Η ελπίδα ότι υπάρχει κανονικό ποδόσφαιρο

Κανονικά στο πρόγραμμα ήταν η Ατλέτικο. Καινούργια γηπεδάρα, Ντιέγκο Κόστα και Βιτόλο από Γενάρη, ανανέωση Τσόλο, πιθανότητες πρωταθλητισμού, εξελίξεις κτλ. Για το «FFT» κείμενο δευτεριάτικο. Με συνεπήρε όμως και μένα το κυριακάτικο, αλλά όχι με την οπαδική έννοια, καθότι η μοναδική σχέση με την ΑΕΚ επικεντρώνεται σε επίπεδο γειτονιάς (Νέα Ιωνία) και φίλων. Ηταν όμως το πιο ωραίο παιχνίδι που έχω δει πρόσφατα σε ελληνικό γήπεδο. Τα είχε όλα από συναίσθημα, φάσεις, ανατροπή, ξύλο και παίχτηκε μπάλα. Κάποιος έπαιξε καλύτερα, κάποιος χειρότερα κι έχασε. Εκείνο όμως που είχε μεγαλύτερη σημασία απ' όλα, ήταν η επαναφορά μίας αίσθησης που οι περισσότεροι αισθάνονταν να έχει εξαφανισθεί: πως ο ισχυρός στην όχι καλή του μέρα θα χάσει.

Δεν έχει να κάνει με αναλύσεις παικτικές και εξεζητημένα πράγματα. Μιλάμε για το αυτονόητο δηλαδή στην μπαλίτσα. Πρόκειται για το κοινό περί δικαίου αίσθημα που λείπει και είναι για μένα η Νο1 αιτία που κρατάει και τον κόσμο μακριά από τα γήπεδα στα μέρη μας. Το να πατάει κάθε ομάδα στο χορτάρι και να μπορεί να ελπίζει. Αυτό είναι: Η ΕΛΠΙΔΑ. Τούτο που προσδιορίζεται σαν σκέψη, μία αίσθηση ότι καλό πρόκειται να έρθει. Οτι μπορεί να έρθει κι ας μην είμαστε το ίδιο καλοί με τους άλλους (σ.σ.: αυτό δεν πάει σε σύγκριση ΑΕΚ-Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο ματς, αλλά γενικότερα).

Από ποδοσφαιρικές δυναστείες έχουμε χορτάσει και έχουμε αηδιάσει όλοι. Ο Παναθηναϊκός του Καπετάνιου, η ΑΕΚ στις αρχές των 90s, με τους δύο διαδοχικούς προέδρους του Ολυμπιακού (σ.σ.: χωρίς να εξισώνονται οι εποχές). Σε αυτά τα διαστήματα οι δυνατοί έπαιζαν και μπαλάρα, αλλά σπανίως επέτρεπαν στον αντίπαλο να πιστέψει, να επιθυμήσει. Οπως όλες οι επιθυμίες, έτσι και εκείνες της μπάλας, συνοδεύονται από την ηδονή να ελπίζεις, πως υπάρχει κάτι που μπορείς να διεκδικήσεις, να αποκτήσεις.

Η ποδοσφαιρική ελπίδα στην Ελλάδα έχει χάσει το χαρακτηριστικό που μπορεί να την μετατραπεί σε παθολογική πίστη στην ύπαρξη του αδύνατου. Η χώρα μας είναι εκείνη όπου τρομερά δύσκολα θα δεις την εκάστοτε Μπέτις να κάνει τέτοια κηδεία στο 94' στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», ή τη Θέλτα να ρίχνει τεσσάρα στην Μπαρτσελόνα, επειδή οι δύο μεγάλες απλά δεν ήταν στη μέρα τους (σ.σ.: το μέγεθος του παραλληλισμού δεν έχει να κάνει με την ΑΕΚ).

Το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ ασχέτως αν είχε μικρά ή μεγάλα λάθη, αυτά ήταν λάθη. Ο κόσμος δεν είναι χαζός, ασχέτως εάν συνήθως δεν παραδέχεται. Ξέρει να ξεχωρίζει την εύνοια και τα στραγάλια, από την κακή εκτίμηση. Αλλωστε έχουν εκπαιδευτεί γενιές και γενιές με αυτή την ανισότητα. Στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός όσα συνέβησαν, είχαν να κάνουν με ιδρώτα στο χορτάρι. Και αυτό ήταν ο,τι πιο ωραίο έχει συμβεί τελευταία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αλλά και πάλι δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Είναι στη φύση μας να υπάρχει πάντα κάποιος να εξουσιάζει. Είτε θα ανακτηθούν τα ηνία, είτε θα τ' αναλάβει ο αντίπαλος. Και κάπως έτσι η ελπίδα κινδυνεύει να απομείνει ένα καλό πρόγευμα που όμως θα μετατραπεί ξανά σε ένα κακό βραδινό. Ας μείνουμε όμως στο ωραίο που είδαμε κι εγώ ας φύγω από τα ξένα χωράφια, ας επιστρέψω στα λημέρια μου, στα διεθνή, που τα ξέρω καλύτερα...

Follow me: @jorgekaraman