Ολυμπιακός: Όλεγκ κι Αγκιμπού βγάζουν θετική αύρα, παλεύει κι ο Καρμπόβνικ

Θα είναι ψέμα αν ισχυριστούμε ότι τα νέα παιδιά που παίζουν στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού κάνουν…φοβερά και τρομερά πράγματα.

Ούτε ο Αγκιμπού Καμαρά, ούτε ο Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ «βγάζουν μάτια» με την απόδοση τους. Όμως, βοηθάνε σημαντικά την ομάδα. Και η αίσθηση που εμένα μου δίνουν είναι ότι βγάζουν μία θετική αύρα με την ενέργεια και την ένταση που καταθέτουν στο παιχνίδι, μία αύρα που εν τέλει αποβαίνει σε όφελος της ομάδας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το τελευταίο παιχνίδι του Ολυμπιακού, στην Τρίπολη.

Ο Όλεγκ δεν εντυπωσίασε, αλλά έκανε τη δουλειά του. Αμυντικά δεν δημιουργήθηκαν προβλήματα από την πλευρά του-μία φορά μπόρεσαν και του πέρασαν μία σέντρα. Είχε καμία δεκαριά επεμβάσεις κι έβγαλε καλές άμυνες όταν χρειάστηκε, με αποκορύφωμα την εκπληκτική του ετοιμότητα να διώξει την μπάλα σε κόρνερ με τακουνάκι, στη φάση που ο Βατσλίκ έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του. Από εκεί και πέρα, πέρασε κάμποσες φορές, αλλά δεν είχε αυτή τη φορά ουσία, καθώς συνήθως κόβονταν οι προσπάθειες κι οι σέντρες του, ενώ ένα σουτ που επιχείρησε με το δεξί ήταν ακίνδυνο, ίσως κι επιπόλαιο. Ακόμη κι έτσι, πάντως, έβγαινε στην επίθεση και μπορούσε ο εξτρέμ να «ακουμπήσει» πάνω του, ενώ με τη μαχητικότητα του ένιωθες αυτή τη ζωντάνια που βγάζει.

Ο Αγκιμπού, από την πλευρά του, καταφέρνει με τα όποια μειονεκτήματα του αφενός μεν να είναι μέσα σε φάσεις, αφετέρου να πιέζει, να κλέβει μπάλες, να δίνει μάχες. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι το γκολ του ήταν τυχερό, αλλά ακόμη κι έτσι ο λογαριασμός λέει ότι έχει ήδη σκοράρει δύο φορές (την πρώτη με τη Λούντογκορετς στο Καραϊσκάκη) κι ότι άλλα τρία γκολ έχουν προκύψει από δικές του ενέργειες: τα δύο από σουτ που έκανε (του Μασούρα με τον Απόλλωνα και εκείνο του Καμαρά με την Σλόβαν) και το άλλο από μπάσιμο και πάσα του (του Μπουχαλάκη στη Λαμία).

Πλάκα πλάκα, από τα 30 γκολ του Ολυμπιακού σε αυτά τα 11 πρώτα παιχνίδια του σε Ελλάδα κι Ευρώπη, ο Αγκιμπού είναι δηλαδή μέσα στα πέντε, είτε ως δημιουργός (με τον ένα η, με τον άλλο τρόπο), είτε ως εκτελεστής. Χωρίς να του…φαίνεται, είναι στις φάσεις, σουτάρει με τη μία, έστω λίγο άτσαλα και έχοντας ίσως και τη ρέντα του πρωτάρη, καταφέρνει πράγματα. Στην Τρίπολη σούταρε άλλες δύο φορές, τη μία πολύ άστοχα και την άλλη με την μπάλα να κοντράρει τελικά στο σώμα του Μασούρα και να φεύγει άουτ.

Είναι ξεκάθαρο ότι έχει θέματα το παιχνίδι του (πάλι έχασε μπάλες και κόπηκε), όμως εξίσου ξεκάθαρο είναι ότι όσο παίρνει από ψυχολογία βγάζει και καλά πράγματα. Λ.χ. η αντεπίθεση που έβγαλε στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου-πέρασε άψογα και γρήγορα την μπάλα στον Ονιεκουρού. Μία άλλη στιγμή, στο β΄ημίχρονο, που πήρε μπάλα, σπρίνταρε και κέρδισε φάουλ και κίτρινη (του Άλβαρες). Κάποιες καλές ενέργειες, με παρσίματα, αλλά και κράτημα της μπάλας.

Στο ανασταλτικό κομμάτι έχει καλή διάθεση να βοηθήσει, αλλά πρέπει να μάθει να είναι πιο αποτελεσματικός. Παίζοντας στο β΄μισό του α΄ ημιχρόνου σαν έξω δεξιά, του πέρασαν δύο σέντρες από την πλευρά του, εκ των οποίων η μία πραγματικά επικίνδυνη. Γενικά πρέπει να δυναμώσει παραπάνω, αφού το ύψος του δεν τον πολυβοηθάει στις μονομαχίες.

Αλλά πραγματικά βγάζει μία θετική αύρα το παιχνίδι του και μαζί με τον Όλεγκ δίνουν ένα άλλο τόνο σε μία ομάδα που έχει ανάγκη από παιδιά με ενέργεια. Και σιγά σιγά μπαίνει στο κόλπο κι ο Καρμπόβνικ, ένας τρίτος μικρός σε ηλικία παίκτης της «ερυθρόλευκης» ενδεκάδας, που όσο προσαρμόζεται λογικά θα δίνει κι αυτός πράγματα τουλάχιστον σε επίπεδο φρεσκάδας, με τα 20 χρόνια του.

Είναι ακόμη, ας το πούμε έτσι, «προσεκτικός» στο παιχνίδι του ο Καρμπόβνικ. Φυλάει περισσότερο τα νώτα του, ίσως και γιατί η άμυνα αυτή καθ΄ εαυτή δεν είναι το δυνατό του σημείο. Αλλά μπορούμε να παρατηρήσουμε από το παιχνίδι με τον Αστέρα ότι βγαίνοντας γρήγορα μπροστά συνδυάστηκε με τον Αγκιμπού στη φάση του 2-0, ενώ στο τέλος πέρασε μία καλή σέντρα για τον Βρουσάι. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι πρέπει να βοηθάει πιο πολύ και μπροστά, καθότι συχνά τον κόβουν εύκολα, ενώ κι οι πάσες του ενίοτε είναι απρόσεκτες. Το παλεύει, όμως, ο Πολωνός, κερδίζει και χάνει μάχες (σταματάει σέντρες, του περνάνε σέντρες κλπ), αρχίζει σταδιακά και βγάζει άμυνες και κάνει καλύψεις, χρησιμοποιεί και το κεφάλι.

Αν θέλετε την γνώμη μου, είναι ρίσκο να παίζουν και τα τρία αυτά παιδιά στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού και δη στα πιο δύσκολα παιχνίδια, αλλά βάζοντας τα κάτω δεν μπορώ και να αδικήσω τον Μαρτίνς…

Ο Όλεγκ είναι ξεκάθαρα ο πιο συνεπής ακραίος μπακ της ομάδας…

Ο Ανδρούτσος κι ο Λαλά δεν είναι πειστικοί ώστε να πεις ότι άδικα παίζει ο Καρμπόβνικ…

Κι οι άλλοι μεσοεπιθετικοί του Ολυμπιακού ατυχώς δεν δίνουν περισσότερα από τον Αγκιμπού! Ο Ονιεκούρου είναι συμβατικός, ο Βαλμπουενά δεν προσφέρει ανασταλτικά, ο Βρουσάι δεν είναι σταθερός, για τον Ρόνι Λόπες ας μην το συζητάμε…

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο κι οι τρεις μικροί να είναι στην ενδεκάδα του αγώνα με τη Φενέρμπαχτσε…

Άσχετο: Αναρωτιούνται αρκετοί γιατί ο Ολυμπιακός άφησε τον Κρίστιαν Μπέλιτς να πάει στην Τσουκάριτσκι, από την στιγμή που ο νεαρός Σέρβος ήταν από τα καλά ταλέντα της Ακαδημίας. Ο λόγος ήταν γιατί δεν έδειχνε καλή διάθεση επί της ανανέωσης του συμβολαίου του, που έληγε το άλλο καλοκαίρι. Έτσι, ο Ολυμπιακός τον έδωσε στην ομάδα από τη Σερβία, πρώτον παίρνοντας τα χρήματα που είχε δώσει για να τον αγοράσει από τη Γουέστ Χαμ και δεύτερον κρατώντας ποσοστό μεταπώλησης 40%. Έτσι, αν κάποια στιγμή γίνει κάποιο μπαμ και πουληθεί π.χ. 5 εκ. Ευρώ, τα δύο εκ. θα τα δικαιούνται οι «ερυθρόλευκοι».