Η μπριζόλα, το μοτίβο και το rotation

• Η ΜΟΙΡΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΟΛΑ
• ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΕ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ
• ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ROTATION ME ΑΕΚ ΚΑΙ ΠΑΣ

Tελικά, μπορεί ή δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να παίξει καλύτερα με τους ίδιους παίκτες απέναντι σε ομάδες επιπέδου Απόλλωνα, Λαμίας, ΑΕΛ, ΟΦΗ, ΠΑΣ Γιάννινα, Bόλου; Μπορεί ή όχι να μην επιτρέπει σε Αρη και Ολυμπιακό να τον παίζουν μονότερμα για ένα ολόκληρο ημίχρονο; Χθες του έλειπαν τρεις χαφ (Κουρμπέλης – Αλεξανδρόπουλος - Σανκαρέ), δυο στόπερ (Σένκεφελντ – Πούγγουρας) και ο Καρλίτος (δεν βάζουμε στη ζυγαριά τους αναπληρωματικούς Μπουζούκη, Σαβιέρ). Επαιζε στο Αγρίνιο με μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος, η οποία όμως αγωνίστηκε με το μαχαίρι στα δόντια κι ας έμοιαζε με τρομαγμένο σπουργίτι στο δεύτερο ημίχρονο. Και όποιος παρακολουθήσει την εικόνα του Τριφυλλιού σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο και εν συνεχεία τη συγκρίνει με την απόδοσή του από το 46’ έως το 70’ όταν χάνει πέντε σπουδαίες ευκαιρίες και πέφτει πάνω στον «ογκόλιθο» Μελίσσα, μπορεί να αντιληφθεί αν όντως μπορεί να παίξει πιο παραγωγικά. Ακόμα και με απουσίες! Τουλάχιστον με αυτού του επιπέδου τις ομάδες. Ισως αν το είχε δοκιμάσει από το πρώτο ημίχρονο, να μην είχε ηττηθεί. Οταν, όμως, έχεις μάθει να παίζεις μόνο για τη νίκη κοιτώντας το χρονόμετρο και έχοντας προβάδισμα από το α' μέρος, είναι δύσκολο να βγεις απ' αυτό το μοτίβο. Χθες σκόραρε ο αντίπαλος και όχι ο Παναθηναϊκός στο πρώτο δεκάλεπτο. Και ο Παναθηναϊκός... αποφάσισε να παίξει ποδόσφαιρο μετά από 40 λεπτά...

Η ΜΟΙΡΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΟΛΑ

Δεν θα υπάρξει άλλος τέτοιου «είδους» αντίπαλος εφέτος για το Τριφύλλι. Πάπαλα. Αυτό ήταν. Ο τροχός γύρισε στο τελευταίο τέτοιου ύφους ματς και ηττήθηκε με τον ίδιο τρόπο που νικούσε σε πλείστα όσα παιχνίδια του δεύτερου γύρου. Όταν αποχωρούσαν οι αντίπαλοι από το τερέν, έφερναν ξανά το ματς στο νου τους και… δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς είχαν ηττηθεί! Με Διούδη «κέρβερο», με μια ευκαιρία – ένα γκολ ή με δυο γκολ σε τρεις ευκαιρίες (στατικές φάσεις, κόντρα επιθέσεις), έχοντας χάσει τα… άχαστα μερικές φορές (Αρης, Βόλος, Ολυμπιακός), έφευγαν ηττημένοι. Ολοι εκτός από τη Λαμία και τον Αστέρα στη Λεωφόρο εντός του 2021. Εκτός έδρας δεν γλύτωνε κανείς! Τρίποντα με Απόλλωνα (0-1), Αρη (0-1), Βόλο (0-2), Ατρόμητο (2-3). Σερί! Ακόμα και με «φτερνιά» (sic) του Σανκαρέ στο Περιστέρι. Ε, χθες στο Αγρίνιο η μοίρα τα έγραψε αλλιώς. Η μοίρα έγραψε μια απίθανη ιστορία που ξεκίνησε από το μπάρμπεκιου του Κρίστοφερ Κνετ, όπου ο Αυστριακός βασικός κίπερ του Παναιτωλικού υπέστη έγκαυμα στο χέρι του ψήνοντας μπριζόλες. Εξω ο Κνετ, μέσα ο Μελίσσας που έμοιαζε με Νόιερ και έκανε το ματς της ζωής του.

Η μοίρα, όμως, σταματά σ’ αυτό. Δεν είναι μοιραίο ότι ο Παναθηναϊκός δέχεται τέταρτο γκολ στα τελευταία τέσσερα ματς από στατική φάση (Ατρόμητος, Ολυμπιακός, ΠΑΣ Γιάννινα, Παναιτωλικός). Δεν είναι μοιραίο ότι ξοδεύει ένα ολόκληρο ημίχρονο με τον αντίπαλο να παίζει παθητικά από το 7’ αδυνατώντας να χτίσει σε set παιχνίδι μισή ευκαιρία και παίζοντας σε ρυθμό slow motion: χωρίς ένταση, χωρίς πίεση ψηλά στους αντίπαλους στόπερ, χωρίς ιδέες, χωρίς φαντασία, με τον Καμπετσή εξτρέμ, τον Νιάς και τους στόπερ σε χαμηλά μέτρα να μαρκάρουν τον κανένα, τον Βιγιαφάνιες να παίρνει τη μπάλα κάτω από το κέντρο λες και είναι ο Μίμης Δομάζος στα 70’s, χωρίς αυτοματισμούς, χωρίς συνδυασμούς, χωρίς πλάτος στο παιχνίδι του, χωρίς τίποτα.

ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΕ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ

Όλα αλλάζουν στο β’ ημίχρονο διότι ήταν διαφορετικές οι οδηγίες και οι κινήσεις του κόουτς. Πιο ψηλά οι στόπερ και ο Νιάς. Πιο κοντινές οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών. Πιο ψηλά οι Μολό – Χουάνκαρ, «δεκάρι» ο Βιγιαφάνιες για «σκαλοπάτι» στους συνδυασμούς, μέσα ο ντριμπλέρ Αϊτόρ αντί του Καμπετσή, μεγαλύτερη ένταση, το χαίρονταν όλοι. Το χαίρονταν γιατί έπαιζαν ποδόσφαιρο και δεν κοιτούσαν το ρολόι μόνο και μόνο για να εξανεμιστούν τα λεπτά και να πάρουν το τρίποντο. Μόχθησαν, έπαιξαν και έχασαν. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Και θα έπαιζαν ακόμα περισσότερο αν ο Λάζλο Μπόλονι δεν αντικαθιστούσε τον Βιγιαφάνιες, αλλά τον Νιάς στο 72’ (γυρίζοντας τον Μαουρίσιο ως αμυντικό μέσο) για να βάλει τον Μακέντα. Εμοιαζε με σύνθημα «αρχίστε τις σέντρες» αυτή η κίνηση, ο Παναθηναϊκός έχασε το momentum της πίεσης. Από το 70΄ και έπειτα ο Παναιτωλικός ισορρόπησε, βρήκε ανάσες, αποσυμπιέστηκε, τελικά πανηγύρισε μια ανέλπιστη βάσει απόδοσης και ροή αγώνα νίκη. Μια νίκη σαν αυτές που έπαιρνε σωρηδόν ο Παναθηναϊκός στον β΄γύρο.

Είναι μοναδική η ιστορία αυτού του παιχνιδιού. Κανένα άλλο από τα υπόλοιπα 13 ματς πρωταθλήματος και τα αγνώστου αριθμού (από 1 έως 4) Κυπέλλου δεν θα μοιάζει με το χθεσινό. Ούτε τα παιχνίδια της regular season (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο – ΠΑΣ Γιάννινα εκτός έδρας), ούτε τα δέκα των play offs, ούτε η ρεβάνς Κυπέλλου με την ομάδα του Αργύρη Γιαννίκη που αποτελεί έναν σύνθετο και δυσεπίλυτο γρίφο ως προς την τακτική που θα επιλέξει ο κόουτς. Ηταν ένα και μοναδικό, ο Παναθηναϊκός το έχασε λόγω της κακής νοοτροπίας του (α’ μέρος) και της αστοχίας του (β’ ημίχρονο), το timing είναι κρίσιμο.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ROTATION ME ΑΕΚ ΚΑΙ ΠΑΣ

Δεν έχασε τίποτα οριστικά, αλλά πέταξε μια σπουδαία ευκαιρία να ισοβαθμήσει με Αρη – ΑΕΚ και να έχει «μαξιλαράκι προστασίας» για ενδεχόμενες απώλειες στα επόμενα παιχνίδια πρωταθλήματος. Μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού δεν του πάει τίποτα καλά (δύο ήττες στο Αγρίνιο) και οι αντιστάσεις του οργανισμού θα δοκιμαστούν στα δυο επόμενα τεράστιου ειδικού βάρους ματς, με την ΑΕΚ και τον ΠΑΣ Γιάννινα (ρεβάνς) στη Λεωφόρο. Σε αμφότερα θα κληθεί να κάνει πολύ περισσότερα απ’ ότι στα ματς του Αγρινίου, αν θέλει να πανηγυρίσει. Κι αυτή τη φορά περιθώρια για rotation δεν υπάρχουν. Ο Μπόλονι καλείται να χρησιμοποιήσει αυτούς που θεωρεί καλύτερους και με περισσότερη ενέργεια σε αμφότερα τα παιχνίδια κι αν υπάρχει ένα μεγάλο κέρδος από το χθεσινό ματς, αυτό είναι η απόδοση του Βιγιαφάνιες, του Αϊτόρ, του Ιωαννίδη στο β΄ μέρος (κι ας έχασε δυο τετ α τετ) και των εντυπωσιακών στο β΄μέρος ακραίων μπακ.

Y.Γ. «Χειρότερη» αλλαγή δεν είναι του Βιγιαφάνιες με τον Μακέντα στο 73'. Είναι του Μολό με τον Τζαβίδα (!!!!) στο 80'. «Απενεργοποιήθηκε» όλη η δεξιά πτέρυγα, καθώς ο μικρός τώρα μαθαίνει τη θέση και λογικά ήταν άτολμος. Και αυτή η δεξιά, ήταν η καλύτερη πτέρυγα του Παναθηναϊκού στο β΄μέρος, με τις συνεργασίες που έχτιζαν οι Μολό - Αϊτόρ - Ιωαννίδης (ή Βιγιαφάνιες). Οσο για τον Σάντσες που καθόταν στον πάγκο; Ποιος ξέρει τι είδους παράπονα έχει ο Μπόλονι...