Κατ΄ αρχάς, να ζητήσω συγνώμη από τους φίλους της στήλης για την απουσία μου τις προηγούμενες μέρες και -κυρίως- για την αδυναμία μου να (συγ)γράψω την καθιερωμένη ρετρό ιστορία της Τρίτης, ωστόσο μια καραμπινάτη αμυγδαλίτιδα με υψηλό πυρετό, καπάκι μετά τη γαστρεντερίτιδα της προηγούμενης εβδομάδας, με κράτησε στα πιτς. Όπου βρίσκομαι ακόμα, δηλαδή...

Το πρώτο πράγμα που κατάφερα να δω σχετικά υποφερτά αυτές τις μέρες, ήταν το ξεχωριστό ματς του «Σαν Σίρο». Το οποίο μου έδωσε την αφορμή για μια μίνι ρετρό ιστορία, όχι για να ρεφάρω τη χαμένη της Τρίτης (αυτή τη χρωστάω και θα επανορθώσω), αλλά για να συνδέσω τις σκέψεις μου με όσα παρακολουθήσαμε στο ματς, κυρίως από τη Μίλαν. Συνοπτικά, ήταν ένα ματς το οποίο αποδείκνυε πως ακόμα και σε αυτό, το πολύ υψηλό επίπεδο, στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και ...προσοχή: στο συγκεκριμένο ματς κέρδισε ο καλύτερος. Και απολύτως δίκαια, γιατί η Μίλαν την έκανε Μπαρτσε-λιώμα την Μπαρτσελόνα. Πριν το ματς, όμως, πόσοι πίστευαν πως η Μίλαν είναι καλύτερη ομάδα; Και πόσοι το πιστεύουν και τώρα, εδώ που τα λέμε...

Η Μπαρτσελόνα είναι -αποδεδειγμένα- η καλύτερη ομάδα της εποχής μας. Με ακριβό ρόστερ, παίκτες υψηλού έως υψηλότατου επιπέδου, συγκεκριμένη φιλοσοφία, κορμό πολλών χρόνων κλπ κλπ. Ωστόσο, όπως απέδειξε η Μίλαν, που δεν έχει τόσο ακριβό ρόστερ, που υστερεί σε ταλέντο, που ...ψάχνεται τα τελευταία χρόνια, τα ρόστερ και τα προγνωστικά δεν παίζουν μπάλα. Οι παίκτες της Μίλαν μπήκαν στο γήπεδο και δάγκωναν. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα μπήκαν στο γήπεδο για να παίξουν μηχανικά αυτό που ξέρουν και περίμεναν πως έτσι θα κερδίσουν. Αμ δε...

Η Μίλαν, με το ειδικό βάρος της φανέλας, με σωστή αμυντική τακτική (πείτε τη και αντιποδόσφαιρο, αν και το αποτέλεσμα άλλα δείχνει) και παίρνοντας σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες, κατάφερε να μην κινδυνέψει ούτε μία φορά από τον Μέσι, τον Τσάβι, τον Ινιέστα και την παρέα τους. Κι όχι μόνο αυτό. Κατάφερε να τους κάνει να περάσουν απαρατήρητοι και να πάρει ένα αποτέλεσμα που πλέον την καθιστά φαβορί για την πρόκριση! Αυτό το «ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο», η φράση κλισέ που ακούμε κατά καιρούς όταν μια «δεύτερη» ομάδα κερδίζει μία πρώτης γραμμής, συνέβη πραγματικά σε αυτό το ματς. Στο οποίο η Μπαρτσελόνα ούτε ήξερε ούτε και ζητούσε αυτό που πιθανώς ήθελε. Αδιάβαστη, χαλαρή, με ελιτίστικη νοοτροπία και καμία ουσία.

Το επόμενο πρωί, ενώ το βράδυ είχα επιστρέψει στις παραισθήσεις μου (λέτε και το ματς να ήταν παραίσθηση και να κέρδισε η Μπαρτσελόνα;), με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Φώτης για να μου θυμίσει ...τι; Τη Μίλαν του Φαν Μπάστεν και του Γκούλιτ. Τη Μίλαν των Ολλανδών, για να προσθέσω και τον τρίτο της παρέας, τον Ράικαρντ. «Είδες που στα ΄λεγα, κολλητέ; Από παλιά είναι ομαδάρα η Μίλαν. Ποια Μπαρτσελόνα τώρα; Να μου το θυμηθείς, αυτή είναι ακόμα καλύτερη από τη Μίλαν του Γκούλιτ». Αυτά μου είπε ο Φώτης, ενώ προσπαθούσα να μιλήσω και δεν μπορούσα, με φραγμένο το λαιμό από την αμυγδαλίτιδα (εννοείται πως δεν ρώτησε γιατί ...δεν μιλάω έτσι!).

Ο Φώτης, βέβαια, δεν είναι Μίλαν. Δεν ήταν ποτέ με καμιά ομάδα. Ή, μάλλον, δεν ήταν ποτέ με καμιά ομάδα που έχανε. Ήταν πάντα με τις ομάδες που είχαν κάποια ατραξιόν και ακόμα πιο …πάντα με τις ομάδες που κέρδιζαν. Προχθές με την Μπαρτσελόνα, χθες με τη Μίλαν, απόψε ποιος ξέρει με ποια... Με όποια προκριθεί και κάνει το κάτι παραπάνω. Στη δεκαετία του ΄80, για παράδειγμα, κάποια περίοδο ήταν ...Ίντερ. Επειδή έπαιζε εκεί ο Ρουμενίγκε. Κι επειδή ισχυριζόταν πως του έμοιαζε κιόλας! Και ως άντρας και ως ποδοσφαιριστής (σημείωση: ο Φώτης δεν ήξερε καθόλου μπάλα και η μοναδική του εμφανισιακή ομοιότητα με τον Ρουμενίγκε θα μπορούσε να περιοριστεί στο περιεχόμενο του βρακιού τους).

Μια φορά, λοιπόν, όταν μας άκουσε να σχολιάζουμε το στυλ παιχνιδιού του Ρουμενίγκε, που έπαιζε συχνά με το κεφάλι ψηλά και «έβλεπε γήπεδο» πριν πασάρει ή σουτάρει, αποφάσισε να τον μιμηθεί στην πράξη. Έτσι, πριν χτυπήσει το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη, πήρε την μπάλα, την έβαλε μπροστά κι άρχισε να τρέχει με το κεφάλι ψηλά χωρίς να την κοιτάζει. Αποτέλεσμα; Η (απαγορευμένη στο προαύλιο) μπάλα πέρασε μόνη της το κατώφλι του γραφείου των καθηγητών (και φυσικά κατασχέθηκε), ενώ ο ίδιος Φώτης βρέθηκε προς στιγμήν αγκαλιασμένος με την κυρία Οικονόμου, τη φιλόλογο που εμένα με αγαπούσε και εκείνον τον μισούσε. Ο Φώτης τράκαρε πάνω της, την πήρε σβάρνα, εκείνη -κοντή και χοντρούλα- έχασε την ισορροπία της, προσπάθησε να κρατηθεί πάνω του και μετά από ένα σύντομο ...χορευτικό βρέθηκαν και οι δυο ξαπλωμένοι στο τσιμέντο της αυλής, με τη φιλόλογο από κάτω και τον φίλο μου καβάλα πάνω της. Μια χαρά...

Τα όσα ακολούθησαν άλλαξαν τη σχέση του Φώτη με τον Ρουμενίγκε και ...ευνόησαν άλλες ομάδες. Μεταξύ των οποίων και η Μίλαν. Τότε ταυτίστηκε με τον Γκούλιτ. Και επίσης νόμιζε πως του έμοιαζε! Δείτε τις φωτογραφίες του Γκούλιτ και του Ρουμενίγκε δίπλα - δίπλα και βγάλτε συμπέρασμα...

Σε κάθε περίπτωση, η Μίλαν εκείνης της εποχής ήταν ...Μπαρτσελόνα της σημερινής. Ήταν η καλύτερη ομάδα, δηλαδή! Αλλά ούτε κι αυτή κέρδιζε πάντα. Έβρισκε κι αυτή το μάστορά της, όπως τον βρήκε τώρα η Μπάρτσα από τη νέα Μίλαν. Με άμυνα; Με άμυνα! Με δαγκωνιές; Με δαγκωνιές! Όπως μπορεί ο καθένας. Αν ήταν αλλιώς, τα παιχνίδια θα τέλειωναν πριν αρχίσουν και δεν θα είχε καθόλου πλάκα να τα παρακολουθήσουμε.

Μέχρι να γίνει η σημερινή Μίλαν ...Μπαρτσελόνα (ή, αλλιώς, «Μίλαν των Ολλανδών») και μέχρι να κερδίζεις στο ποδόσφαιρο μόνο με τα προγνωστικά και τη φανέλα (ειδικά αν η φανέλα είναι τόσο αστεία), εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Τον Φώτη και όλους τους πρωταγωνιστές της παλιοπαρέας των έιτις, μπορείτε να τους γνωρίσετε καλύτερα στο μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου. Για περισσότερες πληροφορίες, τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.