Στην Ελλάδα πρέπει να... βαλσαμώσουμε τύπους σαν τους Ποστιλιόνε, Βλάχο και Πομάσκι

Το να κερδίζει ένας αθλητής ή μία αθλήτρια τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή σε κάποιο ολυμπιακό άθλημα, είναι μια εικόνα που έχουμε συνηθίσει εδώ και 4 δεκαετίες περίπου.

Τόσοι και τόσοι σπουδαίοι αθλητές έχουν καταφέρει να κάνουν συλλογή μεταλλίων σε Παγκόσμια πρωταθλήματα.

Δεν βάζω στην εξίσωση τα ομαδικά (δηλαδή… το πόλο και την εκπληκτική Εθνική εφήβων στο μπάσκετ του 1995 με τους Ρετζιά, Παπανικολάου, Χατζή, Καλαϊτζή, Κακιούζη, Καράγκουτη κ.α. που έριχνε 20αρες σε όποιον έβρισκε μπροστά της) γιατί εκεί είναι μια άλλη ιστορία.

Με αφορμή όμως αυτό που κατάφερε η Ελληνική κωπηλασία στην κατηγορία Κ19 και Κ23 μπήκα στην διαδικασία να ψάξω σε ποιο άλλο ατομικό άθλημα η Ελλάδα κατάφερε να αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Οσο και να έψαχνα, το πιο κοντινό που βρήκα ήταν η Dream Team της άρσης βαρών στο Παγκόσμιο του Λάχτι το 1998, όπου σε ισοβαθμία με τους Βούλγαρους (6 χρυσά, 4 αργυρά και 5 χάλκινα και οι δύο χώρες) βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, αλλά μόνο στην κατηγορία των ανδρών. Στο σύνολο (άνδρες- γυναίκες), αναδείχθηκε 2η δύναμη πίσω από την Κίνα.

Μπορεί και να μου έχει… ξεφύγει κάποια διοργάνωση, οπότε εκ των προτέρων ζητώ συγνώμη αν έχω αδικήσει κάποιο ολυμπιακό ατομικό άθλημα.

Επομένως αυτό που κατάφερε η Εθνική εφήβων - νεανίδων, ξεπερνώντας τις παραδοσιακές δυνάμεις της κωπηλασίας (ΗΠΑ, Ιταλία, Γερμανία, Βρετανία) είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, ενώ και η Κ23 με την θέση της στην 5η θέση του κόσμου (πίσω από τις παραπάνω χώρες) δείχνει ότι μόνο τυχαία δεν ήρθε όλο αυτό, στο πιο πετυχημένο άθλημα της τελευταίας 4ετιας μαζί με το πόλο (και το καράτε, αλλά δεν ανήκει στα ολυμπιακά αθλήματα με εξαίρεση πέρυσι στο Τόκιο).

Σε ατομικό επίπεδο, αυτά που έχουν πετύχει τα ελληνικά κουπιά δεν συγκρίνονται με άλλα αθλήματα, όσον αφορά τον αριθμό μεταλλίων και παρουσίας σε τελικούς. Δεν υπάρχει διοργάνωση που να επιστρέψουν χωρίς μετάλλια (πληθυντικός παρακαλώ) και το αισιόδοξο είναι ότι μιλάμε κυρίως για τις κατηγορίες κάτω των 23 ετών, που σημαίνει ότι υπάρχει μέλλον.

Αν ανατρέξει κανείς στα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα της τελευταίας 4ετιας, θα δει ότι η συλλογή μεταλλίων είναι υπερβολικά μεγάλη για τα δεδομένα της χώρας και αυτό το πιστώνεται ο Τζιάνι Ποστιλιόνε και οι προπονητές στους συλλόγους των αθλητών όπου τα αποτελέσματα δείχνουν ότι γίνεται εκπληκτική δουλειά.

Και γι’ αυτό η κωπηλασία είναι -κατ’ εμέ- το πιο αδικημένο άθλημα των τελευταίων ετών από πλευράς προβολής. Ίσως φταίει η φύση του αθλήματος. Ισως και το ότι στην Ελλάδα λατρεύουμε να ασχολούμαστε τις επιτυχίες και όχι με την συμμετοχή ή μία καλή παρουσία και η κωπηλασία τυγχάνει προσοχής μόνο όταν φέρνει μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις. Αδικο γι' αυτά τα παιδιά και μιλάμε για ένα άθλημα το οποίο έχει φέρει μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και έχει σταθερή παρουσία σε βάθρο μεγάλων διοργανώσεων την τελευταία 15ετια.

Ούτε ο στίβος, ούτε η κολύμβηση, ούτε η ιστιοπλοϊα, ούτε η γυμναστική την τελευταία 10ετια έχουν φέρει όσα μετάλλια έχει φέρει η κωπηλασία. Πιθανόν τα ελληνικά κουπιά περνούν το σύνολο και των τριών αυτών αθλημάτων συνολικά. Χαρακτηριστικό είναι να πούμε ότι η κωπηλασία διαθέτει αθλήτριες 22 (Μπούρμπου) 21 (M. Κυρίδου) και 19 ετών (Φράγκου), οι οποίες έχουν ήδη σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα από 6 μετάλλια η κάθε μία!!!! Προσωπικά μου μοιάζει αδιανόητο.

Και δεν βάζω καν στην εξίσωση την 24χρονη Αννέτα Κυρίδου, την 20χρονη Ευαγγελία Αναστασιάδου (αμφότερες με παγκόσμιους και Ευρωπαϊκούς τίτλους), ή τον... Ντούσκο που στα 25 του είναι «χρυσός» ολυμπιονίκης και τα άλλα πληρώματα στους άνδρες. Η λίστα είναι υπερβολικά μεγάλη...

Δεν ξέρω αν αυτή η φουρνιά αναδειχθεί σε… dream team της κωπηλασίας. Συνήθως στη μετάβαση από τις μικρές κατηγορίες σε αυτή των ανδρών- γυναικών, ένα σημαντικό ποσοστό μένει πίσω και δεν συνεχίζει να κερδίζει ασταμάτητα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις. Μακάρι να είναι η εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα, αυτή η φουρνιά.

Μία φουρνιά όμως που -ξαναλέω- πρέπει να πιστωθεί μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της ο Ποστιλιόνε, γιατί πέρα από την δεδομένη δουλειά του στην μεγάλη κατηγορία, έχει φροντίσει να βρεθεί σε τοπ επίπεδο παγκοσμίως, ένα γκρουπ 15-20 αθλητών που περνά όλο το καλοκαίρι κλεισμένο σε ένα κοινόβιο, για να φέρει αυτά τα αποτελέσματα.

Η ομοσπονδία παίρνει τα credits επίσης γιατί τον έφερε και γιατί κατάφερε να τον κρατήσει μέχρι το Παρίσι τουλάχιστον. Προπονητές όπως ο Ποστιλιόνε, ο Πομάσκι στον στίβο, ο Βλάχος στο πόλο (προσωπικά βάζω και τον Ιτούδη από το μπάσκετ), θα πρέπει να τους… βαλσαμώσουμε και να μην το κουνήσουν ποτέ από τα αθλήματά τους.

Αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο για τον ελληνικό αθλητισμό και ο Ποστιλιόνε θα ήταν ευχής έργον να γίνει full time ομοσπονδιακός. Κανονικά σε αυτόν και στους παραπάνω θα έπρεπε να στήσουμε... άγαλμα γι' αυτά που έχουν προσφέρει (πέρα από τα μετάλλια) γιατί με τις γνώσεις τους και την δουλειά που βγάζουν, έχουν δημιουργήσει γενιά σπουδαίων αθλητών.

Η δουλειά τους και τα αποτελέσματά τους θα πρέπει να αποτελούν οδηγό και για άλλες ομοσπονδίες που είτε είχαν επιτυχίες και έχουν μείνει στάσιμες, είτε δεν έχουν κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να δημιουργήσουν μία φουρνιά αθλητών στις υποδομές που θα έδινε «τροφή» σε όλους μας να ασχοληθούμε μαζί τους για πολλά χρόνια. Η ελληνική κωπηλασία το κέρδισε αυτό το δικαίωμα...