“Απολογούμενος” ο Μιλόγεβιτς στην καλύτερη μέρα του στην δουλειά

Στο ποδόσφαιρο του κορυφαίου επιπέδου, στο 2021, υπάρχουν πολλές προκλήσεις για έναν προπονητή. Διότι εκείνος έχει να διαχειριστεί την ουσία και τις εντυπώσεις στις “δημόσιες σχέσεις” του. Δηλαδή έχει να απασχοληθεί με την ουσία - την απόδοση της ομάδας του και να την αναλύσει και να την αξιολογήσει σε σχέση με την επίτευξη των στόχων που βάζει στην εξέλιξη του έργου του. Έχει να ασχοληθεί με την ψυχολογική και την πνευματική κατάσταση στην οποία έρχονται οι ποδοσφαιριστές του μετά από ένα παιχνίδι σε σχέση με την αξιολόγηση της δουλειάς που κάνουν μαζί. Κι ύστερα έχει να διαχειριστεί και τις εντυπώσεις που δημιουργούν τα αποτελέσματα στα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα μέρη, δηλαδή στον περίγυρο και στους οπαδούς της ομάδας.

Στην περίπτωση του Βλάνταν Μιλόγεβιτς αυτό που συμβαίνει από το βράδυ της Κυριακής είναι παραπάνω από απαιτητικό: σε μια περίοδο που μοντάρει on the go την νέα του ομάδα, και πάνω που έρχονται το ένα παιχνίδι πίσω από το άλλο και δεν υπάρχει η άνεση χρόνου για πολλή σκέψη και προβληματισμό για την αντιμετώπιση των προκλήσεων, ο προπονητής θα έπρεπε να είναι παραπάνω από ευχαριστημένος από το τελευταίο δείγμα της ομάδας του αλλά και από την αντίδραση των ποδοσφαιριστών του στην κατάσταση παιχνιδιού που διαμορφώθηκε από το 36’o λεπτό, όταν βρέθηκαν με παίκτη λιγότερο και με το αίσθημα της αδικίας. Κι εκείνος φτάνει να “φοβάται” να εξωτερικεύσει την ικανοποίησή του για να μη φανεί ο λόγος του στερείται “πολιτικής ορθότητας”. Διότι του ασκείται κριτική που υπερβαίνει το όριο της απόδοσης μέρους της ευθύνης για τον τρόπο που η ομάδα του συμπεριφέρθηκε στα τελευταία περίπου 20’ αγωνιστικά του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ. Κι αν μπει στην δίνη της διαχείρισης αυτών των εντυπώσεων, των γενικών, θα χάσει ενέργεια, που δεν του περισσεύει, και θα χαλάσει το μυαλό του.

Αναλύοντας κανείς την απόδοση της ΑΕΚ στο Ηράκλειο φτάνει στην διαπίστωση ότι η στρατηγική επιλογή του Μιλόγεβιτς να μην αλλάξει τακτική μέχρι το 75’, της κόστισε της ΑΕΚ σε δυνάμεις με συνέπεια να μην αντέξει μέχρι το τέλος. Γιατί το έκανε αυτό ο προπονητής, δηλαδή με ποιο σκεπτικό επέλεξε να μείνει σε αυτή την επιθετική στάση στο τερέν, χάρη στην οποία επικράτησε στις μονομαχίες (56.6% επιτυχία, σύμφωνα με το Wyscout - πολύ πάνω από τον μέσο όρο του τελευταίου έτους, που είναι 48%, και πολύ πάνω από τον ΟΦΗ - 40.7%), και έφερε μια ομάδα στο σημείο να κάνει 21 οργανωμένες επιθέσεις μολονότι έπαιζε με παίκτη λίγοτερο από το 36’; Επέλεξε να επενδύσει στα συναισθήματα των ποδοσφαιριστών του, μετέτρεψε σε παράγοντα παρακίνησης το αίσθημα της αδικίας, και βοήθησε την ομάδα του να φτάσει σε καταστάσεις που έφεραν το 0-3. Διότι εκτίμησε ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να φτάσει στη νίκη, η επίθεση.

Το κόστος για αυτή την υπεροπροσπάθεια η ΑΕΚ το πλήρωσε στη φάση του 84’ου λεπτού, όταν αδράνησαν οι Σιμάνσκι, Λε Ταλέκ, Βράνιες στην ίδια στιγμή και επέτρεψαν το 2ο γκολ του ΟΦΗ. Νωρίτερα ο Μιλόγεβιτς είχε καταφέρει να επέμβει αποτελεσματικά στο παιχνίδι και να βοηθήσει, με τις αλλαγές, την ομάδα του να φρεσκαριστεί και να ανεβάσει την απόδοσή της. Στις επόμενες αλλαγές έβαλε στο τερέν ποδοσφαιριστές με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτούς που βγήκαν. Σε αυτό το κομμάτι όμως στην δεδομένη στιγμή η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να είναι πιο ώριμη, δηλαδή να έχει ο προπονητής καταλήξει στις αλλαγές που δεν αλλοιώνουν την αγωνιστική ταυτότητα και την συμπεριφορά της ομάδας του. Διότι κι εκείνος τώρα μαθαίνει τους ποδοσφαιριστές και τώρα διαπιστώνει πώς συμπεριφέρεται η ομάδα του ανάλογα με τις αλλαγές. Δεν θα μπορούσε να ξέρει, διότι αυτή η ομάδα κάνει τα πρώτα βήματά της, δίνει τους πρώτους επίσημους αγώνες της.

Όταν λαμβάνεις υπόψη τα δικαιολογημένα παράπονα της ΑΕΚ για τις αποφάσεις του διαιτητή, πρέπει σε αυτό το πλαίσιο να βάλεις και την απόδοση, και την κατάληξη της προσπάθειας στα τελευταία περίπου 12’ αγωνιστικά λεπτά και τις επιλογές του προπονητή. Ανεξάρτητα από το αν κανείς τις αντιλαμβάνεται ως τις καταλληλότερες ή όχι, όλες οι επιλογές που έκανε ο Μιλόγεβιτς στην διαχείριση του παιχνιδιού είχαν λογική.

Μια κοινωνία οπαδών που δεν ήθελαν, στην διάρκεια των προηγούμενων ετών, να βλέπουν την ομάδα τους να κρατά αμυντική στάση στο τερέν και να έχει λιγότερο στο μυαλό της την δημιουργία, λογικά σήμερα επικροτούν την τόλμη και την επιθετική στάση που επέλεξε, ως στρατηγική, ο Μιλόγεβιτς σε ένα ματς που η ομάδα του βρέθηκε με 10 παίκτες από το 36’ο λεπτό. Και δεν είναι μόνο η στρατηγική. Η ομαδική λειτουργία, η απόδοση στο τακτικό κομμάτι, και η ανθεκτικότητα που έδειξε μέχρι το 84’ο λεπτό μια ομάδα που αισθανόταν αδικημένη, είναι καθαρά σημάδια προόδου. Τα ελλείμματα που έχει η ΑΕΚ σε επίγνωση είναι φυσιολογικά. Πώς να την ξέρει καλά την ομάδα του ένας προπονητής όταν ακόμη διανύει το στάδιο της γνωριμίας;

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ένας προπονητής δεν πρέπει να προβληματιστεί για την αμυντική συμπεριφορά στις στατικές φάσεις και για να βρει τρόπους να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά την ομάδα του την επόμενη φορά που θα αρχίσει να μένει από ένταση. Όμως αυτός πρέπει να είναι ένας προβληματισμός ενός προπονητή στη στιγμή που είδε την πιο ενθαρρυντική απόδοση της ομάδας του για περίπου 84’ λεπτά παιχνιδιού. Οποιαδήποτε άλλη νοοτροπία θα του χαλάσει, του Μιλόγεβιτς, το μυαλό.

ΥΓ. Αναμένω το σεμινάριο του Μαρκ Κλάτενμπεργκ για τις φάσεις της 2ης αγωνιστικής της Superleague προτού γράψω όσα σκέφτομαι σχετικά με την αποστολή που έχει ο Αγγλος αρχιδιαιτητής στην τελευταία σεζόν της παρουσίας ξένων αρχιδιαιτητών στο ελληνικό πρωτάθλημα.