Ένα γελαστό απόγευμα στη Σκεπαστή

Μια που Λύκειο πήγαινα στο 18ο Αθηνών, κοντά στο τέρμα της Πατησίων και σε παιδαγωγικά κομβικό και ήσυχο σημείο της Αθήνας, δηλαδή πάνω στις γραμμές του ΗΣΑΠ, οι περισσότεροι συμμαθητές μου ήταν κυρίως Παναθηναϊκοί και ΑΕΚτζήδες. Τουλάχιστον έτσι θυμάμαι, εκτός κι αν με συμφέρει να μη θυμάμαι τους Ολυμπιακούς. Είχαμε και μια μικροποσότητα Απολλωνιστών (σίγουρα περισσότερους από άλλα σχολεία) αφού ο σχολικός περίπατος λάμβανε χώρα στον Προμπονά, δηλαδή στη Ριζούπολη, δηλαδή στα πέριξ του γηπέδου χωράφια και λουλουδάδικα.

Ο Παναθηναϊκός τότε αγωνιζόταν στο ΟΑΚΑ που δεν το λες μακριά, δεν ήταν πάντως τόσο κοντά, όσο η Νέα Φιλαδέλφεια ή αλλιώς «τα Φιλαδέλφεια». Οι ΑΕΚτζήδες κολλητοί συχνά σκουντούσαν, «πάμε ρε ένα γήπεδο να γουστάρεις, να δεις τι πάει να πει Σκεπαστή». Σε αυτό το σημείο να κάνω ένα άλμα στο μέλλον για να σας πω, ότι είτε ως φίλαθλος είτε ως επαγγελματίας των αθλητικών μεταδόσεων, υπάρχουν πολλές θύρες φανατικών που έχω επισκεφτεί πλην δύο. Δεν έχω βρεθεί ποτέ στη Θύρα 7 και στη Θύρα 13 για τελείως διαφορετικούς λόγους.

Έχω παρακολουθήσει όμως ματς ΠΑΟΚ – Άρη στη Θύρα 4, ματς Άρη – ΠΑΟΚ στη Θύρα 3, ματς Ηρακλή – Ολυμπιακού στη Θύρα 10 και ένα γελαστό απόγευμα της 2ας Λυκείου βρέθηκα με τους συμμαθητές μου στη Σκεπαστή. Ήταν ακόμα η εποχή, που το σούπερ παιδαγωγικό μας σύστημα προέβλεπε ωρολόγιο πρόγραμμα 3 μέρες απόγευμα και 2 μέρες πρωί λόγω συστέγασης Γυμνασίου και Λυκείου. Να φτιάξουν άλλες αίθουσες δεν αποφάσιζαν οι εγκέφαλοι, να κάνουν το μυαλό μας γιο γιο τους φάνηκε πιο εύκολο. Σαν κάτι να μου θυμίζει σε σχέση με το σήμερα και τη σχολική στέγη επί κορωνοϊού. Ας συνεχίσουμε όμως στο θέμα μας.

Αφού κυριολεκτικά με έπρηξαν οι κιτρινόμαυροι συμμαθητές, έλα κι έλα, θα δεις είναι αλλιώς, τους έκανα τη συμφωνία. «Τετάρτη απόγευμα κάνουμε κοπάνα και πάμε στο ΑΕΚ-Λεβαδειακός και την άλλη Τετάρτη ξανά κοπάνα, πάμε στο Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ» Ματς Κυπέλλου όλα αυτά, οι συμμαθητές μου δεν διακρίνονταν για τις ακαδημαϊκές τους ευαισθησίες, πέταξαν τη σκούφια τους και το ραντεβού δόθηκε στα Kangoo στο τέρμα Πατησίων, για να πάρουμε τον ηλεκτρικό για Φιλαδέλφεια. Εμείς κανονικά στα Goody’s συναντιόμασταν για το κλασικό «μια πατάτες-μια Coca Cola» και στα πολύ πλούσια προσθέταμε και cheeseburger αλλά εκείνη την ημέρα χάριν απόστασης από το σχολείο και διακριτικότητας συναντηθήκαμε στα Kangoo.

Χαρές και πανηγύρια στο κιτρινόμαυρο τρένο, χαρές και πανηγύρια στο άλσος και μπήκαμε στη Σκεπαστή! Ο Νίκος έβγαλε από την κλασική χακί πάνινη τσάντα ένα έξτρα κασκόλ. «Φόρα το!» «Άσε μας ρε μαλάκα που θα φορέσω και κασκόλ της ΑΕΚ, δε φτάνει που κουβαλήθηκα να σας δω να ρίχνετε 4 στον Λεβαδειακό, θα αλλαξοπιστήσω κιόλας;» «Φόρα το ρε βλάκα γαμώ την 3η Δέσμη και τις άγνωστες λέξεις σου, φόρα το μη μας πλακώσουν όλους». Μάντης ο Νικόλας.

Μη σας τα πολυλογώ και το κασκόλ φόρεσα και συνθήματα τραγούδησα και σε όσα δεν ήξερα ανοιγόκλεινα το στόμα και κοιτούσα και εντυπωσιασμένος την ατμόσφαιρα στη Σκεπαστή. Εξαιρετική ακουστική, οι φωνές και τα τραγούδια πολλαπλασιάζονταν σαν να είχαμε κουμπώσει μια κερκίδα σε λαμπάτο ενισχυτή και πολυεφέ μαζί! Γεωγραφικά μιλώντας εμείς καθόμασταν, δηλαδή ήμασταν όρθιοι στην άκρη της Σκεπαστής γιατί προς τα μέσα, στο ανήλιο κομμάτι της κερκίδας, όπου υπήρχε μια πιο μασίφ ανωνυμία, κάθονταν οι παλιοί, «τα κομμάτια». Είπαμε Σκεπαστή αλλά πιτσιρικάδες ήμασταν, να βλέπουμε και λίγο ουρανό.

Αυτό που δεν βλέπαμε ήταν την ΑΕΚ να ρίχνει μια ήσυχη 4αρα για να πάμε όμορφα όμορφα σπίτια μας. Ακριβολογώντας και αν θυμάμαι τόσους αιώνες μετά, η ΑΕΚ έβαλε ένα γκολ κάποια στιγμή αλλά το ματσάκι δεν το καθάριζε. Ε τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις; Έγινε μια στραβή, σφύριξε και κάτι μυστήριο το κοράκι (κατάμαυρα φορούσαν τότε) και ισοφαρίζει προς το τέλος ο Λεβαδειακός. Μαύρο φίδι που μας έφαγε.

Ξεκινάει ο σαματάς, φεύγουν κάτι μπουκάλια (το λιγότερο), κάτι φωτοβολίδες, κάτι καντήλια, γίνεται μια ψιλοδιακοπή, ξαναρχίζει το ματς, ξανά σαματάς, τελειώνει το ματς 1-1. Πρώτος γύρος Κυπέλλου αν θυμάμαι και πάλι καλά, οπότε η κηδεία δεν ήταν ολοκληρωτική, υπήρχε και ρεβάνς. Ρεβάνς όμως ήθελαν και τα ΜΑΤ που για να μην μπουν στη Σκεπαστή και θρηνήσουμε νεκρούς, ακολούθησαν το σύστημα «πασίγια», μόνο που αντί για high five σου έδιναν και μια γκλομπιά για να μη φύγεις με άδεια χέρια, να πάρεις κι ένα σουβενίρ από το ματς.

Κάπως έτσι περπάτησα από την Αγία Βαρβάρα μέχρι το σπίτι μου στην Πλατεία Παπαδιαμάντη με αφόρητο πόνο στην πλάτη, εκεί όπου μια μακρόστενη μελανιά μου θύμιζε για μέρες ότι πήγα στη Σκεπαστή.

Δεν ξέρω αν η Αγιά Σοφιά θα έχει σκεπαστή ή ξεσκέπαστη, δεν πρόκειται και να πάω ποτέ ως γνωστός αναχωρητής των ελληνικών γηπέδων, σε κάθε ματς όμως θα θυμάμαι τον Νίκο, τον Ντίνο, τον Αντρέα και τον Γιάννη να γλεντάνε με την καρδιά τους, θα θυμάμαι την εντυπωσιακή ηχητική της παλιάς Σκεπαστής κι εκείνη την ξαφνική κατεβασιά από τις πάνω κερκίδες μέχρι το συρματόπλεγμα για να πανηγυρίσουν ένα κιτρινόμαυρο γκολ. Με γεια το καινούργιο σας σπίτι αδέρφια, αλίμονο σε όσους ακόμα τρώνε δούλεμα με μακέτες και μνημόνια συνεργασίας.