Ο Μαμαντού Ντουκουρέ ξαπόστασε για τρία λεπτά μακριά από τον εφιάλτη του
Το ρολόι δείχνει 90' στο «Borussia Park». Ο Φρανκ Βίλενμποργκ αντιλαμβάνεται το νόημα από το σηκωμένο σημαιάκι του βοηθού του και δίνει το ελεύθερο για τις τελευταίες αλλαγές του Μάρκο Ρόζε. Μάλλον διαδικαστικές, θα έλεγε κάποιος, δεδομένου ότι η Γκλάντμπαχ έχει διασφαλίσει το τρίποντο δια περιπάτου κόντρα στην Ουνιόν Βερολίνου. Κι όμως, η κίνηση του Γερμανού τεχνικού των Πουλαριών έκρυβε μέσα της τον δεύτερο μεγάλο συμβολισμό, σε μια αναμέτρηση γεμάτη από φαινόμενα μετωνυμίας.
Αμέσως μετά, ο τέταρτος δείχνει τα λεπτά των καθυστερήσεων. Μόλις 3', εντελώς διακοσμητικά για την έκβαση του αγώνα, παρατείνοντας την αγωνιστική «υποχρέωση» για τους 21 από τους 22 παίκτες που πατούσαν χορτάρι. Ένας εξ αυτών, σε μια παράλληλη «σφαίρα» μέσα στο ίδιο γήπεδο, βίωνε τα τρία μοναδικά λεπτά αγωνιστικής δράσης, στην πρώτη του τετραετία ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ο Ράινερ Μπόνοφ, παλαίμαχος-θρύλος της Μπορούσια, κάνει την αρχή στο ζεστό χειροκρότημα από τις άδειες κερκίδες και σαν σε μοτίβο τον ακολουθούν οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι σε εξέδρα-αγωνιστικό χώρο, αφήνοντας στο μυαλό του καθενός το πόσο πιο δραματική υπό θεατρικούς όρους θα ήταν η ίδια σκηνή, έξω από την κρύπτη της πανδημίας. Άπαντες γνώριζαν ότι ποτέ ξανά 180'' αγωνιστικής δράσης στο φινάλε ενός ήδη τελειωμένου αγώνα δεν είχαν τόση σημασία, όση για τον Μαμαντού Ντουκουρέ.
Σε ένα απόγευμα που η γαλλική εκπροσώπηση των Πλεά-Τιράμ «κουβάλησε» την Γκλάντμπαχ ως τη νίκη, ο 22χρονος συμπατριώτης τους αμυντικός χάρισε το πιο αξιομνημόνευτο στιγμιότυπο του ματς. Αν όχι στο φίλαθλο κοινό, που ίσως θα θυμάται πιο ζωντανά τον πανηγυρισμό του Μάρκους Τιράμ για τον Τζορτζ Φλόιντ, σίγουρα για τα μέλη της Μπορούσια, οι οποίοι όπως και ο ίδιος περίμεναν καρτερικά αυτή τη στιγμή τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Η μεταγραφή του στην Γκλάντμπαχ το 2016 από την Παρί Σεν Ζερμέν παρέπεμπε σε μια επωφελή κίνηση με γνώμονα το μέλλον. Ο έφηβος τότε Μαμαντού ακολούθησε τον δρόμο που είχε διαβεί και ο Κίνγκσλεϊ Κομάν, ο οποίος προτίμησε να μην υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο στην ομάδα που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και να μεταπηδήσει απευθείας στη Γιουβέντους για να ανελιχθεί μέχρι το κορυφαίο επίπεδο. Η επίσημη ανακοίνωση της συμφωνίας τους στις 17 εκείνου του Ιούνη τον προόριζε στα χνάρια των Αντρέας Κρίστενσεν και Νίκο Ελβέντι, των πιτσιρικάδων σέντερ-μπακ που αναδείχθηκαν με τη φανέλα του κλαμπ. Λίγο μετά την πρώτη ανάρτηση της ομάδας, ακολούθησε ένα update που θα εξελισσόταν σε μια εφιαλτική πραγματικότητα σεζόν με τη σεζόν.
«Ο Μαμανού Ντουκουρέ δεν θα είναι διαθέσιμος να ενισχύσει την ομάδα στις προπονήσεις που συνεχίζονται στις 29 Ιουνίου, διότι δυστυχώς είχε αποκομίσει τραυματισμό στο τελευταίο ματς με την Παρί Κ-19, για αυτό και χρειάζεται μερικές ακόμα εβδομάδες».
Οι εβδομάδες έδωσαν τη σκυτάλη στους μήνες και οι μήνες σε μια αέναη υπομονή για το τέλος του εφιάλτη. Το πρόβλημα τραυματισμού που αποκόμισε στον μηρό από εκείνο το ματς έγινε η μόνιμη δικαιολογία της απουσίας του, από την ενδεκάδα, τον πάγκο, την αποστολή, τις προπονήσεις της Γκλάντμπαχ. Το συμβόλαιο που υπέγραψε στο κλαμπ είχε ισχύ για πέντε χρόνια και μέχρι να συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας του οι σοβαροί τραυματισμοί το είχαν ισοφαρίσει.
Κάθε φορά που δήλωνε fit για επιστροφή στη διάθεση του προπονητή του, έβγαινε νοκ-άουτ με μια ακόμα υποτροπή στον οπίσθιο μηριαίο. Ο Ιούλιος γινόταν Ιανουάριος, έπειτα Δεκέμβριος και το καλεντάρι έφτασε να δείχνει Οκτώβριο του 2019 όταν προέκυψε ο τελευταίος σοβαρός του τραυματισμός. Σε αυτό το τριετές διάστημα, το μόνο πεδίο δράσης του ήταν οι 12 συμμετοχές με την δεύτερη ομάδα της Μπορούσια και μερικές σκόρπιες εμφανίσεις στα θερινά ή χειμερινά φιλικά της α', όταν και εφόσον συνέπιπταν με την ετοιμότητά του.
Κόντρα στην «παύλα» που κατείχε τη θέση στο αγωνιστικό του status, όμως, η Γκλάντμπαχ ποτέ δεν του γύρισε την πλάτη. Αντιθέτως, πρόταξε τη δική της στον ταλαιπωρημένο πιτσιρικά για να νιώσει πως το μέλλον είναι ακόμη μπροστά του, εκφράζοντας την πίστη στο πρόσωπό του με την υπογραφή νέου συμβολαίου τον περασμένο Φλεβάρη.
Ο τεχνικός διευθυντής, Μαξ Έμπερλ, δήλωνε σε κάθε ευκαιρία ότι μπορεί ακόμα να γίνει ο σημαντικός παίκτης στη διάθεση του Μάρκο Ρόζε. Κι εκείνος με τη σειρά του, βλέποντας τον να παίρνει τα πρώτα του λεπτά συμμετοχής στο πλάι των επαγγελματιών συμπαικτών του, δεν θα μπορούσε να κρύψει το αίσθημα ανακούφισής:
«Είμαστε όλοι απίστευτα χαρούμενοι που το αγόρι κατάφερε επιτέλους να γιορτάσει τα πρώτα του λεπτά στην Bundesliga. Το αξίζει. Ελπίζω αυτή η επίδοση να του δώσει δύναμη για τις προκλήσεις που έρχονται. Είναι σημαντικό που είναι υγιής».
Αν πιστέψουμε τους υπολογισμούς των γερμανών δημοσιογράφων, πέρασαν 1000 μέρες από όταν έπαιξε για τελευταία φορά στην τοπ ηλικιακή του βαθμίδα. Μεσολάβησε μια μεταγραφή, ένα συμβόλαιο, μια ντουζίνα σοβαροί τραυματισμοί, μέχρι και μια πανδημία. Με βάση το ότι μετράει παιχνίδια μόνο με Κ-19 και σε φιλικό επίπεδο συν ότι έκανε την επάνοδό του στα κεκλεισμένων των θυρών γερμανικά γήπεδα, είναι ρεαλιστικό ενδεχόμενο να μην έχει παίξει ποτέ του μπροστά σε ευρύ κοινό. Το όνειρο, όμως, του Ντουκουρέ εδώ και τέσσερα χρόνια δεν περιλαμβάνει παραμέτρους για το πώς, το που, το πότε. Είχε ανάγκη απλά αυτά τα τρία λεπτά, που ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν ότι ουδέποτε τα παράτησε. Τρία λεπτά για να τον πείσουν ότι ο Θεός τελικά, είναι μεγάλος.
