• Η ευχή αλλά και κατάρα της Άρσεναλ
• Στη Ρώμη βρήκε το χαμόγελό του
• Ο κεραυνοβόλος έρωτας με την Πάρμα
• 50 εκατ. ευρώ για χατίρι του

Ζερβίνιο λοιπόν. Μοιάζει σαν όνειρο, σαν οπτασία σαν αυτό που απέδιδε στο γήπεδο κι έμοιαζε εξωπραγματικό. Αδύνατο να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Αυτό ήταν στα πλέον παραγωγικά χρόνια του ο 35χρονος από την Ακτή Ελεφαντοστού. Κάτι περισσότερο από βιρτουόζος της μπάλας. Ένας αληθινός γητευτής της. Αυτή την τέχνη έμαθε από τότε που ήταν μικρός όπου τα ποδοσφαιρικά παπούτσι ήταν είδος πολυτελείας. Σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου της χώρας του, παρέα μ’ ένα σωρό ξυπόλητα παιδιά. Κάποιες ντουζίνες πιτσιρικάδων με φούσκες στις πατούσες και σημάδια στα δάχτυλα τα οποία τρέφονταν από το όνειρο μιας επαγγελματικής καριέρας. Το ίδιο κι αυτός. Ο πόνος από το ηχηρό πάτημα μιας πέτρας μπορεί να ξεπεραστεί όχι όμως και η στεναχώρια από τη μη υλοποίηση ενός ονείρου.

Υπάρχουν στιγμές που αναπολεί. Θυμάται τον εαυτό του να τρέχει στα χωμάτινα γήπεδα, να προσπαθεί να τιθασεύσει την μπάλα δοκιμάζοντας κάθε φαντασίωση. Ένα δεν προσπαθήσεις, δεν θα μάθεις ποτέ τι μπορείς να καταφέρεις. «Μεγάλωσα μη έχοντας παπούτσια να φορέσω. Στην Ακτή Ελεφαντοστού είναι δύσκολο να έχεις παπούτσια, φαντάσου λοιπόν πόσο απίθανο είναι να έχεις ποδοσφαιρικά παπούτσια γιατί θεωρούνται πραγματική πολυτέλεια. Στην ακαδημία που μεγάλωσα μαζί με άλλους παίκτες κανείς δεν είχε παπούτσια και λίγα χρόνια μετά αρχίσαμε να συναντιόμαστε στα ευρωπαϊκή γήπεδα. Όλοι φορούσαν παπούτσια. Αλλά στην ακαδημία ήταν ζήτημα φιλοσοφίας. Λένε στα παιδιά ότι ‘θα παίξεις χωρίς παπούτσια για να μάθεις να ελέγχεις καλύτερα την μπάλα. Όταν θα αποκτήσετε παπούτσια, θα είναι πιο εύκολο για σας να κατακτήσετε τίτλους’. Κι έτσι, μετά από πολλά χρόνια απέκτησα παπούτσια. Η απόλυτη χαρά μετά τον πόνο αλλά πάντα με το χαμόγελο στα χείλη», είπε κάποτε σε μια συνέντευξή του στην Guardian, φέρνοντας στο μυαλό του χιλιάδες αναμνήσεις.

Η ευχή αλλά και κατάρα της Άρσεναλ

Ένα όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί, δεν σημαίνει όμως ότι θα το ζήσεις έτσι όπως το είχες φανταστεί. Τις καυτές νύχτες στους θαλάμους της ακαδημίας, η φαντασία του Ζερβίνιο δεν ήταν απλά ζωηρή αλλά ως ένα βαθμό, μη ρεαλιστική. Δεν υπάρχουν όρια στα όνειρα. Αυτά δεν περιλάμβαναν να πάει στο Βέλγιο αλλά από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή. Από την Μπέβερεν το 2004. Μετά πήγε στη Γαλλία (2007). Από μια μικροσκοπική πόλη, ξαφνικά βρέθηκε σε κοτζαμπάν ποδοσφαιρική πολιτεία έστω κι αν η Λε Μαν δεν φημίζεται τόσο για την ποδοσφαιρική ομάδα της αλλά για την πίστα της. «Ήμουν παιδί όταν έφτασα στη Γαλλία. Εκεί μου έμαθαν να είμαι επαγγελματίας». Εκεί αντιλήφθηκε ότι στο ποδόσφαιρο δεν χωρούν χωρατά. Είναι δουλειά. Αυτός προσπάθησε να τη συνδυάσει με τη ατέρμονη φαντασία του.

Στη Λε Μαν καθιερώθηκε για να έρθει η εκτόξευσή του στη Λιλ. Κι αυτό που έμοιαζε με άπιαστο όνειρο, έγινε πραγματικότητα όταν εμφανίστηκε η Άρσεναλ με τον πλούτο, τη χάρη και το ανάστημά της. Κι αυτό που φανταζόταν ως πιτσιρικάς έγινε πραγματικότητα καθώς η ομάδα του Λονδίνου ανέκαθεν ήταν στην καρδιά του. «Η Αγγλία είναι ένα απίστευτο μέρος, σα να ζούσα ένα όνειρο. Έμαθα πώς να ζω σαν άνθρωπος αλλά και ποδοσφαιριστής», είπε χρόνια μετά.

«Η Άρσεναλ με σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Έζησα ένα όνειρο. Κάθε παιδί που θέλει να παίξει ποδόσφαιρο, ονειρεύεται να αγωνιστεί σε μια ομάδα όπως η Άρσεναλ. Την ημέρα που υπέγραψα έβαλα τα κλάματα. Τη θυμάμαι σαν σήμερα, ήταν το 2011. Είχα πει σε όλη μου την οικογένεια ότι χοροπηδούσα σαν παιδί. Ήταν τεράστια η περηφάνια. Δεν έχασα το χαμόγελό μου από το πρώτο μου ματς με την Άρσεναλ κι όταν έφυγα χαιρέτησα και ευχαρίστησα τους πάντες, ακόμη και το προσωπικό των αποδυτηρίων».

Μόνο που η ευχή έγινε και κατάρα γιατί δεν ξεδιπλώθηκε μπροστά του όλο το όνειρο. Έζησε το μισό. Με τη φανέλα της Άρσεναλ ο Ζερβίνιο συνέχισε να κάνει εντυπωσιακά πράγματα με την μπάλα στα πόδια, του έλειψε όμως η αποτελεσματικότητα που κάνει τη διαφορά. Προφανώς αυτό επηρέασε τη σχέση του με τον απαιτητικό και τελειομανή Αρσέν Βενγκέρ. Κι έτσι μια σχέση αγάπης βάδισε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

«Ο Βενγκέρ δεν μ’ εμπιστεύτηκε ποτέ. Ο Ρούντι Γκαρσία (στη Ρόμα) δεν διαχωρίζει τους παίκτες σ’ αυτούς που παίζουν κι αυτούς που δεν παίζουν. Αυτό είναι σημαντικό (στην ψυχολογία) ενός ποδοσφαιριστή. Μιλούσε σε όλους και στους 25 παίκτες της ομάδας, όχι μόνο σ’ αυτούς της 11αδας. Ως παιδί, ονειρευόμουν να αγωνιστώ στην Άρσεναλ γιατί την αγαπούσα. Τώρα μισώ τον τρόπο που μου φέρθηκε ο Βενγκέρ. Παρόλο αυτά, μετάνιωσα που έφυγα από το κλαμπ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και δίχως τη δυνατότητα να δείξω την αξία μου, όπως έκανα στη Ρόμα», είπε χρόνια μετά για τη σχέση του με τον Αλσατό.

Στη Ρώμη βρήκε το χαμόγελό του

Επί τούτου δεν χωρά αμφιβολία. Τον Αύγουστο του 2013 – έπειτα από τέσσερα χρόνια στην Άρσεναλ – ετοίμασε τις βαλίτσες του και εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Ένιωσε την ιδιαιτερότητα της ιταλικής πρωτεύουσας, λάτρεψε την κουλτούρα της κι αυτή ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του. Περισσότερο ταίριαξαν τα χνώτα του με τον Ρούντι Γκαρσία στη Ρόμα καθώς τον βοήθησε να αποτινάξει κάθε αμφιβολία και να δείξει το αστείρευτο ταλέντο του. «Στην Ιταλία γίνεται ποιοτική δουλειά πάνω στην τακτική και στην προπόνηση», ήταν το βασικό συμπέρασμά του. Κάτι λιγότερο από τρία χρόνια αγωνίστηκε τη Ρώμη και τα ευχαριστήθηκε. Ήταν το κλίμα στην ομάδα, η σχέση του με τους συμπαίκτες κι άλλα στοιχεία που είχαν τη σημασία τους.

Μετά ήρθε η Κίνα. Εκείνη η πρόταση των 18 εκατ. ευρώ ήταν αδύνατο να απορριφθεί από τους Ρωμαίους και συνάμα, η φθορά είχε αρχίσει να φαίνεται στα ευάλωτα πόδια του Ζερβίνιο. Λένε ότι η Κίνα είναι το «νεκροταφείο» των ποδοσφαιριστών υπό την έννοια ότι όσοι πάνε εκεί, δύσκολα επανέρχονται στο κορυφαίο επίπεδο. «Στην Κίνα πρέπει να είσαι δυνατός και να καταλάβεις ότι δεν πήγες για διακοπές αλλά ότι έχεις την ευθύνη να διδάξεις πράγματα στην επόμενη γενιά. Όταν πήγα στην Κίνα όλοι πίστεψαν ότι το έκανα για τα λεφτά καθώς επίσης και ότι το επόμενο βήμα θα ήταν να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Νόμισαν ότι είχα επιλέξει τις διακοπές. Αντιμετώπισα αρκετά προβλήματα τραυματισμών και πίστεψαν ότι είχα τελειώσει. Έκαναν μεγάλο λάθος. Κάθε εβδομάδα έδινα ό,τι καλύτερο διέθετα. Στην Κίνα αγωνίζονται αρκετοί σπουδαίοι παίκτες κι αυτό μου δίνει κίνητρο όπως και στους Κινέζους ποδοσφαιριστές. Ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον εαυτό μου. Στην Κίνα κέρδισα πολλά. Είχα τεράστιο μισθό αλλά σε καθημερινή βάση προσπαθούσα να αποδείξω ότι τα άξιζα. Κάθε παιχνίδι ήταν μια πρόκληση, έχοντας απέναντί μου εξίσου σπουδαίους παίκτες», φώναξε μετά την αποχώρησή του από την χώρα της Άπω Ανατολής.

Ο κεραυνοβόλος έρωτας με την Πάρμα

Μετά από 2½ χρόνια στην Κίνα ο οργανισμός του είχε ανάγκη έναν μεγάλο έρωτα. Το ζητούσε η ψυχή του και τον βρήκε (ξανά) στην Ιταλία. Πολλοί εκτίμησαν ότι εκείνη η Πάρμα ήταν κατώτερη του επιπέδου του, ο ίδιος όμως ένιωσε μια ανατριχίλα. «Ερωτεύτηκα το project της Πάρμα από την πρώτη στιγμή», είχε παραδεχθεί. Στην ιταλική ομάδα ήταν από το καλοκαίρι του 2018 έως το 2021 όπου μετακόμισε στην Τραμπζονσπορ. Το σώμα του είχε πάψει να διαθέτει τη φρεσκάδα του παρελθόντος. Για δεύτερη φορά στην καριέρα του υπέστη ρήξη χιαστού με συνέπεια να χάσει το συντριπτικό μέρος της χρονιάς. Κατά διαβολική σύμπτωση, τέλη Οκτωβρίου έπαθε τη ζημιά, τέλη Οκτώβρη και του 2016 (του) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά αυτός ο σοβαρός τραυματισμός.

Οι τραυματισμοί ανέκαθεν ήταν ένας από τους συνοδοιπόρους του. Κατά το transfermarkt ο συνολικός αριθμός των ημερών που έμεινε εκτός δράσης λόγω τραυματισμών είναι 591. Βέβαια άλλοι έχουν μετρήσει πολλές περισσότερες ημέρες με τα μισά χρόνια επαγγελματικής καριέρας σε σχέση με τον Ζερβίνιο. Από το 2004 έως και το 2022 είναι 18 ολόκληρα χρόνια. Γι’ αυτό νιώθει ευλογημένος για τη ζωή που έζησε αλλά και συνεχίζει να ζει. «Είμαι τυχερός που ζω μια τόσο καλή ζωή κάνοντας παράλληλα το πάθος μου. Έπαιξα στο κλαμπ των ονείρων μου, την Άρσεναλ. Κέρδισα το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο στη Γαλλία. Αφιέρωσα το αφρικανικό Κύπελλο στους συμπατριώτες μου κι ένιωσα σαν ήρωας. Είχα συμπαίκτες σπουδαίους πρωταθλητές και δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Απλά θέλω να απολαμβάνω κάθε στιγμή, κάθε κίνηση, κάθε σουτ για γκολ γιατί όλα ξαφνικά θα τελειώσουν και ξέρω ότι η ζωή χωρίς το ποδόσφαιρο θα είναι δυσάρεστη. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς τις ρίζες σου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα μικροσκοπικό μέρος στην Ακτή Ελεφαντοστού και η εξέλιξή μου σε πρωταγωνιστής της ζωής ήταν σαν όνειρο. Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο στην Αμπιτζάν, στη δική μου αφρικανική πόλη, μη φορώντας καν παπούτσια».

50 εκατ. ευρώ για χατίρι του

Αυτό είναι το ποσό που επενδύθηκε για τον Ζερβίνιο δίχως να υπολογίζονται τα πλουσιοπάροχα συμβόλαιά του τα οποία προφανώς το εκτοξεύουν. Η Χεμπέι (Κίνα) έδωσε 18 εκατ. ευρώ στην Ρόμα για τα δικαιώματά του, ενώ η Άρσεναλ διάθεσε περί των 12 εκατ. ευρώ στη Λιλ. Η γαλλική ομάδα βγήκε κερδισμένη σε σχέση με τα χρήματα που είχε δώσει η ίδια στη Λε Μαν, 6.5 εκατ. ευρώ. Η τελευταία τον είχε αγοράσει από την Μπέβερεν δίνοντας 650.000 ευρώ ενώ η βελγική ομάδα δεν χρειάστηκε να δώσει χρήματα ή τουλάχιστον, ουδέποτε έγινε γνωστό πώς τον απέκτησε. Κοινώς, κανείς δεν βγήκε χαμένος από τις συνεργασίες μαζί του αλλά όλοι έβγαλαν τα ποσά των επενδύσεων και μάλιστα με το παραπάνω…