, ανακάλυψα ότι δεν υπήρχε κανένα deal ανάμεσα στον μόδιστρο και το κλαμπ, απλά ήταν ο τρόπος του Πολ για να με ξεγελάσει ώστε να τον αφήσω να με βοηθήσει, ήταν κάτι που αποφάσισε να κάνει μόνος του, κανείς δεν του το είπε. Πλήρωσε για τα κοστούμια με δικά του λεφτά, αυτός είναι ο Πολ Γκασκόιν που πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν. Τώρα δεν τα πάει καλά, είχε αυτά τα προβλήματα με το αλκοόλ, αλλά ακόμη μιλάμε αρκετά συχνά. Πάντα θα έχω αυτές τις αναμνήσεις από τον Πολ και θα κάνω ό,τι μπορώ προκειμένου ο κόσμος να ξέρει για την μεγάλη καρδιά του. Πάντα σκεφτόταν έξω από τα συνηθισμένα και έκανε τα αποδυτήρια να γελάνε δυνατά. Απόλαυσα τον χρόνο μου στη Ρέιντζερς. Απόλαυσα το πάθος και την ένταση των ντέρμπι με την Σέλτικ.

Ηταν ματς που σήμαιναν πολλά περισσότερα από το ποδόσφαιρο, για τους ντόπιους, όπως ο Αλι ΜακΚόιστ συγκεκριμένα, ήταν περισσότερο από ένας αγώνας. Θυμάμαι τον Γουόλτερ Σμιθ να αρχίζει να μου μιλάει λίγες εβδομάδες πριν το ντέρμπι. Κάθε μέρα έλεγε «Σε παρακαλώ Ρίνο, μην είσαι κτήνος. Μην πάρεις κίτρινη κάρτα πολύ νωρίς!». Τελικά όταν άρχισε το ντέρμπι πήρα κίτρινη κάρτα στα 20 δευτερόλεπτα! Στο ημίχρονο πήγα στα αποδυτήρια, κλώτσησα με πολλά νεύρα το ντουλάπι μου και κατέληξα με ένα βαθύ κόψιμο πάνω από το μάτι μου. Ηθελα να γίνω αλλαγή γιατί βασικά δεν μπορούσα να δω τίποτα αλλά ο Σμιθ μου είπε να βάλω κάτι και να ξαναβγώ στο γήπεδο. Ετσι ένιωθαν στη Ρέιντζερς για αυτό το ματς. Οταν υπέγραψα στη Ρέινζερς, φορούσα ένα σταυρό που μου έδωσε η μητέρα μου και όλοι με κοιτούσαν περίεργα. Αναρωτιόμουν ποιο στο διάολο ήταν το πρόβλημα τους και με κοιτούσαν συνεχώς τόσο περίεργα. Ημουν αφελής. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σημαίνει Προτεστάντες εναντίον Καθολικών, το συνειδητοποίησα αργότερα αλλά κανείς δεν μου είπε ποτέ να βγάλω τον σταυρό μου. Για να είμαι ειλικρινής, το μεγαλύτερο πρόβλημα εκεί ήταν ότι ο Ντικ Αντβοκάατ ήθελε να με βάλει δεξί μπακ, κάτι που εγώ προφανώς δεν ήθελα.

Οταν έπαιζα ποτέ δεν έβλεπα ξανά το ματς, τις φάσεις. Ποτέ. Τώρα που έχω αποσυρθεί, μπορώ να ξαναδώ φάσεις που έχασα την ψυχραιμία μου και να αναρωτηθώ «ήμουν όντως εγώ αυτός; Αλήθεια το έκανα αυτό;», είναι σαν να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Οταν βλέπω φωτογραφίες μου με το χέρι μου στο λαιμό του Τζο Τζόρνταν, στο Μίλαν-Τότεναμ, ενώ φορούσα το περιβραχιόνιο του αρχηγού, έπρεπε να γελάσω, για να μην κλάψω. Ηταν κάτι που διήρκεσε ουσιαστικά ένα δευτερόλεπτο αλλά ήταν ένα λάθος που δεν έπρεπε να κάνω, έδωσα λάθος παράδειγμα. Το ίδιο νιώθω όταν βλέπω φωτογραφίες στις οποίες, σε ένα Μίλαν-Ιντερ, γκρινιάζω στον Ρονάλντο, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου τότε. Ή στον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς σε ένα ματς με τον Αγιαξ. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά δεν έπρεπε... Οταν ο Ιμπραΐμοβιτς ήρθε στη Μίλαν αρκούσε μια ματιά για να λύσουμε την παρεξήγηση. Απλά κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και καταλάβαμε ότι νιώθουμε το ίδιο πράγμα για το ποδόσφαιρο. Καταλάβαμε ο ένας τον άλλον.

Ως ποδοσφαιριστής, καταλαβαίνεις πότε ο άλλος έχει πρόθεση να σου κάνει ζημιά σε μια φάση ή αν απλά το να είναι επιθετικός είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του. Ποτέ δεν μπήκα στο γήπεδο με στόχο να τραυματίσω κάποιον. Πάντα σκεφτόμουν να κερδίσω την μπάλα πρώτα, πάντα πήγαινα για την μπάλα πρώτα, ό,τι κι αν γινόταν. Ετσι σκεφτόμουν. Πάντα. Οταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για μένα στον αγωνιστικό χώρο, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πώς να κάνω καλά τα πράγματα για τον Κάρλο Αντσελότι. Ηταν ο προπονητής μου στη Μίλαν για πολλά χρόνια και ήταν σαν πατέρας για μένα. Δεν γινόταν να μην τον αγαπήσεις για την προσωπικότητα του, για το πώς ήλεγχε τα αποδυτήρια. Είναι μοναδικός. Οταν μιλούσε ήταν ήρεμος και πολύ δύσκολα εκνευριζόταν. Το μυστικός της επιτυχίας μας ήταν το γεγονός ότι ο Κάρλο ήταν μαζί μας οκτώ χρόνια, ξέραμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον ώστε να είμαστε σαν μια οικογένεια. Ενα από τα σπουδαία πράγματα που έκανε ήταν να βελτιώσει τη συνεργασία μου με τον Αντρέα Πίρλο. Είχαμε παίξει μαζί στην εθνική ομάδα πολλά χρόνια, σε όλες τις εθνικές ομάδες, αλλά ήταν mezzapunta, ένας επιθετικός μέσος. Ο Αντσελότι ήταν αυτός που άρχισε να τον χρησιμοποιεί πιο πίσω ώστε να είναι πιο κοντά σε μένα. Ο Αντρέα ήταν κάτι εκπληκτικό, ικανός να παίξει παντού. Είχε αυτή την εκπληκτική ποιότητα και τεχνική, ώστε τελικά πολλοί να ξεχνούν ότι ήταν ικανός να τρέχει όλη μέρα.

Σε αθλητικό επίπεδο, ο Πίρλο ήταν ένα κτήνος. Μπορούσε να τρέχει σε όλο το ματς χωρίς να κουραστεί, αν και είμαι σίγουρος ότι τον βοήθησα ώστε να αποφύγει κάμποσα χιλιόμετρα! Ημουν πολύ τυχερός που έπαιζα δίπλα του γιατί όποτε ήμουν σε δύσκολη θέση, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να του δώσω την μπάλα. Οπως λέμε στην Ιταλία, ήταν σαν να βάζεις την μπάλα στην τράπεζα. Είναι σαφές ότι θα είχα υποφέρει περισσότερο χωρίς αυτόν, από ό,τι αυτός χωρίς εμένα. Αν δε ξέρεις τον Αντρέα, μπορεί να νομίζεις ότι είναι κρύος, ήσυχος ή ότι δεν έχει προσωπικότητα, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι ένας υπέροχος πουτ... γιος, πάντα διασκεδάζει και λέει ή κάνει διάφορα αστεία. Ηταν σπουδαίος συμπαίκτης και πάντα σημαντικό μέλος του γκρουπ. Το να περνάω χρόνο μαζί του καθημερινά, μετά το γεύμα, ήταν μια ιδιαιτέρως απολαυστική εμπειρία. Ο κόσμος πάντα με ρωτάει για τις ιστορίες του στην αυτοβιογραφία του. Πιστέψτε με, δεν έχει γράψει ούτε το 10% από όσα έχει κάνει σε μένα ή εγώ σε αυτόν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα χαστούκια χρειάστηκε να του δώσω όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν συμπαίκτες. Αν κάθε χαστούκι άξιζε μόνο ένα σεντ, θα είχα περισσότερα από ένα εκατ. ευρώ τώρα.

Πάντα προσπαθούσε να με εκνευρίσει και είναι εύκολο να το πετύχεις αυτό. Ημουν πάντα στην ένταση και αυτός ήταν πάντα ήρεμος, οπότε ταιριάζαμε και εκτός γηπέδου και κάναμε τους συμπαίκτες μας να γελάνε γιατί πάντα τσιμπούσα σε όσα έκανε ο Αντρέα και η αντίδραση μου ήταν αναπόφευκτη. Μια φορά, πριν τον ημιτελικό του Champions League με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2007, οι υπόλοιποι έτρωγαν παγωτό ενώ εγώ έτρωγα λευκό ρύζι. Είπα: «Παιδιά, αύριο έχουμε μεγάλο ματς οπότε σας παρακαλώ να συγκεντρωθείτε». Αυτό δίνει μια ιδέα για το πόσο νοιαζόμουν για την δίαιτα! Ο Μάσιμο Οντο γέλασε και μου είπε: «Ελα, απλά τρώμε λίγο παγωτό, δεν είμαστε τρελοί σαν εσένα». Αλήθεια μου έσπαγε τα αρχ..., οπότε έχασα την ψυχραιμία και κάρφωσα ένα πιρούνι στο πόδι του. Το ήξερε ότι έρχεται γιατί τον είχα προειδοποιήσει. Αν κάνεις τον αστείο και μου σπας τα αρχ..., έρχεται το πιρούνι. Συνέχιζε και συνέχιζε, οπότε καταλήξαμε στο πιρούνι. Μια άλλη φορά επίσης, πριν το Μουντιάλ του 2006, είχαμε τελειώσει την προπόνηση και ήμουν στον φυσιοθεραπευτή. Οσο ήμουν εκεί, ο Πίρλο και ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι πήγαν στο δωμάτιο μου και κρύφτηκαν στην ντουλάπα και κάτω από το κρεβάτι. Περίμεναν εκεί για τρεις ώρες, μέχρι να πάω, οι ηλίθιοι! Τόσο απελπισμένα ήθελαν να με ενοχλήσουν. Πήγα στις 23:00, έτοιμος για ύπνο, και τελικά εμφανίστηκαν ξαφνικά και οι δύο ουρλιάζοντας. Με τρόμαξαν πολύ! Κλείδωσα την πόρτα και έφαγαν ξύλο. Φυσικά έχω κάποιες υπέροχες αναμνήσεις παίζοντας για την εθνική ομάδα. Το όνειρο μου από μικρό παιδί ήταν να παίξω στη Μίλαν και να κατακτήσω το Πρωταθλητριών, αλλά ποτέ δεν τόλμησα να ονειρευτώ ότι μια μέρα μπορεί να κατακτήσω το Μουντιάλ. Να παίξω σε ένα, ίσως. Να το κατακτήσω όμως; Ελα, αυτό ήταν πολύ! Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι όντως κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είχαμε καταλάβει τι τρέλα επικρατούσε στην Ιταλία πριν τον ημιτελικό με τη Γερμανία.

Ο ενθουσιασμός ήταν στα ύψη. Είχαμε φύγει από την Ιταλία δεχόμενοι επιθέσεις έπειτα από κάθε προπόνηση, μετά υπήρχε όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το Calciopoli... Και μετά κατακτήσαμε το Μουντιάλ και γίναμε εθνικοί ήρωες. Ηταν μια τρομερή ανατροπή του κλίματος. Χρωστάμε πολλά στον Μαρτσέλο Λίπι. Ξέραμε μετά τη νίκη στον ημιτελικό ότι θα φύγει από την εθνική ομάδα μετά το Μουντιάλ, ό,τι κι αν γινόταν στον τελικό. Τα ΜΜΕ τον είχαν διαλύσει, ήταν ένα μακελειό πραγματικά, λόγω της υποτιθέμενης συμμετοχής του γιου του στο σκάνδαλο Calciopoli, ήταν μια περίοδος έντονου στρες για τον ίδιο. Το ένστικτο μου, επομένως, μου είπε να πάω να πανηγυρίσω μαζί του, ίσως ακόμη και να προσπαθήσω να τον πείσω να παραμείνει μαζί μας. Γι' αυτό υπάρχει και αυτή η σκηνή που με βλέπετε να ορμάω πάνω του μετά την κατάκτηση του τροπαίου. Βασικά ήμουν με το εσώρουχο μου γιατί το σορτσάκι είχε πιαστεί στον πάγκο καθώς παρακολουθούσα τη διαδικασία των πέναλτι και έγινε κομμάτια όταν έτρεξα για να πανηγυρίσω με τους συμπαίκτες μου. Ετσι, κατέληξα να πανηγυρίσω με το εσώρουχο, αφού στη στιγμή της σπουδαιότερης χαράς της ζωής μου, τσακωνόμουν και πάλι, αυτή τη φορά με τον πάγκο...

Αν μου λείπει το να παίζω ποδόσφαιρο; Οχι, καθόλου. Εδωσα περισσότερα από όσα είχα στο ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν έκανα πίσω. Ηταν το πάθος μου και ήμουν διατεθειμένος να δώσω ό,τι είχα κι ακόμη περισσότερα για αυτό το πάθος. Θα το έκανα και για το 1/10 όσων κέρδισα. Κάποτε, πέντε λεπτά μετά την έναρξη ενός αγώνα της Μίλαν με την Κατάνια, τραυματίστηκα στους συνδέσμους του γονάτου πολύ άσχημα αλλά συνέχισα. Αισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά είχα δεχθεί τόσα χτυπήματα στη ζωή μου, που πραγματικά πίστεψα ότι απλά είναι ακόμη ένα. Ημουν διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για τα χρώματα της Μίλαν.

Ποτέ δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να χαλαρώσει και πλήρωσα τις συνέπειες. Αν δείτε το χέρι μου, θα καταλάβετε ότι δεν είναι όλα εντάξει. Μου είχαν πει ότι έπρεπε να κάνω επέμβαση στο χέρι και να μείνω εκτός για δύο μήνες, αλλά τέσσερις μέρες μετά έβγαλα τον νάρθηκα και συνέχισα να παίζω. Για τα επόμενα δύο χρόνια, κάθε φορά που έκανα ένα τάκλιν έπρεπε να βάλω το χέρι μου στη θέση του μετά. Κοιτάζοντας πίσω, στην ποδοσφαιρική μου καριέρα, το σημαντικό είναι ότι πάντα είχα καθαρό μυαλό. Κάθε φορά που έκανα λάθος, το έλεγα και αναλάμβανα την ευθύνη. Αυτή είναι μια ποιότητα που ακόμη έχω, γιατί ακόμη και τώρα όταν κάθομαι στον πάγκο ως προπονητής, ζω και αναπνέω για το ματς με πολύ πάθος. Νιώθω ότι έχω ηρεμήσει αρκετά, αλλά αν κάποιος μου πει ότι πρέπει να γίνω ιερέας, θα του πω «συγγνώμη, όχι», επειδή μου αρέσει να έχω αυτό το πάθος. Χρειάζομαι να έχω αυτό το πάθος».