Σίμωσης: «Έχω τζογάρει τον εαυτό μου, έτρωγα λεφτά από συμπαίκτες μου, έκλεβα την οικογένειά μου» (vid)
Η Ιταλία και ευρύτερα το παγκόσμιο ποδόσφαιρο σείστηκαν εσχάτως από τις υποθέσεις στοιχηματισμού από ποδοσφαιριστές, όπως οι Νικολό Φατζόλι και Σάντρο Τονάλι. Ξαφνικά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας βρέθηκε το ζήτημα του εθισμού στον τζόγο και όλοι μας αντιληφθήκαμε πως όσο ψηλά και αν βρίσκεται κάποιος, ανεξαρτήτως της οικονομικής του κατάστασης και αν λογίζεσαι ή όχι πετυχημένος και αναγνωρίσιμος, υπάρχει εκείνη η κόκκινη γραμμή που αν τη διαβεί ενδέχεται να βρεθεί φάτσα με την καταστροφή. Η εμμονή, σε οποιοδήποτε τομέα, οδηγεί σε καταστάσεις που ίσως αποδειχθούν μη αναστρέψιμες και μόνο όποιος βιώσει εκ των έσω τον κυκεώνα της οποιαδήποτε εξάρτησης, μικρής ή μεγάλης, είναι και σε θέση να αποτυπώσει ανάγλυφα το μέγεθός της.
Ο Γιάννης Σίμωσης «τρέχει» το 32ο έτος της ηλικίας του και υπό άλλες συνθήκες θα μας απασχολούσε ακόμα για τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, αφού στα τέλη της περασμένης δεκαετίας έκανε μέσω του Πανιωνίου και με την «ιδιότητα» του μεγάλου ταλέντου, τα πρώτα του βήματα στο χώρο. Ηταν η σεζόν 2009/10 όταν και μας «συστήθηκε» ως συμπαίκτης των Αλβάρο Ρεκόμπα, Φαμπιάν Εστογιανόφ, Γιώργου Τζαβέλλα, Ανδρέα Σάμαρη. Γιάννη Μανιάτη, Δημήτρη Σιόβα, Δημήτρη Κολοβού, Σίτο Ριέρα, Μπόσκο Μπάλαμπαν, Μανώλη Σκούφαλη, Μπερνάρ Κουμουρτζί, Φανούρη Γουνδουλάκη και των άλλων «ονομάτων» που βρίσκονταν τότε στην πλατεία.
Ωστόσο η πορεία του δεν εξελίχθηκε ανάλογα και όπως προσδοκούσαν όλοι όσοι τον έβλεπαν παιδί εν δράση, καθώς ο εθισμός του στον τζόγο τον οδήγησε σε λανθασμένες αποφάσεις και επηρέασε στον έπακρο τη ζωή του. Το 2020 «κρέμασε τα παπούτσια» του στην Αυστραλία και ενώ προηγουμένως βίωσε τον όλεθρο.
Ωστόσο κατάφερε να σταθεί όρθιος χάρις στους δικούς του ανθρώπους που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ και σήμερα ατενίζει το μέλλον με περίσσια αισιοδοξία.
Παραμένει στο ποδόσφαιρο ως εκπρόσωπος ποδοσφαιριστών, συνεργάζεται με πολλούς πρώην πια συναδέλφους του και μέσω του Gazzetta δεν διστάζει να μιλήσει, με τη σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας, για τα όσα πέρασε το διάστημα της αρρώστιας που τον ταλαιπωρούσε.
Τα λόγια του «σκληρά», πρωτίστως για τον εαυτό του, όταν για παράδειγμα περιγράφει το πώς έφτανε σε σημείο ακόμη να κλέψει τους γονείς του, αλλά και την άρνηση που τον διακατείχε ώστε να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και τα όσα αναφέρει δημόσια έχουν έναν και μόνο σκοπό. Να βοηθήσουν όλους εκείνους που βρίσκονται σήμερα σε ανάλογη με τη δυσχερή θέση που ήταν και αυτός. Αλλωστε μόνο εκείνος μπορεί να τους καταλάβει, ενώ η απεξάρτησή του είναι ένας μίνι-θρίαμβος της θέλησης. Οσο άρρωστος και αν είσαι, πάντα υπάρχει ελπίδα να ξεφύγεις και εκείνος την αντιπροσωπεύει.