Μία εικόνα, χίλιες λέξεις για τον Παναθηναϊκό!

Σε αυτό το σημείωμα, να με συγχωρείτε, αλλά θα ξεφύγουμε από την πεπατημένη των τελευταίων ετών, είναι κάποια πράγματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ποδοσφαιρική ανάλυση, για αυτό και σήμερα θα το πάμε λίγο… χύμα και από αύριο θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

* Ο Παναθηναϊκός πήγε στο Ηράκλειο για να πάρει την πρώτη του νίκη στο πρωτάθλημα. Στην τέταρτη στροφή της φετινής κούρσας. Μετά από δύο ήττες και μια ισοπαλία. Μετά από απόλυση τεχνικού διευθυντή και προπονητή. Αν δεν νικήσει ούτε και τον Βόλο το βράδυ του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ θα έχει κάνει το χειρότερο ξεκίνημα στην ιστορία του. Με το σκορ στο 2-1, στο 94’ ο Κίκο Μακέντα φέρνει το παιχνίδι στα ίσια. Νωρίτερα είχε αστοχήσει σε εκτέλεση πέναλτι και δεν είχε δώσει στον αμαρκάριστο Βέλεθ, προτιμώντας να σουτάρει άουτ έξω από την περιοχή. Ο Ιταλός στράικερ «γράφει» το 2-2 και αντί να τρέξει, να πάρει την μπάλα, να την πάει στην σέντρα για να διεκδικήσει το κάθε πιθανό δευτερόλεπτο νίκης, τρέχει προς την κάμερα, λέει τα «ιταλικά» του, βγάζει την μπλούζα του, γίνεται μια «αγκαλιά» με τους συμπαίκτες του και δείχνει το όνομά του.

Για ποιον λόγο; Για τους δύο πόντους μετά από τέσσερις αγωνιστικές; Επειδή ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε τον ΟΦΗ και πήρε τον βαθμό της ισοπαλίας; Όσους σφυγμούς και αν έχεις εκείνη την ώρα, όση πίεση και αν βγάζεις, δεν γίνεται να κάνεις σαν… τρελός επειδή ισοφάρισες στο Ηράκλειο και «καβάτζωσες» έναν πόντο. Το κείμενο θα μπορούσε να σταματήσει εδώ. Να μην γράψουμε τίποτα άλλο. Η συμπεριφορά του Μακέντα τα λέει όλα για την νοοτροπία μικρής ομάδας που υπάρχει στο εσωτερικό του συλλόγου. Όταν ένας εκ των ηγετών της ομάδας, δίνει αυτό το παράδειγμα, τι να κάνουν οι υπόλοιποι; Και εδώ έρχεται η κλασσική ερώτηση αναγνώστη «καλά δεν υπάρχει ένας να τους εξηγήσει»; Όχι δεν υπάρχει αλλά να μην ανοίξουμε τώρα αυτή την κουβέντα γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.

* Ωραία γιορτή τα Χριστούγεννα. Αγάπη, θαλπωρή, δώρα. Από δώρα, λοιπόν, άλλο τίποτα ο σημερινός Παναθηναϊκός. Έφερε νωρίτερα τα Χριστούγεννα αλλά αυτά είναι λάθη που σπάνια τα συναντάς ακόμη και σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης δεν είναι πια το αμούστακο 18χρονο πιτσιρίκι που μπορεί να γυρίζει προς την προπονητή και να παρακαλάει να εκτελέσει ένα πέναλτι. Είναι ένας παίκτης ενδεκάδας, βαδίζει στα 24. Δεν γίνεται να παίρνει την μπάλα κοντά στην μεσαία γραμμή, να κάνει ντρίμπλες εκεί που δεν πρέπει και στο τέλος να την χάνει έξω από την περιοχή της ομάδας του και να έρχεται το πρώτο γκολ του ΟΦΗ. Και το ξανακάνει(να ρισκάρει με περιττές επαφές στο αμυντικό τρίτο) στο δεύτερο ημίχρονο και κερδίζει κόρνερ ο αντίπαλος. Και τον σώνει ο «ιπτάμενος» Διούδης. Δεν είναι ούτε θέμα ποιότητας, ούτε θέμα ψυχολογίας. Είναι θέμα ποδοσφαιρικής αντίληψης. Τελεία και παύλα.

Το τετ-α-τετ μπορεί να το βάλει, μπορεί και να το χάσει. Έχασε σήμερα δύο. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, δεν είναι και «killer» o Έλληνας εξτρέμ. Αυτό, όμως, που είναι ανεπίτρεπτο είναι με περίσσια ποδοσφαιρική αφέλεια να «φτιάχνεις» φάση για τον αντίπαλο.

* Ο Βέλεθ από μία ατομική ενέργεια που τον έφερε έξω από την αντίπαλη περιοχή έφτιαξε τις προϋποθέσεις για το λάθος του Κοροβέση που έστρωσε την μπάλα στον Καρλίτος για το 1-1. Παίρνει την πρώτη κεφαλιά στην φάση του 2-2. Ωραία. Ενώ «καθαρίζει» τα πάντα πίσω, πηγαίνει στο 78’ και χωρίς καμία πίεση, πετάει την μπάλα κόρνερ, στην προσπάθεια να γυρίσει στον Διούδη. Από το πουθενά φέρνει όλο τον ΟΦΗ στα καρέ και… 2-1.

* Και να ήταν η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός «έφαγε» φάση από στημένη μπάλα; Από το 60’ μέχρι και το 78’, ούτε μία, ούτε δύο, αλλά ακόμη τρεις ευκαιρίες δημιούργησε ο ΟΦΗ! Στις δύο είπε «όχι» ο Διούδης, ο Μεγιάδο στην επόμενη αστόχησε, μέχρι να ξαναβρεθεί μόνος του και να ευστοχήσει, μετά από μαρκάρισμα με τα μάτια από τον Σερπέζη. Πόσα δώρα ακόμη σε ένα παιχνίδι; Πόσες ανόητες ποδοσφαιρικά ενέργειες; Το εύκολο θύμα, Ντάνι Πογιάτος, πήρε τις μεγάλες του ευθύνες και επιστρέφει στην Καταλονία. Αυτές οι ενέργειες, όμως, δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ θέμα προπονητή. Όταν, λοιπόν, προκαλείς το ποδόσφαιρο, λίγο ικανός να είναι ο αντίπαλος σου, θα σε «τιμωρήσει». Μάθημα για την συνέχεια…

* Πάμε και στα όποια θετικά. Το σύνολο του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου έφτιαξε αρκετές φάσεις, ήταν εξαιρετικό στην παραγωγή ευκαιριών για πρώτη φορά φέτος αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είχε απέναντί του την πιο «ολλανδική» ομάδα του πρωταθλήματος. Τον ΟΦΗ του Σίμου, που προς τιμήν του ζει και πεθαίνει με το επιθετικό ποδόσφαιρο και προσφέρει κάτι το διαφορετικό στο ελληνικό πρωτάθλημα του «ταμπουριού» και της «γιόμας». Πόσες ομάδες είναι σαν τους Κρητικούς; Ελάχιστες αν όχι, καμία. Και κάτι εξίσου σημαντικό:

Τα δύο γκολ που πέτυχε σήμερα το «τριφύλλι» δεν ήταν αποτέλεσμα συνεργασιών και κανονικού ποδοσφαίρου. Μια κάθετη κούρσα 40 μετρών του Βέλεθ, ένα «τσαφ» του Κοροβέση και η κλάση του Καρλίτος έφεραν το 1-1 και το 2-2 προήλθε από… βόλεϊ και κεφαλιές της απελπισίας από Βέλεθ, Κουρμπέλη, το λάθος του Ουές και την επαφή του Μακέντα.

* Ο σημερινός Καρλίτος ήταν ο καλύτερος που έχουμε δει με την πράσινη φανέλα. Ειδικά στο δεύτερο μέρος. Πέτυχε το γκολ με ωραία ενέργεια, «έφτιαξε» δύο τετ-α-τετ για τον Χατζηγιοβάνη και απέδειξε για ακόμη μία φορά, ποια είναι η φυσική του θέση.