Σύλλογοι υπάρχουν πολλοί, Εθνική μία, αλλά...

• Η ανούσια κόντρα για Φορτούνη...
• Το έλλειμμα ποιότητας στα τελειώματα...
• Το κακό κοουτσάρισμα με Κόσοβο...
• Το πείσμα να γίνει ποδόσφαιρο...

Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει. Το σύνηθες είναι, μάλλον το μόνιμο είναι, όχι το σπάνιο, η Εθνική ομάδα να γίνεται το πεδίο της αντιπαράθεσης των συλλόγων, στον εκάστοτε πόλεμο, του όποιου με την ΕΠΟ.

Ολοι συμπεριφέρονται στην Εθνική, ΕΠΟ και σύλλογοι, σύλλογοι και ΕΠΟ, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι εκτός από τα πόδια της ομάδας, πυροβολούν και τα δικά τους. Και πάντα στο επίκεντρο αυτής της κριτικής είναι ο προπονητής. Αλλοτε το πρόβλημα είναι ποιους παίκτες καλεί, άλλοτε ποιους βάζει, μερικές φορές ποιους παίκτες κουράζει περισσότερο και στο τέλος της ημέρας η κριτική κοπάζει ή φουντώνει ανάλογα με το αποτέλεσμα.

Τη λύση πάντα τη δίνει η ισχυρή προσωπικότητα του προπονητή και κυρίως το αποτέλεσμα. Οτι και να του έλεγαν του Ρεχάγκελ, όχι απλώς δεν άκουγε, αλλά γελούσε και στα μούτρα τους. Αλλά είχε και το αποτέλεσμα. Οτι και να προσπαθούσαν να πουν στο Σάντος, δεν το άκουγε καν, δεν τους σήκωνε το τηλέφωνο, αλλά έπαιρνε και τα αποτελέσματα. Είναι άλλο να σε κατηγορούν ότι δεν κερδίζεις και άλλο δεν μας αρέσει ο τρόπος που κερδίζεις, έχει διαφορά.

Ο Φαν'τ Σχιπ είναι αλήθεια παρέλαβε μία ομάδα που είχε πιάσει πάτο. Και αγωνιστικά και ψυχολογικά. Προχώρησε σε μία μεγάλη ανανέωση και προσπαθεί να χτίσει μία ομάδα που θα γίνει τέτοια, μέσα από τις σχέσεις των ποδοσφαιριστών. Θέλει χρόνο, θέλει κόπο, θέλει και τρόπο όμως. Τον χρόνο τον αγοράζεις με τα αποτελέσματα στο ποδόσφαιρο, τον κόπο τον βάζεις εσύ και οι ποδοσφαιριστές, τον τρόπο πρέπει να τον έχεις εσύ, ο εκλέκτορας.

Η ανούσια κόντρα για Φορτούνη...

Ολη η κουβέντα για την Εθνική αρχίζει και τελειώνει σχεδόν στον Φορτούνη. Κακώς. Οχι γιατί δεν εκτιμώ τα προσόντα και την ποιότητά του. Το αντίθετο. Αλλά θεωρώ υποκριτικό όλο αυτό που συμβαίνει. Και τι εννοώ υποκριτικό; Περιμένω να δω, αν ο Φορτούνης μέχρι τους επόμενους αγώνες του Νοεμβρίου με την Εθνική ομάδα, σε πόσα ματς θα παίξει βασικός με τον Ολυμπιακό κι' αν θα προκύψει και εκεί θόρυβος αν τυχόν και δεν ξεκινάει. Διότι εικάζω, μπορεί να πέσω έξω, ότι μπορεί να μην είναι ούτε σε ένα ματς τον επόμενο μήνα βασικός στον Ολυμπιακό, ή άντε να είναι σε ένα. Φαντάζομαι δεν θα φωνάξει κανείς ότι έχει εμμονή μαζί του ο Μαρτίνς.

Το πρόβλημα με τον Φαν'τ Σχιπ δεν είναι λοιπόν κατά την άποψη μου γιατί δεν βάζει βασικό τον Φορτούνη, ή αν έχει εμμονή μαζί του. Αλλά επειδή ακριβώς βρίσκεται στο επίκεντρο ενός επικοινωνιακού πολέμου, δεν σημαίνει ότι θα τον δικαιώσω για όλα όσα κάνει, ούτε θα του προσφέρω ανούσια άλλοθι...

Και σίγουρα δεν θα το κάνω όταν δεν μας λέει ότι βλέπει. Το “δεν μπήκαν τα γκολ και μόνο αυτό έφταιξε...” που μας είπε μετά το ματς με το Κόσοβο, συγγνώμη, αλλά δεν το ακούω. Υποτιμά και την νοημοσύνη μου και την όραση μου. Ενα τράβηγμα χεριού που μας χάρισε ένα αυστηρό πέναλτι και δύο κακές εκτελέσεις του Παυλίδη από καλή θέση είναι οι μεγαλύτερες ευκαιρίες μας. Φάσεις για γκολ σαν αυτές τις δύο που έκαναν οι Κοσοβάροι στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου δεν κάναμε. Και τέλος πάντων ας αφήσουμε τι λέω εγώ και ας δούμε τι λέει η στατιστική. Τρεις τελικές σε 90 λεπτά παιχνιδιού εντός εστίας είχαμε, δεν γίνεται να λέμε δεν έμπαινε η μπάλα μέσα και δεν νικήσαμε. Με τρεις τελικές εντός εστίας 8 στα 10 ματς δεν θα τα κερδίσεις, αυτό λέει η στατιστική, δεν λέει βρες σε 90 λεπτά τρεις φορές τον στόχο και κατά 99% θα νικήσεις.

Το έλλειμμα ποιότητας στα τελειώματα...

Πρώτο θέμα λοιπόν για αυτή την ομάδα, η ποιότητά της στα τελειώματα, η οποία είναι κάκιστη και φυσικά δεν οφείλεται στον προπονητή αυτό, αλλά από τον εκλέκτορα ίσως και να διορθώνεται. Ακούω πολλούς που αναρωτιούνται πως γίνεται να παίζει φορ στην Εθνική ομάδα ο Παυλίδης. Δεν το ασπάζομαι σκέτο αυτό το ερώτημα. Σε αυτόν που το βάζει, θα ήθελα να βάλει δίπλα και την απάντηση στο “ποιός να παίξει φορ;”.

Εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια, από τότε που η καριέρα του Κώστα Μήτρογλου πήρε τον κατήφορο, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει αξιόπιστο φορ. Δεν υπάρχει κάποιος που με συνέπεια να κάνει τη δουλειά και για αυτόν ακριβώς το λόγο η Εθνική ομάδα για πάνω από 20 παιχνίδια δεν παίρνει γκολ από τους φορ της. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Παρά ταύτα περιμένω από τον εκλέκτορα να μην σταθεί μοιρολατρικά πάνω από αυτό το θέμα και να δοκιμάσει.

Ο Φούντας στην Αυστρία παίζει φορ και όχι εξτρέμ. Κι' εγώ δυσκολεύομαι να το φανταστώ, κι εγώ τον θεωρώ εξτρέμ, όπως και ο κόουτς, αλλά ο Φούντας στην Αυστρία παίζει φορ και σκοράρει ασταμάτητα. Ε, δεν θα έπρεπε να το δούμε κάποια στιγμή και αυτό; Θα έπρεπε. Οπως και τον Κουλούρη και τον Τάσο Δώνη, ότι τέλος πάντων διαθέτουμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να το δούμε...

Οπως επίσης είναι δουλειά του εκλέκτορα, το πως θα διαχειριστεί το ρόστερ και τους παίκτες που καλεί. Δηλαδή ο Ρότα γιατί καλείται στην Εθνική ομάδα αν δεν μπορεί να παίξει βασικός ούτε με την Μολδαβία. Διότι, ο προπονητής μας είπε ότι στο ματς με το Κόσοβο ήθελε να βάλει ένα στόπερ για δεξί μπακ γιατί οι αντίπαλοι έπαιζαν με δύο φορ. Δεν συμφωνώ, αλλά δέχομαι την βάση του επιχειρήματος... Με την Μολδαβία τι φοβόταν ο προπονητής και έβαλε πάλι στόπερ για δεξί μπακ; Τίποτα δεν φοβόταν. Δεν θεωρεί τον Ρότα ικανό παίκτη για να παίξει βασικός στην Εθνική. Καιρός να τον εμπιστευτεί ή έστω να επιλέξει ένα δεξί μπακ που να τον θεωρεί ικανό. Τι να κάνουμε τώρα που τραυματίστηκε ο Μπακάκης, να παίζουμε μονίμως χωρίς δεξί μπακ.

Το ότι δεν εμπιστεύεται παίκτες φαίνεται και από τις επιλογές του στα δύο ματς. Μηδενικό ροτέισον. Δύο ίδιες ενδεκάδες μέσα σε 4 ημέρες, λες και με τη Μολδαβία η ομάδα έθελξε και δεν έπρεπε να αλλάξουμε τίποτα. Κι ας μην γελιόμαστε, δεν βλέπω την χαοτική διαφορά ποιότητας ανάμεσα σε Κουρμπέλη και Μπουχαλάκη για να μην μπορεί να παίξει ποτέ βασικός ο Μπουχαλάκης.

Οπως επίσης ενώ βλέπω έναν προπονητή που τολμά να δοκιμάζει πράγματα και παίκτες σε άλλες θέσεις, δεν βλέπω την ίδια διάθεση να τολμά και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις. Ο Σαουθγκέιτ στην Αγγλία πονοκεφαλιάζει με τα τόσα υπέροχα δεξιά μπακ που έχει και βρίσκει τρόπο να χωράει δύο στην ενδεκάδα. Και Αρνολντ και Γουόκερ. Ο Φαν΄τ Σχιπ, ο οποίος έχει τολμήσει να βάλει τον Σταφυλίδη στόπερ, τον Χατζηδιάκο και τον Λαμπρόπουλο δεξί μπακ, τον Φορτούνη σέντερ φορ, τον Μάνταλο εξτρέμ, δεν τόλμησε μία φορά να δοκιμάσει ένα σχήμα που θα έχει μέσα και Τσιμίκα και Γιαννούλη. Δεν είναι τόσο δύσκολο, να παίξει ο ένας μπακ και ο άλλος εξτρέμ, δεν είναι δα ότι έχουμε και αριστερούς εξτρέμ που σκίζουν, ή έστω να δοκιμάσει τον έναν από τους δύο ως δεξί μπακ που δεν έχουμε κανένα, με ανάποδο πόδι, αλά Τοροσίδη. Δεν λέω ότι είναι η λύση, λέω όμως ότι δείχνει τη διάθεση να ψαχτεί...

Το κακό κοουτσάρισμα με Κόσοβο...

Οσο για το κοουτσάρισμα στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με το Κόσοβο, ήταν εμφανές, νομίζω και ο ίδιος ο Ολλανδός τεχνικός το ξέρει, αποτυχημένο. Και δεν είναι αποτυχημένο εκ του αποτελέσματος, ήταν καταδικασμένο να αποτύχει την ώρα που έπαιρνε τις αποφάσεις. Με ευκολία μπορώ να χαρακτηρίσω όλες τις αλλαγές αποτυχημένες. Θα γράψω μόνο όμως αυτό: Οταν σε αυτό το ματς και με βάση την εικόνα των παικτών σε αυτό το παιχνίδι, οι πρώτοι που βγάζεις εκτός τερέν είναι ο Μάνταλος και ο Ζέκα, τότε δεν έχω να γράψω κάτι άλλο εκτός από αυτό που είπε ο ίδιος ο κόουτς ως απάντηση σε μία ερώτηση. “άλλο ματς βλέπαμε...”.

Καταλαβαίνω λοιπόν την ανάγκη του προπονητή, ο οποίος βιώνει την εμονική κριτική να απαντήσει με βάση αυτή και όχι με βάση τα όσα συμβαίνουν στα ματς, καταλαβαίνω ότι η πίεση που ασκείται στην ομάδα από την κριτική μεγάλης μερίδας του Τύπου, η οποία όχι απλώς δεν είναι καλοπροαίρετη, αλλά στοχευμένη, οδηγεί σε λάθη, καταλαβαίνω ότι οι διεθνείς αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και κυρίως την ομάδα, αλλά ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουν δεν είναι τα λόγια, αλλά η βελτίωση της ομάδας.

Το πείσμα να γίνει ποδόσφαιρο...

“Δύο νίκες θέλαμε, δύο νίκες θέλουμε...” μας είπε ο Τζαβέλας, ο οποίος προσπαθεί να μπει ασπίδα σε αυτή τη νέα προσπάθεια και καλά κάνει. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι ότι έτσι όπως παίξαμε με Μολδαβία και Κόσοβο, δύο νίκες δεν κάνουμε. Αν δεν σταθούν οι παίκτες και ο προπονητής σε αυτό και μείνουν στα επικοινωνιακά “δεν έμπαινε η μπάλα μέσα και μια χαρά παίξαμε...” που είπαν δημόσια , ενώ είχαν τρεις τελικές στον στόχο, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί αυτή η ομάδα.

Ο τρόπος για να αποφύγουν τις αδέσποτες σφαίρες που πέφτουν επάνω τους λόγω της κόντρας στην οποία βρίσκονται οι σύλλογοι με την ΕΠΟ και στην προκειμένη περίπτωση ο Ολυμπιακός με την ΕΠΟ, δεν είναι να μην βλέπουν την πραγματικότητα και να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους παίζοντας άμυνα απέναντι σε αυτές τις... σφαίρες. Το θέμα είναι να παίξουν ποδόσφαιρο. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να εντοπίσουν και να αποδεχτούν όσα δεν κάνουν σωστά μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και μετά να τα βελτιώσουν.

Η απάντηση για μία ομάδα πάντα ήταν και πάντα θα είναι, το ποδόσφαιρό της και όχι οι δηλώσεις της. Το πείσμα για την άδικη και κακοπροαίρετη κριτική, ωφελεί μόνο, όταν μετατρέπεται σε ποδόσφαιρο. Νόμος...