Η λογική του Αρη στις μεταγραφές και το ρίσκο που παίρνει…

Ας ξεκινήσουμε από το ρίσκο. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές οι ομάδες που τα πηγαίνουν καλά στα προκριματικά του καλοκαιριού δεν είναι αυτές που κάνουν τις καλύτερες μεταγραφές, αλλά αυτές που αλλάζουν λιγότερο σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν.

Είναι μεγάλο ρίσκο να έχεις να παίξεις τρεις προκριματικούς γύρους μέσα στο καλοκαίρι και να το κάνεις με μία νέα και αμοντάριστη ομάδα, που θα προσπαθείς επί της ουσίας να την μοντάρεις μέσα από επίσημα και κρίσιμα ματς. Ο Αρης λοιπόν αποφάσισε να το πάρει αυτό το ρίσκο. Και να το πάρει σχεδόν στο μέγιστο βαθμό που θα μπορούσε να το κάνει, αφού η νέα σεζόν θα βρει τους κίτρινους με μία εντελώς διαφορετική ομάδα, η οποία όταν θα έχει ολοκληρωθεί το παζλ της θα έχει κάνει διψήφιο αριθμό μεταγραφών και οι περισσότεροι από αυτούς τους παίκτες θα προορίζονται και για την βασική ενδεκάδα.

Για τον έναν ή τον άλλο λόγο ο Αρης σε σχέση με την περσινή σεζόν έχει δει να φεύγουν από την ομάδα, όλοι οι ακραίοι αμυντικοί του, εκτός του Εμπακατά (Σούντγκρεν, Γκάνεα, Λούμορ, Σάκιτς), όλα τα κεντρικά χαφ του πλην του Ντουκουρέ (Ντιαγέ, Σάσα, Ματίγια), όλοι οι σέντερ φορ του και αρκετοί από τους μεσοεπιθετικούς του με κορυφαίες περιπτώσεις όλων τους Μπρούνο Γκάμα και Μπερτόγλιο. Κοιτώντας την κάθε περίπτωση μεμονωμένα θα μπορούσες να βρεις τους λόγους για τους οποίους ο Αρης άφησε τον κάθε έναν από αυτούς να φύγουν, είτε μη ανανεώνοντας το συμβόλαιό του, είτε λύνοντας το ή ακόμη και με πώληση, όπως με τον Καμαρά.

Η διαφορά είναι ότι όταν τους βλέπεις όλους μαζί και διαπιστώνεις ότι είναι διψήφιος ο αριθμός των παικτών που αποχώρησαν και οι περισσότεροι από αυτούς βασικοί, τότε καταλαβαίνεις ότι το ζήτημα δεν είναι καθόλου απλό και ο Αρης αποφάσισε να ξηλώσει μία ομάδα που εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, πέτυχε το στόχο της ευρωπαϊκής εξόδου την περσινή σεζόν.

Ο Μπούργος έχει πολύ δύσκολο έργο μπροστά του και προφανώς συμφώνησε σε αυτή την κοσμογονική αλλαγή στον Αρη, ο οποίος στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ξεκινήσει τη σεζόν με μόλις τέσσερις ή πέντε βασικούς από την περσινή ομάδα (Κουέστα, Μπράμπετς, Φαμπιάνο, Μαντσίνι, Ιτούρμπε). Το καλό νέο είναι ότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν πειράχτηκε και ήταν ένα εξαιρετικό δίδυμο που είχε δέσει πάρα πολύ καλά και επίσης ο τερματοφύλακας θα είναι ο ίδιος. Προσοχή, δεν υποστηρίζω ότι ο Κουέστα είναι ένας πολύ καλός τερματοφύλακας και ότι ο Αρης δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο (όπως λέω για τον Μπράμπετς και τον Φαμπιάνο), υποστηρίζω όμως ότι είναι σημαντικό μέσα στις τόσες πολλές αλλαγές, να μην αλλάζεις και τον τερματοφύλακά σου.

Με δεδομένο λοιπόν το ρίσκο των πολλών αλλαγών και της νέας ομάδας που αποφάσισε να φτιάξει ο Αρης, μέσα σε ένα καλοκαίρι που στοχεύει στο να περάσει τρεις προκριματικούς γύρους και να βρεθεί σε ευρωπαϊκό όμιλο, ας δούμε και τον τρόπο που κινείται στο μεταγραφικό παζάρι.

Ο Αρης παίρνει παίκτες σε καλή ηλικία (όχι μεγάλοι, αλλά έμπειροι), οι οποίοι κάποια στιγμή στην καριέρα τους (άλλος πριν ένα, άλλος πριν δύο και άλλος πριν τρία χρόνια) θα έρχονταν όχι στον Αρη, αλλά στην Ελλάδα μόνο για διακοπές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι περισσότεροι έχουν κάνει στο παρελθόν μεταγραφή πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Ο Γκρέι, ο Ντιοπ, ο Νταμπό είναι τέτοιες περιπτώσεις. Ακόμη και ο νεαρός Καμάτσο που προσπαθεί να κλείσει είναι παίκτης για τον οποίο η Σπόρτινγκ έδωσε στη Λίβερπουλ 5 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει. Προφανώς για να έρθουν στην Ελλάδα και τον Αρη, η καριέρα τους τα τελευταία ένα δύο χρόνια είχε μία φθίνουσα πορεία, αλλά είπαμε διαφορετικά στην Ελλάδα θα έρχονταν μόνο για διακοπές.

Ο Αρης εκτιμά ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις θα μπορέσει να βρει τον τρόπο να τους επαναφέρει στο επίπεδο ή τουλάχιστον κοντά σε αυτό, στο οποίο ήταν πριν ένα δύο χρόνια, αφού όπως προανέφερα κανέναν από αυτούς δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, ίσα ίσα. Ο Αρης με λίγα λόγια ποντάρει ότι το δικό του restart θα το πετύχει με μία σειρά από παίκτες που θα επιχειρήσουν και το δικό τους restart και οι οποίοι έχουν να αποδείξουν πράγματα και κίνητρα για να επανέλθουν στο κορυφαίο επίπεδο στο οποίο έπαιξαν κάποτε. Ο Ντιόπ είναι ένας χαφ για τον οποίο η Λυών πλήρωσε πάνω από 10 εκατ. ευρώ, συνεπώς μόνο τυχαία περίπτωση δεν ήταν. Ο Γκρέι έχει κάνει στην καριέρα του μεταγραφή επίσης άνω των 10 εκατ. ευρώ και είναι παίκτης που ακόμη έχει κίνητρα και πράγματα να δείξει. Παρεμπιπτόντως ο Γκρέι είναι μία πιο ταιριαστή περίπτωση από τον προκάτοχό του για τη θέση του φορ. Ο Γκρέι για την ακρίβεια είναι φορ, ο Καμαρά ήταν δεύτερος επιθετικός. Αλλωστε η σχέση και η συνέπεια του Γκρέι με τα δίχτυα είναι διαχρονική και δεδομένη ακόμη και τις χρονιές που δεν ήταν καλές για αυτόν. Η επαφή του με τα δίχτυα ήταν πάντα καλή και από έναν παίκτη που κατά μέσο όρο βάζει οκτώ με δέκα γκολ είτε στην Πρέμιερ Λιγκ, είτε στην Τσάμπιονσιπ έχεις εύκολα την προσδοκία ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα θα βάλει 15-20 γκολ.

Βεβαίως ο Αρης χρειάζεται ακόμη αρκετά πράγματα για να γεμίσει το ρόστερ του και φυσικά να επιβεβαιώσει και ορισμένες από τις περιπτώσεις που κυνηγά ότι θα τις κάνει δικές του, όπως του Νταμπό και του Καμάτσο, με τους οποίους ακόμη είναι σε συζητήσεις. Όπως επίσης κατά την άποψη μου χρειάζονταν και ορισμένες άλλες επιλογές από το ελληνικό πρωτάθλημα σαν αυτή του Πίρσμαν, όπου η προσαρμογή θα ήταν ευκολότερη και η σιγουριά για το τι παίκτες είναι και τι μπορεί να περιμένει από αυτούς, μεγαλύτερη. Με τον Αρη να έχει μεγαλύτερο πορτοφόλι μετά και την πώληση του Καμαρά, περιπτώσεις παικτών όπως ο Φαν Φέερτ ή ο Σόνι ή και κάποιες άλλες από το ελληνικό πρωτάθλημα μοιάζουν να έχουν πολύ μεγάλο νόημα και μικρό ρίσκο. Βεβαίως ανέφερα πιθανόν τις δύο ακριβότερες και πιο φανταχτερές, αλλά δεν είναι ασφαλώς οι μόνες. Ο Πίρσμαν είναι ένα κλασικό παράδειγμα ότι το ελληνικό πρωτάθλημα έχει παίκτες που μπορούν να σταθούν στο υψηλό επίπεδο, άλλοι ως βασικοί και άλλοι ως μέλη του ρόστερ.

Παρά ταύτα θα πρέπει να περιμένουμε αρκετά ακόμη για να συμπληρωθεί το ρόστερ σε μεγάλο βαθμό (έχει ακόμη δρόμο ο Αρης στις μεταγραφές) ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια για τις προσδοκίες που μπορεί να έχει την ερχόμενη σεζόν….