Το διπλό ρίσκο του Άρη

• Κανένας προπονητής δεν κρίνεται βάσει των φίλων του
• Ο Κανέδα θα συναντήσει ένα πρόβλημα
• Μεγάλη η απώλεια του Μαντσίνι

Η διαφαινόμενη πρόσληψη του Ραούλ Κανέδα στην τεχνική ηγεσία μοιάζει απόλυτα συνειδητή επιλογή. Αυτό μαρτυρά η χρονική απόσταση του μεταξύ του διαζυγίου (με τον Χερμάν Μπούργος) και της κοινοποίησης της συμφωνίας με τον Ισπανό τεχνικό. Οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η σχετική προεργασία, από την πλευρά του Θόδωρου Καρυπίδη, προηγήθηκε στο διάστημα κατά το οποίο είχε καταλήξει στην απόφαση απομάκρυνσης του Μπούργος. Γιατί ως επιλογή, ο Κανέδα δεν μπορεί να προκύψει στην πορεία μιας αναζήτησης και του τσεκαρίσματος όλων των εφικτών και διαθέσιμων περιπτώσεων. Δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο το βιογραφικό του, ο πρότερος προπονητικός βίος του όπως και ο περιορισμένος αριθμός ομάδων στις οποίες δούλεψε σε βάθος 18ετίας. Ξέχωρα του διαστήματος που κινείται στην ελεύθερη αγορά των προπονητών, είναι επιλογή που μόνο ένας βαθιά μυημένος στα της ισπανικής αγοράς μπορεί να προτείνει.

Ο Ραούλ Κανέδα είναι κάτι εντελώς αντίθετο συγκριτικά μ’ αυτό που φαντάστηκαν οι φίλοι του Άρη όταν αποφασίστηκε η λύση της συνεργασίας με τον Χερμάν Μπούργος και διάβασαν την πρόθεση κάλυψης συμβολαίου 1.000.000 ευρώ για τον δανεισμό του Ραφίνια. Στη θεωρεία, δεν υποστηρίζει τους υψηλότατους στόχους που οριοθετήθηκαν από την πλευρά του Θόδωρου Καρυπίδη γιατί δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του τρίπτυχου ισχυρή διοίκηση-έμπειρο τεχνικό επιτελείο-καλή ομάδα. Στο 24ώρο που μεσολάβησε μεταξύ διαζυγίου και επιλογής Κανέδα, οι φίλοι του Άρη ονειρεύονταν τον Πέδρο Μαρτίνς και πολλές ακόμη αναγνωρίσιμες προπονητικές προσωπικότητες εκτιμώντας ότι ο σύλλογος μπορεί να τις προσελκύσει. Με πάσα ειλικρίνεια, το δικό μου ένστικτο έλεγε τον Χίσκο Μουνιόθ, τον 42χρονο Ισπανό ο οποίος έκανε δουλίτσα στη Γουότφορντ και στην Ουέσκα αλλά συνάδελφος από τη Μαδρίτη (μου) ξεκαθάρισε ότι αυτός ο (νεόκοπος μεν) προπονητής δεν έρχεται στην Ελλάδα. Δεν συζητάμε γι’ αυτούς που έχουν κασέ από 1.5 εκατ. ευρώ και πάνω.

Κανένας προπονητής δεν κρίνεται βάσει των φίλων του

Φαίνεται ότι είναι στις συνήθειες του Άρη να προσλαμβάνει (στην τεχνική ηγεσία) φίλους κορυφαίων προπονητών ή άλλοτε συνεργατών τους. Ο Μίκαελ Ένινγκ είχε στενή σχέση με τον Γιούργκεν Κλοπ. Ο Χερμάν Μπούργος ήταν το alter ego του Ντιέγκο Σιμεόνε αλλά η φιλία πολλών ετών κατέρρευσε και οδήγησε στο τέλος της συνεργασίας τους ενώ ο Ραούλ Κανέδα έχει αδερφική σχέση με τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Η «Sun» έγραψε ότι ο νυν προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι είχε επικοινωνήσει με τη Χιμπέρνιανς προτείνοντας τον 53χρονο Ισπανό.

Κανείς προπονητής δεν κρίνεται βάσει των φιλιών που αναπτύσσει αλλά των ικανοτήτων που επιδεικνύει. Συνεχίζω να χαρακτηρίζω σοβαρό λάθος στη δημοσιογραφική κριτική μου, αυτή που είχα ασκήσει στον Μίλαν Μίνιτς. Στην παρθενική απόπειρά του ως πρώτος προπονητής (έπειτα από σειρά ετών στο πλευρό του σπουδαίου Ντούσαν Ίβκοβιτς αλλά και άλλων καταξιωμένων Σέρβων τεχνικών) είχε προσληφθεί στον Άρη και τον είχα αδικήσει με τα γραφόμενά μου. Ανταμώσαμε ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα κι ένιωσα την ανάγκη να του ζητήσω συγνώμη καθώς αποδείχθηκε ότι η σκέψη του ήταν πολύ πιο προχωρημένη από τη δική μου.

Ο Κανέδα δεν είναι αυτό που περίμενα ή υποψιαζόμουν για την τεχνική ηγεσία. Δεν έχει παραστάσεις και έρχεται σ’ ένα περιβάλλον το οποίο θα τον αντιμετωπίσει με αρνητισμό. Δεν έχει αποδείξει την ανθεκτικότητά του σε καταστάσεις έντονης πίεσης, προφανώς δεν ξέρει τι θα πει Ελλάδα καθώς επίσης και ότι το περιβάλλον στο οποίο θα λειτουργήσει είναι άκρως προσωποκεντρικό. Λογικά θα έχει ρίξει μια ματιά στ’ ότι θα είναι ο 6ος προπονητής σε βάθος τετραετίας για να αντιληφθεί ότι το αποτέλεσμα είναι το «άλφα και το ωμέγα».

Κρίνοντας από τα γραφόμενα στον διεθνή Τύπο, είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Σαν τον Μίνιτς ένα πράγμα με τον οποίον δεν μπορούσες να συζητήσεις τίποτε άλλο πέρα από μπάσκετ. Από τις 7 το πρωί που σηκωνόταν έως τις πρώτες πρωινές ώρες που κοιμόταν. Αυτό που επίσης εκτιμώ ότι έχει είναι η δίψα να μεταφέρει τις ποδοσφαιρικές ιδέες του. Δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρει γιατί θα περπατήσει σε δύσκολο μονοπάτι, ούτε το επίπεδο υποστήριξης που θα τύχει. Αυτό θα εξαρτηθεί (και) από τον ίδιο. Αν έρθει σαν τον «φάντη μπαστούνη» ή με επιτελείο το οποίο θα λειτουργήσει προς την κατεύθυνση ικανοποίησης των φιλοδοξιών του και με απώτερο σκοπό τη συντομότερη υλοποίηση των επιλογών του. Ως ένα βαθμό δηλαδή, αυτός θα κρίνει. Προσωπικά θα τον κρίνω στην πορεία, όχι βάσει του φτωχού βιογραφικού του. Όπως επίσης και τον Θόδωρο Καρυπίδη για την επιλογή του. Γιατί ο Άρης δεν χρειάζεται τον «μάγο» με το μαγικό ραβδάκι αλλά το τεχνικό επιτελείο που θα θέσει κι έναν αντίστοιχο στόχο. Έχει μεγαλύτερη ανάγκη την κατάστρωση ενός ποδοσφαιρικού σχεδίου το οποίο φαίνεται ότι λείπει στην παρούσα φάση, αυτό αναδεικνύεται τουλάχιστον μέσα από τις αγωνιστικές αποφάσεις των τελευταίων τριών μηνών.

Ο Κανέδα θα συναντήσει ένα πρόβλημα

Συζητώντας με ανθρώπους που γνωρίζουν την ποδοσφαιρική λογική του, εστίασαν στην ισορροπία που έχει στην τακτική του. Δεν είναι ο αμυντικογενής, αυτός που θα λειτουργήσει με γνώμονα τη διαφύλαξη της ισοπαλίας ή ο επιθετικογενής του… όσα φάμε κι όσα δώσουμε, όπως έκανε ο Άρης από το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς. Το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι η έλλειψη στοιχείων που προσδίδουν την αγωνιστική ισορροπία. Το συγκεκριμένο γεγονός έχει ενισχύσει την αίσθηση της εσωτερικής αμφιβολίας κι αυτή μπόλιασε στις σκέψεις των ποδοσφαιριστών με συνέπεια να δείχνουν τρομερή ανασφάλεια στις κινήσεις του. Ο Κανέδα θα χρειαστεί να μαγειρέψει κάτι δίχως να έχει τα απαραίτητα υλικά. Γιατί απουσιάζει ο αποτελεσματικός αμυντικός χαφ ο οποίος πάντα είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ άμυνας και επιθετικής γραμμής αλλά και ο βράχος αναχαίτισης επιθέσεων πριν αυτές φτάσουν στους «σκασμένους» Φαμπιάνο, Μπράμπετς. Απουσιάζει η τακτική πειθαρχία από τους παίκτες της επιθετικής γραμμής γιατί το μυαλό τους ταξιδεύει στο γκολ και την φαντεζί ενέργεια και όχι στην προσήλωση στο αμυντικό πλάνο. Απουσιάζει η σταθερότητα στους πλάγιους μπακ, εκεί που ο Άρης πίστεψε ότι ήταν «αστακός» αλλά διαπιστώνει το αντίθετο. Αν η ψυχολογία είναι το πρώτο που θα πρέπει να αλλάξει, η δημιουργία μιας συμπαγούς ομάδας με συνέπεια και πειθαρχία στην τακτική είναι εξίσου αναγκαία.

Μεγάλη η απώλεια του Μαντσίνι

Οι ρομαντικοί συνηθίζουν να μιλούν για ομάδες μα έρχονται οι ισολογισμοί για να υπενθυμίσουν ότι πρόκειται για εταιρίες. Ποδοσφαιρικά, η διαφαινόμενη πώληση του Ντάνιελ Μαντσίνι θα στοιχειοθετήσει πολύ σοβαρό χτύπημα το οποίο δε νομίζω ότι ποδοσφαιρικά μπορεί να το αντέξει ο Άρης. Το συμπέρασμα δεν πηγάζει μόνο από την περσινή εξαιρετική χρονιά του όσο από τα χαρακτηριστικά των άλλων παικτών που διαθέτει στην ίδια θέση. Κανείς από τους άλλους δεν έχει τακτική πειθαρχία και ταυτόχρονα δεν εξυπηρετεί το πλάνο της δημιουργίας μια compact ομάδας. Κανείς δεν έχει την αγωνιστική σταθερότητα του Αργεντίνου, την έξτρα προσπάθεια που θα κάνει για να βοηθήσει τον συμπαίκτη του. Πέραν της επιθετικής συμπεριφοράς του, για την αμυντική λειτουργία που θα πρέπει να αποκτήσει ο Άρης ο Μαντσίνι είναι απαραίτητος. Γιατί ο Ιτούρμπε είναι με τα φεγγάρια του, ο Καμάτσο είναι σε στάδιο προσαρμογής και για τον δε Ματέο Γκαρσία οι… σκούφιες πετάχτηκαν στον αέρα όταν προέκυψε το ενδιαφέρον της Ομόνοιας. Ο Λούις Πάλμα δεν είναι ακραίος κι ας τοποθετείται εκεί. Επιθετικά έχει την καλύτερη επαφή με την αντίπαλη εστία σε σύγκριση με κάθε άλλον αλλά στην πίεση που ασκεί τρέχει σαν απελπισμένος, άσκοπα και δημιουργεί κενά. Ο Ζερβίνιο είναι τρομερά πίσω σε όλα.

Back to reality… Είναι εύκολο για τον καθένα από εμάς να καταθέσει την άποψή του. Δίχως τη γνώση των οικονομικών της εταιρίας και την ευθύνη μιας απόφασης ή ακόμη της επιθυμίας του ποδοσφαιριστή. Ο Μαντσίνι έζησε ένα καλοκαίρι προσδοκώντας σε προοπτική πώλησης σε Πρωτάθλημα καλύτερο του ελληνικού. Απογοητεύτηκε με τη μη μετουσίωση της περσινής χρονιάς του, αλλά εισπράττω ότι θέλει την αλλαγή περιβάλλοντος. Εφόσον ολοκληρωθεί το deal ο Άρης θα χρειαστεί ποδοσφαιριστή για να καλύψει το κενό του. Και δεν αναφέρομαι στον Ραφίνια αλλά σε παίκτη-εργάτη γιατί αυτοί λείπουν από τον Άρη σε σημείο να δυσανασχετούν αυτοί που είναι στο πηλοφόρι.

Υ.Γ.: Η υποκριτική συμπεριφορά της ΕΠΟ στην (ντεμέκ) προσπάθεια εξυγίανσης του ποδοσφαίρου αποτυπώνεται στην λογική και πρέπουσα «κάψα» της να «τελειώσει» τον Καραντώνη μετά το απίστευτο σφύριγμά του στην Τρίπολη. Και καλά θα κάνει. Αντιθέτως – κατά τα γραφόμενα – ο αγαπητός κύριος Μπένετ και η νέα ΕΠΟ έδωσαν συγχαρητήρια στον διαιτητή Παπαπέτρου αλλά και στον Varίστα Γκάμαρη γιατί προφανώς δεν τους ενόχλησε/προβλημάτισε η αλλοίωση της εξέλιξης του αγώνα στο Αγρίνιο με τον μη καταλογισμό του πέναλτι στην ανατροπή του Χουάν Ιτούρμπε. Γι’ αυτόν τον λόγο κανείς από αυτούς δεν θα πείσει ποτέ για τις προθέσεις που διατυμπανίζει ότι έχει και θα επιβεβαιώνει όλους όσοι υποπτεύονται τον πραγματικό λόγο της εμπλοκής τους στο ποδόσφαιρο.