Παναθηναϊκός - Ζενίτ με Live Streaming* & σούπερ προσφορά* | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Αρχές δεκαετίας '90. Τότε που το ελληνικό πρωτάθλημα άρχισε να... παίρνει τα πάνω του και να γίνεται ο καλύτερος προορισμός για οποιονδήποτε Αμερικανό ήθελε να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Τότε που το μπάσκετ έμπαινε σε όλα τα σπίτια, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, και όλος ο κόσμος γνώριζε τα ρόστερ των ομάδων. Από τον πρώτο πρωταγωνιστή, μέχρι και τον τελευταίο ρολίστα...

Το καλοκαίρι του 1991 και λίγο μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος (σ.σ. το οποίο έμελλε να ήταν και το τελευταίο στα χρόνια της κυριαρχίας) του Άρη, ο τότε προπονητής της ομάδας Τζορτζ Φίσερ αποφάσισε να φέρει στο «Αλεξάνδρειο» και να συστήσει για πρώτη φορά στο ελληνικό τον... Ουόλτερ Μπέρι. Ένας Αμερικανός με δύο εξαιρετικές χρονιές στο ΝΒΑ και δη στο Σαν Αντόνιο έχοντας 17,6 πόντους τη σεζόν 1986-87 και άλλους 17,4 πόντους την αμέσως επόμενη, ο οποίος το 1989 είχε πάρει την απόφαση για το υπερατλαντικό ταξίδι. Πρώτος προορισμός η Ιταλία και η Νάπολι και αμέσως μετά η Ατλέτικο Μαδρίτης με την οποία, μάλιστα, τον Οκτώβριο του 1990 είχε «φορτώσει» με 52 πόντους το καλάθι της Ρεάλ! Με 33 πόντους και 11,9 ριμπάουντ κατά μέσο στην ACB και έχοντας στο βιογραφικό του 5 σεζόν στο ΝΒΑ με 14,1 πόντους και άλλα 4,7 ριμπάουντ, μόνο... απαρατήρητος δεν θα μπορούσε να περάσει.

Μάλιστα είχε επιλεγεί και στο νούμερο «14» του... λεγόμενου «καταραμένου draft» το 1986 (λόγω των θανάτων που ακολούθησαν των Λεν Μπάιας, Ντράζεν Πέτροβιτς, Ρόι Ταρπλεϊ), μία θέση πιο πάνω από τον Ντελ Κάρι και πολλές θέσεις πριν ακούσουν τα ονόματά τους οι Σαμπόνις, Φασούλας και Ρόντμαν! Αν μη τι άλλο ήταν από τις «ατραξιόν» του ελληνικού πρωταθλήματος ωστόσο δεν έμεινε για πολύ καιρό στη Θεσσαλονίκη. Αγωνίστηκε μόνο σε τέσσερα ματς του πρωταθλήματος (25,7π., μ.ο.) ενώ πήρε μέρος και στα προκριματικά του κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Παρόλα αυτά, δεν... άργησε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Την αμέσως επόμενη σεζόν (1992-93) είχε αντικαταστήσει τον Ροντ Χίγκινς στο ρόστερ του Ολυμπιακού και ήταν από τους πρωταγωνιστές για την επιστροφή των «ερυθρολεύκων» στον ελληνικό θρόνο έχοντας 19,9 πόντους, 11 ριμπάουντ και 57% στα δίποντα. Όμως δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει στο Final 4 της Αθήνας καθώς ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστεί στο «Μπομπλάν» από τη Λιμόζ.

Το ευρωπαϊκό τρόπαιο ήρθε στη συλλογή του τη σεζόν 1993-94, όταν και οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς κόντρα στην Στεφανέλ Τριέστε του Ντέγιαν Μποντιρόγκα με 23,1 πόντους και 12,2 ριμπάουντ στην διοργάνωση. Όμως, όπως θα διαβάσετε και στη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr, ο Ουόλτερ Μπέρι θα έχει να θυμάται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το πέρασμά του από τον Ηρακλή!

Η σεζόν 1994-95 ήταν η καλύτερη, όπως μας είπε, της καριέρας του έχοντας στο ελληνικό πρωτάθλημα 29,2 πόντους, 13,3 ριμπάουντ στην κανονική περίοδο και άλλους 28,7 πόντους με 12,4 ριμπάουντ στα playoffs. Με αυτά τα νούμερα είχε οδηγήσει τον «Γηραιό» στην 3η θέση της Α1 και στην έξοδο στην EuroLeague, ενώ παράλληλα έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων αλλά αποκλείστηκε με 2-1 νίκες από την Ταουγκρές. Στα ευρωπαϊκά παρκέ ο Μπέρι είχε 28,4 πόντους και 10,8 ριμπάουντ, ενώ σε κανένα ματς δεν είχε πέσει κάτω από τους 20 πόντους. Και ήταν στις... δύο ήττες του Ηρακλή στην Βιτόρια. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά είχε «γράψει» το κοντέρ του μία φορά 41 πόντους σε ματς Ηρακλή-ΑΕΚ (79-78) και μία φορά 40 πόντους σε παιχνίδι Ηρακλή-Δάφνη (85-63).

Παρόλα αυτά δεν έμεινε δεύτερη σεζόν στους «κυανόλευκους» αφού επέστρεψε στον Ολυμπιακό με τον οποίο κατέκτησε ένα ακόμη εγχώριο πρωτάθλημα (17,9π., 8,7ριμπ.) ενώ και πάλι δεν μπόρεσε να βρεθεί σε Final 4 της EuroLeague καθώς η Ρεάλ είχε αποκλείσει τους Πειραιώτες από το τελικό ραντεβού στο Παρίσι το 1996. Τον Ιανουάριο του 1997 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Άρη παίρνοντας τη θέση του Τσαρλς Σάκλεφορντ στο ελληνικό πρωτάθλημα, ενώ ο συμπατριώτης αγωνιζόταν στο κύπελλο Κόρατς.

Μετά από έναν χρόνο στην Καντού, ο Μπέρι βρέθηκε και πάλι στο ρόστερ του ΠΑΟΚ για την σεζόν 1998-99 και βοήθησε τον «δικέφαλο» να κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας στο ΣΕΦ. Τα... τελευταία του ένσημα στην Ελλάδα τα «κόλλησε» το 2000 στον Μακεδονικό ενώ ακολούθησε ένα σύντομο πέρασμα από την ιταλική Τζέσι και την Μιράντα της Βενεζουέλας πριν ρίξει τους τίτλους τέλους στην καριέρα του.

Αν μη τι άλλο πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ξένους που πέρασαν από τα ελληνικά παρκέ τη «χρυσή» δεκαετία του '90. Ήταν εκείνος που... λάνσαρε το «χουκ» το οποίο «δεν το σταματούσε κανείς» όπως είπε στην απολαυστική συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr, το οποίο έγινε γνωστό ως «κάτι σαν σουτ». Και μάλιστα και ο ίδιος γνωρίζει ότι όλοι στην Ελλάδα είχαν μάθει να το αποκαλούν έτσι! Βέβαια δεν ήταν το μοναδικό... σήμα κατατεθέν του, αφού πάντα κρατούσε ένα μαύρο τσαντάκι στο χέρι στο οποίο «είχα όλα τα απαραίτητα πράγματα της ημέρας» λύνοντας και τις... όποιες απορίες υπήρχαν!

«Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε... Μου έλειψε η Ελλάδα, πέρασα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου» λέει ο «Truth» και αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του...

Το... ινστιτούτο αισθητικής και η επιστροφή στο μπάσκετ

«Αυτή τη στιγμή δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ. Έχω δικό μου ινστιτούτο αισθητικής και προσπαθώ να είμαι πιο χαλαρός. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ καιρό που έχω ανοίξει το κέντρο αλλά ήταν κάτι που συζητούσα και ήθελα να το δοκιμάσω. Και πάει καλά! Επίσης ξεκίνησα να ασχολούμαι με το δικό μου podcast, το οποίο λέγεται 'The Truth with Walter Berry' και μέσα από αυτό αποφάσισα να επιστρέψω και στα δρώμενα του μπάσκετ. Εδώ και πολλά χρόνια δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα αλλά τώρα είπα να το δοκιμάσω ξανά. Με βοηθάει η κόρη μου η Τιάρα. Εχω ήδη μιλήσει για το τραγικό γεγονός με τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ και της κόρης του. Ήταν ένα σοκ για όλον τον κόσμο. Ακόμα δεν το έχει πιστέψει κανείς. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει» ήταν τα λόγια του για τις σημερινές του δραστηριότητες και αναπολεί τα χρόνια που ήταν στο παρκέ:

«Δεν φαντάζεσαι το πόσο πολύ μου έχει λείψει να παίζω. Το μπάσκετ ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου και κάτι που λάτρευα να κάνω. Και δεν έχει τύχει να μπω σε ένα γήπεδο και να παίξω τα τελευταία 12 χρόνια. Έστω με φίλους. Πάντα παρακολουθώ το ΝΒΑ και το NCAA, αλλά όχι. Δεν έχω παίξει καθόλου έκτοτε» ενώ όταν ρωτήσαμε αν έχει κάποια προτίμηση σε κάποια ομάδα, είπε: «Όχι. Στο ΝΒΑ παρακολουθώ τα πάντα. Όμως στο κολεγιακό μπάσκετ ομολογώ ότι είμαι fan του St. John's. Το κολέγιο στο οποίο είχα παίξει και εγώ και μάλιστα με έχει τιμήσει κιόλας».

«Αξέχαστη η χρονιά με τον Ηρακλή»

Όταν ξεκίνησε να ξετυλίγει το κουβάρι των δικών του αναμνήσεων η πρώτη του ατάκα από την τηλεφωνική μας επαφή ήταν «πω, είναι τόσες πολλές.... Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω» ωστόσο συνέχισε λέγοντας: «Δεν γίνεται να ξεχάσω όμως τη χρονιά στον Ηρακλή και τον coach Σούμποτιτς που είχαμε φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου Κυπελλούχων. Πραγματικά ήταν φοβερή χρονιά και για την ομάδα, αλλά και για εμένα προσωπικά. Επίσης και η σεζόν που είχε προηγηθεί στον ΠΑΟΚ, όταν και κατακτήσαμε το κύπελλο Κόρατς. Φυσικά δεν ξεχνάω ούτε τα χρόνια μου στον Ολυμπιακό, ειδικά τη στιγμή που είχαμε κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας. Και επίσης είχαμε φτάσει κοντά και στο Final 4 του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αλλά δεν μπορέσαμε να πάρουμε την πρόκριση για κάποιες λεπτομέρειες».

Φέρνοντας στο μυαλό του το καλύτερο παιχνίδι που έκανε επί ελληνικού εδάφους αυτό ήταν «ένα ματς απέναντι στην Ούλκερ στο ΣΕΦ. Αντίπαλός μου ήταν ο καλός φίλος Τσαρλς Σάκλεφορντ, ο οποίος πριν από τρία χρόνια έφυγε από τη ζωή. Θυμάμαι είχα πετύχει 39 πόντους. Οπότε ναι, αυτό το παιχνίδι μου έχει μείνει. Βέβαια και με τον Ηρακλή είχα κάνει πολλά καλά ματς την επόμενη χρονιά».

Ο Ουόλτερ Μπέρι είχε την ευκαιρία να βρεθεί στην ίδια ομάδα με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ευρωπαϊκού, και όχι μόνο, μπάσκετ την δεκαετία του '90 και όπως είπε «όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα για τον Άρη είχα την τύχη να παίξω μαζί με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, δύο από τους καλύτερους παίκτες. Στον ΠΑΟΚ με τον Μπάνε Πρέλεβιτς και τον Κόρφα. Στον Ολυμπιακό με τον Πάσπαλι και τον Φασούλα. Στον Ηρακλή με τον Ζντοβτς. Ωραίες αναμνήσεις φίλε...»

«Αγαπημένος μου παίκτης στην Ελλάδα ήταν ο Κόρφας»

Πάντως ήθελε να ξεχωρίσει τρεις από αυτούς περισσότερο: «Ο Φασούλας ήταν εξαιρετικό παιδί. Έμαθα ότι έγινε δήμαρχος στον Πειραιά και πολιτικός. Θυμάμαι ότι ήθελε να μείνει στην Ελλάδα και να μην δοκιμάσει κάπου αλλού. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ. Παρόλα αυτά ο αγαπημένος μου στην Ελλάδα ήταν ο Τζον Κόρφας! Πολύ καλός παίκτης. Μου έκανε εντύπωση και το γεγονός ότι ο Γκάλης μπήκε στο Hall Of Fame. Δεν το περίμενα από τη στιγμή που δεν είχε παίξει στο ΝΒΑ, αλλά αυτό δείχνει και το πόσο μεγάλος παίκτης ήταν. Και ο Γιαννάκης εξαιρετικός. Και ως ανθρωπος αλλά και φυσικά και ως παίκτης. Μάλιστα τον είδα στη συνέχεια και στην Εθνική Ελλάδας, όταν κέρδισαν τις ΗΠΑ το 2006».

Όμως όπως είπε «δυστυχώς δεν έχω κρατήσει επαφή με κανέναν, αν και θα το ήθελα. Έχω να μιλήσω κάποιον εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μόνο με τον ατζέντη που είχα στην Ελλάδα έχω μιλήσει κάποιες φορές, τον Νίκο Λότσο. Εντάξει όμως είναι λογικό και το καταλαβαίνω να έχουμε χαθεί. Καθένας έχει τις δουλειές του πλέον, τις υποχρεώσεις του, οπότε είναι λογικό.»

Στη συνέχεια μας ρώτησε για τον Σωκράτη Κόκκαλη για τον οποίο είχε να κάνει μια ειδική αναφορά: «Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μιλούσε 13 διαφορετικές γλώσσες. Εκπληκτικός!» ενώ για τα ντέρμπι των «αιωνίων» Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού τη δεκαετία του '90; «Τα περιμέναμε πολύ. Ήθελες να παίζεις σε τέτοια παιχνίδια, με τόσο πάθος και ένταση. Βέβαια μου έχει μείνει ένα γεγονός το οποίο δεν το πίστευα τότε. Είχε μαχαιρωθεί ένας φίλαθλος. Ήταν τρελό αυτό που είχε συμβεί σε έναν αγώνα μπάσκετ. Ακόμα και τώρα λέω ιστορίες στην Αμερική από τα χρόνια μου στην Ελλάδα.»

«Ο Ιωαννίδης έλεγε τον Φασούλα... τεμπέλη»

Μιλώντας και για τους προπονητές που είχε στην Ελλάδα, έκανε ειδική αναφορά σε Σούμποτιτς και... Ιωαννίδη: «Θυμάμαι πολύ καλά τον Ιωαννίδη. Πολύ καλά! Αν μη τι άλλο ήταν ένας από τους πιο σκληρούς και αυστηρούς προπονητές που είχα στην καριέρα μου. Και... προληπτικός! Όμως ήξερε πολύ μπάσκετ. Αυτό στο εγγυώμαι! Μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που είδα προπονητή να τσακώνεται έντονα με παίκτη. Ήταν μια φορά στο πούλμαν, όταν πηγαίναμε να παίξουμε ένα παιχνίδι και ο Ιωαννίδης με τον Φασούλα άρχισαν να τσακώνονται πολύ έντονα. Θυμάμαι τον Ιωαννίδη να λέει στον Φασούλα ότι ήταν τεμπέλης. Όμως μετά παίξαμε, νικήσαμε και όλα καλά! Από εκεί και πέρα μεγάλο ρόλο για μένα έπαιξε ο Σούμποτιτς. Πραγματικά έμαθα πολλά δίπλα του. Δυστυχώς όμως δεν έτυχε να κρατήσω επαφή μαζί του.»

Ο «Truth» θα έχει πάντα στο μυαλό του την Ελλάδα ως την καλύτερη, ίσως, ανάμνηση της ζωής του: «Ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στην Ελλάδα. Στα μέσα της δεκαετίας του '90, είχα στο μυαλό μου να τερματίσω εκεί την καριέρα μου. Πάντα πίστευα ότι θα μείνω για πάντα στην Ελλάδα. Όλοι με είχαν αγκαλιάσει. Είτε ήταν στην ίδια ομάδα με εμένα, είτε όχι. Με αγάπησαν και φυσικά του αγάπησα και εγώ. Η Ελλάδα είναι από τα καλύτερα μέρη του κόσμου... Η κουλτούρα, ο τρόπος ζωής, τα πάντα.» Ε, λογικό και επόμενο να ακολουθήσει η ερώτηση «σχεδιάζεις να έρθεις κάποια στιγμή στην Ελλάδα;»

«Μου έλειψε πολύ να ακούω το 'Ω Μπέρι-Μπέρι'»

Η απάντησή του; «Πολύ σύντομα! Πραγματικά σχεδιάζω να έρθω πάλι στην Ελλάδα μαζί με την κόρη μου και τη σύντροφό μου. Δεν ξέρω ακόμα πότε ακριβώς, αλλά σίγουρα θα είναι πολύ σύντομα. Μάλιστα θα ήθελα πολύ να παρακολουθήσω ένα ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού και να θυμηθώ τα παλιά. Και είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα με αγκαλιάσει όπως με είχε αγκαλιάσει και τα χρόνια που έπαιζα μπάσκετ. Και περιμένω να ακούσω το 'Ω Μπέρι, μπέρι', η μαύρη #$@#$ του Μπέρι'... (γέλια) Α, μου έχει λείψει αυτό...»

Καλύτερη στιγμή του ήταν «η χρονιά που έπαιξα για τον Σούμποτιτς. Μπορεί να μην κατακτήσαμε κάποιον τίτλο αλλά ήταν η καλύτερη περίοδος για μένα στην Ελλάδα. Ο coach με έκανε να νιώσω πολύ άνετα. Σαν να ήμουν στο σπίτι μου. Αντίθετα και η χειρότερη στιγμή μου είναι από την ίδια χρονιά. Όταν δεν μπορέσαμε να πάμε στον τελικό. Και είχαμε αποκλειστεί από την Ταού με δύο ήττες στην Ισπανία. Αυτό με είχε πληγώσει πολύ».

«Το 'κάτι σαν σουτ' ήταν το σήμα... κατατεθέν μου»

Μάλιστα έχει φυλάξει ενθύμια από τα χρόνια του στην Ελλάδα λέγοντας ότι «πίστεψέ με, έχω όλες τις φανέλες! Τις έχω κρατήσει» ενώ όταν τον ρωτήσαμε για το «κάτι σαν σουτ» που είχε λανσάρει με το αριστερό του hook, ήταν ξεκάθαρος! «Φίλε, αυτό ήταν το σήμα καταταθέν μου! Κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει! Και γενικά θεωρώ ότι κανείς παίκτης δεν μπορούσε να με σταματήσει. Κανείς αντίπαλος δεν είχε κάνει τη ζωή μου δύσκολη όταν έπαιρνα τη μπάλα. Πάντα έβρισκα τρόπους για να σκοράρω (γέλια)».

Όσο για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα; «Θα μπορούσα και τώρα να παίξω! Θέλω λίγο προπόνηση ακόμα αλλά θα μπορούσα να σταθώ (γελιά) Εντάξει, όμως. Προσπαθώ να ξεκινήσω και λίγο την προπονητική στα μικρά παιδιά και στην ατομική τους βελτίωση. Θα δούμε πώς θα πάει. Το μπάσκετ πάντα ήταν το πάθος μου. Θα τους διδάξω και τα μυστικά του hook shot!»

«Η καρδιά μου θα ανήκει για πάντα στον Ηρακλή»

Μας είπε, επίσης, ότι είναι ενήμερος για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ λέγοντας οτι «όσο μπορώ ενημερώνομαι. Ξέρω ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι σε καλή κατάσταση πια και ότι ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που έχει το πάνω χέρι, πηγαίνει καλύτερα και παίρνει και τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα» ενώ για τη δική του... προτίμηση στην Ελλάδα, ο Μπέρι ήταν ξεκάθαρος: «Η καρδιά μου θα ανήκει για πάντα στον Ηρακλή!» Βέβαια ο ΠΑΟΚ ήταν η μοναδική ομάδα που τον είχε καλέσει για να τον τιμήσει λέγοντας ότι «με είχαν πάρει τηλέφωνο επειδή ήθελαν να αποσύρουν τη φανέλα μου. Όμως τότε συνέβαιναν διάφορα στη ζωή μου και δεν μπόρεσα να έρθω για την τελετή. Παρόλα αυτά μου έστειλαν φωτογραφίες με την κορνίζα που έχουν φτιάξει και πραγματικά μου άρεσε πολύ».

Όσο για το μήνυμά του στους Έλληνες φιλάθλους; «Σας ευχαριστώ πολύ για την αγάπη που είχατε δείξει και το πόσο πολύ με είχατε αγκαλιάσει τα χρόνια που έμεινα στην Ελλάδα. Και αυτό το ευχαριστώ έρχεται μέσα από την καρδιά μου... Θα τα πούμε σύντομα. Θα έρθω και σας δω και πάλι από κοντά!»

Το μήνυμα του Ουόλτερ Μπέρι στους Έλληνες φιλάθλους μέσω του gazzetta.gr

Μερικές από τις καλύτερες στιγμές του «Truth» στην Ελλάδα