Ένα ματς όλο ΑΕΚ

Δια τους παλαιότερους φίλαι και φίλοι της χειρότερης σθήλης του ελληνικού ίντερνε, το ότι διατηρώ μια προβληματικά φετιχιστική σχέση με την ομάδα της ΑΕΚ είναι γνωστό. Δεν μαστιγώνομαι κυριολεκτικά ας πούμε, αλλά μεταφορικά ΝΑΙ, το μαστίγωμα πάει καλά.

ΑΡΑ, όπως μπορείτε να καταλάβετε μετά το παραπάνω έμπα, το ματς της ΑΕΚ με τον ΟΦΗ το σουκού που μας πέρασε μπαίνει ξεκάθαρα στην κατηγορία «ματς της ΑΕΚ που ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ το φετίχ του κύριου Μάκη με την εν λόγω ομάδα». Διότι το ματς της ΑΕΚ με τον ΟΦΗ ήταν για σκλερά γούστα, για μια άλφα αυτό-τιμωρία ρε παιδί μου, για λεβενδο-λεβενδόνες που θέλουν να κοπανιούνται κάτω σαν τα χταπόδια, να τους ρωτάνε «τι σας συμβαίνει» και να απαντούν «α τίποτα, έκαμε λάθος πάσα ο Σιμάνσκι και φάγαμε γκολ».

Είχε πολύ ΑΕΚ το ματς με τον ΟΦΗ, αυτό λέω. Είχε όλα εκείνα που σε κάνουν να λες (αν δεν είσαι ΑΕΚ), «α ναι, καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι γίνονται ΑΕΚ» και ταυτόχρονα είχε όλα εκείνα που σε κάνουν να λες «μα καλά, πώς γίνονται κάποιοι άνθρωποι ΑΕΚ τέλος πάντων».

Προσωπικά, για το καλό της ψυχικής μου υγείας, έχω εδώ και χρόνια πάρει αποστάσεις ασφαλείας από την ΑΕΚ, διότι μεγαλώνουμε και δεν θέλει και πολύ να σου κάτσει κανένα εγκεφαλικό από το πουθενά. Θα λέγαμε ίσως πως κάπου κάτω από τις πλακίτσες, η απόσταση έχει και έναν χαρακτήρα ηθικής φύσης, αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό τώρα.

Αλλά ναι, δεν την παρακολουθώ με τη ίδια θέρμη όπως παλαιά. ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ ΚΟΝΑΝ ΝΑ ΣΤΗΣΟΜΕ, ΕΧΟΜΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ. Είχα όμως χρόνο τις προάλλες, ήταν και σε μάχιμη ώρα το παιχνίδι, μου είχε γυαλίσει και αυτός ο Τζουμπέρης, είπα κι εγώ να τουσε δω τους παίκτας ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ.

Και αρχίζει το ματς, η ΑΕΚ κάμει πληθωρικό παιχνίδι, ο Αραούχος βάζει ωραίο τεμάχιο, μένουμε με δέκα παίχται (κύριε διαιτητά ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ, ΠΩΣ ΠΑΤΕ), λες ένα «ΩΧ», ο Τζουμπέρης βάνει ακόμα πιο ωραίο τεμάχιο, λες ένα «ΠΩ», εντυπωσιάζεσαι από το παιχνίδι που κάμει το ΑΕΚ με δέκα, το ότι κρατάει το σκορ με σχετική άνεση, λες ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, αρχινάει το δεύτερο ημίχρονο, ο Καρίμ τα κάμει τρια τα τεμάχια, δεν το πνίγεις πια αρχίζει και λες «ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΙΖΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΔΕΚΑ ΔΗΛΑΔΗΣ, ΡΕ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΠΡΑΜΑΤΑ».

Ε να, το συμπάν το κιτρινόμαυρο κάτι τέτοια περιμένει. Ακούει προσεκτικά, καραδοκεί για το πότε ΕΣΥ (δηλαδής εγώ), ΕΣΥ φίλε της ΑΕΚ που την έχεις αφήσει την σκέση σου κάπως χαλαρή, νιώσεις το γλυκό τσίμπημα του γάντζου και ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ σε χτυπάει.

Και να το γκολ του Νέιρα. Λες έλα μωρέ τώρα για όνομα στο εβδομηντα-τέσσαρο είναι. Μέσα σου όμως νιώθεις το λόγχισμα της γνώσης. Της γνώσης που έχει έρθει από εκατοντάδες ξενέρες και ανατροπές που καταλήγουν με αυτό-γιαούρτωμα και κραυγές «ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΣΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ». Αλλά έχεις ωριμάσει πια και χωρίς να το πολύ-πιστεύεις ΑΝΑΓΚΑΖΕΙΣ τον εαυτό σου να πει πως το τρίποντο δεν χάνεται.

Και να το ΔΕΥΤΕΡΟ γκολ του Νείρα. Πλέον οι αμασχάλες σου έχουν ανοίξει βρύσες, σε έχουν πιάσει όλα τα νευρικά σου τικ μαζί, το τρίτο γκολ της ισοφάρισης θα μπει ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, το ξέρεις ακόμα περισσότερο από την στιγμή που έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι να ρωτήσει κάποιονα στην ομάδα αν ο Μισελέν δήλωνε και πριν τόνε πάρομε ποδοσφαιριστής, ή αν στην Γαλλία μετέφερε πάγο με μηχανάκι σε μπαρ. Θα έλεγες και κάτι για τον Χατζισαφί, αλλά σέβεσαι το προχωρημένο της ηλικίας του, δύσκολα θα πεις κακή κουβέντα για τον ποδοσφαιρικό συγγενή του Ανδρέα του Λοβέρδου. Για τον Ανδρέα ναι, να πεις, για τον Χατζισαφί όχι.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, μέχρι να ολοκληρώσεις τις σκέψεις για το δράμα των ακραίων μπακ της ΑΕΚ, ο Πραξιτέλαρος ο Βούρος, έχει ΠΡΟΦΑΝΩΣ ισοφαρίσει με κλασσικά αποκαρδιωτικά γκολ αναμπουμπούλας στο ενενήντα φεύγα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ η πρώτη σκέψη που κάνεις ΔΕΝ είναι κάτι του ύφους «Ε ΟΧΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ 0-3, 3-3». Αυτό έλειπε άλλωστε.

Όχι.

Η πρώτη σκέψη που κάνεις είναι «ΠΟΣΟ ΘΕΛΕΙ ΑΚΟΜΑ; ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΤΕΤΑΡΤΟ;»

Γιατί είσαι ΑΕΚ ρε παιδί μου και ακόμα και όταν νιώθεις ότι δεν έχεις ανάγκη από αυτό το γλυκό κιτρινόμαυρο αυτομαστίγωμα, η μοίρα έχει το σαγηνευτικό πρόσωπο του Πέτρου του Μάνταλου, σου κλείνει το μάτι και σου σιγοψιθυρίζει «έλα τώρα που δεν σου αρέσει».

Τα φάρμακα μου και γρήγορα.