Μία νίκη, χωρίς να παίξει...

Στα παλιά τα χρόνια σε κάτι τέτοια ματς οι δημοσιογράφοι της εποχής έγραφαν το υπέροχο κλισέ “τους έπεσε βαριά η γαλοπούλα...”. Ετσι συμπεριφέρθηκε ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Παρά το έξτρα κίνητρο της κορυφής μετά την ήττα του ΠΑΟΚ από τον Αρη, ο Ολυμπιακός δεν είχε ένταση, δεν είχε καλό σχέδιο, δεν είχε διαβάσει σωστά το ματς, είχε προβληματική εικόνα και στο δημιουργικό και στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού και τελικά το πήρε λόγω της αδυναμίας του Παναθηναϊκού, να φέρει έστω και έναν ποιοτικό παίκτη από τον πάγκο και της απόφασης του Γκεστράνιους να δείξει παίζετε στο πάτημα του Μπα στον Μακέντα μέσα στη μεγάλη περιοχή. Δύσκολη φάση για την κανονική ροή του ματς και ελάχιστοι διαιτητές θα έδιναν κάτι, αλλά στην εποχή του VAR, όταν έχεις τη δυνατότητα να το δεις και το βλέπεις, δεν έχεις παρά να δώσεις πέναλτι.

Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο κυριάρχησε, αλλά και με βάση την εικόνα του ματς έφτιαξε λίγες καθαρές ευκαιρίες για γκολ και αυτές που έφτιαξε δεν τις εκμεταλλεύτηκε. Με το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο να μένει στο 0-0 αυτομάτως τα πράγματα γίνονταν δύσκολα για τον Παναθηναϊκό που παρά το εξαιρετικό πρώτο σαρανταπεντάλεπτο, δεν είχε πάρει τίποτα μαζί του για τα αποδυτήρια. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός δεν ήταν σπουδαίος, ούτε πήρε πολλά πράγματα από τις αλλαγές του, αλλά κέρδισε μέτρα και όσο περνούσε η ώρα έβαλε στα καρέ του Διούδη, τον Παναθηναϊκό. Οταν αυτό συμβαίνει η ατομική ποιότητα κάποιων παικτών του Ολυμπιακού είναι ικανή από μόνη της να κάνει την διαφορά. Την έκανε ο εκτελεστής Ελ Αραμπί και ο δημιουργός Βαλμπουενά.

Το ερώτημα είναι γιατί ο Παναθηναϊκός δεν αντιδρούσε σε αυτή την αυξανόμενη πίεση του Ολυμπιακού και γιατί δεν έβγαινε πλέον από το 55' και μετά μπροστά για να του δημιουργήσει αμφιβολίες. Από το 65' και μετά ακόμη και τα στόπερ του Ολυμπιακού έχουν ανέβει στη σέντρα έχοντας πλέον την αίσθηση ότι δεν κινδυνεύουν άλλο...

Ο Δώνης δεν μπορούσε να αλλάξει πράγματα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίκτες για να αλλάξει τον ρυθμό ενός ματς. Η “φτώχεια” στον πάγκο του Παναθηναϊκού οδήγησε στην πρώτη αλλαγή του Μπεκ. Η κουβέντα τελειώνει εκεί. Ο Δώνης δεν έχει ούτε ένα χαφ στον πάγκο να ρίξει στο ματς να αλλάξει το ρυθμό. Βγαίνει ο κουρασμένος Ζαχίντ, θέλει ανάσες ο Χρήστος Δώνης και δεν υπάρχει ουδείς.

Με 11 μετρημένους παίκτες δεν γίνεται σε αυτό το επίπεδο. Δεν είναι ώρα να συζητήσουμε ποιος φταίει για αυτό ή πόσοι φταίνε για αυτό, αλλά να αλλάξει ο ρυθμός ενός ντέρμπι με τον Μπεκ και τον Καμπετσή δεν γίνεται. Στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ είχε συμβεί ακριβώς το ίδιο. Τότε ο Δώνης είχε βάλει στα χαφ τον Αποστολάκη που είχε βοηθήσει και πάλι όμως ήταν ένα μπάλωμα, μια επιβεβαίωση της αδυναμίας της ομάδας.

Σε άλλα κυβικά ο Ολυμπιακός, αλλά δεν απέχει πολύ η δική του ιστορία. Με έναν τραυματία στα χαφ, τον Γκιλγιέρμε (“επιβεβαίωσε” και στο ντέρμπι με την απουσία του, ότι είναι ο πιο σημαντικός παίκτης της ομάδας του), ο Ολυμπιακός θα ήθελε να αλλάξει τον Καμαρά που ήταν αρνητικός αλλά δεν μπορούσε, γιατί δεν έχει άλλο καθαρόαιμο κεντρικό χαφ το ρόστερ. Ο Μαρτίνς είχε την σκέψη να φέρει στο δεύτερο ημίχρονο τον Μπουχαλάκη μπροστά από τα στόπερ να περάσει τον Μπενζιά στον άξονα και να στείλει στα άκρα τον Βαλμπουενά.

Ηταν μία καλή σκέψη για να... μπαλώσει το πρόβλημα, όχι να το λύσει επαρκώς. Το μπάλωμα του έφτασε και ο Ολυμπιακός πήρε μία νίκη σε ντέρμπι, που αν δεν την είχε πάρει και με την εικόνα που είχε σήμερα μπορεί να είχαμε εξελίξεις. Από την άλλη έχει παίξει σε αρκετά ντέρμπι καλύτερα, σε κάμποσα ήταν σκάλες ανώτερος από τον αντίπαλο και δεν τα πήρε ή ακόμη και τα έχασε. Απολύτως απαραίτητες είναι και οι νίκες σε ντέρμπι που δεν είσαι καλύτερος. Η εικόνα είναι όμως για να προβληματίζεται.

Σε αντίθεση με τον άλλο διεκδικητή του τίτλου τον ΠΑΟΚ. Δεν έχει να προβληματιστεί για κάτι με εξαίρεση την απόδοση του Ζίφκοβιτς στα τελευταία ματς, με αποκορύφωμα το ντέρμπι με τον Αρη. Καταλαβαίνω ότι η ήττα από τον Αρη ενοχλεί, αλλά όλα αυτά που ακολούθησαν (ειπώθηκαν και γράφτηκαν) της πρώτης ήττας μετά από 51 ματς, στα μάτια μου είναι τουλάχιστον υπερβολικά και δεν τα δικαιολογούν η εικόνα της ομάδας του ΠΑΟΚ.

Οσο για το νικητή Αρη, έχουμε πει πολλές φορές ότι οι δυνατότητες του είναι μεγαλύτερες και αδικεί τον εαυτό του που ακόμη παλεύει για την είσοδο στην εξάδα και δεν την έχει εξασφαλίσει σε μεγάλο βαθμό.

Είχε το πάθος που χρειάζεται σε τέτοια ντέρμπι, είχε την συγκέντρωση και την διάθεση να βγάλει από την μύγα ξύγκι. Και έβγαλε με αυτό το 4-2 με 4 τελικές. Μαγκιά του...