Φέντερερ-Ναδάλ σαν να λέμε ... Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός
Σεβασμός. Η πρώτη λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό σε κάθε πόντο του χθεσινού τελικού στη Μελβούρνη. Πάθος για τον τίτλο, αλλά και αγάπη για το παιχνίδι. Όλα τα λεφτά η δήλωση του Ρότζερ Φέντερερ στην εκπομπή του Eurosport και στον μεγάλο Ματς Βιλάντερ. “Είπα στον εαυτό μου παίξε το παιχνίδι σου, όχι το δικό του. Απόλαυσέ το και ας χάσεις, δεν πειράζει καμιά φορά να χάνεις, αν έχεις προσπαθήσει πολύ” Νωρίτερα κατά την απονομή δήλωνε πως “είναι μερικές φορές άδικο να μην υπάρχει ισοπαλία στο τένις, αλλά αν υπήρχε θα άξιζε στον Ράφα το μισό τρόπαιο.”
Οι δυο τους μέσα από την αιώνια κόντρα τους πήγαν το τένις πολύ μπροστά, Ανταγωνίστηκαν σκληρά για τη δόξα, για την υστεροφημία τους, για πολύ σημαντικά χρηματικά έπαθλα, μα στο τέλος κάθε τελικού είχαν το ηθικό ανάστημα, να πουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον. Μέσα από το δικό τους ανταγωνισμό έμαθαν τένις χιλιάδες παιδάκια στις ακαδημίες του αθλήματος, μπήκαν στα courts εκατοντάδες χιλιάδες club players διασκεδάζοντας και ευεργετώντας την υγεία τους και παρακολούθησαν συναρπαστικές στιγμές εκατομμύρια φίλοι του τένις από κοντά ή από τις τηλεοράσεις τους. Με λίγα λόγια; Αυτή η “αιώνια κόντρα” άφησε κάτι πίσω της, κληροδότησε μέλλον στο άθλημα. Αυτό είναι για μένα ο ορισμός του Rivalry και απαγορεύεται να μεταφραστεί στα ελληνικά.
Απόψε το βράδυ έχει Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Ξανά. Μπορεί να συμβούν τα πάντα εκτός από ένα. Να τελειώσει το ματς με όποιο αποτέλεσμα και να μην ασχολούμαστε αύριο με τους τραυματίες που έλειπαν, με τα σφυρίγματα των διαιτητών, με τις εξαντλητικές υποχρεώσεις, με το “εμείς όμως έχουμε περισσότερα από σας, εμείς όμως τα πήραμε πιο πρόσφατα” κλπ κλπ. Στην Ελλάδα θυμόμαστε να αναφερθούμε στην αξία του αντιπάλου, όταν τον νικάμε. Όταν θέλουμε να ανεβάσουμε ψηλότερα τη δική μας νίκη. Όταν μας νικάει, αρχίζουμε τα “εμείς δεν ήμασταν τόσο καλοί, δε μας νίκησαν – το χάσαμε μόνοι μας” και άλλα τέτοια κομπλεξικά ελληνικά. Και στο μπάσκετ δεν υπάρχει η ισοπαλία όπως και στο τένις, αλλά και αν ακόμη υπήρχε, σιγά μη θέλαμε να μοιραστούμε το τρόπαιο με τον αιώνιο αντίπαλο. Σκεφτείτε κιόλας να σήμαιναν κάτι οι εγχώριες νίκες σε οικονομικό επίπεδο, όπως στο ποδόσφαιρο. Αντίθετα με τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό και τα εκατομμύρια του Champions League, στο μπάσκετ τα συμβόλαια με τη Euroleague είναι δεκαετή κι εγγυημένα, άρα έχουμε μόνο τη δόξα του τροπαίου και τα εμετικά πρωτοσέλιδα να διακυβεύονται.
Ο Ρότζερ Φέντερερ νίκησε χθες και κατέκτησε το 18ο Γκραν Σλαμ της καριέρας του ευρισκόμενος στο νούμερο 17 της κατάταξης της ATP. Μέχρι χτες πολλοί ( Έλληνες ) αναρωτιόντουσαν και τον μέμφονταν, γιατί δεν παρατούσε το τένις, αφού είναι αδύνατον να αναρριχηθεί ξανά στο νούμερο 1. Είναι οι ίδιοι ( Έλληνες ) που σήμερα στα καφέ των ομίλων αντισφαίρισης θα συζητούν για τη φρέσκια ντόπα που πήρε ο Ελβετός ή για τον “αιώνια ντοπαρισμένο” Ισπανό, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να συλλάβουν τις έννοιες της αφοσίωσης και της προπόνησης των πρωταθλητών, του ξεχωριστού ταλέντου και του υπέρμετρου “θέλω” για διάκριση και πρωτιά. Αν βέβαια μπορούσαμε να συλλάβουμε με το μυαλό μας όλα τα προαναφερθέντα, δε θα ήμασταν μια κοινωνία σε κρίση καταδικασμένη σε ατέρμονη επαιτεία. Όσες φορές ρώτησαν τον Φέντερερ γιατί δε σταματάει το τένις αυτός απάντησε: “ Είναι το άθλημα που αγαπώ, έχω διάθεση να νικάω κι όσο αντέχει το σώμα μου θέλω να είμαι μέσα στο Tour και να αγωνίζομαι κόντρα στους καλύτερους.” Αυτό είναι ο ορισμός του Sportsmanship αγαπητοί μου φίλοι και μην κάνετε το λάθος να το μεταφράζετε σε “ευ αγωνίζεσθαι”, γιατί είναι μια έννοια εντελώς διαφορετική και άγνωστη στο δικό μας αθλητικό στερέωμα.
Απόψε το βράδυ μπορεί οι μισοί να ασχοληθείτε με τα αυτιά του Σπανούλη ή με τα βήματα, όταν σηκωθεί πάλι με το παράλογο ταλέντο του να βάλει πάλι κανένα παράλογο buzzer beater τρίποντο με ανάποδη φορά σώματος. Οι άλλοι μισοί μπορείτε να ασχοληθείτε με τη μάνα του Μπουρούση, με τα non call των διαιτητών σε κάποια εκπληκτική αμυντική προσπάθεια του Καλάθη, όπως κάνατε παλιότερα με τον Διαμαντίδη και γενικά να πιπιλίσετε ξανά τα ονόματα των διατητών και να τα εξάγετε ως πανώ στο Βελιγράδι. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να μη γίνετε ποτέ ξανά πραγματικά σπουδαίοι και αδιαμφισβήτητοι πρωταθλητές.
Με ευθύνη δική μας (των γονιών), της ελληνικής ομοσπονδίας και των ομάδων, το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει ούτε Rivalry, ούτε Sportsmanship.
ΥΓ Οι Ελληνάρες που θα σπεύσουν να αποφανθούν, ότι ο Φέντερερ δε σταματάει το τένις, γιατί βγάζει πολλά λεφτά από τους χορηγούς, ας συλλογιστούν ότι δε θα σταματήσει ποτέ να εισπράττει από τους χορηγούς του, όπως κι ο Μάικλ Τζόρνταν δε σταμάτησε ποτέ! Αρκετά με τους βλάκες.