Ο Άρης πρέπει να διδαχθεί από αυτό που ζει

• Το φινάλε είναι τραγικό
• Να μάθει να λειτουργεί ως club
• Ευκαιρία για restart

Μία από τις σοφίες του αθλητισμού στέκεται στη χρησιμότητα της ήττας διότι εμπεριέχει περισσότερη διδακτική ύλη και σε υποχρεώνει (ως επαγγελματία) να ακτινογραφήσεις τον εαυτό σου, να μετρήσεις τις δυνάμεις σου και να αναζητήσεις τους λόγους της αποτυχίας. Όσοι έχουν την ωριμότητα στη διαχείριση συναισθημάτων βγαίνουν κερδισμένοι, αρκεί φυσικά να δουλέψουν για τη βελτίωση των αδυναμιών τους. Αυτοί που έχουν μάθει να ζουν με το παρελθόν, είναι καταδικασμένοι να αποτυγχάνουν ξανά και ξανά κι εκεί βλέπουν – σαν άλλοι… Δον Κιχώτες – κακούς ανεμόμυλους και αναζητούν εξιλαστήρια θύματα.

Ανεξαρτήτως της οπτικής γωνίας από την οποία δει κανείς τη φετινή χρονιά του Άρη, είναι τουλάχιστον αδύνατο (σε επίπεδο αγωνιστικού αποτελέσματος) να τη χαρακτηρίσει αποτυχημένη. Λένε ότι η ομάδα εξασφάλισε ευρωπαϊκή έξοδο ελλείψει άλλου και ότι στοιχειοθετεί αποτυχία ο αποκλεισμός από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Είναι αλήθεια ότι την επόμενη χρονιά θα είναι σαφέστατα δυσκολότερη η έξοδος στην Ευρώπη διότι ο Παναθηναϊκός εξέτισε την τιμωρία του, αλλά αυτό δεν συνιστά αποτυχία του Άρη. Πράγματι επίσης, ο Άρης λειτούργησε σαν παιδαρέλι στα τελευταία 45 δευτερόλεπτα του δεύτερου ημιτελικού αγώνα με την ΑΕΚ και δεν αξιοποίησε μια μοναδική ευκαιρία επιστροφής σε θέση διεκδίκησης τίτλου. Πάμε όμως στα δεδομένα της φετινής χρονιάς γιατί είναι απαραίτητη η επανάληψή τους για να φθάσουμε στην ουσία.

-Πριν καλά-καλά αρχίσει το Πρωτάθλημα αποχώρησε ο τεχνικός διευθυντής της ΠΑΕ, υπεύθυνος για τη μεταγραφική και αγωνιστική πολιτική της ομάδας και ο ταυτόχρονα ο άνθρωπος ο οποίος διατηρούσε επαφές με την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών.

-Μόλις στη δεύτερη αγωνιστική αποχώρησε και ο προπονητής της ομάδας ενισχύοντας έτσι την κρίση στην οποία ήδη είχε περιέλθει η ομάδα από την κακή διαχείριση του αποκλεισμού από τη Μόλντε όπου (σε εσωτερικό επίπεδο) παίκτες όπως ο Κουέστα ρίχθηκαν στην πυρά.

-Με την έναρξη της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου 14 παίκτες γνώριζαν ότι τα συμβόλαιά τους λήγουν στις 30/6/2020 και κάποιοι εξ’ αυτών είχαν αντιληφθεί τη δυσαρέσκεια της ομάδας για τις αγωνιστικές επιδόσεις τους.

-Η ομάδα έχασε κάθε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στις συζητήσεις μαζί τους όταν ήρθε η καμπάνα από τη FIFA με την ποινή απαγόρευσης μεταγραφών. Είναι διαφορετικό να ξέρει ο παίκτης ότι η ομάδα μπορεί να πάει και σε άλλη… πορτοκαλιά.

-Η ποινή απαγόρευσης μεταγραφών αφαίρεσε το δικαίωμα της ενίσχυσης τον περασμένο Ιανουάριο. Μέχρι τότε, Άγγελος Χαριστέας και Μίκαελ Ένινγκ μετρούσαν αντίστροφα, σαν τους φυλακισμένους, περιμένοντας με ανυπομονησία να έρθει η μεταγραφική περίοδος. Κι όταν ήρθε, ενημερώθηκαν ότι δεν είχαν τη δυνατότητα πραγματοποίησης κινήσεων.

-Υπό αυτές τις συνθήκες, στον δεύτερο γύρο ο Άρης υποχρεώθηκε να ζήσει α) με τον κακό σχεδιασμό του περασμένου καλοκαιριού, β) με την απαγόρευση μεταγραφών λόγω της οποίας δεν μπορούσε να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις, γ) με τη δύσκολη καθημερινότητα καθώς σε οικονομικό επίπεδο ο πήχης ανέβηκε περισσότερο από αυτόν που άντεχε η εταιρία.

-Και σα να μην έφταναν οι οικονομικές δυσκολίες οι οποίες ήταν αποτέλεσμα των ανισορροπιών που υπήρχαν στις απολαβές των συμβολαίων των παικτών όπου αρκετοί παγκίτες έπαιρναν τα διπλά σε σχέση με βασικούς ποδοσφαιριστές, ήρθε και η πανδημία του κορονοϊού. Αυτή έδωσε τη χαριστική βολή καθώς η απώλεια των εσόδων ξεπέρασε τα 1.5 εκατομμύρια ευρώ.

Το φινάλε είναι τραγικό

Για να επιστρέψουμε στα περί ηττών, αυτό που συμβαίνει στον Άρη στις τελευταίες ημέρες στοιχειοθετεί ήττα. Τα λάθη καταδιώκουν κάθε ζωντανό οργανισμό, όπως είναι οι αθλητικές ανώνυμες εταιρίες και ο Άρης αυτά πληρώνει στην παρούσα φάση, με συνέπεια να μην μπορεί να βρει 18 παίκτες για να υπηρετήσει τον αυτονόητο στόχο της αξιοπρεπούς παρουσίας στα Playoffs. Προφανώς δεν υφίσταται βαθμολογικό κίνητρο, ούτε όμως είναι επιτρεπτό αυτό που συμβαίνει με την αποδόμηση της ομάδας και την αποχώρηση ένα σωρό παικτών. Σε κάποιες περιπτώσεις η ευθύνη βαραίνει την ομάδα, σε άλλες διαπιστώθηκαν εκδικητικές τάσεις. Η ουσία είναι ότι ο Άρης θα παίξει έξι αγώνες βρισκόμενος σε κατάσταση ανάγκης και κυρίως, προσφέροντας στον εαυτό του ένα φινάλε χρονιάς το οποίο δεν το αξίζει βάσει του πρότερου (φετινού) αγωνιστικού βίου.

Να μάθει να λειτουργεί ως club

Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση ανάπτυξης και στην προκειμένη περίπτωση, το μαχαίρι και το καρπούζι βρίσκεται σε συγκεκριμένα χέρια. Του Θόδωρου Καρυπίδη. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση μηδενισμού ή αφορισμού της προσπάθειας που καταβάλλει τόσα χρόνια και στη συγκεκριμένη στήλη έχουμε σημειώσει πολλάκις ότι αρκετοί απ’ όσους του ασκούν κριτική δεν νομιμοποιούνται να το πράττουν γιατί ανήκουν στους καταστροφείς του συλλόγου ή στη λίστα των συνενόχων τους. Εδώ και χρόνια τον περιμένουν στη γωνία για να τον περάσουν γενεές δεκατέσσερις και θα έστηναν γλέντι τρικούβερτο αν δεν εξασφαλιζόταν η ευρωπαϊκή έξοδος.

Όπως όμως αναγνωρίζεται το γεγονός ότι πήρε τον Άρη από την εξορία και τον ξαναέβαλε στα σαλόνια, έτσι οφείλει να ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων και να λειτουργήσει με γνώμονα την οργάνωση/μετάλλαξη του τμήματος. Αυτή τη στιγμή ο Άρης δεν είναι club, αλλά πρέπει να γίνει. Το λίγοι και καλοί δεν υφίσταται για μια ομάδα αυτού του βεληνεκούς. Αν το μεράκι και η αγάπη είναι εκ των αδιαμφισβήτητων στοιχείων που οφείλει να έχει ο οποιοσδήποτε θέλει να εργαστεί σ’ έναν αθλητικό οργανισμό, το τρίτο είναι η ευθύνη.

Ο Θόδωρος Καρυπίδης οφείλει να ξεκαθαρίσει πρώτα τον κύκλο των φίλων του, γιατί πλέον γνωρίζει πολύ καλά ποιοι τον πρόδωσαν και ποιοι του... σκάβουν τον λάκκο. Δεν είναι άνθρωπος ο οποίος εμπιστεύεται εύκολα, αλλά οφείλει να το κάνει με τον Άγγελο Χαριστέα στο πλευρό του και τον Μίκαελ Ένινγκ στη τεχνική ηγεσία και φυσικά να τους προστατέψει στις επικοινωνιακές επιθέσεις που δέχονται. Να λειτουργήσει η ομάδα με το μοτό του «όλοι για έναν κι ένας για όλους».

Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, έχω όμως την αίσθηση ότι ο Άρης χρειάζεται πιο ξεκάθαρες σχέσεις και περισσότερη αλήθεια. Δηλαδή, αυτός είμαι κι αυτό μπορώ να κάνω. Ο Άρης είναι η ομάδα η οποία έχει να πάρει τίτλο μισό αιώνα (κι ας πονάει), ομάδα η οποία δεν είναι στο παρασκήνιο, δεν έχει «δικούς της» προέδρους ενώσεων, δεν ακουμπάει σε «μαξιλαράκια» στα δύσκολα και δεν καλείται από τους θεσμούς για συζήτηση (… και καλά) για την βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι μια ομάδα η οποία βαδίζει μόνη της κι αν αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι έχει φίλους, να μη ξεχνά ότι αυτοί οι φίλοι τη χαντάκωσαν (τουλάχιστον) τρεις φορές στο παρελθόν. Άρα, ο κ. Καρυπίδης οφείλει να φτιάξει team συνεργατών πέραν των υπαρχόντων, μια ομάδα η οποία θα πληρώνεται στην ώρα της και δεν θα μπορεί να της κουνήσει το δάχτυλο ο καθένας που μπαίνει στο ποδόσφαιρο για να κάνει τον καμπόσο. Εν τέλει, να δημιουργήσει ένα clubτο οποίο θα έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, του οποίου το εσωτερικό κλίμα θα αποτελεί σημείο αναφοράς και θα ανταποκρίνεται στις συνθήκες λειτουργίας που απαιτεί κάθε επαγγελματίας.

Ευκαιρία για restart

Αυτή προσφέρεται μέσα από τη ρευστότητα που προβλέπεται να αποκτήσει ο Άρης από την πώληση του Γιάννη Φετφατζίδη. Η εταιρία υπέστη μεγάλη ζημιά από την πανδημία του κορονοϊού, αλλά αυτά τα 1.7 εκατομμύρια ευρώ της συμφωνίας με την Αλ Αΐν, αν μη τι άλλο δίνουν τη δυνατότητα μηδενισμού του συνόλου των υποχρεώσεων και ταυτόχρονα, προϋποθέσεις άρσης της ποινής απαγόρευσης μεταγραφών που αποτελεί τον αδιαπραγμάτευτο όρο ανάπτυξης του οργανισμού. Προφανώς χρειάζονται γενναίες αποφάσεις σχετικά με την επόμενη μέρα και συνετή πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή, συμβόλαια που μπορεί να κουβαλήσει η ομάδα. Στην τελευταία διετία, η ΠΑΕ Άρης έκανε αρκετά βήματα προς τα εμπρός. Βελτίωσε τις εγκαταστάσεις στο Νέο Ρύσιο, το ίδιο έπραξε και στο «Κλ. Βικελίδης» πέραν της αντικατάστασης του χλοοτάπητα, πλέον ήρθε η στιγμή να ισχυροποιήσει τις οργανωτικές δομές και να αποκτήσει ταυτότητα.

ΥΓ: Οι παίκτες που ευθύς εξαρχής εξέφρασαν την επιθυμία παραμονής στον Άρη και την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο βρίσκονται στην αποστολή της ομάδας για τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής και οι «κίτρινοι» θα πρέπει να συμπεριλάβουν στα δεδομένα τους τη συμπεριφορά των Μπρούνο Γκάμα, Χαβιέρ Ματίγια, Μιχάι Κόρχουτ και Χουλιάν Κουέστα. Γιατί αυτοί έμειναν…
...