«Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» και οι μυθικές γκριμάτσες του Αυλωνίτη (pics & vid)
«Το τρώω το φαϊ μου, Βαγγέλη, το τρώω» ήταν η θρυλικά ατάκα του Νίκου Ρίζου, όταν ο Βασίλης Αυλωνίτης προσπαθούσε να τον πείσει να παντρευτεί την αδελφή του, την οποία υποδύονταν η αμίμητη Γεωργία Βασιλειάδου, στην ταινία του 1962 «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», που γυρίστηκε σε παραγωγή Κλέαρχου Κονιτσιώτη, με πρωταγωνιστές τους 3 παραπάνω ηθοποιούς. Η ταινία αποτέλεσε την 3η κινηματογραφική συνεργασία των εν λόγω ηθοποιών, οι οποίοι εκείνη την περίοδο είχαν δημιουργήσει δικό τους θίασο, «σπάζοντας ταμεία» με τις θεατρικές εμφανίσεις τους.Ήταν η πλέον παραγωγική και επιτυχημένη περίοδος για το τρίο Βασιλειάδου-Αυλωνίτη-Ρίζου, μια περίοδος που κράτησε 10 και πλέον χρόνια, αφήνοντας παρακαταθήκη σπουδαίες ταινίες.
Η συγκεκριμένη ταινία ωστόσο δεν αποτέλεσε εμπορική επιτυχία, αφού ήρθε 33η σε εισπράξεις ανάμεσα στις 82 ταινίες της σεζόν 1962-1963. Σίγουρα ο λόγος δεν ήταν τόσο η ποιότητά της – άφησε παρακαταθήκη δεκάδες εκπληκτικούς διαλόγους και ατάκες, που μέχρι σήμερα παραμένουν...εν ζωή - , όσο ο τρόπος προώθησής της. Γιατί σίγουρα ο μηχανισμός προώθησης ταινιών του Κονιτσιώτη δεν είχε καμία σχέση με τον αντίστοιχο του Φίνου...
Ο αυτοσαρκασμός της Βασιλειάδου
Παρεξηγήσεις και παρερμηνείες
σκηνοθεσία του Σωκράτη Καψάσκη.
Οι ατάκες που αγαπήσαμε...
Γεμάτη ατάκες που μέχρι σήμερα παραμένουν ζωντανές και αξεπέραστες είναι η ταινία «Οι γαμπροί της Ευτυχίας». Ας δούμε μερικές από τις πλέον χαρακτηριστικές: Βαγγέλης: Μόλις έρθει παιδί μου ο γαμπρός, να κατέβεις στην πόρτα και να βάλεις τον σύρτη. Εν ανάγκη, βάλε και τίποτα κάσες, τίποτα πέτρες. Βάλε και το πιάνο εν ανάγκη, να μη μας φύγει. Γιούλα: Μα καλά θείε μου, δεν τα 'χετε μιλήσει;
Βαγγέλης: Ναι, αλλά δεν την είδε. Άλλο λέγε κι άλλο βλέπε. Κι άμα δει... άντε μάζωξέ τον μετά.
Γιούλα: Ναι θείε μου, αλλά της ταιριάζει;
Βαγγέλης: Μωρέ, μη σώσει και της ταιριάζει. Το θέμα είναι να τσιμπηθεί.
Γιούλα: Ναι, αλλά το ζήτημα δεν είναι να τσιμπηθεί η θεία. Το ζήτημα είναι να τσιμπηθεί αυτός.
Βαγγέλης: Μωρέ, αυτός θα τσιμπηθεί οπωσδήποτε. Άμα τη φιλήσει, έτσι αξούριστη που είναι... Αστειεύεσαι;
Βαγγέλης: Έτσι μου ερχεται να την ανεβάσω στη ταράτσα και να την πετάξω.
Γιούλα: Τώρα γιατί τα λέτε αυτά θείε, αφού δεν τα πιστεύετε.
Βαγγέλης: Γιατί ρε Βιολέτα; Δεν είμαι άντρας κι εγώ; Πότε θα παντρευτώ; Εγώ θέλω περισσότερη μπογιά για τα
μαλλιά μου, παρά για τα παπούτσια μου.
Βαγγέλης: Μένιο. Η αδελφή μου δεν είναι κοριτσόπουλο. Είναι ψημένη. Ναι, ψημένη. Είναι και λίγο καμένη στις
άκρες, αλλά καθαρίζεται.
Μένιος: Δηλαδή, μεγάλη, Βαγγέλη μου; Μεγάλη;
Βαγγέλης: Μεγάλη! Τι μεγάλη; Δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο!
Βαγγέλης: Και παίζει και πιάνο.
Μένιος: Τι να το κάνεις το πιάνο;
Βαγγέλης: Το πουλάς για ξυλεία αργότερα.
Μένιος: Κι από εμφάνιση πώς είναι Βαγγέλη μου;
Βαγγέλης: Καφέ. Θες καφέ;
Μένιος: Από εμφάνιση λέω... Είναι ωραία;
Βαγγέλης: Θες ένα καφεδάκι... έτσι...
Μένιος: Όχι, δε με κατάλαβες. Από εμφάνιση λέω...
Βαγγέλης: Μωρέ, κατάλαβα εγώ. Θες μια βυσσινάδα, με παγάκια, που είναι ωραία; Ένα νερατζάκι, που ειναι καλό
για τα νεφρά;
Ευτυχία: Σας αρέσει το κλειδοκύμβαλο; Να σας βαρέσω κάτι; Να σας παίξω Μπραμς;
Μένιος: Όχι, δε θέλω.
Ευτυχία: Μα γιατί, δεν είστε φιλόμουσος;
Βαγγέλης: Όχι, ζωέμπορος είναι. Αν ήταν φιλόμουσος, θα είχε μούσι.
Γαμπρός: Ευτυχία!
Βαγγέλης: Δεν τη λένε Ευτυχία. Τη λένε Γκαμήλα.
Μένιος: Όχι γκαμήλα, Βαγγέλη. Καμίλη.
Ευτυχία: Αδελφή Καμίλη.
Βαγγέλης: Α, ναι, Αδελφή της γκαμήλας. Με συγχωρείτε.
Ζυμαρικά Μάκβελ, 81 χρόνια ιστορίας, 8 δεκαετίες γεύσης και καινοτομίας!