Μια βραδιά στη Λεωφόρο...

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
Μια βραδιά στη Λεωφόρο...

bet365

Ο Αργεντινός μπαλαδόρος Ρενέ Χάουσμαν κάνει πια τις ντρίμπλες του στα γήπεδα του Παραδείσου και ο Βασίλης Σκουντής ανατρέχει σε εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ του ’79...

Mε το που έπεσε το μάτι μου στα ψιλά των ιστοσελίδων χθες και διάβασα τη θλιβερή είδηση του θανάτου του Ρενέ Χάουσμαν ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει σύγκορμο και θαρρώ πως βούρκωσα κιόλας...

Ρέπω συνήθως προς την υπερβολή, μα δεν είναι αυτή που οπλίζει τώρα τη γραφίδα μου. Στ’ αλήθεια συγκινήθηκα, διότι ο συχωρεμένος «El loco» σημάδεψε ανεξίτηλα την καριέρα μου, μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα πριν από τριάντα εννέα χρόνια!

Ναι τόσα πέρασαν από το βράδυ της 20ής Αυγούστου του 1979, που ελόγου μου, ένας 16άχρονος γαβριάς του αθλητικού ρεπορτάζ, βρισκόμουν δίπλα του και του έπαιρνα συνέντευξη! Σε λίγες μέρες θα άνοιγαν τα σχολεία, ετοιμαζόμουν για τη Γ’ Λυκείου, ταλαιπωρούσα ήδη τη δημοσιογραφία και επωμίσθηκα μια δύσκολη αποστολή...

Να πάρω συνέντευξη από τον παίκτη που θεωρούνταν ένα μείγμα Μαραντόνα με Γκαρίντσα!

Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, ούτε εμπίπτει στην κλίση μου προς την υπερβολή. Το είχε πει ο ίδιος ο Λουίς Σέζαρ Μενότι, όταν τον παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ουρακάν και μάλιστα έβαλε και υπότιτλο σε εκείνο τον εξ ορισμού κολακευτικό τίτλο: «Αυτό το κοκαλιάρικο παιδί θα γίνει μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες στην ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου»!

Έγινε, απλώς δεν αξιώθηκε ποτέ να παίξει στην Ευρώπη (όπως πολλοί συμπατριώτες του, μετά το θριαμβευτικό Μουντιάλ του 1978) και συν τοις άλλοις τον έφαγαν οι καταχρήσεις: τα ποτά, τα τσιγάρα, τα ξενύχτια που –όπως τραγουδούσε και ο Χρήστος Κυριαζής-έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια!

Πρώτα απ’ όλα οφείλω να κάνω τη χωροθέτηση και τη χρονοθέτηση της συνέντευξης από την οποία προέρχεται κιόλας η εξόχως κολακευτική για εμένα φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο: κολακευτική καθότι του ρίχνω ένα κεφάλι!

Δεν καμώνομαι πως είμαι πρώτο μπόι, απλώς ο συχωρεμένος δεν ξεπερνούσε το 1μ.65, ωστόσο μέσα στο γήπεδο μεταμορφωνόταν σε γίγαντα: σε έναν τρελό (εξ ου και το παρατσούκλι loco) γίγαντα που μπορούσε να ντριμπλάρει μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο!

Αυτό το είπαν αργότερα για τον Μαραντόνα, μα και ο Χάουζμαν είχε την ίδια δεξιοτεχνία, όπως μπορεί να το διαπιστώσει όποιος αναζητήσει πλάνα από την καριέρα του...

Ανοίγω μια παρένθεση τώρα, αλλά μιας και το ΄’φερε η κουβέντα στα αριστουργήματα του, έχει βάλει δυο μνημειώδη γκολ: το ένα στο Μουντιάλ του 1974, κόντρα στην Ιταλία με αντίπαλο τον σκληροτράχηλο Ταρκίσιο Μπούρνιτς και το άλλο σε ένα ντέρμπι Ουρακάν-Ρίβερ Πλέιτ, όπου περνάει α λα Ντιέγκο όλη την αντίπαλη άμυνα και σκοράρει σε κενή εστία.

Το πρώτο γκολ ήταν εξ ορισμού σπουδαίο, το δεύτερο υπήρξε ιδιαίτερο. Ο λόγος; Εκείνο το βράδυ ο Χάουσμαν ήταν τύφλα στο μεθύσι! Είχε πει τις... κάλτσες του, δεν έβλεπε Χριστό μπροστά του και παρά το γεγονός ότι οι συμπαίκτες του τον έβαλαν κάτω από την ντουζιέρα και τον πότισαν με καφέδες, δεν κατάφερε να ξεσουρώσει!

Ο προπονητής (που δεν ξέρω εάν ήταν ο Μενότι) τον άφησε στον πάγκο στο πρώτο ημίχρονο, περιμένοντας να συνέλθει και όταν τον έριξε στον αγώνα, ένα ολόκληρο γήπεδο έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Με το που έβαλε το γκολ ο Ρενέ αμέσως αντί άλλου πανηγυρισμού ξάπλωσε στο γρασίδι και χαχάνιζε αδιάκοπα!

Όταν μετά από μερικές ώρες ξεσούρωσε, δεν θυμόταν ούτε τη γκολάρα του, ούτε καν ότι είχε παίξει στο ματς όντας σκνίπα!

Λοιπόν, τον Χάουσμαν τον συνάντησα όχι μεθυσμένο, αλλά ιδρωμένο και θυμωμένο εκείνο το βράδυ της 20ής Αυγούστου του 1979 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε την Ουρακάν σε έναν –υποτίθεται-φιλικό αγώνα.

Γιατί υποτίθεται; Μα επειδή εξελίχθηκε σε έναν εχθρικό αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε!

Το ματς μύριζε μπαρούτι από την αρχή, μάλιστα στο 18ο λεπτό μετά από ένα σκληρό μαρκάρισμα πήραν σηκωτό τον αριστερό μπακ του Παναθηναϊκού Γρηγόρη Τσιριγώτη, ωστόσο αυτή η φάση έμοιαζε με πταίσμα μπροστά στις επιγενόμενες. Ενα λεπτό πριν από τη λήξη ο Κάρλος Μπάμπιγκτον έριξε κεφαλιά στη μούρη του Σπύρου Λιβαθηνού που διακομίσθηκε στο νοσοκομείο με σχίσιμο στο φρύδι και σε εκείνο το σημείο η... σεμνή τελετή έλαβε τέλος!

Πάλι καλά που διήρκεσε μέχρι το 89ο λεπτό, διότι θυμάμαι πως ο Γιώργος Βαρδινογιάννης (ο οποίος μόλις είχε συμπληρώσει έναν μήνα ως πρόεδρος της νεοπαγούς ΠΑΕ Παναθηναϊκός) είχε κατέβει τουλάχιστον δυο φορές από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο για να ζητήσει από τους Αργεντινούς να ηρεμήσουν και μάλιστα τους απείλησε ότι θα τους καταγγείλει στη FIFA!

Για την ιστορία του πράγματος, όταν διακόπηκε ο αγώνας το σκορ ήταν 2-3, με τον Παναθηναϊκό να προηγείται δυο φορές (Ελευθεράκης, Κίρισιτς) και την Ουρακάν να ισοφαρίζει με τους αδελφούς Σαντάμπρια και να προηγείται με ένα εκπάγλου καλλονής γκολ του Χάουσμαν.

Ήταν όντως παικτούρα ο Ρενέ. Δαντελένιος! Ο βασιλιάς των gambetas, όπως λένε στα ισπανικά τις ντρίμπλες που μοιάζουν με χορευτικές φιγούρες και προκαλούν τέτοια ζαλάδα στον αντίπαλο, ώστε έχει ανάγκη από δραμαμίνη!

Γεννημένος στις 19 Ιουλίου του 1953 στη Λα Μπάντα ήταν από μικρός κοντός (που δεν εδέησε να ψηλώσει) και κοκαλιάρης! Ισχνός, μισή μερίδα άνθρωπος που όταν γύριζε στο φτωχικό σπίτι του με αίματα στα πόδια και άκουγε τον εξάψαλμο από τη μητέρα του, είχε έτοιμη την απάντηση...

«Μαμά μην ανησυχείς. Αυτά τα πόδια κάποτε θα σε κάνουν πλούσια»!

Ο συχωρεμένος ήταν... σίφουνας! Ένας ταχύτατος δεξιός εξτρέμ, ο οποίος θεωρήθηκε από την πρώτη στιγμή ο φυσικός διάδοχος δυο θρύλων του αργεντίνικου ποδοσφαίρου: του Ομάρ Κορμπάτα που επονομαζόταν «Αρλεκίνος» και του Ερμίνιο Μασαντόνιο, ο οποίος έδρεψε δάφνες με την Ουρακάν στην οποία μεγαλούργησε αργότερα ο Χάουσμαν με συμπαίκτη τον Οσβάλδο Αρντίλες.

Ο Ρενέ οδήγησε τους «Τυφώνες» του Μπουένος Αϊρες στην κατάκτηση του τίτλου το 1973, μαζί με άλλους τρεις παικταράδες της εποχής: τον Οσκαρ Λαρόσα, τον Κάρλος Μπάμπιγκτον και τον Μιγκέλ Μπρίντιζι. Αργότερα ξενιτεύτηκε για λίγο στη Χιλή, φορώντας τη φανέλα της Κόλο Κόλο και έκανε ένα μικρό πέρασμα από τη Ρίβερ Πλέιτ, προτού κρεμάσει τα παπούτσια του το 1985.

Η συνέχεια της ζωής του ήταν ζόρικη. Εθισμένος στις καταχρήσεις, δεν μπόρεσε ποτέ να κατανικήσει τον αλκοολισμό του και τα τελευταία χρόνια προσβλήθηκε από στοματοφαρυγγικό καρκίνο, που χθες τον έστειλε να κάνει παρέα στον παλιό συμπαίκτη του στην «Αλμπισελέστε» και φίλο του, τον χαφ της Ιντεπεντιέντε, Ρούμπεν Γκαλβάν.

Ο «Εl Negro» είχε φύγει από τη ζωή μια εβδομάδα νωρίτερα παλεύοντας για χρόνια με το δικό του πρόβλημα υγείας το οποίο επίσης οφειλόταν στον αλκοολισμό (κίρρωση του ήπατος).

Ο Χάουσμαν ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο παιδί του Μενότι. Οι δεσμοί τους δημιουργήθηκαν στην Ουρακάν και όταν ο «Κοκαλιάρης» που κάπνιζε δυο πακέτα τσιγάρα την ώρα του αγώνα ανέλαβε την Εθνική ομάδα της Αργεντινής, το τρελόπαιδο είχε την τιμητική του.

Στο Μουντιάλ του 1974 ο Ρενέ έπαιξε σε έξι ματς ως βασικός και πέτυχε τρία γκολ, με αντιπάλους την Ιταλία, την Αϊτή και τη Γερμανία. Τέσσερα χρόνια αργότερα που η Αργεντινή φιλοξένησε το Παγκόσμιο Κύπελλο και κατέκτησε τον τίτλο, ο Χάουσμαν αγωνίσθηκε επίσης σε έξι ματς, αλλά βρισκόταν εκτός φόρμας και έχασε τη θέση του στην ενδεκάδα από τον Ντανιέλ Μπερτόνι. Έβαλε ένα γκολ στον πολυσυζητημένο σκανδαλώδη αγώνα με το Περού (6-0), ενώ στον τελικό κόντρα στην Ολλανδία που κρίθηκε στην παράταση (3-1) μπήκε αλλαγή στο 75ο λεπτό...

Ο Χάουσμαν αξιώθηκε να στεφθεί πρωταθλητής κόσμου, μαζί με τον Πασαρέλα, τον Κέμπες, τον Λούκε, τον Αρντίλες, τον Βίγια, τον Φιλιόλ, τον Ταραντίνι, τον Λα Βόλπε, τον Γκαλβάν, τον Μπερτόνι κοκ. Μπορεί να μην έγινε τελικά το (ενθουσιωδώς αναγγελθέν από τον Μενότι) μείγμα του -κατά επτά χρόνια νεότερου- Μαραντόνα με τον Γκαρίντσα, αλλά τουλάχιστον θα μνημονεύεται ως ο κορυφαίος δεξιός εξτρέμ στα χρονικά του αργεντίνικου ποδοσφαίρου έχοντας αφήσει πίσω του φαντασμαγορικές εικόνες ποδοσφαιρικής τέχνης.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του κοντοπίθαρου κοκαλιάρη μπαλαδόρου ο οποίος εκείνο το ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ του ’79 καταδέχτηκε, αν και ήταν πρωταθλητής κόσμου, να σταθεί και δώσει συνέντευξη σε έναν πιτσιρικά που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά του...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3