Το βράδυ της Τετάρτης οι Ροσονέρι υποδέχονται την Τζένοα στο εξ αναβολής, την Κυριακή πάνε στο Ούντινε, την Πέμπτη στην Ισπανία για να αντιμετωπίσουν τη Μπέτις και την Κυριακή (11/11) υποδέχονται τη Γιουβέντους. Και κάπως έτσι, αφού ακολουθεί η νέα διακοπή λόγω εθνικών ομάδων, ο Τζενάρο Γκατούζο θα συμπληρώσει (;) ένα χρόνο ως προπονητής της Μίλαν, "αναγκάζοντας" τους πάντες να κάνουν έναν απολογισμό. Κι αφού τον κάνουν, όσοι έχουν αρχίσει ήδη δηλαδή, θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να καταλήξεις 100% στο ένα ή στο άλλο συμπέρασμα...

Η περίπτωση Γκατούζο είναι πραγματικά... περίπτωση λόγω της μέχρι τώρα πορείας του. Πήγε να παίξει μπάλα στη Σιόν και δέχθηκε να γίνει και προπονητής της έχοντας να συνεργαστεί με έναν τρελό πρόεδρο, επέστρεψε στην Ιταλία για να πάει στην Παλέρμο του θεότρελου Μαουρίτσιο Τζαμπαρίνι, έφυγε ξανά για εξωτερικό κάνοντας το απονενοημένο διάβημα ερχόμενος στην Ελλάδα για να αναλάβει τον ΟΦΗ... Επίτηδες να προσπαθούσε να βρει τρελές αποστολές για να περάσει ένα δύσκολο προπονητικό "στίβο μάχης", τέτοια επιτυχία στις επιλογές δε θα είχε. Ο Τζενάρο τις έκανε όμως αυτές τις επιλογές, μάλλον δεν πέτυχε σε καμία από αυτές, αλλά αυτό δεν του στέρησε την πραγματοποίηση του μεγάλου ονείρου του, το οποίο ήταν να αναλάβει τη Μίλαν.

Την ανέλαβε σε μια δύσκολη στιγμή, παρέλαβε μια διαλυμένη ψυχολογικά και εντελώς ασύνδετη αγωνιστικά ομάδα από τον Βιτσέντσο Μοντέλα και κατάφερε λίγους μήνες μετά να πάρει και νέο συμβόλαιο, ως ανταμοιβή για τα τότε αποτελέσματα του. Αυτό το συμβόλαιο υπογράφηκε τον Απρίλιο, έχουμε φτάσει βασικά στον Νοέμβριο και δεν υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί να πει ότι οι Ροσονέρι έκαναν καλά και "έδεσαν" τον προπονητή τους. Από την άλλη, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί να πει ότι ο Γκατούζο έχει αποτύχει σε κάτι. Πώς το καταφέρνει αυτό, είναι μυστήριο... Σημασία έχει ότι μπορείς πολύ εύκολα είτε στις εξέδρες του San Siro, είτε στα ιταλικά ΜΜΕ, είτε στους πρώην ποδοσφαιριστές ή παράγοντες της Μίλαν, είτε στα... σχόλια του gazzetta.gr να βρεις απόψεις που τάσσονται υπέρ ή κατά του "Ρίνο".

Και είναι λογικό. Οι Ροσονέρι δεν έχουν μετατραπεί σε μια σταθερή ομάδα, δεν ξέρεις κάθε φορά όταν αρχίζει το ματς αν θα δεις κάτι καλό ή κακό, δεν έχουν τρομερά αποτελέσματα σε ντέρμπι, δεν είναι στην 4άδα, δε δείχνουν κάποια βελτίωση στο παιχνίδι τους, δεν είναι σίγουροι ούτε καν για την πρόκριση τους από τον όμιλο του Europa League έχοντας να ανταγωνιστούν Μπέτις και Ολυμπιακό, δε δίνουν την εντύπωση μιας ομάδας που δουλεύει σωστά και παρουσιάζει μια πρόοδο -μικρή ή μεγάλη- από παιχνίδι σε παιχνίδι ή από μήνα σε μήνα. Ολα αυτά, προφανώς, δε γίνεται να μη βαραίνουν τον προπονητή.

Από την άλλη, οι Ροσονέρι είναι μία από τις πιο δυσκολοκατάβλητες ομάδες της Serie A, δε διαλύθηκαν πέρυσι όταν κάθε μέρα επί μήνες υπήρχαν συνεχή δημοσιεύματα για τους "απατεώνες Κινέζους" που καταστρέφουν οικονομικά το κλαμπ, κατάφεραν να εξασφαλίσουν την έξοδο στην Ευρώπη αν και κάτι τέτοιο μόνο σίγουρο δεν έμοιαζε όταν έφευγε ο Μοντέλα, πίστεψαν κάποια στιγμή ότι θα μπορούσαν να χτυπήσουν ακόμη και έξοδο στο Champions League, έφτασαν ως τον τελικό του Coppa Italia (όπου τους τελείωσε ο Ντοναρούμα) διεκδικώντας την πρώτη κούπα μετά το 2011 (αφήνοντας στην άκρη το ασήμαντο Σούπερ Καπ), παραμένουν αυτή τη στιγμή εντός στόχου αφού αν νικήσουν στο εξ αναβολής με την Τζένοα θα είναι στην 4άδα ή έστω στο -1 από αυτή. Ολα αυτά, προφανώς, πρέπει να πιστωθούν στον προπονητή.

Ο Γκατούζο που είχε τη στάμπα του αμυντικού προπονητή, αυτού που είδε την ομάδα του (Πίζα) να υποβιβάζεται έχοντας την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας (!), κόντρα στη Σαμπντόρια είδε τη Μίλαν να δέχεται γκολ για 15ο σερί παιχνίδι (φέτος έχει κρατήσει clean sheet μόνο με τη Ντουντελάνζ) και αυτό είχε να συμβεί από το... 1948! Σκέψου να μην είχε και ως προτεραιότητα την άμυνα δηλαδή... Την ίδια ώρα όμως, κόντρα στη Σαμπντόρια είδε τη Μίλαν να φτάνει στα 18 γκολ στα πρώτα 9 παιχνίδια της στη φετινή Serie Α, επίδοση που είναι χειρότερη μόνο από αυτή του 2011-12. Καμία λογική δηλαδή.

Αυτό που είναι λογικό, είναι το να ψάχνεται συνεχώς για να βρει τη λύση. Το 4-4-2 που χρησιμοποίησε κόντρα στους Γενοβέζους άρεσε αφού οι Ιγουαΐν-Κουτρόνε μπορούν να παίξουν μαζί και σήμερα υπάρχουν πολλές παραινέσεις, από δημοσιογράφους ή παλιούς συμπαίκτες, ώστε να το διατηρήσει. Ακόμη και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αν κάνει ξανά παρέμβαση, θα είναι υπέρ αυτού του συστήματος, αλλά δεν αποφασίζει πλέον ο Cavaliere. Αυτοί που το κάνουν είναι οι Λεονάρντο και Πάολο Μαλντίνι, με τον ιστορικό αρχηγό να τάσσεται υπέρ του Γκατούζο πριν λίγα 24ωρα, παρά το γεγονός ότι παραδέχθηκε πως η εικόνα της Μίλαν δεν ήταν καλή στο ντέρμπι με την Ιντερ. Οχι η ήττα, γιατί σε ένα ντέρμπι όλα πιθανά είναι, αλλά η εμφάνιση, η νοοτροπία, η αγωνιστική συμπεριφορά.

Ούτε στον Γκατούζο άρεσαν αυτά και οι δηλώσεις του μετά τη λήξη, έμοιαζαν με δηλώσεις κάποιου που είναι έτοιμος να παραιτηθεί. Οπως και το "ήμασταν ντροπιαστικοί" που είπε μετά το 1-2 από την Μπέτις. Κι όμως, δεν παραιτήθηκε αλλά ήταν εκεί με την Σαμπντόρια για να τσακώνεται ακόμη και με τον 4ο διαιτητή στο τέλος γεμάτος ένταση, νεύρα και πάθος, πανηγυρίζοντας μια νίκη που ερμηνεύτηκε από όλους ως η απόδειξη ότι οι παίκτες είναι 100% μαζί του. Κάτι που μοιάζει φυσιολογικό αν σκεφτούμε, για παράδειγμα, ότι ο Λεονάρντο Μπονούτσι μπορεί το καλοκαίρι να έκανε ό,τι μπορούσε -και να το πέτυχε- για να επιστρέψει στη Γιουβέντους, αλλά ακόμη και σήμερα λέει τα καλύτερα για τον Γκατούζο, το πόσο ευθύς είναι και το πώς κερδίζει τους ποδοσφαιριστές. Ακόμη κι αν μαζί, Γκατούζο και ποδοσφαιριστές, δεν πείθουν ότι μπορούν να κερδίσουν...