Το positional play του Αλμέιδα θέλει χρόνο

Έχοντας συμπληρώσει κάτι παραπάνω από μια δεκαετία συνεχούς επαγγελματικής ενασχόλησης με τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τουλάχιστον μια οκταετία στενής παρακολούθησης και μελέτης του Champions League σήμερα πιάνω τον εαυτό μου να ανυπομονεί κάθε φορά που εμφανίζεται ένας νέος προπονητής στο κορυφαίο επίπεδο ή κάθε φορά που μαθαίνω ότι ένας προπονητής αλλάζει το μοντέλο παιχνιδιού και βάζει νέες ιδέες. Κάθε φορά που χαιρόμουν με μια νέα πρόταση, μια νέα ιδέα, μια διαφορετική τοποθέτηση των ποδοσφαιριστών στις διαφορετικές φάσεις του παιχνιδιού ή ένα νέο σύστημα επιθετικής ανάπτυξης, την ίδια στιγμή στεναχωριόμουν με τη σκέψη ότι όλα αυτά δεν τα βλέπω συχνά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπω στο ελληνικό ποδόσφαιρο έναν προπονητή να φέρνει στα ελληνικά γήπεδα τις ιδέες που βλέπω “έξω”, ενθουσιάζομαι. Πρόχειρα μπορώ να πω ότι μου συνέβη πάρα πολλές φορές αυτό με τον Πέδρο Μαρτίνς, ότι μου έχει συμβεί κατά περιόδους με τον Ραζβάν Λουτσέσκου, ότι μου συμβαίνει με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ότι μου είχε συμβεί με τον Ακη Μάντζιο στην εποχή του Άρη,με τον Αργύρη Γιαννίκη στον ΠΑΣ Γιάννινα, ότι μου συμβαίνει με τον Γιάννη Αναστασίου στον Παναιτωλικό, με τον Νίκο Νιόπλια στον ΟΦΗ, με τον Κρις Κόουλμαν στον Ατρόμητο.

Προκειμένου να μη σας μπερδέψω, δεν σημαίνει ότι εντυπωσιαζόμουν ή εκπλησσόμουν με κάθε στοιχείο της αγωνιστικής ταυτότητας των ομάδων τους. Όμως υπήρχαν και υπάρχουν στοιχεία σε διαφορετικές φάσεις του παιχνιδιού που με εντυπωσιάζαν και με εντυπωσιάζουν όσο όταν τα βλέπω από έναν προπονητή του Champions League. Μάλιστα συχνά εντυπωσιάζομαι περισσότερο, διότι έχω επίγνωση. Δηλαδή ξέρω ότι ακριβώς επειδή στην Ελλάδα ένας προπονητής εφαρμόζει ιδέες με χαμηλότερης ποιότητας ποδοσφαιριστές συγκριτικά με αυτούς που έχουν στη διάθεσή τους ο Γκουαρδιόλα, ο Κλοπ, ο Νάγκελσμαν, ο Τούχελ, ο Τσάβι, ο Κόντε, η πρόκληση του “Έλληνα” προπονητή είναι πολύ μεγαλύτερη. Με άλλα λόγια όταν έβλεπα τον Άρη του Μάντζιου να γίνεται τόσο αποτελεσματικά πιεστικός προς τον αντίπαλο στη φάση άμυνας και να βάζει τόση ένταση και τόσο καλό συγχρονισμό στην ενεργητική άμυνα, θαύμαζα τη δουλειά του περισσότερο από του Ντιέγκο Σιμεόνε στην Ατλέτικο διότι ο “Τσόλο” τα έκανε αυτά με πολύ “ακριβότερους” ποδοσφαιριστές.

Μετά από αυτόν τον μακρύ πρόλογο, για να γίνω κατανοητός, λέω ότι παρακολουθώ με μεγάλη ανυπομονησία και μεγάλη περιέργεια τα παιχνίδια της ΑΕΚ. Διότι βλέπω τον Ματίας Αλμέιδα να επιχειρεί να βάλει στο αγωνιστική συμπεριφορά της ΑΕΚ μια πτυχή του total football. Μαθαίνει στους παίκτες του μια αρχή του ποδοσφαίρου τοποθέτησης και η συμπεριφορά της ΑΕΚ στα παιχνίδια σου δημιουργεί την αίσθηση ότι αυτό το εκπαιδεύει, δηλαδή ότι δεν συμβαίνει σποραδικά. Αυτή, που είναι μια από τις αρχές του positional play, εφαρμόζεται από τον Αλμέιδα και στις δύο φάσεις του παιχνιδιού. Στη φάση επίθεσης βλέπεις έναν παίκτη να “βγαίνει” από τον ρόλο του και τον χώρο του με μια τακτική ενέργεια με ή χωρίς την μπάλα και έναν συμπαίκτη να κινείται για να καταλάβει τον χώρο και τον ρόλο του άλλου. Στην φάση άμυνας βλέπεις έναν παίκτη να φεύγει από τη θέση του και να ακολουθεί την κίνηση ενός αντιπάλου, και έναν συμπαίκτη να οπισθοχωρεί ή να κινείται πλάγια για να πάρει τη θέση και τον ρόλο του άλλου. Και αυτό να συμβαίνει κατ’ επανάληψη, όπως συνέβη στο ντέρμπι της Λεωφόρου με τον Ρότα, που έπαιρνε “man to man” τον Αϊτόρ και ο Λιβάι Γκαρσία έπαιρνε θέση δεξιού μπακ με συνέπεια.

Αν κρίνει κανείς από τις δημόσιες τοποθετήσεις, όπως αυτή του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς πριν από το παιχνίδι με τον Βόλο, οι ποδοσφαιριστές νιώθουν καλά και δείχνουν διάθεση να εφαρμόσουν στο τερέν τις ιδέες του προπονητή με τις εναλλαγές θέσης. Για να φτάσει όμως η ΑΕΚ στο επίπεδο βέλτιστης απόδοσης στο τερέν αυτού του μοντέλου παιχνιδιού και να συμπεριφέρεται όσο αρμονικά συμπεριφέρονταν σε αυτό η καλή Αταλάντα του Γκασπερίνι ή ο Άγιαξ του Τεν Χαγκ, χρειάζεται χρόνος. Χρειάζεται να αποκτήσουν οι ποδοσφαιριστές επίγνωση, αλλά και να γνωριστούν μεταξύ τους τόσο καλά που να συνεννοούνται αποτελεσματικά στο τερέν χωρίς να χάνουν χρόνο. Σήμερα η ΑΕΚ βρίσκεται ακόμη στο στάδιο που ο Πινέδα πρέπει να σκεφτεί για να “βρει” τον Αραούχο στην κίνηση, που ο Ελίασον “μαντεύει”, επειδή δεν ξέρει, την κίνηση του Αμραμπατ, ή ο Μάνταλος σκέφτεται και γι’ αυτό αργεί να τοποθετηθεί στη θέση του Ρότα που έχει μετακινηθεί στη φάση άμυνας.

Ναι, αλλά γιατί η ΑΕΚ να θέλει χρόνο και ο Άγιαξ καταφέρνει ήδη να αποδώσει μολονότι έχει επίσης νέο προπονητή; Επειδή ο Άλφρεντ Σρόιντερ είχε υπάρξει βοηθός του Τεν Χαγκ και επειδή οι ποδοσφαιριστές είναι εκπαιδευμένοι, από την ακαδημία του Άγιαξ, σε αυτό το μοντέλο παιχνιδιού ή τουλάχιστον εξοικειωμένοι με την εφαρμογή του στα προηγούμενα χρόνια με τον Τεν Χαγκ. Αντίθετα η ΑΕΚ δεν είχε αυτή την αρχή στο παιχνίδι της τα προηγούμενα χρόνια.

Όλο αυτό που περιγράφω παραπάνω είναι μόνο μια πτυχή των αλλαγών που προσπαθεί να φέρει στο παιχνίδι της ΑΕΚ ένας νέος προπονητής. Ουδείς μπορεί να καταλάβει, μετά από 4 αγωνιστικές, αν ο Ματίας Αλμέιδα θα καταφέρει να γίνει αποτελεσματικός στην Ελλάδα με τη φιλοσοφία, τη μεθοδολογία, τη νοοτροπία και την ηγεσία του. Όμως έχει ήδη γίνει φανερό ότι πρόκειται για έναν προπονητή που δουλεύει μεθοδικά πάνω σε ένα πλάνο για να φέρει τις αλλαγές που επιθυμεί στην αγωνιστική συμπεριφορά και στην αγωνιστική νοοτροπία της ΑΕΚ. Και εγώ, όπως έτυχε να κάνω και πέρσι τέτοιο καιρό με τον Γιοβάνοβιτς, συνηθίζω να μιλώ για τη δουλειά που βλέπω από έναν προπονητή ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα ενός ή δύο αγώνων. Δεν θέλω να πω με αυτό ότι προβλέπω πως ο Αλμέιδα θα “πετύχει”. Κυρίως θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένος και σαφής στο “γιατί χρειάζεται χρόνο” μια τόσο νέα ομάδα μέχρι να φτάσεις στο σημείο να μπορείς να πεις ότι τη γνώρισες και μπορείς να την αξιολογήσεις.