Μιχαλάκη ήσουν τρέλα! (vids & pics)

Τα ντέρμπι που πήγαινα στην Λεωφόρο ως έφηβος με τον συγχωρεμένο τον θείο μου τον Απόστολο, τον άνθρωπο που με έκανε Παναθηναϊκό, τα θυμάμαι ένα προς ένα. Κάθε στιγμή της ημέρας, το πως βρίσκαμε εισιτήριο, τι κάναμε στα γκολ, το μετά, όλα. Χρώματα και αρώματα. Με κάθε λεπτομέρεια. Όπως και όλα τα παιχνίδια που παρακολούθησα στα παιδικά μου χρόνια. Προφανώς και δεν μπορώ να κάνω το ίδιο για την συντριπτική πλειοψηφία των αναμετρήσεων που κάλυψα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ως δημοσιογράφος. Δεν είναι ίδια η μαγεία. Κακά τα ψέμματα. Είναι αυτό που πιστεύω 100%. Ό,τι αγαπάς όταν είσαι παιδί έχει άλλη αίσθηση, άλλη σημασία στην ψυχή και την καρδιά σου. Είναι πιο αγνό, πιο ρομαντικό, πιο ανόθευτο. Ειδάμε όταν μιλάμε για το ποδόσφαιρο...

Σαν σήμερα, λοιπόν, για να μπούμε στο... ψητό, 10 Απριλίου του 2005, ο Παναθηναϊκός φιλοξενεί τον Ολυμπιακό σε ένα ντέρμπι τίτλου. Οι δύο ομάδες είναι ισόβαθμες λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε και το Τριφύλλι θα πάρει το ματς. 1-0 σε μία καυτή Λεωφόρο! Το ντέρμπι ήταν... πράσινο αλλά όχι και ο τίτλος μετά από αυτοκτονία της ομάδας του Μαλεζάνι!

Ο άνθρωπος που έκρινε εκείνο το παιχνίδι δεν ήταν άλλος από τον Μιχάλη Κωνσταντίνου. Τον αγαπημένο ᾽᾽Μιχαλάκη᾽᾽ των οπαδών του Παναθηναϊκού.

Η μεγαλύτερη και τελευταία ποδοσφαιρική μου καψούρα, καθώς το μάθημα που έδωσε σε όλους μας το καλοκαίρι του 2005 και την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό, ήταν πολύτιμο για τον τρόπο που θα αντιλαμβανόμουν(και αρκετός κόσμος ακόμα) στην συνέχεια αυτό που πραγματικά έχει αξία σε μία ποδοσφαιρική ομάδα και αυτό που πραγματικά είναι πάνω απ᾽όλα. Το μπροστά μέρος της φανέλας. Το σήμα στο μέρος της καρδιάς. Πότε το πίσω, ποτέ το όνομα. Για ποτέ και για κανέναν ξανά.

Όταν ένα παιδί που ήταν άρρωστος Παναθηναϊκός από την ημέρα που γεννήθηκε, μετά από τέσσερα χρόνια στην ομάδα της καρδιάς του πηγαίνει στον Ολυμπιακό, με ποιον επαγγελματία παίκτη να δεθείς μετά και γιατί; Και το πόσο Παναθηναϊκός ήταν ο Μιχάλης δεν το λέει κάποιος θρύλος της εποχής αλλά ο τοίχος του σπιτιού του στο Παραλίμνι. Ακολουθεί το πρωτοσέλιδο της Αθλητικής Ηχούς από το αφιέρωμα που του έκανε τότε ο αρχισυντάκτης του gazzetta.gr, Μιχάλης Τσαμπάς στην Κύπρο μαζί με τον Βασιλαρά και τον Ζαρμακούπη.

Θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί να έχει τρέλα με τον Δημήτρη Σαραβάκο και να πανηγυρίζω τα ευρωπαϊκά του γκολ με την φανέλα της ΑΕΚ! Όχι τόσο από αυτά που είχα δει από εκείνον αλλά από τις ιστορίες του θείου μου. Ο Σαραβάκος ήταν κάτι σαν ποδοσφαιρικός Θεός στο σπίτι μου. Στην συνέχεια και όταν άρχισα πια να βλέπω περισσότερα παιχνίδια και να καταλαβαίνω πιο πολλά λάτρεψα τον Νίκο Λυμπερόπουλο, τον Πάουλο Σόουζα, αλλά αυτό το πράγμα με τον Κωνσταντίνου ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Μιλάμε για λατρεία κανονική. Και ξέρω πολύ καλά, θυμάμαι αρκετό κόσμο να μοιράζεται την ίδια καψούρα μαζί μου για τον κύριο με το νούμερο 19.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ:

* Το καλοκαίρι του 2001 και το θρίλερ της μεταγραφής του. Εκείνη την εποχή το ίντερνετ ήταν προνόμιο των λίγων και η ενημέρωση ερχόταν από τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Ο Κωνσταντίνου έκανε θραύση με την φανέλα του Ηρακλή, ήταν θωρηκτό πραγματικό, σεντερφοράρα που έστελνε την μπάλα μέσα με κάθε τρόπο! Ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος της σεζόν 2001-2002 εκτός των μεγάλων ομάδων. Το μήλον της έριδος για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Κοιμηθήκαμε ένα βράδυ με την υπόθεση να στραβώνει και ξυπνήσαμε με τον Μιχαλάκη να είναι τρέλα με την πράσινη φανέλα! Το κορυφαίο μεταγραφικό σίριαλ που θυμάμαι για Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τι έκανε με τον Ηρακλη...

*Την προπόνηση στην Λεωφόρο όπου με καύσωνα τίγκαρε για πάρτη του. Προπόνηση, μέσα στο καλοκαίρι. Όχι φιλικό. Όχι πρεμιέρα. Προπόνηση. Και είχε 20.000 κόσμο να αποθεώνει το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας.

* Τους τσακωμούς με άλλους Παναθηναϊκούς για το αν ᾽᾽κάνει᾽᾽ ή δεν ᾽᾽κάνει᾽᾽ τις πρώτες δύο χρονιές του. Μιλάμε για ομηρικές μάχες. Στην παρθενική του χρονιά θυμάμαι να... κράζουν επειδή έβαλε μόλις 9 γκολ στο πρωτάθλημα. Μα είχε βάλει και 6 στο Champions League, ρε αθεόφοβοι! Ένα στην Μαγιόρκα, ένα στην Σάλκε, τρία στην Σπάρτα Πράγας και ένα στην Μπαρτσελόνα!

*Την δεύτερη σεζόν με τον Μαρκαριάν να μην τον υπολογίζει για ένα σημαντικό διάστημα και εκείνος να κάνει την λιγότερο παραγωγική του χρονιά στα πράσινα, με μόλις 7 τέρματα! Μπορώ να πω δημόσια πως αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που δεν συμπαθούσα τον κατά τα άλλα εξαιρετικό κόουτς Σέρχιο!

*Την χρονιά του νταμπλ, όπου μαζί με τον Παπαδόπουλο έφτιαξαν ένα υπέροχο δίδυμο στην κορυφή της επίθεσης. Και ας μην έβαλε πολλά εκείνος.

Ο τελικός της Νέας Σμύρνης κόντρα στον Ολυμπιακό, νομίζω είναι η κορυφαία στιγμή του με την φανέλα του Τριφυλλιού. Δύο γκολ, τους πήρε παραμάζωμα και πραγματικά αυτά τα γκολ τα έχω πανηγυρίσει λες και τα έβαλε ο αδελφός μου. Επειδή τα έβαλε ο Μιχάλης και παράλληλα έβαζε τέλος σε κάθε αστεία συζήτηση για το πόσο καλός επιθετικός ήταν.

Πάντα τον Κωνσταντίνου τον ακολουθούσε μια αμφισβήτηση, μια πίεση να αποδείξει πως το ποσό ρεκόρ που δαπανήθηκε το καλοκαίρι του 2001 άξιζε για αυτά που έκανε πάνω στο χορτάρι. Ίσως όλη αυτή η ατμόσφαιρα να τον τραβούσε πίσω, ίσως και εκείνος λόγω της αγάπης που είχε στον σύλλογο, να αισθανόταν πως πάντα πρέπει να κάνει το κάτι παραπάνω. Ίσως να μην δούλεψε όσο έπρεπε για να γίνει ακόμη καλύτερος...

*Την τελευταία του σεζόν στον Παναθηναϊκό, το 2004-2005. Βάσει αριθμών, η καλύτερή του, με 18 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Και ειδικά εκείνο το γκολ που έκρινε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Λεωφόρο. Στην Θύρα 12 που έβλεπα το ματς, υπήρχε ένας τύπος γύρω στα 50, που σε κάθε του επαφή τον έκραζε! Όχι δεν ήταν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός ήταν! Όταν λοιπόν το... κάρφωσε ο ᾽ἄμπαλος᾽᾽, μαζί με τους πανηγυρισμούς στο γκολ, πρέπει να του άδειασα και έναν κουβά... γαλλικά! Μέχρι να μου απαντήσει πως ᾽᾽το γκολ το έβαλε ο Γκούμας᾽᾽ και εκεί να σταματήσω κάθε προσπάθεια. Εξάλλου η βλακεία είναι ανίκητη.

*Το καλοκαίρι του 2005, όπου όλες οι εφημερίδες έγραφαν πως θα συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό(αυτό προέκυπτε από το ρεπορτάζ, δεν το γράφω για να κακολογήσω) και εκείνος συμφωνούσε με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη. Τόσο μεγάλη ξενέρα στην ζωή μου για το ποδόσφαιρο άλλη μια φορά είχα νιώσει. Στην Ριζούπολη. Θα τη θυμάται, την Ριζούπολη, καλύτερα ο Μιχάλης, το έζησε από μέσα, αλλά δύο χρόνια μετά φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα.

Το ίδιο καλοκαίρι στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ, με θυμάμαι να πετάω την φανέλα του πάνω στις άλλες που καίγονταν στην επιστροφή του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα προτιμούσα να την έχω κρατήσει. Άλλο μυαλό βέβαια στα 19 και άλλο στα 34.

Εκείνος μου ο εαυτός, ο έφηβος, δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει και να εξηγήσει γιατί ο Κωνσταντίνου αποφάσισε να πάει στον Ολυμπιακό. Ούτε και να συγχωρέσει. Γκρεμίστηκε ένας ολόκληρος κόσμος τότε, ένας κόσμος αθωότητας και ρομαντισμού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο... έγκλημά του. Και από την άλλη, επαναλαμβάνω, και μεγάλο μάθημα.

Τώρα, στα 34, μπορώ να καταλάβω τα πάντα. Και να συγχωρέσω. Δεκαπέντε χρόνια τα μάτια μου είδαν πολλά, συναναστράφηκα με αρκετούς ποδοσφαιριστές του κορυφαίου επιπέδου, ρώτησα και έμαθα πράγματα που δεν μπορούσα να μάθω τότε που έφυγε, ούτε ήμουν σε θέση να τα φιλτράρω. Ίσως και ο ίδιος ο Μιχάλης να το έχει μετανιώσει, ίσως αν του δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία, να μην πετούσε τόνους αγάπης και στήριξης στα σκουπίδια.

Όπως και να᾽χει και επειδή είπαμε πως με άλλο μυαλό σκέφτεσαι στα 34 και με άλλο στα 16, στα 17 και στα 18, ρε Μιχαλάκη όντως ήσουν τρέλα με την πράσινη φανέλα!