Υπάρχει, τελικά, και το 4-4-2 για τον Ολυμπιακό

Το ντέρμπι με την ΑΕΚ έδειξε, μεταξύ άλλων, για τον Ολυμπιακό, ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος, ότι ο σχηματισμός 4-4-2…υπάρχει, τουλάχιστον για κάποια κρίσιμα κομμάτια αγώνων, και μπορεί να του δώσει λύσεις.

Ναι, δεν σκόραρε ο Ολυμπιακός στα 16 τελευταία λεπτά, στα οποία ο Πέδρο Μαρτίνς ρίσκαρε, για δεδομένα ντέρμπι και δη με το σκορ ισόπαλο (όχι δηλαδή με την ομάδα του να χάνει) και έπαιξε και με Ελ Αραμπί και με Τικίνιο στην επίθεση. Αλλά δεν είναι το πιο σοφό να κοιτάζουμε μόνο το αποτέλεσμα, που άλλωστε πολλές φορές μας παρασύρει σε λάθος συμπεράσματα.

Ας παρατηρήσουμε ότι σε αυτά τα λίγα, 16, λεπτά με το 4-4-2 και δη στην πιο επιθετική εκδοχή του (όχι με Μαντί η, Μπουχαλάκη δίπλα στον Εμβιλά, αλλά τον Αγκιμπού), ο Ολυμπιακός είχε μία καθαρή ευκαιρία για γκολ, όπως κι άλλες τρεις επικίνδυνες τελικές: τέσσερις ευκαιρίες στα 16 τελευταία λεπτά, δεν τις λες…και λίγες.

Ο πλήρης αιφνιδιασμός της ΑΕΚ πήγε να γίνει με την είσοδο του Φορτούνη στο παιχνίδι, και μάλιστα σε θέση έξω δεξιά, καθώς δευτερόλεπτα μετά την είσοδο του έβγαλε (78’) εκείνη την πάσα για γκολ στον Τικίνιο, από την οποία προήλθε η μεγάλη ευκαιρία του Αραμπί, με τη συνεργασία του Τικίνιο και του Αγκιμπού, που παρότι σε θέση πια Νο 8, είχε προωθηθεί κι είχε πατήσει περιοχή, κάνοντας επιτέλους τη σωστή κίνηση με την πάσα στον Αραμπί, ο οποίος όμως «όσο και να έπαιζε, γκολ δεν θα έβαζε» την Κυριακή!

Από εκεί και πέρα, ο Ολυμπιακός βρήκε και στατικές φάσεις για να απειλήσει, τη μία φορά χάρη σε ένα φάουλ που κέρδισε ο Βαλμπουενά και την άλλη χάρη σε σέντρα από δεξιά του Φορτούνη και το φάουλ που παραχώρησε ο Μοχαμάντι διώχνοντας την μπάλα με το χέρι του. Ο Βαλμπουενά είχε ένα καλό κτύπημα κι ο Παπασταθόπουλος ένα καλό άλμα, όμως η μπάλα δεν ήθελε τον Ολυμπιακό σε αυτό το παιχνίδι και κατέληξε άουτ (85’).

Πολύ σημαντικό, κατά την γνώμη μου, ήταν η διάθεση για συνεργασία που έβγαλαν ο Αραμπί με τον Τικίνιο κι έφερε δύο επικίνδυνες φάσεις για τον Ολυμπιακό. Στην πρώτη (84’) ο Λαλά βγήκε από δεξιά σαν εξτρέμ στην ωραία κάθετη του Φορτούνη (πάλι) και έστω με τη δεύτερη (την πρώτη έδιωξε με τάκλιν ο Μήτογλου) πέρασε τη σωστή σέντρα προς τον Τικίνιο, ο οποίος από την πλευρά του την έσπασε με κεφαλιά στον Αραμπί, με τον Μαροκινό όμως να μην μπορεί να πιάσει το γυριστό σουτ όπως θα ήθελε κι από ευνοϊκή θέση. Στη δεύτερη (93’) ήταν με τη σειρά του ο Αραμπί που γύρισε την μπάλα προς τον Τικίνιο (μετά την κεφαλιά-πάσα του προωθημένου Σισέ από το βολέ του Βατσλίκ), με τον Βραζιλιάνο να προλαβαίνει τον Ρότα πηγαίνοντας πρώτος στην μπάλα, αλλά να μην μπορεί να σκοράρει με προβολή από επίσης πολύ καλή θέση.

Και σε άλλες στιγμές το επιδίωξαν ο Τικίνιο με τον Αραμπί να συνδυαστούν, άσχετα αν τους βγήκε η, όχι κι αυτό είναι πολύ καλό. Γενικότερα, το 4-4-2 λειτούργησε αυτή τη φορά καλύτερα για τον Ολυμπιακό, σε σχέση π.χ. με το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι, στα Γιάννινα, στο άλλο 1-1, με τον ΠΑΣ, όταν τότε ο Μαρτίνς το είχε παίξει από το 81’ έως το 96’. Τότε, είχαν υπάρξει δύο απειλές μόνο από πλευράς του Ολυμπιακού στα 15 τελευταία λεπτά κι αυτές με βαθμό επικινδυνότητας συγκεκριμένο, ένα σουτ του Τικίνιο από πάσα του Αγκιμπού με την μπάλα να κοντράρεται και μία κεφαλιά άστοχη του Αραμπί σε σέντρα του Βαλμπουενά. Να υπενθυμίσω ότι με τον ΠΑΣ ήταν στα πλάγια οι Βαλμπουενά κι Αγκιμπού και στον άξονα οι Εμβιλά, Μπουχαλάκης, σε ένα πιο συντηρητικό 4-4-2.

Να υπενθυμίσω ότι και στο 2-1 με τον Άρη στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός κατέληξε το παιχνίδι με 4-4-2 και δη τότε από το 62’, έχοντας ισοφαρίσει ο Άρης στο 61’. Και τότε, οι Βαλμπουενά κι Αγκιμπού ήταν στα πλάγια, με τους Εμβιλά και Μαντί στον άξονα, σε ένα επίσης πιο συντηρητικό 4-4-2, σε σχέση με το φουλ επιθετικό της Κυριακής κόντρα στην ΑΕΚ. Είχε γίνει πιο εποθετικός ο Ολυμπιακός και σε εκείνο το ματς, με συνέπεια μετά από πολλές τελικές να κερδίσει το πέναλτι στο 85’ για τη νίκη.

Ας δούμε, όμως κι ανάποδα το 4-4-2! Πώς λειτούργησε ανασταλτικά για τον Ολυμπιακό κόντρα στην ΑΕΚ. η αλήθεια είναι ότι και η ΑΕΚ στο διάστημα αυτό, προς το φινάλε του παιχνιδιού, είχε τις δύο ευκαιρίες της, έστω όχι καθαρές. Στη μία ο Λιβάι με προσωπική ενέργεια μπόρεσε και…μπέρδεψε τον Όλεγκ και, κυρίως, τον Σισέ, που φάνηκε να χάνει στο τέλος τον έλεγχο ενώ έμοιαζε να είναι η μπάλα στα πόδια του, με τον εξτρέμ της ΑΕΚ να σουτάρει και τον Εμβιλά να μπλοκάρει την μπάλα διώχνοντας τη σε κόρνερ. Και στην άλλη, ο Σισέ (που φάνηκε πολύ κουρασμένος στο τέλος του ματς, προφανώς από τα ταξίδια σε Σενεγάλη κι Αίγυπτο) έδιωξε πολύ άσχημα την μπάλα, πάνω σε παίκτη της ΑΕΚ κι ο Αραούχο βρέθηκε σε θέση για σουτ λίγο έξω από την περιοχή, αλλά αστόχησε.

Νομίζω λοιπόν ότι οι δύο φάσεις της ΑΕΚ ήταν λιγότερο θέμα του τολμηρού 4-4-2 και περισσότερο θέμα της αδράνειας του γενικά όχι πολύ καλού την Κυριακή Σισέ-και δεν ξέρω μήπως γι΄ αυτό, βλέποντας τον να πέφτει κι άλλο από πλευράς απόδοσης, ο Μαρτίνς είχε σηκώσει για ζέσταμα μετά το 75’ περίπου τον Μανωλά, χωρίς τελικά να τον βάλει, αν και είχε δυνατότητα για άλλες δύο αλλαγές.

Παρεμπιπτόντως, να σταθώ σε αυτή τη φάση του 90’, από πλευράς ΑΕΚ, του σουτ του Αραούχο, στην οποία είδαμε τον Παπασταθόπουλο και τον Εμβιλά να πέφτουν σαν καμικάζι με δυναμικά τάκλιν πάνω στην μπάλα, εμποδίζοντας τον Αργεντίνο να σουτάρει υπό καλύτερες προϋποθέσεις. Και νομίζω ότι πρώτον αυτό το πνεύμα αυτοθυσίας που επέδειξαν ήταν κι η επιβεβαίωση της παρουσίας τους ως των δύο μακράν καλύτερων παικτών του Ολυμπιακού στο ντέρμπι και δεύτερον ήταν και μία μεγάλη διάθεση από πλευράς Σωκράτη να πάρει ρεβάνς από τον Αραούχο, που στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός 2-3 είχε βάλει δύο γκολ σε φάσεις στις οποίες ήταν μέσα ο ίδιος ο αμυντικός του Ολυμπιακού, ανεξάρτητα από το αν ευθύνονταν η, όχι.

Ο Πάπα σε όλο το ματς είχε από κοντά τον Αραούχο και δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα, ακόμη κι αν ήταν στο δεύτερο μισό του γηπέδου προς την εστία της ΑΕΚ! και σχεδόν πάντοτε με επιτυχία. Αλλά, βέβαια, υπάρχει πάντοτε το ρίσκο σε μία άμυνα, όταν μαρκάρει τόσο ψηλά. Γιατί μία-δύο φορές, στις τόσες, δεν πήγε πρώτος στην μπάλα ο Σωκράτης από τον Αραούχο και στη μία από αυτές η ΑΕΚ μπόρεσε κι έβγαλε την πιο επικίνδυνη αντεπίθεση της στο παιχνίδι, εκείνη στο 47’, όταν βρέθηκαν δύο κόντρα σε δύο, οι Λιβάι και Άμραμπατ απέναντι σε Σισέ και Όλεγκ, με τον Άμραμπατ να παίρνει ο ίδιος την προσπάθεια και να σουτάρει λίγο άουτ-ο διαιτητές υπέδειξε κόρνερ, αλλά δεν νομίζω να είχε βρει την μπάλα ο Σισέ.

Ήταν μία φάση απαράδεκτη για την αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού, αφού ήταν κι ο Λαλά πολύ μπροστά, όπως κι ο Σωκράτης για κάτι σαν μαν του μαν στον Αραούχο, ενώ ούτε από το κέντρο έκοψε κανείς την πάσα προς τον Άμραμπατ. Δεν μπορεί να ξεκινάει το β΄ ημίχρονο κι η ΑΕΚ να βγάζει κόντρα επίθεση, δύο με δύο. Και θα ήταν απολύτως οδυνηρό για τον Ολυμπιακό εκείνη την στιγμή ένα εις βάρος του 1-2.

Άσχετο: 17.015 ήταν τα εισιτήρια στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Δεν φαίνονται πολλά, αλλά ας δούμε ότι τη φετινή σεζόν, περισσότερα από 17.000-17.500 έχουν κοπεί επί της ουσίας μόνο στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός (28.000) και στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός (22.000).