Ολυμπιακός: Η ευχάριστη έκπληξη στο φινάλε της σεζόν

Παιχνίδι-φιέστα αυτό με τον ΠΑΟΚ, αλλά κατά την γνώμη μου από κάθε παιχνίδι, όχι από ένα ντέρμπι πρωταθλήματος αλλά κι από ένα φιλικό, μπορείς να δεις πράγματα, ειδικά σε ατομικό επίπεδο.

Για παράδειγμα, η παρουσία του Κανέ για δεύτερο παιχνίδι μέσα σε μία εβδομάδα, μετά από εκείνο με τον Άρη στο Χαριλάου, ήταν πειστική. Το παιδί δεν έχει την ποιότητα π.χ. του Γκιγέρμε με την μπάλα στα πόδια, αλλά μοιάζει να είναι μία τίμια λύση στη θέση του αμυντικού χαφ, με το σκεπτικό ότι πρέπει να έχεις δύο καλούς παίκτες σε μία θέση.

Ο Εμβιλά κατά τη φετινή σεζόν έπαιξε σε 45 (!) παιχνίδια, σχεδόν όλα βασικός. Ο αριθμός είναι υπερβολικά μεγάλος, ιδίως όταν μιλάμε για τη θέση του αμυντικού χαφ, δηλαδή του παίκτη που αναπόφευκτα κάνει τα περισσότερα χιλιόμετρα. Ο Κανέ με όσα βλέπουμε εσχάτως είναι σαν να μας είπε με την απόδοση του ότι κακώς δεν έπαιζε και νωρίτερα, έτσι ώστε και αυτός να είχε περισσότερες ευκαιρίες κι ο Εμβιλά να είχε περισσότερη φρεσκάδα.

Στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ τον είδαμε να κάνει σωστά όλες τις δουλειές που έπρεπε: Έκλεψε δύο φορές μπάλα, τη μία μάλιστα σε όχι απλή φάση, έξω από την περιοχή του Τζολάκη, ενώ το δεύτερο κλέψιμο το συνόδευσε και με καλή πάσα στα πλάγια…Πήρε κεφαλιές, έκοψε βγαίνοντας πρώτος στην μπάλα, μάρκαρε πιεστικά κι όταν χρειάστηκε σταμάτησε με φάουλ μία αντεπίθεση…Μάζευε μπάλες και μοίραζε σωστά και με ασφάλεια, ενίοτε κι έξυπνα, με αλλαγές στα πλάγια κλπ.…Δεν είναι εντυπωσιακός ο Κανέ, δεν βοηθάει επιθετικά, αλλά βγάζει ένα θετικό προφίλ. Και μην ξεχνάμε ότι το παιδί τέσσερις μήνες τώρα έχει όλα κι όλα τέσσερα ματς. Η λογική λέει ότι με περισσότερα παιχνίδια μπορεί να πάρει άλλη ψυχολογία και να βοηθάει και δημιουργικά-επιθετικά.

Σίγουρα πιο εντυπωσιακός κεντρικός χαφ είναι ο Κούντε, με άλλη ποιότητα σε θέση πάντως περισσότερο Νο 8. Η διαφορά τους είναι ότι ο Καμερουνέζος βγάζει μία αστάθεια, έως κι ασοβαρότητα στο παιχνίδι του-επιπόλαιες πάσες, εύκολες απώλειες μπάλες. Και σίγουρα ανασταλτικά δεν είναι όσο καλός πρέπει, αν και προχθές τον είδαμε να δίνει μάχες και να κόβει. Έχει το πλεονέκτημα της καλής πάσας, τόσο σε επίπεδο να αλλάξει το παιχνίδι στα πλάγια, όσο και να βγάλει κάποιες πάσες από τις οποίες μπορεί να προκύψουν καλές επιθέσεις, ενώ κρατάει καλά την μπάλα κι είναι δυνατό παιδί. Στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ είχε και κάποιες καλές εκτελέσεις στα στημένα και γενικά μας έδωσε την αίσθηση ότι κακώς δεν είχε πάρει κι αυτός περισσότερο χρόνο μέσα στη σεζόν, με συνέπεια να τραβήξουν τέτοιο λούκι ο Μαντί (45 ματς) κι ο Μπουχαλάκης (41).

Η πιο ιδιαίτερη περίπτωση θα έλεγα ότι είναι ο Καρβάλιο. Δεν βλέπεις στο ελληνικό πρωτάθλημα πολλούς παίκτες με τέτοια επαφή με την μπάλα, όπως είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε και στο 1-1 με τον ΠΑΟΚ, ισοφαρίζοντας με ένα άψογο πλασέ, βγάζοντας μία σέντρα για γκολ στον Ροντρίγκες που αστόχησε στην κεφαλιά (από λάθος ο σπίκερ της Νόβα είπε ότι η σέντρα ήταν του Ανδρούτσου) και περνώντας στα πλάγια μία πάσα με εκπληκτικό τρόπο (με τη μία και την μπάλα στον αέρα).

Μόνο που ο Πορτογάλος έκανε αυτά τα τρία πράγματα! Έτερον ουδέν. Κάποιες στιγμές επιχείρησε να συνεργαστεί με τον Τικίνιο, αλλά χωρίς επιτυχία και από εκεί και πέρα ήταν σαν να να μην υπήρχε στο παιχνίδι, λες και ήταν άφαντος. Κι είναι απορίας άξιον, γιατί να μην «μπαίνει» περισσότερο στο παιχνίδι, ένας παίκτης με τόσο υψηλή τεχνική, μεταβίβαση (έχει τρεις ασίστ) και τελειώματα (είχε σκοράρει και στο 1-1 με την ΑΕΚ). Μάλιστα αυτή τη φορά έπαιζε στη θέση που του αρέσει, κλασικό 10άρι κι όχι από τον άξονα.

Κατανοητό να έχει ένας παίκτης αδυναμίες, π.χ. ο Πορτογάλος δεν είναι γρήγορος, όμως δεν είναι εύκολα κατανοητό πώς ένας παίκτης που θέλει να είναι το 10άρι του Ολυμπιακού παίρνει τόσο λίγες πρωτοβουλίες, ενώ αντιθέτως θα έπρεπε να ζητάει συνεχώς την μπάλα.

Τώρα, για τα δύο νέα παιδιά που πήραν θέση βασικού:

Ο Μπαγκαλιάνης έπαιζε πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη με τη φανέλα του Ολυμπιακού και ήταν ευδιάκριτο το μεγάλο του άγχος. Πήγε και στραβά το παιχνίδι, καθώς με την πρώτη επίθεση του ο ΠΑΟΚ έβαλε γκολ από το 2^ο λεπτό κι αυτό δεν βοήθησε την ψυχολογία του νεαρού στόπερ, που έκανε λάθη στα μαρκαρίσματα κι είχε την ατυχία να του περάσει και μία πάσα υψηλού ρίσκου ο Τζολάκης, να χαθεί η μπάλα (πιθανόν και με φάουλ πάνω στον «ερυθρόλευκο» στόπερ) και να προκύψει ευκαιρία. Δεδομένα ο Μπαγκαλιάνης δεν είναι ο παίκτης που είδαμε το Σάββατο το βράδυ. Στρεσαρίστηκε κι αδίκησε την εικόνα του, αν και τουλάχιστον έδειξε την ικανότητα του στο παιχνίδι από πίσω, με συνήθως στρωτές πάσες. Πλέον πήρε την κρυάδα του Καραϊσκάκη, που δεν είναι εύκολη έδρα για πολύ πιο έμπειρους παίκτες, και προχωράει γιατί έχει αξία, όπως είδαμε τις προάλλες στο Χαριλάου, σε πιο σημαντικό για τον αντίπαλο κι άρα πιο πιεστικό, παιχνίδι.

Ο Φαντιγκά, από την πλευρά του, βγάζει προσόντα, βγάζει και μεγάλη ανετοιμότητα όμως. Συνήθως ξεκινάει καλά τα παιχνίδια (με τον Παναιτωλικό είχε σκοράρει μόλις στο 6^ο λεπτό), αλλά δεν έχει ανάλογη συνέχεια. Προχθές, είχε στο 25΄ μία πραγματικά εντυπωσιακή προσπάθεια από την οποία ξεκίνησε η καλύτερη ευκαιρία του Ολυμπιακού στο α΄ ημίχρονο, η άστοχη κεφαλιά του Ροντρίγκες. Το πάλεψε κι ανασταλτικά, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά ακόμη.

«Κάτι» έχει (έβγαλε και μία κάπως επικίνδυνη σέντρα, πήγε να περάσει και μία έξυπνη πάσα, έστω χωρίς επιτυχία), όμως πρέπει να δουλευτεί πάρα πολύ. Απορώ γιατί δεν τον έδωσε ο Μαρτίνς για να πάρει παιχνίδια στον Ολυμπιακό Β. Θα είχε βοηθηθεί.

Άσχετο: Εάν ο Ολυμπιακός λάβει υπόψιν του το φινάλε της σεζόν, τον Ελ Αραμπί δεν είναι να τον κρατάει. Με τέσσερα γκολ (συν δύο εύστοχες εκτελέσεις πέναλτι) και τρεις ασίστ σε 26 παιχνίδια μέσα στο 2022 δεν κρατάς σέντερ φορ, που σου κοστίζει δύο εκ. Ευρώ στα 35 του. Αλλά η σωστή αξιολόγηση γίνεται με βάση όλη τη σεζόν, με τον Γιουσέφ να ήταν σαφώς καλύτερος μέχρι τις γιορτές. Κι ο Ολυμπιακός έχει κάνει τέτοια αξιολόγηση. Τώρα, τι θα προκύψει από την κουβέντα που θα γίνει, θα το δούμε.