• «ΜΑΡΙΕ… ΜΑΣ ΠΗΡΕΣ ΤΑ ΑΥΤΙΑ»
• ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
• ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ… ΚΑΨΟΧΩΡΑ
• ΣΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΜΕ ΔΥΟ ΜΠΛΟΥΖΕΣ

Το Μάντσεστερ Σίτι - Λίβερπουλ παίζει εδώ! Κορυφαίες online αποδόσεις |21+

Κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες της ζωής αναλόγως της καθημερινότητάς και των βιωμάτων του. Αυτό που μοιάζει βουνό για τον έναν, είναι ψωμοτύρι για κάποιον άλλον γιατί, πολύ απλά, έχει μάθει να λειτουργεί σε καθεστώς εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών. Αυτό ισχύει στην περίπτωση του Μάριου Σιαμπάνη. Η διετής αποχή από επίσημο αγώνα επαγγελματικού Πρωταθλήματος, προφανώς, δεν στοιχειοθέτησε απλή υπόθεση, δεν σήμανε όμως και την καταστροφή του κόσμου. Περισσότερο έδωσε τροφή για σκέψη, ενδεχομένως και επαναπροσδιορισμού στόχων. Γι’ αυτόν τον λόγο, πριν από περίπου ενάμιση μήνα αποφάσισε να κλείσει ένα κεφάλαιο (σ. σ. Ολυμπιακός) και αποφάσισε να ανοίξει ένα καινούργιο (σ. σ. Άρης). Πολλές φορές, οι σωστές αποφάσεις είναι και οι δυσκολότερες και οι οποίες προφανώς και γίνονται ακόμη δυσκολότερες αν λάβει κανείς υπόψιν ότι πήγε στον Ολυμπιακό γιατί τον πίστεψε προσωπικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη εμπεριέχει έντονο ρίσκο διότι στη βαλίτσα του έβαλε και τον τίτλο του «τρίτου τερματοφύλακα». Όταν «προσγειώθηκε» στον πλανήτη Άρη, είδε μπροστά του τον Ζακαρί Μπουσέ και μόλις που έβλεπε την… όψη του Χουλιάν Κουέστα. Δηλαδή, υψηλό επίπεδο εσωτερικού ανταγωνισμού και στην πραγματικότητα, καμία πιθανότητα συμμετοχής. Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να βρει συμμετοχή. Κι όμως, αυτό έγινε με τη διασπορά του κορονοϊού στον Άρη. Ξαφνικά, προσβλήθηκαν οι δύο βασικοί τερματοφύλακες και ο Σιαμπάνης κουβαλώντας το βάρος των δύο χρόνων αποχής, προσπάθησε να κρύψει την οσμή της ναφθαλίνης και κλήθηκε να υπερασπιστεί την εστία μιας ομάδας η οποία:
α) απείχε από αγωνιστικές δραστηριότητες για δύο εβδομάδες κι ένιωθε αμφιβολία για τον εαυτό της λόγω της ελλιπούς προετοιμασίας και
β) είχε στο βασικό σχήμα της ένα σωρό νέα πρόσωπα. Έτσι το ρίσκο έγινε μεγαλύτερο. Ειδικά στην Ελλάδα όπου ένα λάθος στοιχειοθετεί «αιτία θανάτου» για τους τερματοφύλακες.

«ΜΑΡΙΕ… ΜΑΣ ΠΗΡΕΣ ΤΑ ΑΥΤΙΑ»

Για να βάλουμε και μια προσωπική πινελιά, αυτό έγινε στη διάρκεια του αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης. Στην αποκρουστική ησυχία που κυριαρχεί στους αγώνες ποδοσφαίρου λόγω της απουσίας φιλάθλων, ο Μάριος Σιαμπανης μας ξυπνούσε με την αγριοφωνάρα του. Τη δουλειά του έκανε ο άνθρωπος, τον ενδιέφερε η διατήρηση των γραμμών, οι σωστές αποστάσεις, ήταν μια διαρκής φωνή στ’ αυτί των αμυντικών, η υπενθύμιση ότι δημιουργήθηκαν χώροι για τον αντίπαλο… να μην ξεχάσουν τον Ριέρα που καιροφυλαχτούσε. Οι αντιδράσεις του δεν ήταν προϊόν άγχους, έτσι έχει μάθει να λειτουργεί, έτσι του μαθαίνει και ο Γιάννης Πλαβούκος, προπονητής τερματοφυλάκων του Άρη.

Πρόκειται για τον άνθρωπο μέσα από τα χέρια του οποίου αναδείχθηκαν τερματοφύλακες όπως οι Αλέξανδρος Πασχαλάκης, Σωκράτης Διούδης, Μάρκος Βελλίδης και άλλοι. Κάθε φορά που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει έναν νεαρό τερματοφύλακα, ουσιαστικά βάζει ένα προσωπικό στοίχημα. Παράλληλα έχει αναπτύξει δίκτυο επικοινωνίας με προπονητικές σχολές σε Γερμανία και Ιταλία, υιοθετώντας σύγχρονες προπονητικές μεθόδους, γι’ αυτό θεωρείται από τους κορυφαίους προπονητές τερματοφυλάκων.

Αυτή η συνεργασία κινείται στο πλαίσιο της απόλαυσης για τον 21χρονο και όλες οι οδηγίες έχουν έναν κεντρικό άξονα. Αυτή η περιοχή είναι δική σου και δεν την παραχωρείς επ’ ουδενί. Όπως οφείλει ένας στρατιώτης με τον χώρο ευθύνης του. Αυτό του λέει εδώ και ενάμιση μήνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε τύχει να γνωριστούν ή μάλλον να συνεργαστούν. Η φήμη του Πλαβούκου έχει ταξιδέψει σε κάθε άκρη της Ελλάδας και ο Σιαμπάνης ήθελε να την επιβεβαιώσει. Ταιριάζουν τα χνώτα τους. Ο Μάριος είναι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και τρομερός πεισματάρης, αυτά τα στοιχεία χρειάζεται από έναν τερματοφύλακα και ο Πλαβούκος για να τον τελειοποιήσει. Ειδικά όταν συνεργάζεται με ανθρώπους που δεν θέλουν να χάνουν ούτε στο… τάβλι. Απέναντι στον Αστέρα, ο νεαρός τερματοφύλακας του Άρη ήθελε πάση θυσία να κρατήσει το μηδέν. Δεν ήθελε καν να φανταστεί ότι στην επιστροφή του θα χρειαζόταν να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του. Η ομάδα λειτούργησε προς όφελός του, αυτός έπραξε και ο ίδιος στις δύο περιπτώσεις που χρειάστηκε. «Mission accomplished», που λένε και στην Αγγλία.

ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Ο μεσότιτλος καταδεικνύει το ωράριο εργασίας των ποδοσφαιριστών. Στην Αγγλία, η καθημερινή ευθύνη του αθλητή δεν περιορίζεται στις δύο ή στις τέσσερις ώρες εργασίας. Κυρίως, γι’ αυτούς των αναπτυξιακών Πρωταθλημάτων που χτυπάνε κάρτα και είναι στις αθλητικές εγκαταστάσεις του συλλόγου από το πρωί έως το απόγευμα. Αυτό προβλέπει το συμβόλαιο. Βέβαια, οι εγκαταστάσεις (σε σχέση με τις ελληνικές) θυμίζουν τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στο διάστημα της παραμονής του στην U23 της Νότιγχαμ Φόρεστ, ο Σιαμπάνης ακολουθούσε πρόγραμμα τριών διαφορετικών προπονήσεων. Πρωινό πρόγραμμα στο γυμναστήριο για την ενδυνάμωση στήθους, χεριών και πλάτης. Μεσημεριανή προπόνηση και για… επιδόρπιο, ένα ακόμη (ωριαίο) πρόγραμμα γυμναστικής στα πόδια. Για τους τερματοφύλακες, κάποιες φορές, το πρόγραμμα είναι πιο σκληρό γιατί οφείλουν να συνηθίζουν έναν βασικό κανόνα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το διώξιμο της μπάλας αποτελεί την ύστατη λύση. Στην Αγγλία, το λεγόμενο building του παιχνιδιού ξεκινάει από τον τερματοφύλακα. Αν ο τελευταίος δεν μπορεί, έχε αέρα στα πανιά σου και η Παναγιά μαζί σου.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Σιαμπάνης δεν βελτιώθηκε απλά στην Αγγλία αλλά έγινε πολύ σοφότερος. Αντιλήφθηκε τα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει ένας σύγχρονος τερματοφύλακας, επιβεβαίωσε επίσης ότι η ικανότητα στα πόδια απαιτείται να είναι μέσα στα αντιπροσωπευτικά στοιχεία του. Και τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί καλύτερα γι’ αυτόν αν δεν προέκυπτε ο σοβαρός τραυματισμός του περασμένου Γενάρη.

ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ… ΚΑΨΟΧΩΡΑ

Αυτός ήρθε την 21η του Γενάρη. Και πάλι όμως ένιωσε ότι δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου αν και εκλιπαρούσε για λίγη τύχη. Η ιατρική διάγνωση έγραψε… «εξάρθρωση επιγονατίδας», ο ίδιος χαμογέλασε γιατί φοβήθηκε τα χειρότερα. Πραγματικά, τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί;

Η χειρουργική επέμβαση έγινε στην Αθήνα, εκεί ξεκίνησε το πρόγραμμα αποθεραπειών κι όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για τη συνέχιση της, αποκλείστηκε στην Καψόχωρα. Σημείωση: Καψόχωρα λένε οι μυημένοι το Πευκοχώρι Χαλκιδικής. Ξαφνικά, ο χειρουργημένος Σιαμπάνης βρέθηκε αποκλεισμένος στη Χαλκιδική καθώς ήταν στην αρχή του πρώτου ολικού lockdown, αυτό της περασμένης άνοιξης. Ευτυχώς τα νερά του κόλπου ήταν ακόμη κρύα, ο ίδιος φρόντισε να εξοπλίσει το γυμναστήριό του κι έτσι η αποθεραπεία (εν μέρει) βασίστηκε στον πατροπαράδοτο τρόπο. Όπως συνέβαινε παλιότερα όπου το περπάτημα στην άμμο και η αποκατάσταση στα κρύα νερά θεωρούταν ο πιο ασφαλές και σίγουρος τρόπος ενδυνάμωσης ενός εγχειρισμένου ποδιού. Και πάλι όμως δεν ένιωσε ότι έφυγε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Στο πλευρό του ήταν οι παιδικοί φίλοι του που δεν αποχωρίστηκε ποτέ, δύο άνθρωποι – ξέρουν αυτοί όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο Μάριος ποιοι είναι – που τον πίστεψαν πριν δύο χρόνια όταν οι υπόλοιποι τον θεωρούσαν τελειωμένο, κυρίως όμως η έγκυος σύζυγός του η οποία προ τριών μηνών του έκανε το σπουδαιότερο δώρο. Ένα κοριτσάκι. Και μόνο η σκέψη τον γέμιζε με περίσσεια αυτοπεποίθηση. Μια δυσκολία είναι θα περάσει. Όπως παλιά, όταν κατά λάθος ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο.

ΣΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΜΕ ΔΥΟ ΜΠΛΟΥΖΕΣ

Είναι αλήθεια ότι το ποδόσφαιρο προέκυψε ξαφνικά στο δικό του (εξαιρετικά δύσκολο) μονοπάτι της ζωής του. Καθώς έπαιζε «μπάλα» με τον αδερφό του στο τσιμέντο. Κατά τον αστικό μύθο, ο αδερφός του ήταν ο καλός. Σε παιδική ηλικία, ο Μάριος τα είχε τα κιλάκια του, φορούσε και δύο μπλούζες αφού καθόταν κάτω από την εστία για να αποκρούσει τα σουτ του αδερφού του και η βουτιά στο τσιμέντο δεν είναι δα απλή υπόθεση. Αυτή η ιστορία επαναλαμβανόταν για πολύ καιρό, μέχρι την ημέρα που εμφανίστηκε ο προπονητής του Παύλου Μελά (σ. σ. ομάδα Θεσσαλονίκης), Βασίλης Δήμου. Είχε τύχει να παρακολουθήσει τα δύο πιτσιρίκια, είχε διαπιστώσει το ταλέντο τους και απλά τους πρότεινε να μεταφέρουν την καθημερινή συνήθειά τους στις προπονήσεις της ομάδας. Μέχρι και σήμερα τον ευγνωμονεί για την αγάπη που του έδειξε, αυτή που δεν εισέπραξε από άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Έτσι κι έγινε. Στη συνέχεια, ο Μάριος έγινε κολλητός με τον γιο του προπονητή, σε μια φιλία βαθιά αυθεντική. Έτσι πήγε για πρώτη φορά στο «Κλ. Βικελίδης», σ’ έναν αγώνα του Άρη με τον Παναθηναϊκό και ακολούθησαν αρκετά παιχνίδια. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο έγινε γι’ αυτόν όπως η τροφή για ένα πεινασμένο λιοντάρι. Εκεί άλλαξε κατεύθυνση. Δεν χρησιμοποίησε ως δικαιολογία τα δύσκολα χρόνια στην παράγκα της Κατερίνης και την καταγωγή του. Το βλέμμα έγινε ευθύ, σαν αυτό που είχε την περασμένη Κυριακή στο «Κλ. Βικελίδης». Αυτό τον οδήγησε και στην επιστροφή στην Εθνική Ελπίδων.

Σ’ ένα όνειρο που αρχίζει σιγά σιγά να διώχνει τα σύννεφα που είχαν σχηματιστεί περιμετρικά, δείχνοντας ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα.