Ένα κράτος που μας κοροϊδεύει κατάμουτρα στην υπόθεση πάταξης της αθλητικής βίας

Επειδή είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να δυσκολεύεται να ανασάνει λόγω των όσων ακούω, διαβάζω, βλέπω σχετικά με την δημόσια δράση που αναπτύσσουν οι εκπρόσωποι του κράτους στο θέμα πάταξης της γηπεδικής βίας, χρησιμοποιώ αυτό το σημείωμα ως μια υπενθύμιση, προς τον εαυτό μου και προς εσάς, της επικρατούσας κατάστασης στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο γεμίζει τις κερκίδες του με μπράβους και ταραχοποιούς ακόμη και σε αγώνες που διεξάγονται με κλειστές πόρτες. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο που επιλέγει τους ταραχοποιούς ακόμη και ως παραλήπτες των μερικών εκατοντάδων προσκλήσεων που έχει να μοιράσει «στους φίλους της ομάδας» όταν τα ματς διεξάγονται μπροστά σε περιορισμένο κοινό. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο το οποίο, όπως κατήγγειλε πολύ πρόσφατα ένας αστυνομικός, μεταφέρει στις αθλητικές αποσκευές τα πολεμοφόδια της βίας και των ταραχών.

Στο σημερινό ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο εμείς, οι δημοσιογράφοι, που πηγαίνουμε στο γήπεδο για επαγγελματικούς λόγους, φτάνουμε να κάνουμε πολύ προσεκτικές επιλογές παρακολούθησης αγώνων δια ζώσης. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το πρώτο που καθιέρωσε την εξ αποστάσεως εργασία πολλά χρόνια πριν από τον κορονοϊό. Διότι είναι αμέτρητοι οι δημοσιογράφοι που επέλεξαν να ζουν από απόσταση το αντικείμενο της μελέτης τους, δηλαδή να μη πηγαίνουν στο γήπεδο προκειμένου να αυξάνουν τις πιθανότητες να συνεχίσουν να ζουν με τις οικογένειές τους αρτιμελείς.

Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο οι πάντες συνηθίσαμε να βλέπουμε δεκάδες μπράβους και λοιπούς άσβερκους που κυκλοφορούν για να τρομάζουν τον κόσμο αλλά και προκειμένου η ομάδα να έχει ανά πάσα ώρα και στιγμή την ευχέρεια να μπλέξει σε τσαμπουκά, να κάνει τσαμπουκά ή να απαντήσει σε τσαμπουκά. Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο μια ομάδα εκατοντάδων ταραχοποιών εισβάλει με ρόπαλα και κράνη σε ένα γήπεδο και φτάνει να πατάει τον αγωνιστικό χώρο και το γεγονός δεν καταγράφεται πουθενά - ούτε από τα media ούτε από τα φύλλα αγώνα. Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο οι ακραίοι απαιτούν από την διοίκηση να τους φέρει τους ποδοσφαιριστές μπροστά τους για να τους «τα χώσουν» μετά από μια ήττα και η διοίκηση το πράττει. Στον αγωνιστικό χώρο, ή στα αποδυτήρια.

Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο οι συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου της ομοσπονδίας και της λίγκας, οι εκλογές στην ομοσπονδία, ακόμη και οι εκλογές στις τοπικές ενώσεις διεξάγονται με την παρουσία μπράβων και ταραχοποιών. Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο καίγονται σπίτια, φούρνοι, καταστήματα, αυτοκίνητα και οι δράστες δεν εντοπίζονται ποτέ. Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο οι πρώην αστυνομικοί διευθυντές που σήμερα εργάζονται σε ΠΑΕ ξεπερνούν σε πλήθος τους τεχνικούς διευθυντές. Σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο κυκλοφορούν τύποι που φέρουν την ιδιότητα του οργανωμένου οπαδού και είναι συγχρόνως φανεροί ή αφανείς ιδιοκτήτες εταιρειών ασφάλειας ή ακόμη και «προστάτες».

Αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο, επειδή έχει πιεστεί από την πίεση που ασκεί το ρεύμα που δημιουργείται στην κοινωνία λόγω της δολοφονίας του Αλκη, προσπαθεί σήμερα να μας πείσει ότι δεν γνώριζε και θέλει να αλλάξει. Και φυσικά την ίδια ώρα είναι το ίδιο υποκριτική και εξοργιστική η στάση όλων των αρχών, που ξαφνικά νοιάζονται και δρουν, προκειμένου να μας πείσουν ότι έχουν αποφασίσει να πατάξουν την γηπεδική βία. Ποιοι; Οι ίδιοι που συνδιαλέγονται και συναλλάσσονται με αυτούς που κυκλοφορούν με τους μπράβους και τους ταραχοποιούς. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει στην Ελλάδα είναι ο Μανωλιός, που βάζει τα ρούχα του αλλιώς.

Έχω συμπληρώσει τέσσερις δεκαετίες παρουσίας στα ελληνικά ποδοσφαιρικά γήπεδα. Όταν συγκρίνω την πρώτη δεκαετία, που έζησα ως παιδί, με τις τρεις επόμενες που ζω ως επαγγελματίας, φρίττω. Διότι για κακή μου τύχη εγώ θυμάμαι πώς ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο ως κόσμος τον καιρό που υπήρχαν φανατικοί και ταραξίες αλλά όχι επαγγελματίες ταραχοποιοί και προστάτες. Και αυτό που σήμερα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου, από την στιγμή που έμαθα ότι ο Αλκης είναι νεκρός, με εξοργίζει περισσότερο. Αυτοί που μας λένε ότι θα πατάξουν την γηπεδική βία είναι οι ίδιοι που την συντηρούν - είτε επειδή απλώς την ανέχονται είτε επειδή επιδιώκουν την συντήρησή της. Και αυτοί που δρουν σήμερα με τόσο μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια για την σύλληψη των δραστών και την εξιχνίαση του εγκλήματος μας φωνάζουν ότι όταν θέλει το σύστημα τότε το σύστημα λειτουργεί. Είναι ξαφνικά σαν όλοι να μας φωνάζουν κατάμουτρα ότι τόσα χρόνια δεν κάνουν τίποτα επειδή δεν θέλουν και όχι επειδή δεν μπορούν ή δεν γίνεται. Μας φωνάζουν ότι δουλεύουν, λειτουργούν σωστά μόνο όταν αναγκάζονται. Όταν τους αναγκάζουμε με τη στιγμιαία αφύπνισή μας οι πολλοί.

Μετά την δολοφονία του Αλκη η Ελλάδα, στο θέμα της αθλητικής βίας, είναι εξοργιστική. Πρόκειται για ένα κράτος που μας κοροϊδεύει κατάμουτρα.