Ηταν σα σήμερα το 1997 που το ελληνικό ποδόσφαιρο και ευρύτερα η κοινωνία μας θρήνησε την απώλεια ενός παλικαριού, που έφυγε τόσο άδικα και πολύ πρόωρα από κοντά μας. Το ημερολόγιο έγραφε 13 Σεπτεμβρίου του 1997 και οι καρδιές όλων «πάγωσαν» στο άκουσμα της φράσης. Ο Γιώργος Μητσιμπόνας είναι νεκρός...

Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τη μεγάλη ΑΕΛ της δεκαετίας του 80' και μάλιστα ήταν εκείνος που σημείωσε το θρυλικό, πια, γκολ κόντρα στον Ηρακλή την Πρωτομαγιά του '88 που σφράγισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους «βυσσινί» (λίγα χρόνια πριν κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδος), αλλά και που αγωνίστηκε για χρόνια σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και φυσικά την Εθνική Ελλάδος, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο της Λάρισας, θύμα του ακήρυχτου πολέμου που γίνεται καθημερινά στον «βωμό της ασφάλτου».

Τόσο κρίμα. Τόσο άδικο...

Σε ένα μοιραίο παιχνίδι της τύχης έφυγε από κοντά μας θέλοντας, ως ένα βαθμό, να δώσει το καλό/σωστό παράδειγμα στους νεαρούς τότε συμπαίκτες του. Βλέπετε εκείνα τα χρόνια είχε επιστρέψει στον κάμπο, αρχικά για χάρη της αγαπημένης του ΑΕΛ, ενώ από 1996 έπαιζε στον Τύρναβο και τη Γ' Εθνική. Η τότε ομάδα του είχε προγραμματίσει για την επομένη του μοιραίου ένα φιλικό παιχνίδι στην Κοζάνη και η αποστολή της αναχώρησε το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου.

Εκείνος όμως δεν πρόλαβε το πούλμαν επειδή ήθελε να βγάλει μία φωτοτυπία την άδεια της καραμπίνας που διέθετε, αλλά στα 35 του και παρά τη «μεγάλη» καριέρα που κουβαλούσε παρέμενε ένας 100% επαγγελματίας. Θα μπορούσε να μεταβεί το απόγευμα στην Κοζάνη ή ακόμη, κακά τα ψέμματα, να μην παίξει και καθόλου στο φιλικό ο Μητσιμπόνας ήταν, όμως αποφάσισε να ταξιδέψει μαζί με έναν φίλο του με το ΙΧ του δεύτερου και να προλάβουν το πούλμαν στον δρόμο ώστε να επιβιβαστεί εκεί.

Στην περιοχή Γιαννούλη της Λάρισας σταμάτησαν να βάλουν βενζίνη και ο Μητσιμπόνας κάθισε στη θέση του οδηγού, καθώς ο συνεπιβάτης του προέρχονταν από αυθημερόν ταξίδι στην Αθήνα και έδειχνε κουρασμένος. Περίπου 1 χιλιόμετρο μετά συνέβη το κακό. Ενα αγροτικό όχημα έκλεισε τον δρόμο στο μαύρο Opel Corsa των δύο ανδρών και το «άτι του κάμπου» μπήκε στο αντίθετο ρεύμα για να το αποφύγει. Εκεί και παρότι δεν είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα παραμόνευε ο θάνατος όταν συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με άλλο διερχόμενο αγροτικό όχημα.

Αμέσως μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Λάρισας και ο Μητσιμπόνας μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο. Ομως παρά τις προσπάθειες των γιατρών έφυγε από τη ζωή, καθώς είχε υποστεί πολλαπλά κατάγματα και είχε ακατάσχετη αιμορραγία. Ο συνεπιβάτης του στάθηκε τυχερός και δεν τραυματίστηκε σοβαρά.

Το νέο διαδόθηκε σαν άνεμος, αρχικά σε όλη τη Θεσσαλία και ύστερα παντού στην Ελλάδα. Η αποστολή του Τυρνάβου έμαθε τα δυσάρεστα στα Σέρβια που είχε σταματήσει για φαγητό και αμέσως επέστρεψε πίσω, ενώ στο νοσοκομείο έσπευσαν φίλοι αλλά και απλοί άνθρωποι που αγωνιούσαν για το τι είχε συμβεί.

Δυστυχώς τα όσα ακούγονταν ήταν αλήθεια. «Ο Μητσιμπόνας είναι νεκρός», ψέλλιζαν μεταξύ τους. Οχι δεν είναι νεκρός, πέρασε στον θρύλο της αθανασίας...

Από τότε πολλά «αν» περιπλανώνται στην ατμόσφαιρα, θεωρητικά και μη... Τι θα συνέβαινε αν δεν «έχανε» την αναχώρηση του πούλμαν λόγω της φωτοτυπίας που ήθελε να βγάλει, αν δεν έφευγε από τους «βυσσινί» το καλοκαίρι του 1996 και με τον τρόπο που συνέβη αυτό αλλά συνέχιζε στο Αλκαζάρ, αν πήγαινε στην Κύπρο που είχε προτάσεις μετά την αποχώρησή του από την ΑΕΛ και δεν αποφάσιζε να μείνει στη Λάρισα ώστε να «τρέξει» και ένα project με μικρά παιδιά, αν δεν σταματούσαν εκείνο το μεσημέρι για βενζίνη, αν δεν είχε πουλήσει ο αδικοχαμένος το αμάξι του μερικές ημέρες πριν και ταξίδευαν με το δικό του όχημα και τόσα πολλά ακόμα. Τα όσα προηγήθηκαν της απώλειάς του θυμίζουν κινηματογραφική ταινία.

Ο Μητσιμπόνας βρίσκεται από τότε στη γειτονιά των αγγέλων και είναι σίγουρο πως από εκεί ψηλά θα έχει συγχωρέσει εκείνους που μερικά χρόνια πριν έκλεψαν την προτομή του που βρίσκονταν έξω από το γήπεδο του Τυρνάβου. Αλλωστε όσοι τον γνώριζαν είχαν να λένε για την μεγάλη του καρδιά...