Νο 1 σε ποιότητα στον Ολυμπιακό ο Μαντί, αλλά παίζει στο 60 με 70%!

Αν θέλουμε να αναγνωρίσουμε τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, που έχει τις πιο ποιοτικές στιγμές σε αυτό το ξεκίνημα της σεζόν, νομίζω ότι μπορούμε μάλλον εύκολα να καταλήξουμε στον Μαντί Καμαρά.

Η καταμέτρηση λέει…

Δύο γκολ το ένα πιο όμορφο από το άλλο, το ένα με δεξιοτεχνικό μακρινό σουτ (στο 1-0 με τη Νέφτσι) και στο άλλο με αριστοτεχνικό πιο κοντινό σουτ (το πρώτο στο 3-0 με την Σλόβαν).

Μία ασίστ, με καλοζυγισμένη σέντρα προς τον Ελ Αραμπί, για την κεφαλιά-γκολ (το 1-0 στο τελικό 2-1 επί της Άντβερπ). Αλλά κι ένα σουτ που κοντραρίστηκε και στο ριμπάουντ ο Αγκιμπού ισοφάρισε τη Λούντογκορετς (το 1-1 ρεντός έδρας).

Δύο σέντρες, έξοχες, προς τον Μασούρα, που έφεραν ισάριθμα γκολ από εν συνεχεία ασίστ του Έλληνα άσου, για το γκολ του Εμβιλά (το πρώτο στο 2-2 με τη Λούντογκορετς) και του Τικίνιο (το πρώτο στο 2-0 στην Τρίπολη).

Ο Μαντί στα 24 προς 25 χρόνια του καταθέτει πλέον ολοένα και περισσότερο κλάση στο παιχνίδι του. Στο τελευταίο ματς, με τον Αστέρα, είχε άλλες δύο τέτοιες στιγμές. Στην πρώτη έκανε ένα φοβερό σπριντ, πέρασε κι ένα αντίπαλο, όμως δεν ολοκλήρωσε όπως έπρεπε αφού το σουτ δεν πήρε τα σωστά φάλτσα. Στη δεύτερη έκοψε μία αντίπαλη επίθεση, έκανε νέο σπριντ και σέντραρε.

Εξίσου αλήθεια, όμως, είναι και κάτι άλλο: ο Καμαρά δίνει την αίσθηση ότι για κάποιο λόγο δεν το πάει στο 100%. Ότι παίζει εκεί γύρω στο 60 με 70%. Ότι χρειάζεται καλύτερη ισορροπία στο παιχνίδι του. Για παράδειγμα, να είναι πολύ πιο αποτελεσματικός στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Την Κυριακή τον είδαμε να έχει και καλές επιστροφές, αλλά τον είδαμε να έχει και αργές επιστροφές-οι δεύτερες νομίζω περισσότερες. Τον είδαμε να έχει καλές πάσες, κάποιες πράγματι υψηλής τεχνικής, αλλά τον είδαμε να έχει και ουκ ολίγες άστοχες πάσες. Τον είδαμε να γυρίζει και να κόβει ωραία σαν τρίτος στόπερ, όμως τον είδαμε να κάνει και εξεζητημένα πράγματα και να χάνει εύκολα την μπάλα.

Πού θέλω να καταλήξω: ο Μαντί από την στιγμή που έχει τις προδιαγραφές να πάει σε άλλο επίπεδο, πρέπει να το κάνει! Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πρέπει να πάει στο πιο πάνω επίπεδο και βεβαίως να μείνει σε αυτό. Να σταθεί σε αυτό κι όχι να έχει πισωγυρίσματα. Δεν είναι πια κάποιος νέος παίκτης. Είναι σε ηλικία που πρέπει να αρχίσει να ψάχνει να ολοκληρώνεται σιγά σιγά σαν ένας μοντέρνος κεντρικός χαφ.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι αποτυχία και για τον ίδιο και για τον Ολυμπιακό. Γιατί είναι φανερό ότι διαθέτει την κλάση. Κι όταν υπάρχει η κλάση, υπάρχει η βάση.

Παρεμπιπτόντως, χαιρόμαστε όλοι όσοι είχαμε δηλώσει εντυπωσιασμένοι από τα πρώτα παιχνίδια του στον Ολυμπιακό για τον Σισέ. Με το σπαθί του έχει βρει μία θέση στην βασική ενδεκάδα του Ολυμπιακού και δεν…βγαίνει με τίποτα.

Κυρίαρχος στο ψηλό παιχνίδι, έχει φτιάξει αρκετά τις πάσες του (τόσο τις πιο κοντινές, όσο και τις πιο βαθιές), είναι συνήθως πιο ψύχραιμος στις επεμβάσεις του και έχει αυτοπεποίθηση τέτοια που παίρνει την μπάλα και προωθείται ψηλά στην αντίπαλη άμυνα.

Απομένει να διορθώσει τις λεπτομέρειες. Αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, που κάνουν όμως στο τέλος τη διαφορά. Κύρια, θα έλεγα εγώ, τις τοποθετήσεις του στις σέντρες από τα πλάγια. Σε μία τέτοια στον αγώνα με τον Αστέρα, μάρκαρε από μακριά τον Μπαράλες κι ήταν τυχερός που δεν βρήκε γεμάτα ο φορ της Τρίπολης την μπάλα και την έστειλε στην αγκαλιά του Βατσλίκ. Και σίγουρα δεν ήταν και η…καλύτερη κίνηση του, εκεί που έχασε πάλι τον Μπαράλες σε μία βαθιά πάσα κι αναγκάστηκε να τον σταματήσει με τράβηγμα, κάτι που κόστισε ένα φάουλ κοντά στην περιοχή και μία κίτρινη κάρτα.

Θα πρέπει ο Σισέ όπως ακριβώς βελτιώνεται σε κάποια πράγματα (με τον Απόλλωνα λ.χ. νίκησε κατά κράτος σε μία μονομαχία τον αντίπαλο του και έβγαλε και καλή πάσα στη συνέχεια), έτσι να βελτιώνεται και σε άλλα. Κάποιες επιπολαιότητες με την μπάλα στα πόδια η, σε διωξίματα της μπάλας, δεν συνάδουν με παίκτη βασικό στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Όπως και κάποια φάουλ, όχι πάντοτε «χρήσιμα» κοντά στην περιοχή της ομάδας. Από ένα τέτοιο η Λούντογκορετς είχε προηγηθεί στο Καραϊσκάκη και αποκλείστηκε ο πρωταθλητής Ελλάδας…

Ο πανύψηλος Σενεγαλέζος έχει την ευκαιρία από τη συνύπαρξη του με τον Παπασταθόπουλο να κερδίσει πολλά, αρκεί να θέλει να μάθει. Ο Σωκράτης ακόμη και στο παιχνίδι με τον Αστέρα, που δεν πίεσε πολύ τον Ολυμπιακό, όταν χρειάστηκε δύο φορές να επέεμβει σε δύο κινήσεις του Μπαράλες, το έκανε δυναμικά κι αποφασιστικά. Κι όταν ο νεαρός Κανελλόπουλος βρέθηκε σε θέση βολής και σούταρε σχεδόν από το ημικύκλιο της περιοχής, ο Έλληνας άσος με ένα καμικάζι τάκλιν έδιωξε την μπάλα-έστω με την παρατήρηση ότι είχε αφήσει το χέρι του πολύ σηκωμένο κι αν έβρισκε την μπάλα θα είχαμε πέναλτι.

Άσχετο: η Σέριφ, στην οποία δεν παίζουν μόνο ο Αθανασιάδης κι ο Κολοβός αλλά κι ο Μπρούνο (αλλαγή στο 57’ μπήκε χθες με τη Ρεάλ ο πρώην άσος του Ολυμπιακού), έχει δώσει τέσσερα παιχνίδια λιγότερα στο πρωτάθλημα Μολδαβίας, προκειμένου να διευκολυνθεί ενόψει των υποχρεώσεων της στο Τσάμπιονς Λιγκ…

Κι επειδή καμιά φορά μιλάμε για απουσίες των ομάδων μας, χθες η Μπεσίκτας πήγε κι έπαιξε με τον Άγιαξ στην Ολλανδία χωρίς τους Πιάνιτς, Γκεζάλ, Τεσέιρα, Λάριν, Ενκουντού, Τοπάλ, Χάτσισον, Βίντα, Ουέλιντον και Μορένο. Με μείον δέκα!