Οι νίκες φέρνουν ηρεμία και ο προπονητής τη διάρκεια

Στη στατιστική πάντα αντανακλά η μία όψη της αλήθειας και τουλάχιστον σε αθλήματα στα οποία ο ψυχολογικός παράγοντας έχει κυρίαρχο ρόλο, δεν προεξοφλεί αποτελέσματα. Ωστόσο, βάσει στατιστικής, ο Άρης σίγουρα δεν θα αντιμετωπίσει μια καλύτερη ομάδα. Κι αυτό το συμπέρασμα δεν σχετίζεται τόσο με την… εμφατική ήττα του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ από τον ΟΦΗ καθώς ήταν περισσότερο συνέπεια ατομικών λαθών και λιγότερο ομαδικής λειτουργίας. Η στατιστική δείχνει ότι η 3η ομάδα σε τελικές προσπάθειες στο Πρωτάθλημα θα αντιμετωπίσει μια άλλη η οποία έχει τις μισές από αυτή. Δείχνει επίσης ότι σε επίπεδο δημιουργίας, ο Άρης βρίσκεται πολλά σκαλοπάτια πιο ψηλά, ομοίως και στον αντίστοιχο των κλεψιμάτων. Αυτό παραδέχθηκε και ο Σάββας Παντελίδης λίγες ημέρες πριν υποβάλλει την παραίτησή του από την τεχνική ηγεσία. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη δημιουργία, όσο στην εκτέλεση.

Το σίγουρο είναι ότι, βάσει της αγωνιστικής εικόνας, ο Άρης έχει καλύτερη ομάδα. Κι ας μην έθελξε στα φιλικά παιχνίδια στα οποία ο Παναθηναϊκός (μάλλον λανθασμένα) ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών. Θα πρέπει όμως να έχει κατά νου ότι σε αντίθεση με τις δύο αγωνιστικές που προηγήθηκαν, η αγωνιστική λογική του Παναθηναϊκού στο «Κλεάνθης Βικελίδης» θα είναι ίδια όμοια μ’ αυτή που είχε στα φιλικά καθώς στη Θεσσαλονίκη δεν θα έρθει για να κάνει το παιχνίδι του αλλά για να το «κλέψει» μέσα από την τακτική των αντεπιθέσεων.

Συνολικά πάντως, είναι αγώνας στον οποίον η στατιστική έχει μικρότερη σημασία γιατί θα κριθεί στο παιχνίδι των συναισθημάτων. Κακά τα ψέματα και οι δύο ομάδες είναι σε δυσχερή θέση. Για τον Άρη, η νίκη θα εξασφαλίσει ηρεμία κι εφόσον συνδυαστεί με την (κατάλληλη) επιλογή προπονητή, θα δημιουργηθούν και οι συνθήκες για διάρκεια. Σε διαφορετική περίπτωση, η βύθιση σε καθεστώς εσωστρέφειας είναι αναπόφευκτη, γιατί (δυστυχώς) αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων ομάδων. Κερδίζεις, ηρεμείς. Χάνεις, χρειάζεται γερό στομάχι.

Το ιδανικό σενάριο για τον Άρη θα ήταν να είχε προπονητή για να μη χρειαστεί να κολυμπήσει ο εκλεκτός στα βαθιά νερά της Τούμπας, τη μεθεπόμενη εβδομάδα. Κάποτε «πνίγηκε» σ’ αυτά ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ, ασχέτως του ότι στην πορεία εξελίχθηκαν (μακράν) ο κορυφαίος προπονητής που πέρασε από τον Άρη.

Ο λόγος της καθυστέρησης, υποψιάζομαι ότι, σχετίζεται με την πρόθεση επιβολής του ιδεατού σεναρίου. Αξιόλογος και φιλόδοξος προπονητής, με καλό βιογραφικό και στο βαλάντιο του Άρη. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια επιλογή στην οποία απαγορεύεται το λάθος, διότι και στην περίπτωση του Άρη ο πήχης των προσδοκιών τοποθετήθηκε ψηλά και δεν γίνεται να χαμηλώσουν.

Πιάνοντας το θέμα προπονητή και πριν δημοσιοποιηθεί το όνομα του Γκούτι, προσωπικά, είχα επιφυλάξεις. Όχι τόσο για την ορθότητα της επιλογής, όσο για την επιθυμία του Ισπανού. Πρόσωπα με άμεση εμπλοκή στο ζήτημα ισχυρίζονταν ότι ο άλλοτε star της Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπισε το ενδεχόμενο με θετική σκέψη, γι’ αυτό παρακολούθησε αγώνες της ομάδας (σε βίντεο) αλλά και προχώρησε σε επαφές για να μάθει λεπτομέρειες οποίες δεν λέγονται από τον «αγοραστή». Προσωπικά δεν μου έβγαινε από πουθενά. Υπό την έννοια ότι, το πρώτο επαγγελματικό βήμα ενός 43χρονου (άλλοτε star) πρέπει είναι καλά ζυγισμένο και συνήθως δεν γίνεται στα μέσα της χρονιάς, αναλαμβάνοντας μια ομάδα που δεν έχτισε ο ίδιος, διότι ο κίνδυνος να «καεί» το χαρτί του είναι μεγαλύτερο. Δεύτερον, τουλάχιστον ο Γκούτι δεν είχε λόγο να ρισκάρει το ενδεχόμενο να τσαλακωθεί στο (άγνωστο γι’ αυτόν) ελληνικό Πρωτάθλημα, πολλώ δε μάλλον όταν σε βάθος ενός χρόνου ήδη απέρριψε τρεις προτάσεις είτε για δουλειά είτε στην Primera είτε στη Segunda Division. Δηλαδή, έχει ζήτηση, πριν καλά-καλά δουλέψει και παρουσιάσει το προπονητικό προφίλ του. Το τελευταίο που λογάριασα ήταν το οικονομικό γιατί, αν ένας πρωτάρης θέλει να δουλέψει και δεν καίγεται για τα προς το ζην, προφανώς και δεν θα δώσει αξία στα λεφτά αλλά στις συνθήκες και στην προοπτική. Αν τελικώς ο Ισπανός έριξε στο τραπέζι το οικονομικό για να αποφύγει τη δουλειά είναι κάτι που θα φανεί στο μέλλον.

Η τελευταία εξέλιξη του θέματος θέλει τον Άγγελο Χαριστέα να επιλέγει το μονοπάτι της ασφάλειας (όπως το εκτιμά ο ίδιος) με την επιλογή προπονητή με τον οποίον έχει συνεργαστεί. Θαρρώ όμως ότι ενδεχόμενη πρόσληψη του Michael Oenning δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια που (ανεπίσημα) έχουν κατατεθεί.

Καταρχήν να σημειώσουμε ότι η περίπτωση του Χαριστέα μπορεί να παρομοιαστεί με αυτή του μικρού παιδιού που πάει για πρώτη φορά στο κολυμβητήριο. Αντί για την παιδική πισίνα και τα σκαλάκια, βούτηξε στη μεγάλη δίχως σανίδα ή έστω ένα μαξιλαράκι να ακουμπήσει. Η πρόθεση επιστροφής υπήρχε πολύ καιρό πριν απλά η λύση της συνεργασίας με τον Διαμαντόπουλο επίσπευσε τις διαδικασίες. Και πριν καλά-καλά ανταλλάξει μια κουβέντα της προκοπής με τον Παντελίδη, ο τελευταίος πήρε το καπελάκι του κι έφυγε κι έμεινε αμανάτι ο Χαριστέας να ψάχνει προπονητή και να λειτουργεί με γνώμονα την ηρεμία και την επιβολή κανόνων στα αποδυτήρια. Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του.

Επιστρέφοντας στη σκέψη για τον Γερμανό, είναι προφανές ότι ο Χαριστέας σκέφτεται αντιστοίχως μιας διαφήμισης της δεκαετίας του ’80 (σ. σ. «αυτόν ξέρεις, αυτόν εμπιστεύεσαι». Με τον Oenning συνεργάστηκε για λίγους μήνες στη Νυρεμβέργη οπότε έχει ιδίαν άποψη. Δεν έχω λόγο να μην τον εμπιστευτώ, αλλά ο (μετά Νυρεμβέργης) προπονητικός βίος του Oenning, αν μη τι άλλο, καλλιεργεί ερωτηματικά υπό την έννοια ότι ο Γερμανός δεν πέτυχε πουθενά. Βέβαια, η επιτυχία ενός προπονητή δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο γιατί οι παίκτες κάνουν τον προπονητή.

Η λύση ενός προπονητή με γνώση της ελληνικής πραγματικότητας και κυρίως των συνθηκών του «μαγαζιού» μου φαίνεται πιο λογική. Δεν γνωρίζω αν στα κριτήρια ανταποκρίνεται μόνο ο Μαρίνος Ουζούνιδης με τον οποίον μίλησε και πιθανόν να ξαναμιλήσει ο Θόδωρος Καρυπίδης, σίγουρα όμως το χρονικό διάστημα της προσαρμογής θα είναι πολύ μικρότερο, ίσως και η πιθανότητα λάθους. Από την άλλη πλευρά, κάθε συνεργασία πρέπει να ξεκινάει πάνω στη βάση του «θέλω».

Κάποτε ο Άρης είχε φέρει τον σπουδαίο Ντέιβιντ Μπλατ (στο μπάσκετ) γιατί ο νυν προπονητής το Ολυμπιακού και μετέπειτα κατακτητής της Euroleague το ήθελε πάρα πολύ. Αν στη συζήτηση μπουν προφάσεις του τύπου… «περιμένω κάτι από το εξωτερικό» και… «δεν ξέρω, θα το δω», έτσι δεν μπορεί να ξεκινήσει καμία συνεργασία.

Κυρίως στον τωρινό Άρη όπου ο προπονητής που θα έρθει θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη «κ..λα» από τους παίκτες για να πετύχει, ούτως ώστε να τους δώσει να καταλάβουν ότι το προσωπικό συμφέρον τους βρίσκεται στην ίδια γραμμή με το ομαδικό, να τους αναγκάσει να αναρωτηθούν οι ίδιοι τι δεν πάει καλά.. Με ειλικρίνεια και όχι για τα μάτια του κόσμου. Και κυρίως να αντιληφθούν ότι, η βασική ευθύνη όσων έγιναν και όσων (καλών, ενδεχομένως) θα γίνουν επίσης συμπεριλαμβάνεται στις δικές τους ευθύνες.