Από την πρώτη μέρα της σεζόν που φτάνει στην ολοκλήρωσή της και βρίσκει την ΑΕΚ πρωταθλήτρια Ελλάδας οι μόνοι που το πίστεψαν, το φώναξαν και δούλεψαν 100% συγκεντρωμένοι για να το πετύχουν, ήταν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας... Για να είμαστε τίμιοι και αληθινοί, όλοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα, από τον προπονητή και τους συνεργάτες τους, στους ποδοσφαιριστές και τον τελευταίο υπάλληλο. «Στόχος μας φέτος είναι η επιστροφή στην κορυφή, το πρωτάθλημα», μας εξηγούσαν στις συνεντεύξεις τους στο Κίελτσε της Πολωνίας οι παίκτες της Ένωσης, ο ένας μετά τον άλλον, το ίδιο και ο Μανόλο Χιμένεθ...

Πίσω στην πατρίδα οι αντίπαλοι και ειδικά στα ΜΜΕ λοιδωρούσαν και χλεύαζαν. Έγραφαν τα ονόματα των παιδιών που συνιστούσαν το ρόστερ της ΑΕΚ με την επισήμανση: «μ' αυτούς θα πάει για πρωτάθλημα η ΑΕΚ; Μπορεί;». Θαρρείς κι εκείνοι είχαν Ζλάταν, Κριστιάνο και Μέσι. Προβληματικοί πάντα με την αλήθεια, συνοδοιπόροι με την προπαγάνδα και τέλος παντρεμένοι με την αποτυχία παντοιοτρόπως. Κι αφού δεν τους βγήκε αυτό άρχισαν να εστιάζουν στο βάθος του ρόστερ. «Τρεις οι διοργανώσεις, μικρό το βάθος στο δυναμικό της Ένωσης», η νέα καραμέλα.

Οι τραυματισμοί των Μάνταλου και Γιόχανσον ήρθαν να παγώσουν το κοινό της ΑΕΚ και να ενισχύσουν το... παραμύθι των αντιπάλων για την ομάδα του Χιμένεθ που μετά τη συγκεκριμένη αναποδιά έπρεπε να αντεπεξέλθει και να διασύρει με τον πιο εμφατικό τρόπο τον ισχυρισμό του μικρό ρόστερ που πλέον ενισχύθηκε λόγω των χτυπηματων της μοίρας. Πλέον όλοι έλεγαν «δεν θα αντέξει στον πρωταθλητισμό, στη διεκδίκηση του Κυπέλλου και στην Ευρώπη». Μην εστιάζουμε σε αυτά όμως και στους «λίγους» που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ποδόσφαιρο.

Τα δύσκολα όμως είναι για τους δυνατούς. Για εκείνους που δεν έχουν μάθει να συμβιβάζονται με την ήττα και έχουν δημιουργηθεί για να κερδίσουν, να πετύχουν, να απογειωθούν... Κι αυτό επιβεβαίωσαν τα αγόρια του Σεβιγιάνου τεχνικού. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δύνατο, τόσο απλά και το ίδιο εύκολα. Μπορεί η απώλεια αυτών των δυο παιδιών και αρχηγών (σ.σ.: Μάνταλου – Γιόχανσον) να ήταν πόνεσε αφάνταστα το εσωτερικό των αποδυτηρίων, όμως, έδωσε και το επιπλέον κίνητρο, το παραπάνω σπρώξιμο για να δώσουν όλοι το επιπλέον της δύναμης της ψυχής τους για να κάνουν πρωταθλητές αυτά τα παιδιά...

Διότι (και) στο ποδόσφαιρο οι υπέροχες παρέες είναι εκείνες που γράφουν και τις πιο όμορφες ιστορίες... Μην πάτε μακριά άλλωστε, εδώ, στον τόπο μας, το 2004, μια υπέροχη παρέα έγραψε την πιο λαμπρή ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο που όμοιά της πολύ δύσκολα θα ζήσουμε... Αυτό ισχύει και φέτος στην ΑΕΚ. Είναι το δέσιμο, τα αποδυτήριά της, η ποιότητα του χαρακτήρα αυτών των παιδιών, το refuse to lose spirit που τους διέκρινε σε ΟΛΑ τα ματς και το γεγονός ότι ποτέ δεν έβαλαν το εγώ πάνω από το εμείς. Δημιουργήθηκε έτσι, χτίστηκε χρόνο με το χρόνο. Γιατί οι διοικούντες επέλεγαν κρίνοντας και από το χαρακτήρα του κάθε παίκτη που θα έμπαινε στα Σπάτα.

Τι κι αν τους μείωναν; Τι κι αν τους λοιδωρούσαν και τους χλεύαζαν; Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με κανέναν άλλον πλην τον εαυτό τους και τη δική τους δουλειά. Δεν έχασαν ποτέ τη συγκέντρωσή τους... Με ταπεινότητα και σεμνότητα. Πιστεύοντας απόλυτα στις δυνατότητές τους, στην ικανότητά τους να κερδίζουν, να μην χάνουν. Να καλύπτουν τα κενά που δημιουργούνταν ο ένας πίσω από τον άλλον και ο καθένας από αυτούς να γίνεται όλο και πιο σημαντικός. Με υπομονή, επιμονή, εμπιστοσύνη και φιλοδοξία. Έχτιζαν ματς το ματς την αγωνιστική τους ταυτότητα. Δημιουργούσαν την ομάδα που θα τα κατακτούσε όλα. Με την μπάλα πάντα... χαμηλά...

Θα... έσβηναν έως τον Νοέμβριο. Θα τα έχαναν όλα μέχρι τον Ιανουάριο! Δεν θα υπήρχαν τον Μάρτιο. Κι όμως... Αντί να χάνεται ο στόχος για την ΑΕΚ εξαφανίζονταν οι συγκεκριμένες απόψεις... Σιγά – σιγά και βασανιστικά για τους ίδιους. Φτάσαμε Απρίλιο για να το καταλάβουν και να το εμπεδώσουν! Το μόνο που χάθηκε ήταν τελικά το όνειρο της Ευρώπης... Κι αυτό για ένα πλασέ, για μια στραβοκλωτσιά, για ένα τσαφ. Όπως πάντα συμβαίνει σε μια όμορφη ιστορία, υπάρχει πάντα και η στραβή της, πλην των τραυματισμών... Κι όμως και αυτό το... χτύπημα, το ψυχολογικό – πνευματικό, ξεπεράστηκε μέσα από την παρέα!

Παιδιά τα οποία έφτιαξαν στα Σπάτα το δικό τους «σπιτικό». Έγιναν ένα μεταξύ τους. Έπαιζαν ο ένας για τον άλλον και όλοι για εκείνον που (τα 'φερε έτσι η μοίρα και) έλειπε. Δεν ασχολούνταν με κανέναν άλλον, δεν ήταν εριστικοί σε όσα έλεγαν και έκαναν στο χορτάρι, δεν σταμάτησαν να πιστεύουν. Μα το κυριότερο: δεν έχαναν... Από τον Οκτώβριο του 2017 και τη στραβή με τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ όπου οι παίκτες της ΑΕΚ είδαν την μπάλα στη μία προσπάθεια (και μοναδική) του αντιπάλου να καταλήγει στα δίχτυα, δεν έχασαν ΠΟΤΕ ξανά έως και το ματς με τον Λεβαδειακό το οποίο τους έφερε στην κορυφή...

Πέρασαν, λοιπόν, 24 χρόνια από τη τελευταία φορά που είδαμε τα παιδιά με την κιτρινόμαυρη πανέμορφη φορεσιά τους να βρίσκονται στο ψηλότερο σκαλί του πρωταθλήματος. Τώρα η υπέροχη παρέα έγραψε ιστορία, κατέκτησε την κορυφή και ελπίζει σε νταμπλ για να φωνάξει ότι είναι η απόλυτη κυρίαρχος του ελληνικού ποδοσφαίρου για το 2018... Γιατί το μπορεί, το αξίζει, το διεκδικεί και ξέρει πως να το πετύχει. Πιο έτοιμη από τους αντιπάλους της και πιο σωστά δουλεμένη αφού είχε στον πάγκο της τον καλύτερο (εξαιρείται μόνο ο Ουζουνίδης λόγω συνθηκών) η ΑΕΚ μπορεί να έπεσε, όμως όπως επιβάλλεται, σηκώθηκε και έφτασε και πάλι εκεί που επιτάσσει και προστάζει η ιστορία της...

Γιατί στο τέλος της κουβέντας υπάρχει μόνο το εμείς, όχι το «εμείς ή κανείς»... Κερδίζει πάντα το σεμνά και ταπεινά, την έπαρση και τον νταβατζηλίκη...