Καλύτερος προπονητής, αυτός που κέρδισε το τελευταίο παιχνίδι…

Συζήτηση, ανάλυση και κριτική προπονητών στην Ελλάδα και όχι μόνο…

«Ο Πάμπλο Γκαρσία προσπαθεί να διαμορφώσει ένα σύνολο το οποίο προσπαθεί να παίξει, παράγει ποδόσφαιρο, αλλά δεν κερδίζει γιατί… έχει αφέλεια».

Πάμε παρακάτω…

«Ο Λάζλο Μπολόνι δημιούργησε μία ομάδα που δεν προσφέρει θέαμα, «κλέβει» αποτελέσματα και δυσκολεύεται απέναντι σε κλειστές άμυνες. Αλλά έτσι κέρδισε πολλά παιχνίδια και ανέβηκε βαθμολογικά».

Έχουμε και την Εθνική ομάδα…

«Ο Φαν’ τ Σχιπ είναι καλός αν «κλέψει» αποτέλεσμα από την Ισπανία, είναι κακός αν προσπαθήσει με τη Γεωργία να παίξει, αλλά δεν τα καταφέρει. Εμείς όμως θέλουμε να βλέπουμε θέαμα. Ακόμη και ο Σάντος δεν μας έκανε, γιατί ενώ φθάσαμε στη δέκατη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, η Ελλάδα… δεν ενθουσίαζε!» Τα ξεχάσατε;

Γιατί παιδευόμαστε; Γιατί τόσες και τόσες άσκοπες αναλύσεις, αφού στο τέλος σε ένα πράγμα καταλήγει ο Έλληνας φίλαθλος και πολλοί αναλυτές;

Καλός προπονητής είναι αυτός που κερδίζει!

Οι καλές κριτικές εδώ στην Ελλάδα αφορούν μόνο αυτόν που κέρδισε και πολύ περισσότερο αυτόν που κέρδισε στο τελευταίο ματς…

Γι’ αυτό και έχουμε τέτοια εξειδίκευση στις κωλοτούμπες από Κυριακή σε Κυριακή!

Κλασικό και πολύ επίκαιρο παράδειγμα αυτό του Φαν’ τ Σχιπ! Μέχρι πριν ένα μήνα ήταν... άσχετος. Επειδή πήρε ισοπαλία στην Ισπανία έγινε καλός και μετά από ένα μήνα που μπορεί να χάσει κάποια ματς, θα ακούσει πάλι τα τρισχειρότερα. ΟΧΙ από τους μόνιμα τοξικούς που έχουν «υποχρέωση», αλλά από πολλούς αντικειμενικούς. Αυτά δεν μπορώ και πολλές φορές κουράζω με τα σχόλια για τις βιασύνες, τις επιπολαιότητες και τις κωλοτούμπες σε κριτικές κάθε είδους...

Δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη κριτική, κανείς δεν βλέπει ποιος δουλεύει, τι δουλεύει, τι βελτιώνει, τι παρέλαβε, τι έχει να δουλέψει, τι στόχους έχει, πόσα ξόδεψε η ΠΑΕ αν μιλάμε για συλλόγους και ποια αγωνιστική ταυτότητα έδωσε αν έδωσε και τι παρουσιάζει σε επίπεδο φιλοσοφίας, σε διάρκεια χρόνου και όχι την μία Κυριακή.

Κερδίζει ο Γκαρσία; Είναι καλός! Μένει στο 1-1, τότε… «δεν έχει βελτιώσει τίποτα».

Κερδίζει ο Μπόλονι; Είναι προπονητάρα; Το πώς κερδίζει και το τι παρουσιάζει –όταν κερδίζει- κανέναν δεν ενδιαφέρει. Τι βάσεις βάζει, κανέναν δεν απασχολεί.

Όταν βέβαια θα έρθει η «σφαλιάρα», όταν θα έρθει ο οργανωμένος αντίπαλος και σε εκθέσει, όταν θα γίνει ό τι έγινε στην Τρίπολη και βγει ο κάθε Παπαδόπουλος και μιλήσει για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται από μία μεγάλη ομάδα και εφόσον ΔΕΝ έχει κερδίσει, τότε θα γίνει κακός και ο Μπόλονι και ο κάθε Μπόλονι…

Πάμε από την αρχή…

Αφήνουμε απέξω την Εθνική ομάδα της Ελλάδας, εκεί όπου όποιος δεν καταλαβαίνει ότι είναι στο DNA αυτής της μικρής -σε σχέση με τον πληθυσμό, την ιστορία και τα χαρακτηριστικά παικτών- ομάδας, η αφοσίωση στην άριστη αμυντική οργάνωση και το πιο παθητικό παιχνίδι ως βασική φιλοσοφία επιτυχίας, δεν έχει νόημα να συνεχίζει να ασχολείται με το άθλημα.

Επιστρέφουμε στα Club. Είναι ποτέ δυνατόν ο ΠΑΟΚ που συμμετέχει στο ελληνικό πρωτάθλημα έχοντας το δεύτερο μπάτζετ, να αποκτήσει ταυτότητα συντηρητικής ομάδας που κατά βάση θα προτιμάει να περιμένει πίσω από την μπάλα; Το ίδιο και ο Παναθηναϊκός, έστω και σε ένα μικρότερο ποσοστό, αφού ο ΠΑΟΚ έχει πιο ποιοτικό ρόστερ;

Μιλάμε για ταυτότητα. Για συνήθεια. Για βασικές αρχές. Γι’ αυτό που ξέρεις ότι θα δεις από ένα σύνολο, ΠΡΙΝ ξεκινήσει ένα παιχνίδι.

Πώς είναι δυνατόν ομάδα που συμμετέχει στο ελληνικό πρωτάθλημα να επιδιώκει τον πρωταθλητισμό, ή εξ ορισμού να αγωνίζεται με τέτοιο στόχο και να μην έχει ως βάση, το κυριαρχικό ποδόσφαιρο;

Πάμε πάλι στον ΠΑΟΚ…

Ο Γκαρσία ετοιμάζονταν από τον ΠΑΟΚ πέντε χρόνια για να αναλάβει κάποτε την πρώτη ομάδα, γνωρίζοντας ΤΑ ΠΑΝΤΑ για τις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητές της και τη φιλοσοφία της. Ήρθε αυτή τη στιγμή πριν πέντε μήνες, λίγο μετά το ξεκίνημα της σεζόν.

Τι έπρεπε να κάνει τότε ο νέος προπονητής Γκαρσία που ήξερε ότι δεν ανέλαβε για να κερδίσει 2-3-4 Κυριακές, αλλά γνώριζε ότι ξεκινάει ένα πλάνο για το οποίο προετοιμάζονταν πέντε ολόκληρα χρόνια από το Club;

Έπρεπε ή δεν έπρεπε να ξεκινήσει την προσπάθεια να χτίσει τον δικό του ΠΑΟΚ;

Έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνει τα πάντα ώστε να χτίσει μία ομάδα που θα παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο και όχι… ένα τυχοδιωκτικό σύνολο που θα κλέβει αποτελέσματα παίζοντας στην κόντρα, όπως δηλαδή αυτό που παρέλαβε;

Ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε με Μπεσίκτας και Μπενφίκα παίζοντας στην κόντρα. Ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε και πέρυσι με ΑΕΚ και Ολυμπιακό στα τελευταία εκτός έδρας ματς των πλέι οφ που έκριναν τη δεύτερη θέση, με τον ίδιο τρόπο. Τότε όμως έφερνε και 0-0 με τον μισό Άρη. Δεν επικρατούσε ποδοσφαιρικά έναντι κανενός. Ήταν ο ΠΑΟΚ των δύο φάσεων, όπως ακριβώς δηλαδή και φέτος στο ξεκίνημα με τον Βόλο, τον Ατρόμητο, την Ομόνοια στην Τούμπα. Τότε που δεν έπειθε κανέναν ότι θα κέρδιζε ακόμη και αν έπαιζε δύο ώρες.

Άλλαξε η εικόνα της ομάδας, ναι ή όχι;

Έπρεπε να αλλάξει, ναι ή όχι;

Έπρεπε ο ΠΑΟΚ να χτίσει ομάδα που θα έκανε πρωταθλητισμό, ποντάροντας στο πώς θα «κλέβει» πόντους ή στο πώς θα μπαίνει και θα τους κερδίζει κυριαρχώντας;

Έπρεπε ο Γκαρσία να κάνει ότι και ο Μπόλονι, ή να δει και πιο μπροστά χτίζοντας τη φιλοσοφία ενός συνόλου παρά τα σημαντικά κενά που αυτό είχε σε επίπεδο χαρακτηριστικών;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, αλλά ακολουθούν και άλλες ερωτήσεις…

«Θέλεις να χτίσεις, θέλεις να διαμορφώσεις μία φιλοσοφία, αλλά δυσκολεύεσαι, δεν έχεις και κάποια από τα κατάλληλα υλικά. Αργείς, έχεις αποτυχίες και φθάνεις να κινδυνεύεις χάνοντας και αυτά που δείχνουν αυτονόητα…». Εκεί τι κάνεις;

Προφανώς και πρέπει να προσαρμοστείς στο timing όμως που επιβάλλεται, έτσι ώστε και να μην χαθεί ο στόχος, αλλά και να μην ξεχάσεις την κεντρική σου φιλοσοφία ως ομάδα.

Σε κάθε περίπτωση ένας νέος προπονητής πάντα έχει ως στόχο το αποτέλεσμα, αλλά για να εξασφαλίσει περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει, οφείλει πρώτα να δώσει μία ταυτότητα στην ομάδα του. Σε αυτό τον τομέα κρίνεται πρώτα και μετά σε ένα βάθος χρόνου κρίνεται και για το αποτέλεσμα.

* Ο Ρέμπε μίλησε στη FORZA και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν στο διάστημα κατά το οποίο ηγήθηκε του ποδοσφαιρικού τμήματος. Στο πολύ βασικό θέμα του… ανισσόροπου ρόστερ και των χαφ που δεν έχουν εντάσεις στο παιχνίδι τους, είπε: «Στα αμυντικά χαφ έχουμε τον Σβαμπ, τον Ελ Καντουρί, τον Ντόουγκλας Αουγκούστο, τον Νινούα και τον Τσιγκάρα. Είναι πέντε παίκτες για δύο θέσεις. Σε συνεννόηση με τον προπονητή, δώσαμε δανεικό τον Εσίτι. Ποιοτικά και ποσοτικά, κατά την άποψή μου, η ομάδα είναι καλά στα χαφ για το δεύτερο μισό της σεζόν. Προσωπικά, θα επιθυμούσα έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης του Ντόουγκλας Αουγκούστο, στη δική του περίπτωση, ίσως ως κλαμπ, να μην τα κάναμε όλα σωστά. Είναι ένας παίκτης, που μπορεί να κάνει τη διαφορά».

Αυτή είναι η άποψή του και τώρα που την κατέθεσε κατάλαβαν όλοι γιατί ο ΠΑΟΚ δεν πήρε και άλλο αμυντικό χαφ τον χειμώνα. Τι καλά να την έλεγε την άποψή του και νωρίτερα…

Είπε (και έτσι είναι) ότι έχει πέντε χαφ ο ΠΑΟΚ! Τι χαφ; Με τι χαρακτηριστικά; Αν τα χαφ έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, είναι καλυμμένη μία ομάδα, επειδή έχει πέντε, μεταξύ των οποίων και δύο πρωτοεμφανιζόμενοι –σε αυτό το επίπεδο- 20χρονοι;

Αυτή λοιπόν είναι και η απάντηση γιατί ο ΠΑΟΚ δεν πήρε χαφ! Ο Ρέμπε θεωρούσε ότι η ομάδα είναι καλυμμένη! Τώρα γιατί έψαχνε και έκανε αποδεδειγμένα επαφές με Κροβίνοβιτς, Ολίβα και άλλους, αυτό είναι ένα θέμα που θέλει πολλή συζήτηση.

Από εκεί και πέρα αν θεωρεί ότι τον Ντόουγκλας Αουγκούστο ο ΠΑΟΚ τον διαχειρίστηκε άσχημα και ότι αυτός ο Βραζιλιάνος κάνει τη διαφορά... Τι να πει κανείς;

Πάντα μια συνέντευξη είναι πολύ χρήσιμη για να μάθεις καλύτερα έναν άνθρωπο, τις απόψεις, τη φιλοσοφία, τις γνώσεις του και τις ιδέες του για το αντικείμενο που υπηρετεί…