Είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τη σύγχρονη ιστορία του Πανιωνίου και έζησε εκ των έσω όλη τη διαδρομή των τελευταίων 5,5 χρόνων, όπου οι «κυανέρυθροι» βρέθηκαν στο Europa League αλλά και ήπιαν από το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού. Ο Παναγιώτης Κόρμπος ήταν ο φυσικός τους ηγέτης εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών και ξεδίπλωσε στο gazzetta.gr το φιλμ της πορείας του στη Νέα Σμύρνη.

«Πολλά σκεφτόμουν. Είχα μόλις φύγει από μία ομάδα που ήταν ψηλά στη βαθμολογία, τον Παναιτωλικό, και πήγαινα σε μία που ήταν πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Αλλά ήμουν σίγουρος για την απόφασή μου. Ηξερα τι είναι ο Πανιώνιος, καθώς μου είχε μιλήσει ο κουμπάρος μου ο Βαγγέλης ο Κουτσόπουλος. Τα συναισθήματά μου ήταν πως η απόφαση που πήρα θα μου βγει σωστή»

«Με το που πήγα με αγκάλιασαν όλοι. Το κλίμα ήταν οικογενειακό. Αυτό που έβγαινε προς τα έξω τα πρώτα χρόνια ήταν και η πραγματικότητα. Υπήρχε πολύ καλή σχέση, δέσιμο θα το έλεγα, μεταξύ διοίκησης, παικτών, προπονητή και κόσμου. Ημασταν όλοι ενωμένοι, γιατί είχαμε όλοι ένα κοινό, να πάει καλά η ομάδα».

«Υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές. Η πρώτη, αν το πάμε και χρονολογικά, ήταν η πρώτη χρονιά που σωθήκαμε την τελευταία αγωνιστική με τον ΠΑΟΚ στην ισοβαθμία. Μετά θυμάμαι έντονα το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν 2016/17, που παίζαμε με την ΑΕΚ. Ηταν αδιάφορο βαθμολογικά και πολλά παιδιά θα έφευγαν και δεν θα ήμασταν μαζί και την επόμενη σεζόν. Τότε είχαμε πάει μαζί με τον Σιώπη στην κερκίδα και τραγουδούσαμε. Και από εκείνη τη χρονιά θυμάμαι έντονα και τη νίκη που κάναμε επί του Ολυμπιακού στο «Γ. Καραϊσκάκης».

«Τα τελευταία χρόνια έπαιξαν ρόλο και τα οικονομικά προβλήματα, που ωθούσαν την ομάδα να βγάζει παίκτες από τα σπλάχνα της. Αυτό βέβαια συνέβαινε και παλαιότερα που η ομάδα βρίσκονταν σε καλή οικονομική κατάσταση. Ο Πανιώνιος είχε πολύ καλά φυτώρια και γίνονταν πολύ καλή δουλειά. Ο κόουτς Κοροπούλης που τον γνωρίζω είναι πολύ καλός άνθρωπος. Η δουλειά του φαίνεται από τις πράξεις του. Τα πρώτα χρόνια που πήγα στην ομάδα γίνονταν αυτό και έβγαιναν παίκτες. Τελευταία κάπου σταμάτησε και η ομάδα στράφηκε σε λύσεις ξένων παικτών. Ο Ελληνας όταν.. καίει η μπάλα, να το πούμε ποδοσφαιρικά, θα βάλει το κεφάλι του στη φωτιά. Ειδικά αυτός που έχει βγει από τα σπλάχνα κάποιας ομάδας. Οι άλλοι μπορεί και να μην το βάλουν».

«Πιστεύω πως το μυστικό που είχαμε τον Ιανουάριο του 2015 που πήγα με κόουτς τον Ουζουνίδη ήταν όλο αυτό το δέσιμο που υπήρχε μεταξύ μας και πως ήμασταν φίλοι. Τον Ουζουνίδη π.χ. δεν τον βλέπαμε απέναντί μας, ήταν φίλος μας, όπως και η διοίκηση και ο κόσμος. Για μένα η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε από όταν έφυγαν από τα αποδυτήρια οι Μασούντ και Οικονόμου. Δεν θα μιλήσω αγωνιστικά, αν προσέφεραν, αν ήταν καλοί παίκτες ή όχι. Είμαι ο τελευταίος που θα μιλήσει για αυτό, αλλά ο τρόπος που έγινε,το πώς ειπώθηκε σε αυτά τα δύο παιδιά να φύγουν, ενώπιον όλων των συμπαικτών τους δεν ήταν ωραίος. Εκείνη τη στιγμή κάτι έσπασε μέσα στα αποδυτήρια. Κάτι έσπασε στις σχέσεις των ποδοσφαιριστών, του ποδοσφαιρικού τμήματος γενικότερα και της διοίκησης. Από εκεί πιστεύω πως ξεκίνησαν όλα».

«Το καλοκαίρι το πιστεύαμε. Μέχρι την τελευταία στιγμή το πιστεύαμε και στα play out δείξαμε τι δυνατότητες είχαμε σαν ομάδα. Οι ίδιοι παίκτες ήμασταν με αυτούς που ξεκινήσαμε τη σεζόν, με εξαίρεση δύο παιδιά, τον Μανιάτη και τον Αμίρι. Η ομάδα στα play out έδειξε πως είχε δυνατότητες, άρα κάτι άλλο υπήρχε και δεν κατάφερε η ομάδα να παρουσιαστεί έτσι σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος».

«Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ισα ίσα, ήταν πολύ δύσκολο. Εκανα πολλά πράγματα πέρα από το αγωνιστικό. Αλλά το έκανα γιατί το ήθελα. Ηταν δύσκολο να διαχειριστείς τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες. Με τις μεταγραφές που δεν μπορούσαμε να κάνουμε να σου πω ότι αυτή η ομάδα έχει αποδείξει πως ξέρει να βγάζει από τα σπλάχνα της καλούς ποδοσφαιριστές. Το αγωνιστικό σκέλος δεν με τρόμαζε. Κάθε χρόνο μας είχαν πρώτο φαβορί να πέσουμε και εμείς τερματίζαμε ψηλά. Δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν έχω μετανιώσει για κάτι».

«Εγιναν πολλά λάθη. Δεν συμφώνησα καθόλου με την απόφαση της διοίκησης γιατί ρωτήθηκα, με την απομάκρυνση του κύριου Μάντζιου. Οχι μόνο γιατί ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα αλλά κυρίως γιατί γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η ομάδα και τη φανέλα της. Εχει διατελέσει αρχηγός του Πανιωνίου και έχει συνδέσει το όνομά του με την ομάδα. Το ένα είναι αυτό. Μετά είναι και ο τρόπος που έφυγε ο Μανιάτης. Πολλά ακούγονται, πολλά λέγονται, πολλά γράφτηκαν, αλλά την αλήθεια την ξέρουμε όσοι τη ζήσαμε από κοντά. Ξέρουμε τι πραγματικά έγινε και τι ώθησε τον Γιάννη να πάρει την απόφαση και να φύγει από την ομάδα. Οταν έχεις έναν ποδοσφαιριστή σαν τον Μανιάτη που έχει κάνει τη συγκεκριμένη πορεία του στον χώρο, έχει δείξει τι μπορεί να προσφέρει, μόνο και μόνο σαν προσωπικότητα δεν τον αφήνεις να φύγει από την ομάδα. Ηταν δύο λάθη που η ομάδα θα μπορούσε να τα αποφύγει».

«Ο ποδοσφαιριστής γεννιέται με πίεση. Είτε παίζεις στον Πανιώνιο, είτε στο τοπικό έχεις πίεση. Ακόμη και αν αισθάνθηκα την κράτησε μέσα μου. Δεν γίνονταν να δείξω στα αποδυτήρια που υπήρχαν πολλά νέα παιδιά να δείξω πως είμαι πιεσμένος. Εμαθα να το διαχειρίζομαι και να προσπαθώ μόνος μου να το λύσω».

«Οτι και να γίνονταν, καλό ή κακό πάντα πήγαινα να μιλήσω με τον κόσμο. Καταλάβαινα τη λύπη τους, τη στεναχώρια τους, ακόμη και τον θυμό τους. Τους καταλάβαινα ακόμη και όταν τα έβαζαν με εμένα. Δεν είναι Κόρμπος είναι Πανιώνιος και θέλουν το καλό του Πανιωνίου. Αυτό είναι το σωστό. Μετά τον αγώνα με τον Παναιτωλικό όφειλα να πάω εκεί, από τη στιγμή που μπήκαν μέσα. Είχαμε ακόμη μία ευκαιρία στην αναμέτρηση με τον Ατρόμητο και πήγα να τους πω περισσότερο πως 'το εύκολο είναι να το διαλύσουμε. Ας κοιτάξουμε να πάμε όλοι μαζί ενωμένοι στο τελευταίο παιχνίδι. Να διεκδικήσουμε ότι μπορούμε και μετά να τα πούμε όλα'».

«Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ... Ηταν πολύ δύσκολο για μένα. Πέρασα 5,5 χρόνια στην ομάδα. Πάρα πολλά. Με καλά και κακά. Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω. Εβλεπα και διάβαζα τη μία ημέρα πως δηλώνει συμμετοχή στη Super League 2, την επομένη πως υπάρχουν επενδυτές και πίστευα πως κάτι θα γίνει και η ομάδα θα συνεχίσει. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ».

«Ναι, το πιστεύω. Θα σου πω κάτι. Στα 5.5 χρόνια που ήμουν εγώ στην ομάδα, δεν υπήρχε μία χρονιά να είμαστε αυτό που λένε... εύκολα. Πάντα ήμασταν με τα προβλήματά μας, με τις δυσκολίες μας, αλλά αυτή η ομάδα μάθαινε να ζει με αυτά. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και πιο πριν από εμένα».

«Ο Γιάννης έχει τον Πανιώνιο στην καρδιά του. Τον αγαπάει, όλοι το ξέρουμε αυτό. Το έχει πει και δημόσια άλλωστε. Ασχετα αν έπαιξε και αλλού. Ενας ποδοσφαιριστής μπορεί να αγωνιστεί αλλά και να δεθεί με δύο ή και τρεις ομάδες. Το δέσιμο δεν σημαίνει πως γεννήθηκες σε μία ομάδα και την υποστηρίζεις από μικρός. Οταν περνάς πολλά χρόνια σε μία ομάδα, σίγουρα θα δεθείς μαζί της. Σε προσωπικό επίπεδο που με ρωτάς, το έχω σκεφτεί. Το μέλλον δεν ξέρω τι θα μου φέρει, αλλά κάποια στιγμή θέλω να γυρίσω στον Πανιώνιο. Μπορεί να γίνει μπορεί και να μην γίνει, αλλά μέσα μου το έχω σκεφτεί. Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ όσο μπορώ και θα δούμε. Ο Γιάννης... βούτηξε τώρα στα βαθιά. Τον ξέρω πολλά χρόνια, πιστεύω πως με εκείνον θα συσπειρωθεί και ο κόσμος και ο Πανιώνιος θα βρει τον δρόμο του».

«Μου άφησε πάρα πολύ ωραία συναισθήματα. Περάσαμε μεγάλες στιγμές. Αυτό που θα μου μείνει είναι πως με τα περισσότερα παιδιά μιλάμε, ήμασταν πραγματική οικογένεια. Ηταν πραγματική φιλία αυτό που είχαμε. Να σου πω ένα παράδειγμα. Οταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του Χατζηισαϊα σε μία πολύ άτυχη προσωπική του στιγμή, παίζαμε αγώνα και την επόμενη πήγαμε ορισμένα παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Οταν σταματάς την μπάλα όλοι θα ξεχάσουν αν ήσουν καλός ποδοσφαιριστής, πόσες συμμετοχές έκανες ή πόσα γκολ σημείωσες. Το πιο σημαντικό είναι όσους ανθρώπους γνωρίσεις από το ποδόσφαιρο, να είναι πραγματικοί φίλοι του και όταν σταματήσεις το ποδόσφαιρο».

«Πολλά. Είναι αρκετά που ο κόσμος δεν ξέρει. Κάθε καλοκαίρι κάποιοι από τη διοίκηση προσπαθούσαν να με διώξουν. Υπήρχαν τέτοιες κουβέντες. Σε προσωπικό επίπεδο δεν είχα πρόβλημα να φύγω, αρκεί να ήταν αγωνιστικό και όχι σε ότι αφορούσε τη σχέση μου με τον κόσμο ή τον χαρακτήρα μου. Αν έβλεπα κάτι άσχημο θα το πω για το καλό της ομάδας. Αυτό με πίκρανε. Οταν τελείωσε η περσινή χρονιά και δεν ξέραμε αν ο Πανιώνιος θα συνεχίσει ή όχι στις επαγγελματικές κατηγορίες ή ακόμη και αν θα είναι στην πρώτη κατηγορία με ενδεχόμενη αναδιάρθρωση, κάποιοι από τη διοίκηση προτίμησαν να μην με πάρουν καν ένα τηλέφωνο, αλλά μίλαγαν με δημοσιογράφους και έβγαζαν προς τα έξω τι θα γίνει με εμένα. Περίμενα να μου συμπεριφερθούν καλύτερα. Ας με έπαιρναν ένα τηλέφωνο, να μιλάγαμε, άνθρωποι είμαστε και θα τους έσφιγγα και το χέρι. Αλλά αυτό που έγινε, πίσω από την πλάτη μου, με πίκρανε πάρα πολύ».

«Στα πρώτα 3,5 χρόνια που ήμουν στην ομάδα θα τον χαρακτήριζα με τη λέξη 'οικογένεια'. Από εκεί και πέρα όμως δεν θα τον χαρακτήριζα έτσι. Ηξερα τι γίνονταν, είχε 'σπάσει' το δέσιμο. Ο Πανιώνιος για μένα, μετά από 5,5 χρόνια που έζησα εκεί, είναι στην καρδιά μου. Δεν είμαι άνθρωπος που κρύβεται. Είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, όχι μόνο για την καριέρα μου αλλά και για την ίδια τη ζωή μου. Με έκανε καλύτερο και σαν άνθρωπο».

«Να αγκαλιάσει και τον Μανιάτη και τον κύριο Σκούρα και όλους όσους μπαίνουν στην ομάδα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο και ξαναγίνει η ομάδα όπως τη βρήκα εγώ το 2015, που με αγκάλιασαν και με έκαναν μέλος της οικογένειάς τους. Η ομάδα πρέπει να ξαναγίνει έτσι. Μία οικογένεια. Κόσμος, διοίκηση, παίκτες, προπονητές, όλοι μαζί. Αυτό ήταν και το μυστικό του Πανιωνίου. Αυτό που όλες οι ομάδες το ζήλευαν και κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει, το οικογενειακό δέσιμο που υπήρχε μεταξύ όλων στην ομάδα».