Eιδικο Καταστημα Κρατησης Ανηλικων
To αυτοκίνητο σταμάτησε στο φανάρι. Γύρισα το βλέμμα μου έξω απο το τζάμι. Περπατούσε σκυφτός .Ίσα ίσα που μπορούσε να πάρει τα πόδια του.Ήταν βρώμικος, με σκισμένα ρούχα, ακούρευτος κι αξύριστος και μ’ένα βλέμμα χαμένο. Ξαφνιάστηκα.Κάτι μου θύμιζε όπως προχωρούσε δίπλα στα αυτοκίνητα και ζητούσε ψιλά.Πρέπει να έδειξα ταραγμένη.Ο φίλος μου με κατάλαβε… «Τί πάς να κάνεις πάλι; Μην του δώσεις λεφτά.Θα τα πιεί στην πρέζα.Δε μπορείς να καταλάβεις οτι τους κάνεις κακό κι όχι καλό που τους δίνεις φράγκα;»..Εκανα να ανοίξω την πόρτα.Ήταν κλειδωμένα.Άρχισα να κοπανιέμαι στη θέση του συνοδηγού.. «Ανοιξε μου!!! Άνοιξε την πόρτα!!! Θέλω να κατέβω!!!!!» ούρλιαζα.. «Είσαι τρελή; Να κατέβεις που; Μες την Ομόνοια, να σου κόψουν τα πρεζάκια κανένα αυτί για να σου πάρουν τα σκουλαρίκια; Κάτσε ήσυχη σε παρακαλώ τί σε έπιασε;»...’Εκανα να ανοίξω το παράθυρο.Κι αυτό το είχε κλείσει.Έβαλε μπροστά καθώς άνοιξε το πράσινο φανάρι και έφυγε... Τότε θυμήθηκα σαν αστραπή.
