Παναγιώτης Κατσούρης: Κανείς δεν ξεχνά το γελαστό παιδί του ΠΑΟΚ (vids)

• Απ’ τα καφέ της Τούμπας βρέθηκε στον ουρανό
• Τα δύο πάθη του Παναγιώτη
• Από τον Πλάτωνα Αθηνών στη Νάουσα
• Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και η μεταγραφή

Η σημερινή μέρα είναι άκρως ιδιαίτερη για την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Συγκλονισμένη το βράδυ της 9ης Φεβρουαρίου του 1999 μάθαινε τα κακά μαντάτα για το χαμό του Παναγιώτη Κατσούρη.

Το γελαστό παιδί του ΠΑΟΚ, που τόσο άδικα πριν από 25 χρόνια έφυγε από κοντά μας, θα βάδιζε στα 47 του χρόνια, όμως είδε το νήμα της ζωής του να κόβεται απότομα και άδικα εκείνο το βροχερό βράδυ. Ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά, κι ας πέρασαν τόσα πολλά χρόνια, από εκείνο το μοιραίο βράδυ…

Απ’ τα καφέ της Τούμπας βρέθηκε στον ουρανό

Οι λεπτομέρειες εκείνης της θλιβερής βραδιάς θες δεν θες επανέρχονται σαν κινηματογραφική ταινία. Το ξύπνημα μες τα μαύρα σκοτάδια, η είδηση ότι «υπάρχει νεκρός ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ», το σοκ όταν ακούς το όνομα του και συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για ένα νεαρό παιδί μόλις 22 ετών. Και μετά, η σιωπή και η απόγνωση μπροστά στο μέγεθος της απώλειας. Της φυγής, του ταξιδιού δίχως επιστροφή…

Ο Παναγιώτης, καλή του ώρα εκεί ψηλά που είναι, σύχναζε όπως και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ στα καφέ της Τούμπας. Τότε, το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν η πρώτη επιλογή τους.

Στη γειτονιά όπου μεγάλωσα, σε ένα καφέ επί της Γρηγορίου Λαμπράκη, που και πού τον συναντούσα ανταλλάσσοντας μια «καλημέρα». Εκεί τον είδαν κάποιοι συμπαίκτες του λίγο πριν φύγει για την περιοχή της Θέρμης, το μοιραίο απόγευμα. Ήταν Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου του 1998.

Εκείνοι (που τον είδαν) έπαιζαν οι περισσότεροι βασικοί στον ΠΑΟΚ, εκείνος δεν είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αγγελου Αναστασιάδη, που τον είχε σχεδόν πάντα στον πάγκο, πίσω από τον Πέρσι Ολιβάρες ή τον Δημήτρη Καπετανόπουλο. Αυτό ήταν το μαράζι του. Το πίστευε και το έλεγε. «Μπορώ να παίξω στον ΠΑΟΚ». Γι’ αυτό και ήταν αρνητικός σε κάθε κουβέντα δανεισμού του. «Πάνε ρε παιδάκι μου να παίξεις σε μια ομάδα δανεικός, να πάρεις παιχνίδια και να επιστρέψεις», του έλεγαν. Ο Παναγιώτης δεν τους άκουγε…

Για τελευταία φορά είχε αγωνιστεί ως αλλαγή (στη θέση του Κώστα Φραντζέσκου), για δώδεκα λεπτά εναντίον του ΟΦΗ, και η μοίρα του, το πεπρωμένο του, τα’ φερε έτσι ώστε απέναντι στην ομάδα του Ηρακλείου να κάνει ντεμπούτο (στις 8 Σεπτεμβρίου του 1996) και… φινάλε (στις 25 Ιανουαρίου του 1998) με την «ασπρόμαυρη» φανέλα! Τι, ειρωνεία κι αυτή…

Έφυγε εκείνο το απόγευμα από το καφέ της Τούμπας με σκοπό «να ξεσκάσω», όπως είχε πει, «να παίξω μπάλα, μαζί με κάτι φίλους», σ’ ένα από τα ελάχιστα γήπεδα «5Χ5» της Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας τη μόδα της εποχής, που σιγά σιγά απλωνόταν σ’ ολόκληρη την πόλη.

Τα δύο πάθη του Παναγιώτη

Το ποδόσφαιρο ήταν το μεγάλο πάθος του, το ίδιο όμως και η ταχύτητα. Στα 21 του οδηγούσε ένα “cabrio” Rover 1.600 κυβ. εκ.. Είχε γκάζι κι ο μικρός όπου έβρισκε ευκαιρία «το πατούσε». Το είχε αγοράσει από την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων του τότε αναπληρωτή προέδρου της ΠΑΕ, Πέτρου Καλαφάτη, ήταν σχεδόν ίδιο μ’ αυτό που είχε και ο Θόδωρος Ζαγοράκης.

Στη Θεσσαλονίκη ψιλόβρεχε, ο δρόμος γλιστρούσε, κάτι που ο νεαρός ποδοσφαιριστής δεν υπολόγισε καθόλου, το αυτοκίνητο έπιασε μεγάλη ταχύτητα κοντά στην κεραμοποιία Θέρμης, έφυγε από το δρόμο, και προσέκρουσε από το μέρος του οδηγού σε τσιμεντένιο γεφυράκι. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος και το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης ήταν η ενημέρωση της οικογένειας, που ζούσε μόνιμα στην Αθήνα.

Λίγα χρόνια αργότερα συζητώντας με τον πατέρα του, τον κυρ Βαγγέλη, μου έλεγε με παράπονο, ότι ένα από τα πιο μεγάλα του λάθη ήταν ότι δεν φρόντισε να ακολουθήσει τον Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, τη μητέρα του, τον αδερφό του Στέλιο. «Ξέραμε ότι ο ΠΑΟΚ ήταν η οικογένειά του, ήταν σε καλά χέρια, που να το φανταστούμε, τι θα μας έβρισκε…».

Τελικά, ο τότε αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, Κώστας Ορφανός, ήταν αυτός που ανέλαβε την δύσκολη αποστολή και μετέφερε τηλεφωνικά τα άσχημα μαντάτα στην οικογένεια, που ζούσε στο Βύρωνα. Το σοκ ήταν τεράστιο, ειδικά για τη μάνα, που δεν ξεπέρασε ποτέ το χαμό του γιού της, το ίδιο και όλοι όσοι γνώριζαν το γελαστό παιδί, που εκείνη την εποχή υπηρετούσε την στρατιωτική θητεία του, με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ να μεσολαβεί για να είναι, σχεδόν μόνιμα, «εξοδούχος» από τη μονάδα του. «Καλύτερα να ήταν μέσα στη μονάδα. Αν ήταν υπηρεσία ο Παναγιώτης, δεν θα συνέβαινε το κακό», έλεγε ο Γιώργος Κούδας, μέλος της διοίκησης Μπατατούδη, στον οποίο είχε πει τον πόνο του ο μικρός, ζητώντας του να μεσολαβήσει «για να ταλαιπωρούμαι λιγότερο στον στρατό…».

Από τον Πλάτωνα Αθηνών στη Νάουσα

Ο Παναγιώτης Κατσούρης, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1976 και ξεκίνησε την καριέρα του στον Πλάτωνα Αθηνών. Από εκεί τον απέκτησε η Νάουσα, αντί 5.000.000 δραχμών το καλοκαίρι του 1993, μια Νάουσα στην οποία έπαιζαν ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Βασίλης Λάκης, ο Ηλίας Σαπάνης και άλλοι σημαντικοί παίκτες, οι οποίοι την είχαν ανεβάσει στην Α’ Εθνική κατηγορία.

Ένα χρόνο πριν ενηλικιωθεί, στις 31 Οκτωβρίου 1993, έκανε ντεμπούτο στην εντός έδρας ήττα με 3-1 από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ, που εκτός από τον Τσιάρτα «ζαχάρωνε» και τον μικρό από την Αθήνα. Η ομάδα της Ημαθίας δεν κατάφερε να δώσει συνέχεια στις «ένδοξες ημέρες» των ‘90s, η απώλεια όλων των μεγάλων ονομάτων, μέσω χρυσοφόρων πωλήσεων, αλλοίωσε την ταυτότητα και την αποδυνάμωσε, με τον Κατσούρη πάντως να μένει εκεί και να αποκτά εμπειρίες στο σκληροτράχηλο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής.

Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και η μεταγραφή

Το καλοκαίρι του 1996 το όνομα του διεθνή, με την ομάδα των Ελπίδων, αρχίζει να συζητιέται έντονα στο μεταγραφικό παζάρι. Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ακόμη και ο Πανηλειακός του πανίσχυρου Σάκη Σταυρόπουλου, θέλουν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Η κίνηση του Γιώργου Καλύβα, το βράδυ της 5ης Ιουνίου, αποδείχθηκε καθοριστική. Οι «ασπρόμαυροι» έβγαλαν πάνω στο τραπέζι 35 εκατομμύρια δραχμές, ωστόσο η επιθυμία του προέδρου της Νάουσας, Νίκου Σομπατζή, να καταλήξει ο παίκτης σε κάποια ομάδα της Θεσσαλονίκης και όχι της Αθήνας έφεραν τελικά τον Κατσούρη στην Τούμπα.

Μια μέρα αργότερα υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο, με ετήσιες απολαβές 8.000.000 δρχ. και την επίσημη παρουσίασή του από τον ΠΑΟΚ να γίνεται στις κατασκηνώσεις του Γιώργου Καλύβα, στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, μαζί με τον Τάσο Τασιόπουλο, που είχε αποκτηθεί από τον Αθηναϊκό.

«Με ανατριχιάζει η ιδέα ότι θα παίξω στη γεμάτη Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ είναι η μεγαλύτερη ομάδα του βορειοελλαδικού ποδοσφαίρου και είναι τιμή για μένα που θα φορέσω τη φανέλα του, δίπλα σε σπουδαίους παίκτες όπως είναι ο Ζαγοράκης και ο Τουρσουνίδης. Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια. Από εδώ και πέρα πρέπει να μιλήσω μέσα στο γήπεδο για να δικαιώσω την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ», είχε πει κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του, με τον νΓκίντερ Μπένγκτσον να λέει, ύστερα από ένα φιλικό προετοιμασίας κόντρα στην άσημη γερμανική Ντίσινγκεν, πως «αυτό το παιδί μπορεί να καθιερωθεί πολύ γρήγορα αν συνεχίσει να δουλεύει τόσο σκληρά».

Η φυγή του Σουηδού προπονητή και η έλευση πρώτα του Χρήστου Αρχοντίδη και στη συνέχεια του Αγγέλου Αναστασιάδη, σε συνδυασμό με έναν τραυματισμό και την στράτευσή του, τον άφησαν εκτός ενδεκάδας, με ελάχιστες συμμετοχές μέχρι το καλοκαίρι του 1997, όταν αρκετές ομάδες της Α’ Εθνικής, όπως η Βέροια, ο Πανηλειακός και η Καλαμάτα, να θέλουν να τον αποκτήσουν ως δανεικό.

Ο πεισματάρης και εγωιστής Παναγιώτης είπε «όχι» στο δανεισμό του, κάτι που το επανέλαβε και το χειμώνα του 1998, όταν ο Γιώργος Μπατατούδης έφτασε μια ανάσα από την συμφωνία με τον Πανηλειακό για την απόκτηση του Βασίλη Λάκη. Δεν ήθελε με τίποτα να φύγει ως ένα από αντάλλαγμα και η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ. Ο Λάκης φόρεσε δέκα χρόνια μετά την ασπρόμαυρη φανέλα, αφού πέρασε εννιά σεζόν στην ΑΕΚ, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν τότε ο Κατσούρης είχε πει το ναι…

«Αν τον είχα πάρει πίσω στην Αθήνα ίσως να μην γινόταν αυτό. Στεναχωριόταν που δεν έπαιρνε ευκαιρίες από τον ΠΑΟΚ αλλά μου έλεγε "δε φεύγω θα μείνω εδώ και θα παίξω". Ίσως για αυτό να έφυγε από τη ζωή. Γιατί δεν τον πήρα από τον ΠΑΟΚ…», ήταν τα παραπονεμένα λόγια του πατέρα του, Βαγγέλη, τον οποίο η «ασπρόμαυρη» ΠΑΕ προσκαλούσε σχεδόν κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη για το τουρνουά ακαδημιών «Παναγιώτης Κατσούρης». Το καθιέρωσε εν έτη 2009, ως πρόεδρος της «ασπρόμαυρης» ΠΑΕ, ο άλλοτε συμπαίκτης του, Θόδωρος Ζαγοράκης.

Με τον ΠΑΟΚ αγωνίστηκε σε 24 αγώνες πρωταθλήματος, 4 κυπέλλου και έναν ευρωπαϊκό, κόντρα στην Ατλέτικο, στο 5-2 της Μαδρίτης και σε 29 αγώνες συνολικά πέτυχε 3 γκολ.

Αν και πιτσιρικάς, πρόλαβε να κάνει καριέρα σ’ όλες τις μικρές Εθνικές ομάδες (από το 1992 μέχρι το 1997 αγωνίστηκε 99 φορές στις Εθνικές Παίδων-Νέων-Ελπίδων, πετυχαίνοντας 45 γκολ!), ενώ με τη Νάουσα μέτρησε 13 συμμετοχές κι 1 γκολ στην Α΄ Εθνική.

Οι αριθμοί βέβαια ελάχιστη σημασία έχουν τώρα πια, όπως και το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ στη μνήμη του απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 17 και έστησε την προτομή του πρώτα στην καταπακτή των αποδυτηρίων και στη συνέχεια στα γραφεία της Τούμπας.