Ήταν η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων. Από τη μία, η αρχαιότερη ποδοσφαιρική ομάδα και από την άλλη, οι χρυσοί ολυμπιονίκες του 1952. Αγγλία εναντίον Ουγγαρίας στις 25 Νοεμβρίου του 1953, σε ένα κατάμεστο Γουέμπλεϊ από 105 χιλιάδες φίλους του ποδοσφαίρου. Ο βρετανικός τύπος το είχε χαρακτηρίσει ως «το παιχνίδι του αιώνα», αφού επρόκειτο για την αναμέτρηση ανάμεσα στην τρίτη και στην πρώτη ομάδα της παγκόσμιας κατάταξης. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως οι υπερόπτες Άγγλοι δεν υποτιμούσαν την αντίπαλό τους.

Θεωρώντας τους εαυτούς τους «δημιουργούς» του παιχνιδιού, αγνοούσαν οποιαδήποτε νέα ιδέα που ερχόταν από το εξωτερικό. Ταυτόχρονα, αγνοούσαν ακόμα και ποιοι ήταν οι αντίπαλοί τους. Παρά το γεγονός πως η Ουγγαρία ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο εκείνη την εποχή, με 24 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς ήττα, οι Άγγλοι πίστευαν ότι εύκολα ή δύσκολα θα τη νικούσαν και θα σταματούσαν το σερί της. Πίστευαν ότι το γεγονός πως δεν είχαν ηττηθεί ποτέ εντός έδρας από ομάδα εκτός Βρετανίας, ήταν σημαντικότερο επίτευγμα από αυτών των «Μαγυάρων».

Σήμα κατατεθέν της εθνικής Αγγλίας ήταν ο σχηματισμός της. Ήταν το περιβόητο WM, για το οποίο πίστευαν ότι δεν υπήρχε απάντηση. Το «αντίδοτο», όμως, το είχε βρει ο προπονητής των Ούγγρων, Γκούσταφ Σέμπες. Και επειδή τα «λιοντάρια» δεν είχαν ιδέα πως αγωνίζονταν οι «Μαγυάροι» έχασαν... τη γη κάτω από τα πόδια τους. Τι είχε κάνει, λοιπόν, ο Σέμπες; Είχε αντιστρέψει το σχηματισμό W στο επιθετικό μισό της ομάδας του και είχε μετατρέψει το σύστημα σε MM. Με τον κεντρικό επιθετικό (Χιντεγκούτι) να οπισθοχωρεί στον αγωνιστικό χώρο και να ανοίγει χώρους στους Πούσκας και Κότσις, που έρχονταν από πίσω. Πριν καταλάβουν οι Άγγλοι τι είχε γίνει, ο φωτεινός πίνακας του Γουέμπλεϊ είχε γράψει 3-6.

Όπως γράφτηκε και παραπάνω, οι Άγγλοι δεν ήξεραν πως έπαιζαν οι Ούγγροι και έτσι βασίστηκαν στα νούμερα που φορούσαν οι αντίπαλοί τους, ώστε να τους αντιμετωπίσουν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπερδευτούν οι ίδιοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί πολύ απλά, ο Χιντεγκούτι που φορούσε το Νο9 δεν αγωνιζόταν στην κορυφή της επίθεσης, ενώ οι Πούσκας και Κότσις, που φορούσαν το Νο10 και Νο8, αντίστοιχα, ήταν οι κεντρικοί επιθετικοί της εθνικής Ουγγαρίας. Απόρροια της σύγχυσης των Άγγλων στον αγωνιστικό χώρο ήταν το γεγονός πως δέχθηκαν γκολ στο 45ο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης από τον Χιντεγκούτι. Στα αξιοσημείωτα; Οι Ούγγροι πατούσαν για πρώτη φορά στο χορτάρι του Γουέμπλεϊ, καθώς οι οικοδεσπότες δεν τους είχαν επιτρέψει νωρίτερα να προπονηθούν εκεί.

Οι Άγγλοι ισοφάρισαν σχετικά γρήγορα, με τον Σιούελ στο 13’, πιστεύοντας ότι θα γινόταν αυτό που πίστευαν από την αρχή. Ότι εύκολα ή δύσκολα θα επικρατούσαν. Και εκεί ήταν που την πάτησαν. Η ομάδα του Γκούσταφ Σέμπες σημείωσε τρία τέρματα μέσα σε διάστημα επτά λεπτών, δίνοντας μία πραγματική παράσταση μέσα στο Γουέμπλεϊ. Χιντεγκούτι (20’) και Πούσκας (24’, 27’) ανέβασαν το δείκτη του σκορ στο 1-4, με το πρώτο γκολ του «συνταγματάρχη» να μένει στην ιστορία. Ήταν το περίφημο “drag back”, το οποίο ο ίδιος ο Πούσκας το χαρακτήρισε ως το πιο όμορφο, που πέτυχε ποτέ με την εθνική Ουγγαρίας.

Ο Μόρτενσεν (38’) μείωσε σε 2-4, πριν οι δύο ομάδες πάνε στα αποδυτήρια, όμως στην επανάληψη το σκηνικό ήταν το ίδιο. Ο Μπόζικ χρίστηκε κι αυτός σκόρερ (50’), ο Χιντεγκούτι έφτασε στο χατ-τρικ (53’), με τους Άγγλους απλά να μειώνουν στο τελικό 3-6 με το πέναλτι του Ράμσεϊ (57’). Το «παιχνίδι του αιώνα» εξελίχθηκε στον απόλυτο θρίαμβο της Ουγγαρίας, οι ίδιοι οι Άγγλοι (παίκτες και δημοσιογράφοι) παραδέχθηκαν την ανωτερότητα των αντιπάλων τους και από την 25η Νοεμβρίου του 1953, έμελλε να αλλάξει το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Τα διαδοχικά «1-2» και συνεχείς εναλλαγές θέσεων των Ούγγρων διεθνών στον αγωνιστικό χώρο δεν αποσυντόνισαν μόνο τους Άγγλους στο φιλικό του Γουέμπλεϊ, αλλά αποτέλεσαν τον προπομπό για τον «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» της εθνικής Ολλανδίας τη δεκαετία του ’70. Όσο για τα «λιοντάρια», το σχήμα τους στον αγωνιστικό χώρο θεωρήθηκε απαρχαιωμένο, με τους Άγγλους να ανοίγουν... τους ορίζοντές τους και να δέχονται πλέον επιρροές από τα εξωτερικό στον τρόπο παιχνιδιού τους. Μόνο που πίστεψαν ότι θα τα κατάφερναν πολύ γρήγορα και το πλήρωσαν ξανά και πάλι από την Ουγγαρία. Στις 23 Μαΐου 1954 διεξήχθη μία άτυπη ρεβάνς στην Βουδαπέστη, με τους γηπεδούχους να συντρίβουν την Αγγλία με 7-1. Μία ήττα που αποτελεί μέχρι και σήμερα την πιο βαριά στην ιστορία των «λιονταριών».