Του Βοτανικού ο μάγκας είχε ωραίο παρελθόν

Όσο το ντέρμπι για τη διπλή ανάπλαση οδεύει προς το φινάλε του, έχουμε και ντέρμπι αύριο με τον αιώνιο. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό θα μπορούμε να μιλάμε περισσότερο για ποδόσφαιρο, αν είναι αρνητικό οι πράσινο φίλαθλοι θα ξαναγίνουν πολεοδόμοι, συγκοινωνιολόγοι, εργολάβοι και τα πράσινα πρωτοσέλιδα θα ξαναγεμίσουν μακέτες και μπουλντόζες αντί ποδοσφαιριστών και προπονητών.

Στο παρελθόν έχω αρθρογραφήσει για την ανάγκη του Παναθηναϊκού να αλλάξει έδρα. Δεν έχω μελετήσει το θέμα και τις εναλλακτικές επαρκώς για αυτό θα αρκεστώ να πω το σχεδόν προφανές, ότι η Λεωφόρος Αλεξάνδρας δεν χωράει το όραμα ενός ανεξάρτητου οικονομικά σωματείου που προκύπτει από πλήθος τετραγωνικών και υποδομών, από εμπορικές χρήσεις και εξωαγωνιστικές δραστηριότητες.

Αν τα επόμενα βήματα θα γίνονταν σε μια ολική ανάπλαση του υπάρχοντος οικοπέδου στη Λεωφόρο με υπογειοποιήσεις κλπ, αν ήταν ποτέ εφικτή μια συζήτηση για το Γουδί, αν υπήρχε μια ρεαλιστική προοπτική για Πράσινη Πολιτεία στο ΟΑΚΑ ή αν η διπλή ανάπλαση στον Βοτανικό είναι μονόδρομος, θα το πουν οι ειδικοί και θα το γράψει η ιστορία. Δυστυχώς αν η ιστορία γράψει «λάθος» τότε το λάθος θα είναι πολύ μεγάλο, τελεσίδικο και ίσως καταδικαστικό.

Πριν άσχετοι άνθρωποι σαν εμένα κριτικάρουν σχέδια και μακέτες, λαμβάνουμε υπόψη μας πιο χειροπιαστά πράγματα και αυτά στην προκειμένη περίπτωση είναι τα πρόσωπα. Προσπαθούμε να εξάγουμε συμπεράσματα αναλόγως ποιος μιλάει και τι υποστηρίζει. Τα πρόσωπα είναι πολύ σημαντικά!

Τον κύριο Μαλακατέ δεν τον έχω συναντήσει ποτέ και δεν έχω συζητήσει μαζί του. Τον ιδιοκτήτη του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού τον γνωρίζουμε όλοι ως μια σύγχρονη επιχειρηματική Πυθία. Τον Δήμαρχο Αθηναίων επίσης ως εμπνευστή μεγάλων έργων. Τον Υπουργό Ανάπτυξης είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο να τον ξεχάσουμε, ενώ ο Πρωθυπουργός είναι απλά … ο Πρωθυπουργός. Όλοι οι παραπάνω υπογράφουν τα ως σήμερα έργα και τις ημέρες τους, άρα μην περιμένετε συνταρακτικά διαφορετικά πράγματα από όσα έχετε συμπεράνει ως τώρα. Τα γράφω προς αποφυγή εκπλήξεων και από νεφών πτώσεων.

Αν η χρηματοδότηση, η πρόοδος και το αποτέλεσμα του έργου δεν είναι ντέρμπι θα συζητάμε για χρόνους, για έξοδα και την ψυχολογία του πράσινου κοινού. Αν γίνει ντέρμπι και βρεθούν πολέμιοι του project, είναι δύσκολο να διακρίνω, πως ο Παναθηναϊκός θα βγει τελικά κερδισμένος. Προσοχή στους αντιπερισπασμούς! Όποιος διατυμπανίζει σήμερα την αντίθεσή του στο project της Διπλής Ανάπλασης, δεν σημαίνει ότι είναι και πραγματικά αντίθετος. Αν ήταν πραγματικά αντίθετος, δύσκολα θα άφηνε να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ. Διατυπώνω πολύ προσεκτικά την άποψή μου σε σημείο που ξέρω, πως παραμένει δυσνόητη για όσους διαβάζουν διαγώνια το κείμενο.

Στην πραγματικότητα το μόνο που μπορώ να γράψω με σαφήνεια και ειλικρίνεια είναι, πως μου λείπει ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Ο Πατριάρχης της πράσινης οικογένειας που το μόνο και μεγάλο του λάθος είναι πως αντιλαμβανόταν τον Παναθηναϊκό σαν ιδέα και σύλλογο και ποτέ σαν project και εταιρία. Ναι θα ήθελα να είχαμε βάλει τις βάσεις για τον επόμενο αιώνα υπό τη δική του διαπραγμάτευση και τους δικούς του χειρισμούς, με το μικρό-τεράστιό του ανάστημα απέναντι σε μεγάλους-μικρούς ανθρώπους.

Προσωπικά ως φίλαθλος θα παραμείνω πολύ μακριά από την όποια φυσική έδρα, όχι εξαιτίας των τσιμέντων αλλά εξαιτίας των σύγχρονων ηθών. Το ελληνικό γήπεδο παραμένει ο κλειστός χώρος, όπου οι άνθρωποι προσέρχονται ονομαστικά και αριθμημένα αλλά τα εγκλήματα που πιθανώς λάβουν χώρα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα παραμείνουν ατιμώρητα. Το Σπίτι όμως, η Έδρα της Ομάδας που αγαπώ με συγκινεί ως έννοια και για αυτό αφιερώνω μερικές λέξεις, μάλλον τις τελευταίες που θα γράψω για αυτό το θέμα. Ο λόγος ανήκει στους ρεπόρτερ με προβολή ειδήσεων κι όχι μόνο απόψεων.

Θυμήθηκα αναπόφευκτα πως το τραγούδι, από το οποίο δανείστηκα έναν στίχο για τίτλο, αναφέρεται στον μάγκα του Βοτανικού, στο πρόσωπο ενός γλεντζέ, κοσμαγάπητου τύπου που δεν έκανε κακό και είναι ένα τραγούδι – επικήδειος. Για τον μάγκα του Βοτανικού που πέθανε ημέρα Κυριακή μάλιστα. Ημέρα αγώνα.