Ηταν κάποτε μια εποχή, στην οποία όσοι δηλώναμε Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ, Ρόμα και πάει λέγοντας, δεν ανοίγαμε τον αποκωδικοποιητή ή το... λάπτοπ αλλά περιμέναμε την ΕΡΑ ΣΠΟΡ το μεσημέρι της Κυριακής για να μάθουμε, για παράδειγμα, ότι ο Μπατιστούτα σκόραρε 11 σερί αγωνιστικές, ότι ο Ντελ Πιέρο το έκρινε το ντέρμπι, ότι η Ιντερ την έκανε την γκέλα της και ό,τι θέλει ο καθένας προσθέτει. Είναι η εποχή, την οποία ο Παλλαντζάς με τον Κοντογεώργη σε κάποιο από τα αράγματα τους για να καούν στα κιτάπια του Calcio την έχουν ονομάσει «πού είναι εκείνα τα μεσημέρια στην Περούτζια;». Για την Βιτσέντζα, είναι η αλήθεια, μάλλον δεν είδαν ποτέ κάποιο βίντεο αλλά την έχουν πάντα ως επιχείρημα στις συζητήσεις για το πόσο δυνατό ήταν το κάθε πρωτάθλημα στο peak του. Και η Serie A, κάποτε, ήταν τόσο δυνατή ώστε ακόμη και η νικήτρια του Coppa Italia ονόματι Βιτσέντζα, να νιώθει αδικημένη που δεν κατέκτησε το Κυπελλούχων. Οι Μπιανκορόσι, άλλωστε, είχαν παράδοση στις τρέλες...

Σαν κι αυτή, αλλά δεν είναι για καλό, που γίνεται τώρα, με τους ποδοσφαιριστές να είναι απλήρωτοι για μήνες, την ομάδα να μην κατεβαίνει στο ματς κυπέλλου με την Πάντοβα, τις προπονήσεις να έχουν γίνει προαιρετικές και τους τιφόζι να κάνουν κατάληψη στο Romeo Menti ή όπου αλλού μπορούν για να διαμαρτυρηθούν και να πιέσουν για την εξεύρεση λύσης, προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και το ξεκίνημα από το μηδέν... Από την άλλη, όταν πριν τρία χρόνια έχεις δει την Πάρμα να καταρρέει, δεν μπορείς να πεις ότι είναι μεγάλο σοκ το να πάθει το ίδιο η Βιτσέντζα. Το σοκ, βασικά, ήταν αυτό που πάθαιναν κάποτε οι αντίπαλοι της, όταν οι Ιταλοί την ονόμαζαν... Real Vicenza για να την τιμήσουν για τα τρελά της. Γιατί η Βιτσέντζα, σοβαροί να είμαστε, δεν έχει κάποια μεγάλη, πλούσια ιστορία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσεις να πείσεις για το αντίθετο. Μπορείς, απλά, να εστιάσεις σε αυτά τα λίγα αλλά τρελά που έκαναν. Τέτοιο, τρελό δηλαδή, δεν ήταν ο υποβιβασμός το 1975, αλλά το πώς επέστρεψε η ομάδα.

Επειτα από 20 χρόνια (1955-75) στη Serie A, οι Μπιανκορόσι θυμήθηκαν πώς είναι η Serie B, στην οποία παρέμειναν για δύο σεζόν. Η δεύτερη, όμως, ήταν υπέροχη. Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Τζιοβάν Μπατίστα Φάμπρι το 1976 ήταν το πρώτο βήμα, η απόκτηση του νεαρού δεξιού εξτρέμ Πάολο Ρόσι, με συνιδιοκτησία από τη Γιουβέντους, ήταν το δεύτερο. Το τρίτο και πιο σημαντικό, ήταν η συνεργασία των δυο τους, με τον Φάμπρι να μετατρέπει τον Ρόσι από εξτρέμ σε φορ. Το αποτέλεσμα; Ο Πάολο, που σύντομα θα γινόταν Pablito, έβαλε 21 γκολ και βγήκε πρώτος σκόρερ στη Serie B, οδηγώντας την ομάδα του σε μια ανέλπιστη άνοδο. Η Βιτσέντζα δεν ανέβηκε απλά, ανέβηκε παίζοντας ωραίο επιθετικό ποδόσφαιρο, έχοντας ως φιλοσοφία της το να αλλάζουν όλοι θέσεις και να είναι αυτοί που θα κάνουν παιχνίδι. «Θα φτιάχνουμε, δεν θα καταστρέφουμε», ήταν η εντολή του προπονητή και η αποθέωση για αυτόν και για τους παίκτες του θα ερχόταν την επόμενη χρονιά.

Το ξεκίνημα με τρεις ήττες και δύο ισοπαλίες στις πρώτες πέντε αγωνιστικές, έκαναν την Serie A να μοιάζει με... βουνό. Στην πορεία, όμως, θα ήταν η Βιτσέντζα αυτή που δεν θα μπορούσαν να πατήσουν οι αντίπαλοι της. Τα 21 γκολ του Ρόσι στη Serie B του 1977 έγιναν 24 στη Serie A του 1978 και οι Μπιανκορόσι προσπέρασαν και τη Μίλαν και έμειναν, τελικά, μόνοι να κυνηγούν τη Γιουβέντους. Το scudetto, τελικά, κατέληξε στο Τορίνο, αλλά η Real Vicenza κατέληξε στη 2η θέση και αυτή ήταν -και παραμένει- το καλύτερο πλασάρισμα που έκανε ποτέ ομάδα στη Serie A αμέσως μετά την άνοδο της! Και το έκανε μια ομάδα που είχε στο ρόστερ της ποδοσφαιριστές που απέτυχαν στις μεγαλύτερες της χώρας, συν τον Ρόσι. Αυτόν που θα γινόταν 100% Μπιανκορόσο τελικά, όταν ο πρόεδρος Τζουζέπε Φαρίνα θα έκανε μια τρέλα κι αυτός, πληρώνοντας 2,6 δισ. λιρέτες -τότε- για να αποκτήσει και το υπόλοιπο 50% των δικαιωμάτων του από τη Γιούβε.

«Ντρέπομαι, αλλά δεν μπορούσα να χάσω τον Ρόσι. Η Βιτσέντζα τον χρειάζεται όσο κανέναν άλλο. Πέραν αυτού, το ποδόσφαιρο είναι όπως η τέχνη και ο Πάολο είναι η Gioconda του ποδοσφαίρου μας», έλεγε ο Presidente τότε.

Με όσα έκανε ο Pablito στο Romeo Menti είναι δικαιολογημένο το να αποκαλείται έτσι από τον πρόεδρο του, αλλά η Βιτσέντζα τον καλύτερο της... πίνακα, θα τον έβαζε λίγο αργότερα. Το αναφέραμε και παραπάνω, οι Μπιανκορόσι δεν έκαναν πολλά πράγματα στην ιστορία τους αλλά θα αρκούσε και μόνο το γεγονός ότι από αυτούς άρχισε την καριέρα του ο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ο σπουδαιότερος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, υπέγραψε στη Βιτσέντζα στα 13 του, το 1980, για να ισοπεδώσει τα πάντα στα τμήματα υποδομής και να προωθηθεί στα 15 του στην πρώτη ομάδα. Παρέμεινε για άλλη μια διετία εκεί και οδήγησε την ομάδα του στην άνοδο στη Serie B, βάζοντας και κάτι εκατ. ευρώ, σε σημερινά λεφτά, στο ταμείο της από την μεταγραφή του στη Φιορεντίνα το 1985.

Ο Πάολο Ρόσι έγινε ο αγαπημένος των Ιταλών στο Μουντιάλ 1982, όταν οδήγησε την Σκουάντρα Ατζούρα στο τρόπαιο και τον εαυτό του στη Χρυσή Μπάλα. Ο Μπάτζιο δεν κατάφερε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής όσο κι αν το άξιζε με όσα έκανε στο Μουντιάλ 1994, για να κλείσει με τον Λούκα Τόνι η τριάδα των πρώην Μπιανκορόσι που ανέβηκαν (ή άγγιξαν) την κορυφή του κόσμου. Μπορεί, σε αντίθεση με τον Μπάτζιο, να μην άρχισε την καριέρα του εκεί, μπορεί σε αντίθεση με τον Ρόσι να μην έκανε μαγικά πράγματα στο Romeo Mendi και να μην έφτιαξε εκεί το όνομα του, αλλά με τη φανέλα της Βιτσέντζα έπαιξε για πρώτη φορά στη Serie A ο Τόνι το 2001 και πέντε χρόνια αργότερα θα πανηγύριζε στο Βερολίνο ως βασικό μέλος της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του Μαρτσέλο Λίπι.

Του προπονητή, δηλαδή, που είναι ένας από αυτούς που μπορεί να επιβεβαιώσει πόσο δύσκολο ήταν να παίζεις στο Romeo Menti στα 90's, στην εποχή που μια ομάδα όπως η Βιτσέντζα μπορούσε μέσα σε μία σεζόν (1996-97) να νικήσει στην έδρα τους και τους τρεις του βορρά! Γιουβέντους, Ιντερ και Μίλαν κατά σειρά πήγαν στην έδρα των Μπιανκορόσι και έφυγαν με άδεια χέρια, όπως δηλαδή και η Νάπολι στον τελικό του Coppa Italia. Με τον Φραντσέσκο Γκουιντολίν να φτιάχνει το όνομα του στο Βενέτο παραμένοντας για μια 4ετία εκεί (1994-98) και με τον Ουρουγουανό Μαρσέλο Οτέρο να είναι ο επιθετικός που έβαζε φωτιά στις εξέδρες, η Βιτσέντζα τερμάτισε στην 8η θέση το 1996-97 και πανηγύρισε και την κατάκτηση του κυπέλλου! Η μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της ήταν γεγονός αλλά δεν ήταν και το τέλος για τους Μπιανκορόσι, οι οποίοι ένα χρόνο μετά πήγαν για μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες γενικά του Calcio.

Στην ομάδα του Οτέρο προστέθηκε ο Μάσιμο Αμπροζίνι, ο Φραντσέσκο Κόκο, ο Ρομπέρτο Μπαρόνιο, ο Ρικάρντο Μάσπερο, ο Ντομένικο Ντι Κάρλο που μάθαμε κάποια χρόνια αργότερα, όταν έγινε προπονητής. Μια ομάδα που έχασε στον τελικό του Supercoppa Italiana από τη Γιουβέντους αλλά πέτυχε τον στόχο της παραμονής στη Serie A και έφτασε ως τους "4" του κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου αποκλείστηκε από την Τσέλσι στις λεπτομέρειες. Αγωνιστικές ή μη... Οχι ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία, όμως, στην πάροδο του χρόνου. Είτε πήγαινε στον τελικό είτε όχι, δεν θα είχε μείνει κάτι πιο έντονο στη μνήμη όλων, πια, από όσα έκανε η Βιτσέντζα τότε. Πήρε κύπελλο, φλέρταρε με ευρωπαϊκή κούπα, νίκησε τους μεγάλους, μετέτρεψε το Romeo Menti σε καμίνι, πρόσφερε στον Φραντσέσκο Γκουιντολίν το πιο σημαντικό από όλα...

«Γιατί εγώ κάνω συλλογή αναμνήσεων. Γιατί το να δημιουργείς αναμνήσεις είναι ένα από τα σπουδαιότερα γιατί, στο γιατί αξίζει να ζήσεις. Και εγώ εδώ, στη Βιτσέντζα, δημιούργησα πάρα πολλές πανέμορφες αναμνήσεις», είπε ο allenatore το καλοκαίρι του '98, όταν αποχωρούσε από τον πάγκο των Μπιανκορόσι. Αυτό θα έχουν και οι οπαδοί τους τώρα που βλέπουν το τέλος να πλησιάζει. Αναμνήσεις. Ομορφες αναμνήσεις, από εκείνα τα μεσημέρια (ενίοτε και βράδια) στο Romeo Menti...