Αληθινοί παίκτες είναι, όχι ψηφιακές κάρτες φίλε

Στην διάρκεια της εβδομάδας βρέθηκα να συζητώ με έναν ποδοσφαιριστή από αυτούς που πρόκειται να πατήσουν την Κυριακή το τερέν του ΟΑΚΑ για να παίξουν σε ένα πολυαναμενόμενο ντέρμπι με μεγάλη απήχηση - αυτό ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Τον άκουγα να μου εξηγεί για ποιο λόγο έχει επιλέξει να ζει μακριά από τα media και να κάνει πολύ προστατευμένη χρήση των social media. Στην εξέλιξη του χρόνου διαπίστωσε ότι τα όσα άκουγε και διάβαζε είχαν αρνητική επίδραση στην ψυχολογία και τελικά την απόδοσή του, κι έτσι αυτή η ενδοσκόπηση τον οδήγησε στην αναγνώριση του προβλήματος και στην επινόηση μιας μεθόδου, μιας ρουτίνας που τον βοηθά να το αντιμετωπίσει: κλείνει τα αφτιά και τα μάτια σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα απαραίτητα για την αγωνιστική, σωματική και ψυχολογική προετοιμασία του για ένα παιχνίδι, και με την βοήθεια των ανθρώπων που τον περιβάλλουν μένει μακριά από οτιδήποτε μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στην ψυχολογία του.

Μερικές μέρες πίσω είχα βρεθεί να συζητώ με έναν άλλο ποδοσφαιριστή που μου εξηγούσε πόσο τον βοήθησε στην καριέρα του η ψυχολογική προετοιμασία που έκανε παραμονές του παιχνιδιού όταν οπτικοποιούσε στο μυαλό του τον ερχόμενο αγώνα και μάλιστα με ένα σενάριο με τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που θα μπορούσε να του βάλει το ματς: έτρωγε αντικείμενο στο κεφάλι, έκανε λάθος που οδηγούσε σε γκολ της ομάδας του, είχε καρφωμένους στην πλάτη του δύο τύπους στην κερκίδα που έβριζαν την μητέρα του την ώρα του παιχνιδιού, τον έφτυνε κατάμουτρα ένας αντίπαλος. Τα έβαζε όλα τα “κακά” στο μυαλό του, προκειμένου να προετοιμάσει την ψυχή του, να τα ζήσει. Δημιουργούσε δηλαδή τεχνητά αρνητικά συναισθήματα προκειμένου να τα νιώσει, να τα διαχειριστεί και να προβληματιστεί σχετικά με το πώς θα τα αντιμετωπίσει. Κάπως έτσι κατάφερνε να λειτουργεί με όσο το δυνατόν πιο καθαρό μυαλό την επόμενη ημέρα στον αγώνα σε στιγμές δοκιμασίας. Τα είχε νιώσει τα συναισθήματα, την είχε ξαναζήσει στο μυαλό του την στιγμή, είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια μηχανική για να ελέγξει τα συναισθήματα και τα νεύρα του.

Στο ποδόσφαιρο η ψυχολογία έχει προχωρήσει τόσο που οι ποδοσφαιριστές φτάνουν να έχουν υποστήριξη και καθοδήγηση από επιστήμονες που καταφέρνουν να λειτουργούν προνοητικά και να βοηθούν τον παίκτη να διαχειριστεί το προαγωνιστικό άγχος και να προλάβουν τόσο τα σωματικά συμπτώματα (καρδιοχτύπι, τρέμουλο, στομαχικά προβλήματα) όσο και το γνωστικό άγχος που προκαλεί ανησυχία και επηρεάζει την προσοχή, την καθαρότητα της σκέψης, την αντίληψη και τις νοητικές παραστάσεις με αποτέλεσμα ο παίκτης να κάνει λάθη και να φτάνει σε σύγχυση ή πανικό. Αν όλα αυτά τα συμπτώματα τα αντιλαμβάνεστε ως υπερβολικά, ή νομίζετε όχι “χτυπούν” μόνο τους πρωτοεμφανιζόμενους, θυμηθείτε τους εμετούς του Λέο Μέσι προτού πατήσει το χορτάρι του “Καμπ Νου”. Οι ψυχολόγοι καθοδηγούν τον ποδοσφαιριστή προκειμένου αυτός να καταφέρει να κάνει το άγχος να επιδρά θετικά στην απόδοσή του. Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι ρουτίνες και οι μέθοδοι δεν πιάνουν πάντα. Διότι είναι άνθρωποι - όχι μηχανές.

Βλέποντας τις αποδόσεις των στοιχηματικών εταιρειών για την επικράτηση της ΑΕΚ ή του Ολυμπιακού, τις προβλέψεις για το τελικό αποτέλεσμα και τα ονόματα των σκόρερ, τους τίτλους στα media σχετικά με την πρόβλεψη επικράτησης της μιας ή της άλλης ομάδας, τα λόγια των διοικήσεων προς τους ποδοσφαιριστές, και - κυρίως αυτά - τα λόγια που ανταλλάσουν μεταξύ τους μέσα από τα social media οι φίλοι των δύο ομάδων ήρθαν στο μυαλό μου όλα τα παραπάνω. Συχνά οι ποδοσφαιρόφιλοι ξεχνάμε ότι πρόκειται για ανθρώπους και κάνουμε υποθέσεις για τα παιχνίδια σαν αυτά να πρόκειται να εξελιχθούν σε παιχνιδοκονσόλα και όχι σε αληθινό γήπεδο με αληθινούς ποδοσφαιριστές. Οι αληθινοί είναι άνθρωποι, με ανθρώπινα συναισθήματα, που επηρεάζονται σαν άνθρωποι.

Ναι, είναι επαγγελματίες, και στην πλειονότητά τους αυτοί που φτάνουν στο κορυφαίο επίπεδο έχουν εκπαιδευτεί για να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και να δουλεύουν πολύ στην ψυχολογική προετοιμασία προκειμένου να φτάνουν με θετική νοοτροπία στο ζέσταμα και την σέντρα. Παραμένουν όμως άνθρωποι, και γι’ αυτό ευάλωτοι. Κι αυτός είναι ένας από τους παράγοντες που ευτυχώς παραμένουν στη φύση του παιχνιδιού και το κάνουν όσο απρόβλεπτο είναι - τόσο που να το λατρεύουμε επειδή μας συναρπάζει με τις απρόβλεπτες ιστορίες που γεννά.

Θυμάμαι πολύ έντονα μια φιλοσοφική συζήτηση που είχα κάνει, αρκετό καιρό μετά, με έναν από τους Έλληνες που έπαιξαν σε τελικό του Euro σχετικά με την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν πριν από αυτό το παιχνίδι. “Πριν από τον αγώνα το βλέπεις εσύ από μακριά, βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του ποδοσφαιριστή και λες “έλα ρε ’σύ, αυτός θα πετάει αύριο, σε τελικό που θα βλέπει όλος ο πλανήτης θα παίξει, φτερά στα πόδια του θα έχει”, και την ίδια ώρα εγώ μπορεί να έμεινα άυπνος όλη τη νύχτα επειδή τακωνόμουν στο τηλέφωνο με τη γυναίκα μου. Κανονικοί άνθρωποι είμαστε φίλε”. Κανονικοί άνθρωποι είναι φίλε, όχι ψηφιακές κάρτες της fifa ultimate team για να χτίζεις την ομάδα των ονείρων σου.